เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3
สรุปบท เล่ม 3 บทที่ 128.1: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
สรุปตอน เล่ม 3 บทที่ 128.1 – จากเรื่อง เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] โดย Internet
ตอน เล่ม 3 บทที่ 128.1 ของนิยายแฟนตาซีเรื่องดัง เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
บทที่ 128
ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ
ภายในหัวสมองของเครย์ลีบันพลันเกิดคำถามเด้งขึ้นมาทันที
เขากับเจ้าชายลำดับที่สองเองก็ไม่เคยได้พบหน้าทักทายกันอย่างเป็นทางการเสียหน่อย
ก็แค่เคยเห็นหน้าค่าตากันบ้างตอนสมัยยังอยู่ที่คฤหาสน์ลอมบาร์เดีย หรือเวลาไปตามงานเลี้ยงเท่านั้นเอง
แล้วทำไมพระองค์ถึงได้ระแวงเขาถึงขนาดนั้นกัน
เครย์ลีบันเก็บซ่อนความตื่นตระหนกเอาไว้ในใจ ขณะที่กล่าวทักทายเฟเรสอย่างสุภาพอ่อนน้อม
“ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการพ่ะย่ะค่ะเจ้าชายลำดับที่สอง กระหม่อมเครย์ลีบัน เพลเลสพ่ะย่ะค่ะ”
แต่เฟเรสกลับไม่ตอบอะไรเลยสักคำ
พระองค์เพียงแค่มองหน้าเครย์ลีบันนิ่งๆ เท่านั้น
ไม่ได้มีสีหน้าบึ้งตึงหรือขมวดคิ้วแน่นอะไรหรอก มันเป็นเพียงแค่ใบหน้าไร้อารมณ์เหมือนอย่างที่เคยชินจนติดเป็นนิสัย
แต่แรงกดดันที่กดข่มลงมานั้นกลับสร้างความปั่นป่วนก่อกวนเครย์ลีบันไม่หยุด
ราวกับกำลังสั่งเขาว่า ‘จงยอมนอบน้อมต่อข้าเสีย’ อย่างไรอย่างนั้น
มันทำให้เครย์ลีบันนึกไปถึงวันที่เขายืนอยู่ตรงหน้ารูลลักเป็นครั้งแรก ในขณะเดียวกันเขาก็ยังคงไม่แสดงสีหน้าท่าทางอะไรออกไป ยังคงรักษาความสงบนิ่งเอาไว้ได้อย่างดีเยี่ยม
เจ้าชายลำดับที่สองอาจจะน่าทึ่งมากก็จริง แต่ก็ยังเทียบกับรูลลักไม่ได้อยู่ดี
เขารู้ความจริงเรื่องนั้นดี ถึงได้พยายามไม่แสดงท่าทางสั่นไหวอะไรออกไป
และในจังหวะนั้นเอง
จู่ๆ แรงกดดันที่มีต่อเครย์ลีบันก็พลันจางหายไปในพริบตาราวกับเป็นแค่เรื่องโกหก
ที่แท้ก็แค่ตั้งใจจะทดสอบเขาสินะ
เครย์ลีบันตระหนักได้ในที่สุด
“ได้พบบุคคลที่นำพาร้านค้าเพลเลสไปสู่ความสำเร็จได้เช่นนี้ ข้าต่างหากล่ะที่รู้สึกยินดียิ่ง”
“…เป็นเกียรติอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ”
แต่ถึงจะเก็บพลังที่ใช้กดข่มเครย์ลีบันกลับไปแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าเฟเรสจะยอมโอนอ่อนให้แต่อย่างใด
เครย์ลีบันยังคงรู้สึกได้ถึงความระแวดระวังที่ยังคงเหลือค้างอยู่เหมือนเดิม
และสิ่งนั้นก็ทำให้เกิดเสียงเตือนดังขึ้นในหัวสมองของเครย์ลีบัน
‘คงต้องขอให้คุณเบ๊ตช่วยหาข้อมูลให้แล้วละ’
เครย์ลีบันตั้งใจว่า ทันทีที่งานเลี้ยงจบลง เขาจะส่งสารไปหาเบ๊ตให้ช่วยเหลือเรื่องนี้ในทันที
“ขอร่วมโต๊ะด้วยได้มั้ยครับ”
เฟเรสถามแคลอฮันด้วยความเคารพ
“ยินดียิ่งพ่ะย่ะค่ะ”
“รบกวนด้วยครับ”
แต่แล้วในตอนนั้นเองที่เฟเรสกำลังจะนั่งลงบนเก้าอี้
ปัง!
