เกิดใหม่ทั้งที งั้นขอหย่าเลยแล้วกัน นิยาย บท 12

รถของโม่ซิวหย่วนชนเข้ากับตัวกองโคลนปูนขนาดใหญ่บนไหล่ทาง

ท้ายรถและตัวรถเองถูกชนจนไม่เหลือรูปทรงเดิม

ดูเหมือนรถของเขาจะพังยับกว่าฮั่วเยี่ยนฉือ เสียอีก

ขณะนี้ เสียงรถพยาบาลก็ดังขึ้น

ในไม่ช้าแพทย์ก็นำตัวโม่ซิวหย่วนออกจากรถโดยทันที

“ไม่มีอาการบาดเจ็บหรือมีอาการกระดูกแตกหักอย่างชัดเจน เบื้องต้นวินิจฉัยได้ว่าเจ้าตัวปะทะกับถุงลมนิรภัยเข้าอย่างจังจึงทำให้หมดสติ…”

หลังจากได้ยินคำพูดของหมอ เฉียวสือเนี่ยนพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก

ในขณะเดียวกันก็น่าแปลกใจ โม่ซิวหยวนและฮั่วเยี่ยนฉือต้องแค้นใจกันมากแค่ไหน เพียงเพราะความขัดแย้งทางธุรกิจ ดันเอาชีวิตมาเสี่ยงกันแบบนี้น่ะเหรอ?

……

เฉียวสือเนี่ยนและฮั่วเยี่ยนฉือออกมาจากสถานีตำรวจ ด้านนอกเริ่มมืดแล้ว

ได้ยินข่าวมาว่าโม่ซิวหย่วนฟื้นแล้ว ร่างกายไม่ได้รับผลกระทบหนักเท่าไร แต่เขามีอาการกระทบกระเทือนเล็กน้อยหลังจากที่ศีรษะกระแทกพวงมาลัย จึงต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลอีกสองสามวัน

โม่ซิวหย่วนและฮั่วเยี่ยนฉือไม่ได้ติดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ พวกเขาต่างคนต่างรับผิดชอบในส่วนของตัวเอง

เนื่องจากถนนที่เกิดอุบัติเหตุนั้นกว้างและมีรถยนต์น้อย รวมถึงรถคันอื่นไม่ได้รับความเสียหาย สถานีตำรวจจึงไม่ได้สอบสวนทวนความมากเท่าไหร่นัก

เฉียวสือเนี่ยนอยากถามฮั่วเยี่ยนฉือถึงข้อขัดแย้งระหว่างเขาและโม่ซิวหยวน แต่ฮั่วเยี่ยนฉือแสดงใบหน้าเรียบเฉยตลอดเวลา เธอจึงเลือกที่จะทิ้งความอยากรู้อยากเห็นของเธอ

โจวเทียนเฉิงได้ขับรถมาถึงข้างหน้า

เฉียนสือเนี่ยนเอ่ย “ฉันจะไม่ทำให้พวกคุณกลับบริษัทล่าช้าหรอกนะ ฉันนั่งรถกลับด้วยตัวเองได้”

ฮั่วเยี่ยนสือยุ่งกับทุกสิ่งทุกอย่าง ปกติจึงกลับบ้านไม่บ่อยนัก วันนี้เสียเวลาไปเยอะมากขนาดนี้ เขาคงไม่มีเวลาว่างแล้วล่ะ

แต่สิ่งที่เธอคิดว่าเป็นการเอาใจใส่ เธอกลับพบกับใบหน้าที่แสนเย็นชาของฮั่วเยี่ยนฉือ

“เรื่องน่ารังเกียจที่เธอทำสองสามวันที่ผ่านมานี้ยังไม่พอหรือไง ยังจะทำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก”

เฉียวสือเนี่ยนสับสน “ฉันทำเรื่องอะไรกัน?”

ฮั่วเยี่ยนฉือใช้เสียงหัวเราะอันแสนเย็นชาแทนการตอบคำถาม

เฉียนสือเนี่ยนจึงโต้ตอบกลับ “ฉันจริงจังเรื่องหย่านะ เรื่องที่ชนรถโม่ซิวหยวนถือว่าเป็นอุบัติเหตุเท่านั้น”

“โม่ซิวหย่วนรู้จักเธอได้ยังไง แค่เจอกันเพียงครั้งแรกก็บอกเขาไปว่าเธอเป็นใครแล้วเหรอ?”

พูดถึงเรื่องนี้แล้วมันค่อนข้างซับซ้อน อีกอย่างฮั่วเยี่ยนฉือไม่เชื่อเธอหรอก เฉียวสือเนี่ยนจึงขี้เกียจพูดให้เปลืองน้ำลาย

“วันนี้ถือว่าเป็นความผิดของฉันที่ทำให้คุณลำบาก คราวหน้าคุณไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้แล้ว ฉันจัดการด้วยตัวเองได้”

ฮั่วเยี่ยนฉือขมวดคิ้ว “ยังมีครั้งหน้าอีกเหรอ”

“คุณฮั่ว คุณผู้หญิง ตอนนี้ดึกมากแล้ว พวกคุณคงจะเหนื่อยกันแล้ว ทำไมไม่ให้ผมไปส่งพวกคุณพักผ่อนที่วิลลาก่อนล่ะ”

โจวเทียนเฉิงพูดขึ้นมาถูกเวลา พลางเปิดประตูเบาะหลังไปด้วย

เฉียวสือเนี่ยนเพิกเฉยใส่ฮั่วเยี่ยนฉือ และขึ้นไปนั่งบนที่นั่งรองคนขับ

ฮั่วเยี่ยนฉือยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน