เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

บทที่ 4

“เตะด้วยเท้าจนล้มหลังจากนั้นก็ยังใช้หนังสือตี…”

ช่างเป็นคำพูดบ้าบอเสียจนเธออยากจะกระโดดเต้นเร่าๆ บิดเบือนความจริงอย่างชาญฉลาด แถมยังโกหกหน้าตายอีกแต่ก็น่าตกใจเหมือนกันที่อาสทัลลีอูมีสมองมากพอที่จะทำเรื่องแบบนั้นด้วย

ถึงฟีเรนเทียอยากจะกรีดเสียงร้องตะโกนออกไปอย่างที่ใจคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องโกหก แต่เธอต้องอดกลั้นเอาไว้ กลับกันเธอเลือกที่จะหันไปมองท่านปู่ด้วยนัยน์ตาโกรธเคือง แทนความหมายว่า ‘ข้ามีเรื่องจะพูดค่ะ!’

“…”

ท่านปู่เหลือบมองเธอครั้งหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปถามอาสทัลลีอูอีกครั้ง

“จะบอกว่าฟีเรนเทียลงมือตีเจ้ากับเบเลซักโดยไม่มีเหตุผลอย่างนั้นหรือไง”

“ระ…เรื่องนั้น…”

น่าสมเพชที่อาสทัลลีอูไม่ได้มีความสามารถในการปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ได้ดีขนาดพูดโกหกได้ในทันที

ถึงแม้จะเป็นเชื้อสายตรงของลอมบาร์เดียก็เถอะ ถ้าเรื่องใช้ร่างกายเจ้าทึ่มนี่อาจจะพอใช้การอะไรได้บ้างแต่เรื่องที่ต้องใช้หัวสมองนี่ถือว่าสิ้นหวังมาก

“เดิมทีฟีเรนเทียก็เกลียดพวกเราอยู่แล้ว…”

เบเลซักรู้สึกได้ถึงวิกฤต จึงรีบพูดเสียงดังแทนอาสทัลลีอูที่เอาแต่เงอะงะ

เธอยกยิ้มมุมปากโดยไม่พูดอะไร…

“อย่าแทรกบทสนทนาของคนอื่น เบเลซัก”

เพราะเขาทำในสิ่งที่ท่านปู่เกลียดที่สุดยังไงล่ะ

เหตุผลที่เธอเอาแต่อดกลั้น ไม่กรีดเสียงร้องตะโกนด้วยความผิดหวังจนถึงตอนนี้ก็เป็นเพราะเรื่องนั้นเช่นกัน

“ไปเรียนรู้มารยาทต่ำทรามเช่นนี้มาจากที่ไหน”

คำตำหนิอย่างรุนแรง ทำให้น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วเอ่อคลอขึ้นมาบนนัยน์ตาของเบเลซักอีกครั้ง แต่เบเลซักคงจะกลัวท่านปู่มากเสียจนไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงสะอื้นออกมาให้ได้ยิน

“พูดต่อสิ อาสทัลลีอู”

คราวนี้อาสทัลลีอูกระวนกระวายใจมากจนถึงขีดสุดแล้ว

เด็กที่เมื่อครู่ไม่สามารถหาข้ออ้างที่เหมาะสมได้ ตอนนี้กำลังฝังใบหน้าลงบนเสื้อของพ่ออย่างลอเรนซ์ เริ่มส่งเสียงร้องไห้โฮเสียแล้ว

ก็นะ…มันเป็นปฏิกิริยาทั่วไปของเด็กๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าท่านปู่อยู่แล้วนี่นา

คาริสม่าอันแสนยิ่งใหญ่ของรูลลัก ลอมบาร์เดีย ขนาดผู้ใหญ่ปกติยังกลัวจนตัวสั่นได้เลย พวกเด็กๆ ตระกูลลอมบาร์เดียที่เห็นท่านปู่มาตั้งแต่เล็กต่างก็พูดกันเช่นนั้น ดังนั้นคนส่วนใหญ่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาท่านด้วยซ้ำไป

