เครย์ลีบันยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาไขว่ห้างอย่างผ่อนคลายพลางพูดว่า
“ไม่ใช่เรื่องงานของร้านขายเสื้อผ้าแคลอฮันหรอกครับ ร้านขายเสื้อผ้าตอนนี้ต่อให้ไม่มีข้า ก็อยู่ได้อย่างมั่นคงปลอดภัยดีแล้ว เพียงแต่เรื่องเขตแดนเชซายู…”
“เรื่องที่ดินทางใต้ที่ได้รับพระราชทานพร้อมเหรียญเกียรติคุณนั่นเอง ได้ยินว่าช่วงนี้ก็เดินทางไปยังเขตแดนเชซายูอยู่บ่อยๆ ใช่มั้ยครับ”
“ครับ มันเป็นสถานที่ที่เงียบสงบและมีอิสระเหมือนอย่างที่ท่านป้าบอกจริงๆ เพียงแต่…”
ความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแคลอฮันอีกครั้ง
“ถึงแม้ข้าจะได้รับมอบที่ดินมาไว้ในครอบครอง แต่ดูเหมือนจะเป็นเพราะข้าไม่ได้สนใจมันมาเสียนานมัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องของร้านขายเสื้อผ้าแคลอฮันละมั้งครับ สภาพคล่องทางการเงินของเขตแดนเชซายูจึงยังไม่ค่อยดีเลยครับ”
“ย่ำแย่ขนาดไหนถึงได้กังวลมากแบบนี้หรือครับ”
“อา แน่นอนว่าพวกพลเมืองก็ไม่ถึงกับอดอยากหรอกครับ แต่มันก็ค่าเท่านั้นอยู่ดี”
เชซายูเป็นเขตแดนขนาดไม่เล็ก อีกทั้งยังมีพลเมืองอาศัยอยู่นับหมื่น
พูดให้ชัดเจนก็หมายความว่า ชีวิตของคนนับหมื่นเหล่านั้น ในตอนนี้ขึ้นอยู่กับแคลอฮันแล้ว
มันทำให้แคลอฮันที่เพิ่งจะเริ่มดูแลบริหารเขตแดนเชซายูได้ไม่นาน รู้สึกได้ถึงภาระอันใหญ่หลวงที่เกินกว่าจะแบกรับไหว
“ปีที่การเพาะปลูกได้ผลผลิตสูงก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ อย่างไรก็มีอาหารให้กินกันอยู่แล้ว แต่ในปีที่มีภัยแล้งจนผลผลิตไม่ดีนัก มีอีกหลายร้อยชีวิตต้องล้มตายน่ะครับ เพราะทั่วทั้งเขตแดนก็พึ่งพาเพียงแค่เรื่องการเพาะปลูกอย่างเดียว”
“พูดตามตรง เขตแดนที่เลือกปกป้องรักษาชีวิตของสามัญชนในอาณาจักรแห่งนี้ กลับเป็นเรื่องแปลกมากกว่าครับ”
เครย์ลีบันพูดอย่างเลือดเย็น
“ข้าเองก็ทราบครับ แต่ว่า…”
รอยย่นปรากฏขึ้นบนหน้าผากของแคลอฮัน
“ข้าเห็นท่านพ่อบริหารจัดการลอมบาร์เดียมาตลอดทั้งชีวิตครับ ถึงแม้จะไม่ได้หวังให้เชซายูพัฒนาได้เหมือนลอมบาร์เดียในระยะเวลาอันสั้นก็เถอะ แต่อย่างน้อยข้าก็อยากให้มีวิธีที่พอจะทำให้พลเมืองในเชซายูได้ใช้ชีวิตกันอย่างมั่นคงหน่อยน่ะครับ เหมือนอย่างประชาชนของลอมบาร์เดีย”
“…โลภมากเหมือนกันนะครับเนี่ย”
แคลอฮันระเบิดหัวเราะเสียงดังด้วยความเขินอายเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเครย์ลีบัน
