เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

“เบเลซักปฏิเสธว่าข้าไม่ใช่ลอมบาร์เดียค่ะ ข้าจึงไม่อาจอดทนได้”

“ไม่ใช่เพราะล้อว่าเจ้าชั้นต่ำ แต่เป็นเพราะบอกว่าเจ้าไม่ใช่ลอมบาร์เดีย ถึงได้ตบตีอย่างนั้นหรือ”

“ค่ะ”

เธอพยักหน้าตอบ หลังจากนั้นก็ตั้งใจพูดเสริมต่ออีกหนึ่งคำ

“ท่านปู่”

หมายความว่า ‘ข้าเองก็เป็นหลานของท่านปู่นะคะ’

อยากจะบอกออกไปว่าเธอเองก็มีสิทธิ์มากเท่าๆ กับเบเลซักที่จะเรียกท่านว่าปู่

และในตอนนั้นเองเธอก็ได้เห็นว่าบนใบหน้านิ่งของท่านปู่ที่ดูเหมือนโกรธเคืองนั่น มีรอยยิ้มจางพาดผ่าน

“เข่าไม่เจ็บหรือไง”

ในตอนนั้นเองถึงได้ก้มมองดูเข่าของตัวเองเมื่อได้ยินคำพูดของท่านปู่

เลือดไหลรินออกมาจากตรงตำแหน่งที่ล้มกระแทก

“เจ็บสิคะ”

“แต่ไม่ร้องไห้เลยนะ เป็นเด็กขี้แยขนาดนั้นแท้ๆ”

คำพูดนี้ของท่านปู่ทำให้เธอแทบอยากกรีดร้องหาพระเจ้า

ฟีเรนเทียที่เคยเป็นเด็กขี้แยจนถึงเมื่อวานนี้ จู่ๆ ดันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ท่านปู่จะคิดว่ามันแปลกหรือเปล่า

เธอตื่นตระหนกเล็กน้อยรีบตอบกลับไป

“ร้องค่ะ พูดเรื่องที่อยากพูดจบแล้ว ก็จะกลับไปร้องที่ห้องค่ะ”

“หึ”

ได้ยินเสียงท่านพ่อหัวเราะแผ่วเบาดังขึ้นเหนือศีรษะ

ในขณะเดียวกันบรรยากาศตึงเครียดก็เริ่มคลายตัวลง

โล่งอกไปที

เธอแอบลอบถอนหายใจไม่ให้ใครเห็น

เพื่อที่เธอจะได้กลายเป็นเจ้าตระกูล สิ่งแรกที่ต้องทำให้ได้ก็คือ การได้รับความไว้วางใจจากท่านปู่

ราชาแห่งลอมบาร์เดียคือ ท่านปู่

ตั้งแต่เรื่องเล็กเรื่องใหญ่ของตระกูลไปจนถึงเรื่องผู้สืบทอด ทั้งหมดจะเป็นไปตามความตั้งใจของท่านปู่ทุกเรื่อง

พูดง่ายๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการได้รับความรักจากท่านปู่นั่นเอง

ถึงแม้เบเจอร์กับคนอื่นๆ ในตระกูลจะไม่พอใจในตัวเธอ แต่ถ้าหากเธอได้รับความรักจากท่านปู่แล้วละก็ พวกนั้นก็ไม่สามารถทำอะไรได้

ในลอมบาร์เดียแห่งนี้ หากถูกท่านปู่เมินก็ไม่ต่างอะไรจากการตายไปจากสังคม

เรื่องที่ทะเลาะกับเบเลซักอาจจะเป็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่โชคร้ายกลับกลายเป็นโชคดี

กำลังกลุ้มใจอยู่เลยว่าจะเรียกร้องความสนใจจากท่านปู่ด้วยวิธีไหน ดูเหมือนว่าเธอจะได้ใช้โอกาสนี้ทำให้ท่านปู่ประทับใจเสียแล้วสิ

“คือว่า ท่านพ่อ ข้าคงจะต้องพาเทียไปรักษาบาดแผลแล้วละครับ”

ท่านพ่อเอ่ยพูดกับท่านปู่อย่างระมัดระวัง

“อืม ได้ เอาตามนั้น พาไปเถอะ”

เมื่อได้รับอนุญาตแล้ว ก็รีบหนีกันเถอะ

แต่แล้วในตอนที่เธอตั้งใจจะจับมือท่านพ่อ

“เดี๋ยวก่อน”

ท่านปู่ก็เอ่ยเรียกเธอไว้

อา อะไรอีกล่ะคะ

“ฟีเรนเทีย หนังสือนี่ของเจ้าอย่างนั้นหรือ”

ท่านปู่หยิบหนังสือที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาส่งให้เธอพลางเอ่ยถาม

หนังสือเล่มหนาชื่อ <ผู้คนทางใต้> มองแค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่หนังสือนิทานที่เด็กๆ อ่านมันเป็นหนังสือที่แพงและล้ำค่ามาก

ชั่วขณะเธอถึงกับผวาเฮือก เพราะเผลอลืมเรื่องหนังสือไปเสียสนิท และเธอก็รู้ด้วยว่าท่านปู่คิดยังไงกับคนที่สุ่มสี่สุ่มห้ามายุ่มย่ามกับหนังสือพวกนี้

เธอตั้งใจว่าจะยอมรับออกไปก่อน ในเมื่อท่านปู่ก็ทราบหมดแล้วว่าเธอใช้หนังสือเล่มนี้ตบตีไอ้เบเลซัก ยังไงก็ไม่มีรูให้เธอมุดหนีรอดไปได้อยู่แล้ว

“ค่ะ หนังสือของข้าเองค่ะ…”

เธอรับหนังสือกลับคืนมาด้วยมือสองข้างพลางเอ่ยตอบ