เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 818

บอยล์กลับเข้าไปในห้องของเขา

เชอรีชเดินตามเขาเข้ามา เธอเห็นเขานั่งบนโต๊ะ และกำลังดูตลาดหุ้นในคอมพิวเตอร์

เธอก้มตัวลงบนโต๊ะ และเท้าคางมองเขา "คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่กินหัวหอม กระเทียม และผักชี?"

บอยล์หันมามองเธอ เขาเลิกคิ้วขึ้นและตอบ "เพราะผมช่างสังเกตน่ะสิ"

“ในเมื่อคุณเป็นคนช่างสังเกต ทำไมถึงไม่รู้ว่าคุณน้าชอบอะไรล่ะ?"

บอยล์ตอบเสียงทุ้มต่ำ "แม่ผมไม่ได้เป็นคนเลือกกินเหมือนคุณนะ"

เชอรีชยิ้ม เธอมองเขาทำท่าทางแปลก ๆ และหยิ่ง "บอยล์ ลอว์สัน ยอมรับมาเถอะ ยอมรับมาซะว่าคุณชอบฉันมาก คุณชอบฉันจนต้องเห็นเรื่องทุกอย่าง แม้แต่เรื่องเล็ก ๆ ที่เกี่ยวกับฉัน"

เธอคิดว่าเขาจะปฏิเสธ แต่ชายหนุ่มมองเธอแล้วตอบ "ไม่ใช่เรื่องปกติหรอกเหรอ ที่จะรู้ว่าแฟนผมชอบอะไร? ผิดตรงไหนที่รักแฟนมาก? คุณมีปัญหาหรือไง? หืม?"

เชอรีชพูดไม่ออก

เขาพูดเหมือนว่าเธอไม่ใช่แฟนของเขา

ชาบหนุ่มเชยคางเธอขึ้นมาด้วยนิ้วเรียว เขาขยับเข้าไปใกล้แล้วจูบริมฝีปากเธอ

เธอไม่มีโอกาสโต้ตอบ

อืม...บอยล์เป็นคนเอาแต่ใจ

เวลาอาหารกลางวัน โซเนียทำอาหารเก่งมาก เธอทำอาหารง่าย ๆ แค่ไม่กี่อย่าง มันอร่อยมาก จนเชอรีชต้องกินข้าวสองชาม

บางทีเธอคงทานมากเกินไป เชอรีชจึงรู้สึกง่วงนอนทันทีที่ทานเสร็จ เธอนอนหลับสนิทบนเตียงของบอยล์

เวลาตอนบ่ายในชนบทนั้นเงียบและสงบ ได้ยินเสียงนกกระจอกร้องอยู่ข้างนอกหน้าต่างเป็นครั้งคราว

แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาบนเตียง กระทบร่างบางของหญิงสาว

บอยล์ปิดเครื่องแล็บท็อปแล้วเดินมาที่เตียง เขามองหญิงสาวที่กำลังหลับสนิท ใบหน้าของเธอสงบมาก

ครีมบนใบหน้าของเธอซึมไปแล้ว และผื่นก็ค่อย ๆ หายไป มีแค่รอยแดงไม่กี่จุดเหลือทิ้งไว้บนใบหน้าของเธอ ไม่ใช่แค่ดูไม่น่าเกลียด แต่มันดูน่ารักจริง ๆ

บอยล์ปัดผมที่ปรกหน้าผากและลูบศีรษะของเธอ เขามองริมฝีปากบางแล้วก้มลงจูบเธอ

เชอรีชตื่นเพราะจูบ เธอยังครึ่งหลับครึ่งตื่น เธอลืมตาแล้วกอดคอบอยล์...

บอยล์ต้องการมากกว่านี้แต่เขาก็หยุดไว้ เพราะเขารักเธอมาก

จูบครั้งสุดท้ายของเขาเป็นรอยบนผิวเธอ มันทั้งอ่อนและนุ่ม

เหมือนคนที่ยับยั้งความต้องการจากคนรักของคุณไม่ได้

แต่การรักใครสักคนนั้น หมายถึงการที่ต้องระวังและอ่อนโยนมากขึ้น เมื่อต้องทำแบบนั้นกับคนรัก แม้ว่าจะเป็นแค่การกอดหรือจูบ คนหนึ่งต้องควบคุมตัวเอง เพราะกลัวจะทำร้ายคนรักของพวกเขา

เชอรีชนอนอยู่บนเตียง เธอกลับไปนอนหลับหลังจากจูบนั้น เธอบอกเขา "บอยล์ ฉันยังไม่ได้ซักเสื้อผ้าเลย..."

