เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 853 เสียลูกไปแล้วเมื่อเธอฟื้นขึ้นมา

เชอรีชฟื้นขึ้นมาหลังจากที่ยาสลบหมดฤทธิ์แล้ว

ฮีลตันกับเวอเรียนคอยดูแลอยู่ข้างเธอ พวกเขาเห็นเธอโอดครวญ

"เป็นยังไงบ้างเจลลี่ บีน?" เวอเรียนขยับเข้าไปใกล้เธอ เธอถามด้วยน้ำเสียงกังวลและน้ำตาคลอ

ทันทีที่เชอรีชลืมตาขึ้นมา เธอก็เห็นฮีลตันกับเวอเรียนมองเธอด้วยความกังวล

เธอไม่ได้กรีดร้องเพราะความเจ็บปวด น้ำตาของเธอไหลลงมาทันที

เวอเรียนเช็ดน้ำตาให้เธอ "เจ็บหรือเปล่า? ให้หมอมาดูไหม?"

เชอรีชส่ายหน้า สิ่งแรกที่เธอถามก็คือ "ลูกล่ะคะ...หนูเสียลูกไปแล้วเหรอ?"

เวอเรียนสูดน้ำมูกก่อนจะสัมผัสใบหน้าของเธอ เธอร้องไห้แล้วปลอบลูก "เจลลี่ บีนของเรายังอายุน้อยอยู่ ยังไม่ถึงเวลาที่จะมีลูกหรอกนะ"

"ลูกของหนูตายไปแล้วจริง ๆ เหรอคะ?"

เชอรีชเสียงสั่น

ฮีลตันกับเวอเรียนเงียบกันไปนาน พวกเขาตอบเธอด้วยความเงียบ

ฮีลตันลูบศีรษะลูกสาว เขาบอกเธอเสียงอ่อนโยน "สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ ก็คือลูกต้องพักฟื้น เดี๋ยวพ่อจะจัดการที่เหลือให้นะ? พ่ออยู่นี่แล้ว ไม่มีใครมาแกล้งลูกได้"

เชอรีชร้องไห้และพูดด้วยความรู้สึกผิด "คุณพ่อ มอนตี้ หนูขอโทษ หนูเป็นคนไม่ดี และทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังหรือเปล่าคะ?"

เวอเรียนบอกเธอ "ลูกเป็นลูกสาวของเรา ลูกคิดว่าจะทำให้เราผิดหวังได้ยังไง?"

วิทนีย์พูดไม่หยุด "เชอรีช รู้หรือเปล่า ฉันได้ยินมาว่าถ้าปอกเปลือกแอปเปิ้ลโดยไม่ให้เปลือกขาด ความต้องการของเธอจะเป็นจริง เธออยากอธิษฐานไหม?"

"ถ้าฉันไม่เคยเจอบอยล์"

เชอรีชพึมพำเสียงเรียบ

วิทนีย์มือสั่นตอนที่กำลังถือมีดอยู่ ทำให้เปลือกแอปเปิ้ลขาด

เชอรีชมองเปลือกแอปเปิ้ลที่ขาด ดูเหมือนว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ แต่เธอก็ดูไม่มีความสุขตอนที่เธอพูด "เปลือกขาดแล้ว เราอธิษฐานไม่ได้แล้วล่ะ"

วิทนีย์ตกใจ เธอยิ้มแล้วตอบ "ไม่ต้องห่วง เราปอกเปลือกลูกอื่นอีกก็ได้"

เชอรีชมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย "แต่ชีวิตฉันเริ่มต้นใหม่อีกไม่ได้แล้ว"

เธอมองเชอรีชที่ซึมเศร้า "ในเมื่อเราเริ่มต้นชีวิตใหม่ไม่ได้ งั้นเราก็ต้องก้าวต่อไป เธอจะลืมมันได้ อีกอย่างนะเชอรีช เธอเป็นคนดี

"ถ้าฉันดี ทำไมถึงมีแต่คนทิ้งฉันล่ะ?"

เธออารมณ์อ่อนไหวและอ่อนแอเหมือนเด็ก เชอรีชไม่ชอบที่เป็นแบบนี้เลย

วิทนีย์กลืนน้ำลายแล้วตอบ "งั้นเขาก็ตาบอดแล้วล่ะ"

เชอรีชหันมามองเธอแล้วถาม "ฉันน่าเบื่อหรือเปล่า วิทนีย์"

เธอไม่อยากจะรู้สึกเศร้า หรือไม่อยากให้มอนตี้กับพ่อของเธอต้องเป็นห่วงอีกแล้ว แต่เธอก็ฝืนยิ้มไม่ได้ เธอรู้สึกเสียใจที่เป็นคนไร้ประโยชน์แค่ไหน ที่ไม่ให้พ่อของเธอกับมอนตี้เป็นห่วงเธอ

เธอรู้สึกไม่สบายและไม่อยากคุย หรืออยากยิ้มอีก มีเพียงแค่ความรู้สึกเสียใจ