เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 6

เล่ม 6 บทที่ 214.2

“พรุ่งนี้จะมีการประกาศออกไปอย่างเป็นทางการ เจ้าเหนื่อยมามากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะเทีย”

ท่านปู่ลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน

“ค่ะ ท่านปู่”

เธอกล่าวลาท่านปู่กับเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา แล้วหมุนตัวเดินออกมาจากห้องประชุม

“เฮ้อ”

ลมหายใจที่อดกลั้นเอาไว้พรั่งพรูออกมาเฮือกใหญ่

ในมือของเธอถือกองเอกสารปึกหนึ่งที่ท่านปู่ส่งให้ มันเป็นเอกสารเรื่องต่างๆ ที่เธอสมควรรู้เกี่ยวกับลอมบาร์เดีย และแน่นอนว่าเป็นเอกสารที่ในชีวิตก่อนเธอเคยอ่านมาหมดแล้ว

“กลับห้องก่อนก็แล้วกัน”

เผื่อมีเอกสารอะไรที่ไม่เคยอ่านติดมาด้วย ยังไงก็คงต้องลองอ่านเอกสารพวกนี้ดูสักรอบนั่นแหละ

เธอเริ่มเดินกลับไปที่ห้องอย่างเชื่องช้า

มันเป็นวันธรรมดาทั่วไปที่ไม่ได้มีสิ่งใดพิเศษหรือแปลกไปจากที่เคย

บรรดาลูกจ้างเดินห่อไหล่เพราะอากาศเริ่มเย็นลงมากแล้ว เมื่อเห็นเธอ พวกเขาก็หันมาทักทายอย่างเป็นมิตร เธอเองก็ทักทายกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นเดียวกัน

แต่ร่างกายกลับเริ่มรู้สึกหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ ราวกับตัวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ขนาดแค่ก้าวเดินขึ้นบันไดยังยากลำบากเลยทีเดียว

ตอนที่ฝืนสังขารลากตัวเองกลับมาถึงบ้าน ร่างกายถึงกับเซถลาจนทรงตัวไว้แทบไม่อยู่

“แฮก”

ยืนพิงประตูหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน

จากห้องประชุมของเจ้าตระกูลมาถึงที่นี่ มันไม่ได้ไกลอะไรขนาดนั้น และเธอก็แค่ค่อยๆ เดินตามทางมาอย่างเชื่องช้าแท้ๆ แต่กลับเหนื่อยมาก เหมือนคนที่เพิ่งกลับมาจากเดินทางไกลเลย

“พักสักหน่อยดีมั้ยนะ”

เดิมทีตั้งใจว่าพอกลับมาถึงห้องก็จะอ่านเอกสารดูสักรอบ แต่สภาพตอนนี้แค่ตัวหนังสือยังอ่านไม่ออกเลยด้วยซ้ำ

เธอวางเอกสารปึกนั้นไว้บนโต๊ะอย่างลวกๆ แล้วกลิ้งตัวนอนลงบนเตียง

“คงต้องงีบสักหน่อย”

รู้สึกได้ถึงความนุ่มของหมอนใบใหญ่ และในวินาทีที่พึมพำออกไปแบบนั้น ความเหนื่อยล้าก็ถาโถมเข้าใส่เธอ

ตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็กลายเป็นค่ำคืนมืดสลัวไปแล้ว

หัวสมองยังมึนงงด้วยยังไม่ตื่นดีนัก

ทันทีที่พยายามฝืนลืมตาขึ้น ก็พลันมองเห็นเฟเรสอยู่ตรงหน้า

เด็กหนุ่มนอนอยู่บนเตียงเดียวกับเธอ เขากำลังมองเธออยู่

นัยน์ตาสีแดงคู่นั้นสะท้อนแสงจันทร์ส่องประกายระยิบระยับราวกับอัญมณีน้ำงาม

“สวยจัง”

เธอพึมพำเสียงแผ่ว

“ฝันเหรอ”

แต่เฟเรสไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

นัยน์ตาของเด็กหนุ่มที่มักจะมองเธอด้วยความดีใจอยู่เสมอทุกครั้งยามมองสบตาเธอ ตอนนี้กลับนิ่งสงบเป็นอย่างมาก

คงแค่ฝันไปละมั้ง

เธอครุ่นคิดแบบนั้น ก่อนจะยื่นมือออกไปอย่างช้าๆ เพียงครู่ฝ่ามือของเธอก็สัมผัสแนบเข้ากับแก้มของเฟเรส

ลองมองย้อนกลับไปคิดดูแล้ว ทุกครั้งที่มีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น พวกเราก็มักจะนอนมองหน้ากันแบบนี้ตลอดเลยนี่นา

วันที่เธอไปช่วยเฟเรสออกมาจากวังเล็กผุพังอันแสนเย็นเฉียบนั่นก็ด้วย วันที่ค้นพบวัตถุดิบในการหลอมยารักษาของท่านพ่อก็เหมือนกัน

เธอกับเฟเรสมักจะนอนมองหน้ากันแล้วผล็อยหลับไปแบบนี้

เธอเอ่ยพูดเสียงสะลึมสะลือ

“ข้ากลายเป็นรักษาการเจ้าตระกูลอย่างเป็นทางการแล้วนะ พรุ่งนี้จะมีการประกาศตัวผู้สืบทอดออกไปอย่างเป็นทางการแล้วด้วย”

พอเธอพูดออกไปแบบนั้น ริมฝีปากแดงของเด็กหนุ่มที่หยุดนิ่งราวกับภาพวาดก็ขยับอย่างช้าๆ

“ยินดีด้วยนะ เทีย”

เสียงของเขาแหบพร่า

“ฝันเป็นจริงแล้ว”

“แค่เกือบ”

แต่เธอไม่อาจยิ้มออกไปได้

“เฟเรส”

“อื้อ”