เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 828 รอยสักรูปส้มแมนดารินบนแขนของเขา

เชอรีชนั่งบนพรมในห้อง เธอเอาของออกจากกระเป๋า

เมื่อบอยล์เข้ามาหลังจากล้างจานเสร็จแล้ว เขาก็เห็นว่ามีขวดหลายขวด กระป๋อง และลิปสติกอีกสองสามแท่ง อยู่ในถังขยะ

บอยล์หยิบกระติกน้ำร้อนออกมาจากถังขยะ เขานั่งลงข้างเธอแล้วถาม "ของพวกนี้หมดอายุแล้วเหรอ?"

เชอรีชแย่งกระติกน้ำร้อนมาจากเขา แล้วโยนทิ้งลงในถังขยะอีก "ไม่ใช่หรอก ฉันแค่ไม่ต้องการมันแล้ว"

"ของพวกนี้ทำให้คุณโกรธหรือไง?" เขาถามพร้อมกับหัวเราะ

เชอรีชเลิกคิ้ว เธอนึกถึงเรื่องที่นาตาลีเคยใช้ของพวกนี้ อย่างเช่นลิปสติกและของอย่างอื่นของเธอ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเธอ ในเมื่อพวกเขาไม่ได้เป็นเพื่อนเธออีกแล้ว และของพวกนี้ทำให้เธอนึกถึงนาตาลี เธอจึงโยนมันทิ้งไป

"นี่ บอยล์ คุณคิดว่าฉันเป็นคนสิ้นเปลืองหรือเปล่า ที่โยนของหลายอย่างทิ้ง?"

"นิดหน่อย"

เชอรีชเม้มปาก "ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะโยนทิ้งหรอก"

บอยล์ลูบศีรษะเธอ เขารู้ว่าเธอต้องมีเหตุผลที่ทิ้งของ เขาจึงไม่ดุเธอ

"แล้วคุณจะใช้อะไร หลังจากที่โยนของพวกนี้ทิ้งแล้ว?"

เชอรีชหลิ่วตาแล้วพูดเล่น "คุณเป็นแฟนฉัน จะซื้อของใหม่ให้ฉันหรือเปล่า?"

บอยล์เลิกคิ้วแล้วตอบ "ต้องซื้อให้สิ"

เขาตอบโดยไม่ลังเล

"จริงนะ?"

บอยล์เห็นว่ามันน่าขัน เมื่อเขามองเธอทำหน้าประหลาดใจ "พรุ่งนี้ผมจะซื้อมาให้ จัดของต่อเถอะ ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนเลยนะ"

มีแค่คนขาวอย่างเชอรีชเท่านั้นที่จะทาลิปสติกสีนี้ได้ เธอแค่ทาให้บอยล์ดูครั้งเดียว และไม่ได้ทาซ้ำอีก

เมื่อไหร่ที่บอยล์ถามเรื่องนี้ เธอจะบอกเขาว่าไม่กล้าทาเพราะเขาซื้อให้เธอ มันมีค่าเกินกว่าที่เธอจะเอามาใช้

บอกตามตรงว่าเธอไปบ่นกับวิทนีย์ เธอว่าบอยล์รสนิยมแย่และโง่เรื่องนี้

หลังจากเชอรีชย้ายไปอยู่กับบอยล์ ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ดีขึ้น

บอยล์รักเธอมากขึ้นทุกวัน แต่เชอรีชทำตัวไม่มีเหตุผลกับเขามากขึ้น

บอยล์ตามใจแฟนมากเกินไป จนเธอกลายเป็นเด็ก

ยกตัวอย่างเช่น ตอนที่บอยล์กำลังงานยุ่ง เธอจะเล่นกับมือของเขา โดยที่เขาใช้มืออีกข้างพลิกหน้าเอกสาร

เธอม้วนแขนเสื้อของเขาขึ้น เผยให้เห็นกล้ามเนื้อและแขนเรียวยาวของเขา เธอหยิบปากกาสีดำมาวาดแขนข้างซ้ายของเขาเล่น

บอยล์มัวแต่ทำงาน เขาไม่ได้รู้สึกรำคาญที่คันแขนข้างซ้าย

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา เขาก็เห็นว่ามีคนวาดรูปส้มแมนดารินบนแขนข้างซ้ายของเขาเล่น

บอยล์เลิกคิ้ว เขามองรูปส้มแมนดารินบนแขนซ้ายแล้วถามเธอ "คุณกำลังทำเครื่องหมายว่าผมเป็นของคุณหรือไง?"

มีคนถือปากกา เธอใช้มืออีกข้างเท้าคางด้วยความสบายใจ เธอยิ้มกว้างและถามเขา "รูปที่ฉันวาดไม่สวยเหรอ?"

"ทำไมถึงเป็นส้มแมนดารินล่ะ?" บอยล์ถามยัยตัวแสบที่อยู่ข้างเขา

มีคนตอบด้วยความมั่นใจ "ก็ส้มแมนดารินเป็นตัวแทนของฉัน เลยวาดส้มแมนดารินให้คุณ หมายความว่าคุณเป็นของฉันไงล่ะ"

บอยล์มองเธอก่อนจะวางเอกสาร และอุ้มเธอมานั่งบนตัก เขาก้มลงจูบหูเธอแล้วกระซิบเสียงทุ้มต่ำ "ถึงจะไม่ได้ทำเครื่องหมายว่าผมเป็นของคุณ ผมก็ยังเป็นของคุณ ไม่มีใครแย่งผมไปได้หรอก"