“ฮ่าฮ่า ใช่มั้ยล่ะครับ”
“แต่ก็ในฐานะของคนที่กลายเป็นผู้รับผิดชอบเขตแดนเขตหนึ่ง ก็ถือเป็นความกังวลที่เท่มากเลยนะครับ”
“ขะ ขอบคุณครับ ได้รับคำชมเช่นนั้นจากคุณเครย์ลีบันเลยหรือนี่”
“…หากใครมาได้ยินเข้า คงได้เข้าใจว่าข้าเป็นพวกเลือดเย็น ไม่รู้จักพูดจาดีๆ กับคนอื่นเขาบ้างหรอกครับ”
แต่แคลอฮันกลับหัวเราะกระอักกระอ่วน หลบเลี่ยงที่จะตอบคำพูดนั่น
เครย์ลีบันจ้องหน้าแคลอฮันที่ทำตัวเช่นนั้นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ
“นอกจากที่ดินกว้างใหญ่ให้ทำการเพาะปลูกแล้ว ผืนดินเชซายูยังมีทรัพย์สินอีกอย่างหนึ่งนะครับ”
“มันคือ…อะไรหรือครับ”
“แม่น้ำยังไงล่ะครับ เขตแดนเชซายูตั้งอยู่ในบริเวณการบรรทุกขนส่งของลุ่มแม่น้ำนกทาร์ที่ยิ่งใหญ่ไม่ใช่หรือครับ”
“อา…”
“และถ้าหากเดินทางผ่านแม่น้ำนกทาร์นั่นลงไปหน่อยละก็”
“มันจะไปตัดกับแม่น้ำเอลวี่ที่เชื่อมต่อไปจนถึงเขตแดนรูมันทางตะวันออกใช่มั้ยครับ! ”
“ใช่แล้วละครับ”
รอยยิ้มจางปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเครย์ลีบัน
“ก็เหมือนกับว่าเชซายูเป็นจุดศูนย์กลางการคมนาคม ที่ช่วยเชื่อมต่อระหว่างภาคกลางกับภาคใต้นั่นแหละครับ ข้าคิดว่ามันมีจุดแกร่งมากพอจะกลายเป็นจุดเริ่มต้นเส้นทางการค้า ที่สามารถเลี่ยงเส้นทางเดินเขาที่มักจะใช้เดินทางเชื่อมต่อไปจนถึงตะวันออกได้ด้วยครับ”
“ว่าแล้วเชียว คุณเครย์ลีบัน!”
เครย์ลีบันยักไหล่ไม่แยแสคำสรรเสริญของแคลอฮัน
ความหมายของมันคือ ‘เรื่องแค่นี้เอง’
ในตอนนั้นเอง บุตรชายฝาแฝดของชานาเนสก็เข้ามาร่วมโต๊ะของทั้งคู่
“ผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่ทำไมเนี่ย”
“ก็คนมากมายมารวมตัวกันนี่นา คงมาเพื่อแสร้งทำเป็นว่าตัวเองเจ๋งเสียเต็มประดานั่นแหละ”
“พูดเรื่องอะไรกันหรือ คิลลีวู เมโลน”
คำถามของแคลอฮันทำให้สองแฝดแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตอบ
“องค์…จักรพรรดินีมาหาเรื่องเทียอีกแล้วน่ะสิครับ”
“คิดหาทางกดข่มเทียทุกครั้งที่เจอหน้ากันในงานเลี้ยงเลย”
“ทั้งๆ ที่ก็ไม่เคยทำได้สำเร็จเสียหน่อย แล้วจะพยายามทำอยู่เรื่อยทำไมเนี่ย”
“ท่านแม่ก็เหมือนกัน เพราะผู้หญิงคนนั้น…เพราะจักรพรรดินีเสด็จมาร่วมงาน ทำให้ท่านแม่รำคาญจนไม่ยอมมาร่วมงานเลี้ยง”
“อึก เกลียดชะมัด”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
น่าสนุก...