“ฟีเรนเทีย”

พอท่านปู่เรียกชื่อเธอ ก็รู้สึกได้ว่าแรงจากมือของท่านพ่อที่จับไหล่ของเธออยู่เริ่มเกร็งขึ้นมา

“เจ้าลองเล่ามา”

ถึงจะถามออกมาแบบนั้น แต่ดูเหมือนว่าท่านปู่จะไม่ได้คาดหวังอะไรจากเธอเลย

แน่นอนอยู่แล้ว

เพราะเธอคนเดิม ฟีเรนเทียน่ะ เป็นพวกขี้กลัว ทั้งยังเป็นเด็กที่ขี้ขลาดมากทีเดียว

นิสัยที่ได้รับสืบทอดจากท่านพ่อ ยิ่งโดนพวกลูกพี่ลูกน้องนิสัยเลวทรามพวกนั้นกลั่นแกล้งก็ยิ่งเป็นหนักมากขึ้นไปอีก แต่เธอก็มองสบนัยน์ตาทั้งสองของท่านปู่ตรงๆ ในขณะที่เอ่ยพูด

“เพราะอย่างนั้นเลยตีเบเลซักหรือ”

“เปล่าค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นเพราะอะไรกันล่ะ?”

“เรื่องนั้น เบเลซักน่ะ…”

เธอสูดหายใจเข้าครั้งหนึ่ง ก่อนจะพูดออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“เรื่องนั้นเป็นเพราะเบเลซักบอกว่า ‘เจ้าไม่ใช่ลอมบาร์เดีย’ ค่ะ”

นัยน์ตาของเธอมองสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลของท่านปู่

มันอาจจะเป็นนัยน์ตาสีน้ำตาลที่ดูธรรมดาทั่วไป แต่เธอรู้ว่านัยน์ตาคู่นั้นเห็นอะไรมากมาย ขนาดที่คนธรรมดาทั่วไปคงจินตนาการไม่ออก

“ข้าเป็นเลือดผสมถูกต้องแล้วค่ะ”

แม่ของเธอสุดท้ายแล้วก็ไม่อาจได้รับอนุญาตให้ใช้ชื่อของลอมบาร์เดีย ดังนั้นเธอเป็นพวกเลือดผสมน่ะถูกต้องแล้วเธอจึงไม่เคยคิดที่จะปฏิเสธเรื่องที่ว่า

“แต่ถึงจะเป็นเลือดผสม ข้าก็เป็นลอมบาร์เดียอย่างแน่นอนค่ะ เป็นลอมบาร์เดียที่ท่านปู่ให้การยอมรับ”

ในอดีต ฟีเรนเทียคิดว่าแม่ของเธอเป็นสามัญชน ดังนั้นเธอถึงได้ไม่สมบูรณ์แบบเพราะฉะนั้นถึงได้ถูกเมินเนื่องจากตนเป็นเลือดผสม เอาแต่คิดว่าพวกลูกพี่ลูกน้องพวกนั้นได้ครอบครองอีกครึ่งหนึ่งที่เธอไม่มีวันครอบครองมันได้

ดังนั้นแม้จะถูกปฏิบัติเหมือนอย่างพวกคนรับใช้ ราวกับไม่ใช่สมาชิกคนหนึ่งของลอมบาร์เดีย เธอก็ยังยอมรับว่ามันเป็นเรื่องเหมาะสมแล้ว

แต่พอได้ลงมือบริหารจัดงานงานของตระกูล เธอก็ตระหนักขึ้นมาได้ถึงขั้วหัวใจ ว่าเธอเป็นคนที่เหมาะสมกับชื่อของลอมบาร์เดียมากกว่าเจ้าโง่พวกนั้นที่เอาแต่เที่ยวอวดเบ่งอ้างชื่อลอมบาร์เดียเป็นร้อยเท่า

ความจริงที่เธอเองก็เป็นลอมบาร์เดียที่ดีไม่น้อยไปกว่าคนอื่น