เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 5

เล่ม 5 บทที่ 213.1

ตอนที่ 213

“ข้าจะหยุด”

นั่นคือประโยคแรกที่จักรพรรดินีกล่าวออกมา

“ข้าจะหยุดแค่นี้ เพราะฉะนั้นปล่อยมือจากอังเกนัสเสีย”

หลังจากที่โยนน้ำเสียงอ่อนโยน หรือรอยยิ้มเติมแต่งบ้าบอที่เคยใช้เป็นประจำพวกนั้นทิ้งไว้นอกรถม้าไปนานแล้ว

ใบหน้าของจักรพรรดินีเองก็หลงเหลือเพียงแค่สีหน้าเหนื่อยล้ายิ่ง

“สูญเสียเขตแดนไปแล้วกว่าครึ่ง ปล่อยเอาไว้เช่นนี้อย่างไรอังเกนัสก็ไม่มีทางกลายเป็นอุปสรรคใหญ่ขวางหน้าเจ้าได้อยู่ดี”

เฟเรสไม่ได้ตอบอะไร

เด็กหนุ่มขยับกายอย่างเชื่องช้า ยกเรียวขายาวขึ้นเปลี่ยนท่าเป็นนั่งไขว่ห้าง สายตาเย็นชาเหลือบมองจักรพรรดินีราวีนี

จักรพรรดินีเองก็สบสายตานั่นนิ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ข้าสัญญา”

ในที่สุดปากที่เคยปิดแน่นของเฟเรสก็เปิดออก

“…สัญญางั้นหรือ สัญญาเรื่องใดกันแน่ล่ะพ่ะย่ะค่ะ”

คำถามของเฟเรสทำให้เปลือกตาของจักรพรรดินีราวีนีสั่นระริก ราวกับเป็นเรื่องยากลำบากยิ่งที่จะเผชิญหน้ากับความอับอายที่เกิดขึ้นในตอนนี้

“อังเกนัส…”

เสียงของจักรพรรดินีราวีนีเองก็สั่นเทาจนทำให้ผู้คนที่ได้พบเห็นต้องรู้สึกสงสาร

“ต่อไปอังเกนัสจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องในเขตภาคกลางอีก และจะใช้ชีวิตอยู่เงียบๆ”

“แล้ว?”

“อังเกนัสจะเป็นตระกูลแรกที่ประทับตรายินยอมเห็นด้วยกับการแต่งตั้งเจ้าขึ้นเป็นรัชทายาท”

“แล้ว?”

เฟเรสเอ่ยถามเป็นครั้งที่สอง

“เจ้ายังต้องการอะไรอีก”

จักรพรรดินีตวาดถามเสียงแหลม

แต่เฟเรสกลับส่ายหน้าไม่คิดสนใจ

“พวกสิ่งที่พระองค์เสนอมาพวกนั้นมันไม่น้อยเกินไปหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ องค์จักรพรรดินี ตอนนี้กระหม่อมกำลังกุมลมหายใจของพระองค์เอาไว้ในมือแท้ๆ”

ในน้ำเสียงแฝงเอาไว้ด้วยรอยยิ้มขบขันจางๆ

จักรพรรดินีถลึงตาจ้องเฟเรสเขม็งราวกับต้องการจะฆ่าให้ตาย แต่ก็เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น เพียงไม่นานราวีนีก็ถอนหายใจคล้ายคนยอมแพ้

“ข้าจะลงจากตำแหน่งจักรพรรดินี”

คราวนี้ผิดคาดจริงๆ

จักรพรรดินียอมหงายไพ่ดีกว่าที่คิด

นัยน์ตาสีแดงนิ่งสงบมองจ้องจักรพรรดินี ก่อนที่จู่ๆ จะเปิดปากพูดขึ้น

“การจะขออภัยคนอื่นน่ะ เขาไม่ได้ทำกันแบบนั้นเสียหน่อย ต้องคุกเข่าด้วยสิพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดินีถลึงตาเมื่อได้ยินคำกล่าวของเฟเรส

แต่ก็เท่านั้น

ไม่ได้ด่าทอสาปแช่งว่า ‘ไอ้เด็กชั้นต่ำ’ หรือ ‘เจ้ากล้าดียังไง’ ต่อจากนั้นเหมือนอย่างที่มักจะเคยทำ

“เฮ้อ…”

จักรพรรดินีถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามที่จะกดข่มโทสะเอาไว้

นัยน์ตาสีแดงส่องประกายอำมหิต

“ใช่แล้ว เริ่มจากอังเกนัสก่อนก็ดี”

เฟเรสเอ่ยราวกับตัดสินใจแน่นอนแล้ว

และชูนิ้วชี้ข้างหนึ่งขึ้น

“หนึ่งปี ภายในหนึ่งปี นามของตระกูลอังเกนัสจะเลือนหายไปจากแผ่นดิน ไม่ใช่แค่นั้น กระทั่งในทำเนียบรายชื่อชนชั้นสูงก็จะมิอาจหาได้เจอ และเมื่อผ่านไปอีกหลายปี กระทั่งสามัญชนที่เจ้าเคยคิดว่าพวกเขาสกปรกนักหนา ก็จะต้องสงสัยว่า ‘เคยมีตระกูลแบบนั้นอยู่ด้วยหรือ’ ”

“เจ้าชายลำดับที่สอง…!”

“ยังไม่จบพ่ะย่ะค่ะ”

เฟเรสส่ายหน้าขัดประโยคของจักรพรรดินี

“และในยามที่อังเกนัสล่มสลายต้องแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง ข้าก็จะกวาดล้างพระราชวังให้ย่อยยับ ถอนรากถอนโคนผู้คนที่ภักดีต่อพระองค์เหมือนเลาะกระดูกออกจากเนื้อสัตว์เลยทีเดียว เลาะมันออกทีละชิ้น ทีละชิ้น จนครบทั้งหมด”

เฟเรสไม่ได้ยิ้ม

“ส่วนอาสทาน่า ข้าจะจัดการส่งเจ้านั่นไปสนามรบแนวหน้าพ่ะย่ะค่ะ หากโชคดีพอก็คงจะมีชีวิตรอดอยู่ได้ แต่ในสนามรบน่ะ ไม่มีใครทราบหรอกว่าจะมีใครลอบแทงข้างหลังกันหรือเปล่า”

ทว่าเขากำลังสนุก

เหมือนอย่างที่จักรพรรดินีมักจะทำต่อผู้อื่นอยู่เป็นประจำ ตอนนี้เขากำลังสนุกกับการมองสีหน้าของจักรพรรดินีที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว

“และเจ้าที่เหลือตัวคนเดียว”

ชั่วขณะ ขนพลันลุกชันไปทั่วแผ่นหลังของจักรพรรดินีราวีนี

เพราะเฟเรสที่นั่งอยู่ตรงหน้านางกำลังแย้มรอยยิ้มอย่างช้าๆ

“พระองค์จะถูกขังเอาไว้ในที่ที่ไม่มีใครรู้พ่ะย่ะค่ะ ไม่มีใครสามารถช่วยพระองค์ได้ ไม่มีใครเข้าข้างพระองค์แม้แต่ผู้เดียว”

เหมือนอย่างที่เขาเคยถูกทิ้งให้อยู่ในวังเล็กผุพังนั่นตามลำพัง

“และพระองค์ก็จะสวรรคตอยู่ที่นั่นอย่างเดียวดายพ่ะย่ะค่ะ องค์จักรพรรดินี นี่คืออนาคตของพระองค์ที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว”