เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

บทที่ 128

ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ

ภายในหัวสมองของเครย์ลีบันพลันเกิดคำถามเด้งขึ้นมาทันที

เขากับเจ้าชายลำดับที่สองเองก็ไม่เคยได้พบหน้าทักทายกันอย่างเป็นทางการเสียหน่อย

ก็แค่เคยเห็นหน้าค่าตากันบ้างตอนสมัยยังอยู่ที่คฤหาสน์ลอมบาร์เดีย หรือเวลาไปตามงานเลี้ยงเท่านั้นเอง

แล้วทำไมพระองค์ถึงได้ระแวงเขาถึงขนาดนั้นกัน

เครย์ลีบันเก็บซ่อนความตื่นตระหนกเอาไว้ในใจ ขณะที่กล่าวทักทายเฟเรสอย่างสุภาพอ่อนน้อม

“ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการพ่ะย่ะค่ะเจ้าชายลำดับที่สอง กระหม่อมเครย์ลีบัน เพลเลสพ่ะย่ะค่ะ”

แต่เฟเรสกลับไม่ตอบอะไรเลยสักคำ

พระองค์เพียงแค่มองหน้าเครย์ลีบันนิ่งๆ เท่านั้น

ไม่ได้มีสีหน้าบึ้งตึงหรือขมวดคิ้วแน่นอะไรหรอก มันเป็นเพียงแค่ใบหน้าไร้อารมณ์เหมือนอย่างที่เคยชินจนติดเป็นนิสัย

แต่แรงกดดันที่กดข่มลงมานั้นกลับสร้างความปั่นป่วนก่อกวนเครย์ลีบันไม่หยุด

ราวกับกำลังสั่งเขาว่า ‘จงยอมนอบน้อมต่อข้าเสีย’ อย่างไรอย่างนั้น

มันทำให้เครย์ลีบันนึกไปถึงวันที่เขายืนอยู่ตรงหน้ารูลลักเป็นครั้งแรก ในขณะเดียวกันเขาก็ยังคงไม่แสดงสีหน้าท่าทางอะไรออกไป ยังคงรักษาความสงบนิ่งเอาไว้ได้อย่างดีเยี่ยม

เจ้าชายลำดับที่สองอาจจะน่าทึ่งมากก็จริง แต่ก็ยังเทียบกับรูลลักไม่ได้อยู่ดี

เขารู้ความจริงเรื่องนั้นดี ถึงได้พยายามไม่แสดงท่าทางสั่นไหวอะไรออกไป

และในจังหวะนั้นเอง

จู่ๆ แรงกดดันที่มีต่อเครย์ลีบันก็พลันจางหายไปในพริบตาราวกับเป็นแค่เรื่องโกหก

ที่แท้ก็แค่ตั้งใจจะทดสอบเขาสินะ

เครย์ลีบันตระหนักได้ในที่สุด

“ได้พบบุคคลที่นำพาร้านค้าเพลเลสไปสู่ความสำเร็จได้เช่นนี้ ข้าต่างหากล่ะที่รู้สึกยินดียิ่ง”

“…เป็นเกียรติอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ”

แต่ถึงจะเก็บพลังที่ใช้กดข่มเครย์ลีบันกลับไปแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าเฟเรสจะยอมโอนอ่อนให้แต่อย่างใด

เครย์ลีบันยังคงรู้สึกได้ถึงความระแวดระวังที่ยังคงเหลือค้างอยู่เหมือนเดิม

และสิ่งนั้นก็ทำให้เกิดเสียงเตือนดังขึ้นในหัวสมองของเครย์ลีบัน

‘คงต้องขอให้คุณเบ๊ตช่วยหาข้อมูลให้แล้วละ’

เครย์ลีบันตั้งใจว่า ทันทีที่งานเลี้ยงจบลง เขาจะส่งสารไปหาเบ๊ตให้ช่วยเหลือเรื่องนี้ในทันที

“ขอร่วมโต๊ะด้วยได้มั้ยครับ”

เฟเรสถามแคลอฮันด้วยความเคารพ

“ยินดียิ่งพ่ะย่ะค่ะ”

“รบกวนด้วยครับ”

แต่แล้วในตอนนั้นเองที่เฟเรสกำลังจะนั่งลงบนเก้าอี้

ปัง!

คิลลีวูใช้ฝ่ามือตบลงบนโต๊ะตรงหน้าอย่างรุนแรง ในขณะที่เดาะลิ้นเสียงดังจิ๊จ๊ะด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเปิดปากพูดด้วยความหงุดหงิด

“อา ทำไมพวกแมลงหวี่แมลงวันถึงได้เยอะขนาดนี้เนี่ย เจ้าก็เห็นใช่มั้ย เมโลน”

“อื้อ แมลงวันตัวใหญ่สุดๆ เอาแต่บินว่อนอยู่เรื่อยเลย”

สองแฝดที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดรับส่งกันเองในขณะที่จ้องหน้าเฟเรสไปด้วย

ใครได้ฟังก็ย่อมทราบดีว่าหมายถึงเฟเรสอย่างชัดเจน

“คิลลีวู เมโลน!”

แคลอฮันตำหนิทั้งสองคนเสียงดัง

เสียงดุของแคลอฮันทำให้สองแฝดยอมเก็บสายตาที่จ้องเขม็งไปยังเฟเรสกลับคืนมาก็จริง แต่ก็ยังคงแสดงท่าทางคุกคามไม่ชอบหน้าเหมือนเดิม

“…ทั้งสองคน”

เฟเรสเป็นฝ่ายพูดเสียงทุ้มก่อน

“ได้ยินว่าได้รับการแต่งตั้งเป็นอัศวินกันแล้ว”

“แล้วไง”

เมโลนถามกลับไปเสียงห้วน

น้ำเสียงนั่นไม่อาจหาความเคารพหรือมารยาทที่พึงมีต่อคนเป็นถึงเจ้าชายได้เลย แต่เฟเรสไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย

เพียงแต่พูดข้อเสนอของตนออกไปแทน

“เอาไว้มาประลองกันสักครั้ง”