บอยล์มองเธออย่างขบขัน ทำไมต้องนึกถึงเรื่องเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซักเอาตอนนี้?

หญิงสาวหลับตาแล้วขมวดคิ้ว เธอพูดด้วยน้ำเสียงกังวล "แล้วคืนนี้ฉันจะใส่อะไรล่ะ?"

บอยล์แซวเธอ "ก็รู้นี่ว่าไม่มีเสื้อผ้าใส่ ทำไมไม่ซักเสื้อผ้าก่อนล่ะ?"

เธอเม้มปากแล้วทำเสียงไม่พอใจ "ก็เมื่อตอนเช้าฉันลืมซัก และตอนนี้ก็ง่วงนอน ถึงจะซักตอนนี้ก็ไม่แห้งอยู่แล้ว...อืม...คืนนี้ฉันจะไม่อาบน้ำ"

เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเธอดี

ขี้เกียจเกินไปแล้วนะ

ในตอนกลางคืน บอยล์โยนเสื้อผ้าสะอาดให้เธอ และบอกเธอให้ไปอาบน้ำ

เชอรีชแปลกใจและถามเขา "แม่คุณช่วยซักผ้าให้ฉันเหรอ?"

เชอรีชรู้สึกอับอาย แม่ของบอยล์ต้องคิดว่าเธอเป็นคนขี้เกียจแน่

บอยล์กลับมาทำงาน หลังจากบอกให้เธอไปอาบน้ำ

เกือบไปแล้ว! เธอเกือบถูกจับได้แล้ว!

ถ้าเวอเรียนให้คนขับรถไปที่บ้านวิทนีย์ และรู้ว่าเธอไม่อยู่ที่นั่น...ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่

"สาวน้อยคนนี้โกหกหน้าตาเฉยได้ยังไง? ไปเรียนมาจากไหน?" บอยล์แซวเธอ

"เพราะคุณนั่นแหละ แม่อยากให้ฉันกลับบ้านก่อน 10 โมงเช้า ไม่อย่างนั้น แม่จะส่งคนไปรับที่บ้านตระกูลยาร์ด รถที่ไปนอร์ท ซิตี้ เที่ยวที่เร็วที่สุดออกกี่โมง?"

บอยล์ตอบเธอ "8 โมงเช้า ผมจะไปส่งคุณที่สถานีรถไฟพรุ่งนี้เช้า"

เชอรีชพยักหน้า

บอยล์กอดเธอและให้เธอนั่งบนตัก เขาถูคางบนศีรษะเธอ "ห้ามมาหาผมที่นี่กลางดึกอีกนะ?"

"ถ้าฉันคิดถึงคุณล่ะ?"

"ผมจะโทรหาและไปหาคุณเอง"

เธอรู้สึกมีความสุข เธอซบอกเขา "บอยล์ มีใครเคยบอกหรือเปล่าว่าคุณเป็นคนดี?"

"คุณเคยบอกผมก่อนแล้ว" เธอบอกเขาหลายครั้ง

เชอรีชรู้สึกในท้องปั่นป่วน

เธอโชคดีมากที่มีแฟนอย่างเขา เขาทำอาหารเป็น สู้คดีความ และซักผ้าให้เธอด้วย

"ฉันชอบผัดถั่วดองหมูสับที่แม่คุณทำให้ ฉันจะไม่ได้กินอีกถ้ากลับไปที่นอร์ท ซิตี้"

"ผมจะทำให้คุณกินอีกตอนที่กลับไปในเมือง" บอยล์ก้มลงจูบเธอ

เชอรีชเงยหน้าขึ้นมาแล้วบอกเขา "บอยล์ ฉันว่าฉันตกหลุมรักคุณมากกว่าเดิมแล้วล่ะ"

บอยล์จูบบนเปลือกตาของเธอ เขาบอกเธอเสียงแหบ "ผมไม่ว่าหรอกนะ"

เขาจะทำให้เธอตกหลุมรักเขามากขึ้น จนอยู่ไม่ได้โดยไม่มีเขา