เกมรักกลลวง นิยาย บท 12

แววขัดเคืองปะทุขึ้นในใจของอาร์มัน เขาหยิบชามข้าวโอ๊ตที่เขาเตรียมมาและซดจนเต็มปาก จากนั้นเขาก็ค้อมตัวไปยังหญิงสาวและประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับริมฝีปากของเธอ เขาออกแรงเปิดปากของเธอด้วยปากของเขาแล้วจึงป้อนข้าวโอ๊ตในปากผ่านฟันไปยังลำคอของเธอ

อาจเป็นเพราะเจเนวีฟนั้นหิวโหยมากถึงขนาดกลืนข้าวโอ๊ตลงท้องไปตามสัญชาตญาณแม้เธอจะอยู่บนเตียง

เมื่อทำแบบนี้ เธอจึงกินข้าวโอ๊ตที่อาร์มันด์ป้อนให้เธอด้วยปากไปเรื่อยๆ หลายนาทีต่อมาท้องของเจเนวีฟก็เต็มไปด้วยข้าวโอ๊ตชามนั้น คิ้วที่ขมวดเป็นปมของอาร์มันด์คลายลง

เขาพยายามจะดึงมือออกจากหลังคอของเจเนวีฟ แต่เธอบีบมือของเขาแน่นและวางมันลงบนแก้มของเธอ

“แม่คะ...” เจเนวีฟพึมพำ ดูเหมือนว่าเจเนวีฟจะเจอที่พึ่งแล้ว น้ำตาอุ่นๆ ของเธอเปียกโชกไปทั้งมือของชายหนุ่ม “หนูคิดถึงแม่มากเลย... รับหนูไปอยู่ด้วยเถอะนะคะ...”

อาร์มันด์ก้มหัวต่ำลงมองหญิงสาวอย่างเงียบๆ ด้วยสายตาที่เฉยเมย “เจเนวีฟ มีแต่เธอเท่านั้นที่จะช่วยตัวเองได้”

เขาดึงมือกลับสุดแรงแล้วเดินออกไปจากห้อง

ในความฝันของเจเนวีฟ เธอได้พบพ่อแม่ของเธอที่จากไปนาน พ่อกับแม่มาเพื่อตำหนิที่เธอไปหลงรักคูเปอร์อย่างหัวปักหัวปำจนยอมให้เขาเขี่ยเธอออกจากบริษัทของพ่อกับแม่ได้สำเร็จ

แต่ละคำที่พ่อแม่พูดกับเธอนั้นทำให้เธอตะลึงและเจ็บปวดมากจนเธอหายใจไม่ออก เจเนวีฟสะอื้นไห้อย่างสิ้นหวัง เธอขอให้พ่อแม่พาเธอไปอยู่ด้วย

ในขณะที่เธอกำลังงงงันนั้น เธอได้ยินเสียงใครบางคนบอกว่ามีแต่ตัวเธอเท่านั้นที่จะช่วยเหลือตัวเองได้

จู่ๆ เปลือกตาของเจเนวีฟก็ลืมขึ้น อย่างเดียวที่เธอเห็นคือเพดานสีขาว

วินิเฟรดคงจะอยู่สบายดี ถ้าไม่ใช่เพราะเอริก้าไปบอกเธอที่โรงพยาบาลว่าหลานสาวคนเดียวของเธอเป็นฆาตกร จึงทำให้วินิเฟรดตกใจจนถึงขั้นเสียชีวิต

เจเนวีฟสาบานไว้ว่าจะต้องทวงสเป็คเตอร์คอร์เปอเรชั่นกลับมาพร้อมกับแก้แค้นแทนพ่อแม่ของเธอให้จงได้ คูเปอร์ ซัตตัน! เอริก้า ฮอลล์! พวกนั้นจะต้องชดใช้ด้วยเลือด!

นัยน์ตาที่รื้นด้วยน้ำตาของเจเนวีฟเปลี่ยนเป็นเย็นชาและแน่วแน่ เธอคว้าชุดที่วางอยู่เก้าอี้แล้วสวมใส่ เสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องนอนไป

หลังจากที่เธอลงมาชั้นล่าง เธอก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องรับประทานอาหาร

เขาสวมเสื้อเชิ้ตทับด้วยเสื้อกั๊กสีเทาอ่อน ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน เขามีท่าทีที่เฉยเมยเพราะเขากำลังเบิกบานใจกับอาหารเย็นพร้อมกับฟังรายงานของสตีเว่นไปด้วย

“คุณรัคฟอร์ด” สตีเว่นเพิ่งสังเกตเห็นเจเนวีฟ เขายิ้มเล็กน้อย “ดีขึ้นแล้วเหรอครับ”

“เจเนวีฟพยักหน้า “นี่ฉันหลับไปนานเท่าไรนะ”

“อาทิตย์นึงครับ”

“นานขนาดนั้นเลยเหรอ” เจเนวีฟประหลาดใจ ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็งงว่าทำไมเธอไม่ขาดอาหารตายทั้งๆ ที่หลับนานและลึกขนาดนั้น

แม่บ้านเข้าไปหยิบจานและช้อนส้อมในครัวแล้ววางลงตรงหน้าเจเนวีฟ

เจเนวีฟลอบมองชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ เธออยากจะบอกอะไรในใจกับเขาเสียหน่อย แต่พอเห็นว่าสตีเว่นกำลังรายงานเรื่องบางอย่างกับเขาอยู่ เธอก็ก้มศีรษะลงและรับประทานอาหารไปแบบเงียบๆ