คิลลีวูใช้ฝ่ามือตบลงบนโต๊ะตรงหน้าอย่างรุนแรง ในขณะที่เดาะลิ้นเสียงดังจิ๊จ๊ะด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเปิดปากพูดด้วยความหงุดหงิด
“อา ทำไมพวกแมลงหวี่แมลงวันถึงได้เยอะขนาดนี้เนี่ย เจ้าก็เห็นใช่มั้ย เมโลน”
“อื้อ แมลงวันตัวใหญ่สุดๆ เอาแต่บินว่อนอยู่เรื่อยเลย”
สองแฝดที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดรับส่งกันเองในขณะที่จ้องหน้าเฟเรสไปด้วย
ใครได้ฟังก็ย่อมทราบดีว่าหมายถึงเฟเรสอย่างชัดเจน
“คิลลีวู เมโลน!”
แคลอฮันตำหนิทั้งสองคนเสียงดัง
เสียงดุของแคลอฮันทำให้สองแฝดยอมเก็บสายตาที่จ้องเขม็งไปยังเฟเรสกลับคืนมาก็จริง แต่ก็ยังคงแสดงท่าทางคุกคามไม่ชอบหน้าเหมือนเดิม
“…ทั้งสองคน”
เฟเรสเป็นฝ่ายพูดเสียงทุ้มก่อน
“ได้ยินว่าได้รับการแต่งตั้งเป็นอัศวินกันแล้ว”
“แล้วไง”
เมโลนถามกลับไปเสียงห้วน
น้ำเสียงนั่นไม่อาจหาความเคารพหรือมารยาทที่พึงมีต่อคนเป็นถึงเจ้าชายได้เลย แต่เฟเรสไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย
เพียงแต่พูดข้อเสนอของตนออกไปแทน
“เอาไว้มาประลองกันสักครั้ง”
เพราะเขาไม่อาจหาคำตอบให้แก่คำถามของแคลอฮันได้
สำหรับเฟเรสแล้ว อะคาเดมีเป็นสถานที่ที่เขาจำเป็นต้องไป
เขาถูกจักรพรรดินีพยายามขับไล่ไสส่ง แต่สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่เลือกจะเดินไปที่นั่นด้วยเท้าของตัวเอง
ดังนั้นเรื่องทั้งหลายที่เขาต้องเผชิญในที่แห่งนั้นก็มีแต่เรื่องที่เขาจำเป็นต้องเอาชนะมันให้ได้เท่านั้นเอง
ไม่ว่าจะตัวเขาหรือคนอื่นๆ ก็ไม่มีใครเคยถามเฟเรสด้วยความเป็นห่วงเลยสักครั้งว่า ‘ไม่เหนื่อยหรืออย่างไร’
แคลอฮันเอ่ยเรียกเฟเรสที่นั่งนิ่งไม่รู้ว่าเหม่อมองไปที่ไหน
“เจ้าชาย”
“อา ขออภัยครับ ข้าเพิ่งเคยได้รับคำถามแบบนี้เป็นครั้งแรก”
“ฮ่าฮ่า สงสัยคงเป็นเพราะเจ้าชายมักจะจัดการเรื่องทุกอย่างได้ดี ทั้งยังใจเย็นเป็นอย่างยิ่งกระมังพ่ะย่ะค่ะ ช่วงเวลาที่อะคาเดมีสนุกมั้ยพ่ะย่ะค่ะ”
คำถามที่ตอบได้ยากอีกแล้ว
เฟเรสเอียงคอเล็กน้อยขณะที่ถามแคลอฮันกลับไปแทนคำตอบ
“ความสนุกมันเป็นยังไงหรือครับ”
“ความสนุก…ก็หมายถึงมีความทรงจำดีๆ เหลือให้จดจำมากพ่ะย่ะค่ะ หากนึกถึงเรื่องพวกนั้นขึ้นมาก็มักจะทำให้ยิ้มออกมาได้ พวกความทรงจำที่อยากจะจดจำไว้ให้ได้นานๆ”
“อืมมม”
เฟเรสหยุดครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าลง
“ถ้าหากหมายถึงแบบนั้น ข้าก็คงจะสนุกอยู่เหมือนกันครับ”
เฟเรสได้รับอะไรที่สำคัญมากมายจากอะคาเดมี
ทั้งความรู้ ทั้งประสบการณ์ รวมถึงผู้คน
หลายสิ่งหลายอย่างที่เขาไม่อาจปล่อยมือไปได้แม้แต่สิ่งเดียว เพื่อเส้นทางที่เขาจะเดินต่อไปในอนาคต
คำตอบของเฟเรสทำให้แคลอฮันยิ้มด้วยความโล่งอก
“ได้คบหาเพื่อนฝูงเยอะเลยหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ เพื่อนดีๆ ที่ได้คบหากันในวัยเรียนน่ะ เขาว่าจะเป็นเพื่อนกันไปตลอดชีวิตเลยละพ่ะย่ะค่ะ”
“ฮะฮะ”
สุดท้ายเฟเรสก็หลุดหัวเราะเสียงแผ่ว
มันเป็นเสียงหัวเราะแปลกประหลาดผสมผสานกับเสียงถอนหายใจ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
น่าสนุก...