เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1006

แยนนี่เก็บเงินก่อนจะออกมาจากบ้านตระกูลจาร์คอป

ถึงแม้จะมีไม่มาก อย่างน้อยก็มีประมาณสามหมื่นถึงห้าหมื่นเหรียญในบัญชี หลังจากออกไปดูสถานที่กับซินดี้ทั้งวัน ในที่สุดเธอก็เช่าห้องสี่สิบตารางฟุต

เพราะเป็นห้องขนาดเล็ก ค่าเช่าจึงราคาถูก

ซินดี้ช่วยแยนนี่ย้ายเข้ามาในห้องเช่าใหม่ เธอพูดหลังจากดูห้องเช่าขนาดเล็ก "ห้องนี้เล็กไปหน่อย มันจะไม่แคบไปหน่อยเหรอ ถ้าเธอย้ายของทั้งหมดมาไว้ที่นี่?"

แยนนี่นั่งพับเสื้อผ้า เธอถอนหายใจแล้วตอบ "ฉันไม่เคยเช่าบ้านมาก่อน ก็ตอนนั้นฉันอยู่กับตระกูลจาร์คอป ฉันเพิ่งมารู้วันนี้ว่าห้องเช่าที่นอร์ท ซิตี้ มันแพง ตอนนี้ฉันไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอก ช่วงนี้ฉันยังหางานทำไม่ได้ ฉันต้องประหยัดเงินจริง ๆ ค่าเช่าบ้านหลังนี้ก็เดือนละ 2,500 เหรียญต่อเดือน เท่ากับค่าใช้จ่ายฉันสามแสนปี ด้วยความสามารถทางการเงินของฉันในตอนนี้ มันก็เป็นภาระสำหรับฉันแหละ"

ซินดี้นั่งลงบนพรมและช่วยเธอจัดของ "ปกติแม่จะให้ค่าใช้จ่ายฉันน้อยมาก แต่ฉันก็เก็บไว้ไม่เคยใช้เลย ทำไมไม่เอาเงินฉันไปใช้แทนล่ะ?"

ซินดี้รู้ว่าแยนนี่ไม่ต้องการเงินของเธอ เธอจึงพูดต่อ "อ้อ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันให้เธอยืม จะใช้คืนฉันเมื่อไหร่ก็ได้"

แยนนี่กอดซินดี้แล้วพูดเล่น "ว้าว ซินดี้ ดีจังที่ได้เกาะเธอ"

ซินดี้ถาม "เธอจะไม่กลับไปที่บ้านตระกูลจาร์คอปอีกแล้วเหรอ? ถ้าพวกเขามารบกวนเธอล่ะ?"

"ถ้าฉันตัดขาดกับพวกเขาแล้ว ฉันมีวิธีที่จะไม่สนใจพวกเขาเป็นหมื่นวิธี ถึงพวกเขาจะมายืนอยู่หน้าประตูก็เถอะ"

"ก็เข้าท่านะ อ้อ จริงสิ เธอจะไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษหรือเปล่า?"

แยนนี่ตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ เมื่อซินดี้พูดถึงเรื่องนั้น "ฉันก็ยังไม่แน่ใจ แต่คงไม่ไปแล้วล่ะ"

ซินดี้กัดฟันพูด "จาร์คอปทำเกินไปแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าพวกเขาจะห้ามไม่ให้เธอไปเรียน เธอเป็นลูกแท้ ๆ ของเขาหรือเปล่าเนี่ย?"

"สักวันฉันจะทำให้พวกนั้นชดใช้ด้วยความเจ็บปวดที่มาทำกับฉันแบบนี้"

ซินดี้บอกเธอ "ฉันจะอยู่ข้างเธอเอง"

แยนนี่นอนไม่หลับ ในคืนแรกที่มาพักในห้องใหม่

เธอนอนอยู่ในห้องขนาดเล็กที่กว้างแค่สี่สิบฟุต แยนนี่มองไฟที่กระพริบอยู่นอกหน้าต่าง ก่อนจะหยิบจดหมายจากออกซ์ฟอร์ด ที่เธอเก็บไว้ในหนังสือขึ้นมา เธอยิ้มด้วยความขมขื่น

ดูเหมือนว่าเชนน์จะพูดถูก ทางที่เธอจะประสบความสำเร็จที่รวดเร็วและดีที่สุดไม่ใช่การไปเรียนที่ออกซ์ฟอร์ด แต่คือการทำตามแผนที่เขาวางไว้ให้เธอ เธอจะทำเงินได้มากและมีอิสระทางการเงิน มีแค่การตัดสินใจตัวเลือกนี้เท่านั้น

แยนนี่ใส่ชุดเป็นทางการในเช้าวันต่อมา เธอแต่งหน้าและทาลิปสติก ก่อนจะมองความบริสุทธิ์และไร้เดียงสาของตัวเองผ่านกระจก

แยนนี่สูดลมหายใจเข้า เธอหยิบกระเป๋าและใส่รองเท้าส้นสูงออกไปข้างนอก

เพราะเธอยังเป็นนักเรียน จึงไม่ค่อยมีโอกาสได้ใส่รองเท้าส้นสูง แม้ว่ารองเท้าที่เธอใส่จะดูเป็นของใหม่ ไม่นานรองเท้าส้นสูงก็ทำให้เป็นแผล

แต่เมื่อเธอนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่ตระกูลจาร์คอปทำกับเธอ ความเจ็บปวดนั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บปวดเลย

แยนนี่มาถึงทางเข้า จิน กรุ๊ป ดูเหมือนว่าครั้งนี้ พนักงานต้อนรับจะไม่ได้ห้ามเธอ และให้เธอเดินเข้าไปในอาคารได้

เมื่อเธอมาถึงห้องทำงานของท่านประธาน และกำลังจะเรียกเชนน์ เธอก็เจอกับเจค

เจคคิดว่าเขาเห็นภาพหลอน เมื่อเขามองใกล้ ๆ ก็จำได้ว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่ท่านประธานจิน อุ้มเข้าไปในห้องทำงานของเขา

เจคแซวท่านประธานจินมาสักพัก เขาเข้าไปถามเธอด้วยรอยยิ้ม "คุณจาร์คอป มาพบท่านประธานจินเหรอครับ?"

แยนนี่ตกใจ "ใช่ค่ะ ฉันมาพบท่านประธานจิน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาค่ะ"

"ตอนนี้ท่านประธานจินกำลังประชุมอยู่ ทำไมไม่เข้าไปรอเขาในห้องพักล่ะครับ ผมจะบอกเขาให้คุณ"

แยนนี่พยักหน้าอย่างสุภาพ เมื่อเจคกำลังจะไปเธอก็บอกเขา "อ้อ ผู้ช่วยเจค ฉันไม่ใช่จาร์คอปอีกแล้วค่ะ ตอนนี้ฉันเปลี่ยนชื่อแล้ว คุณเรียกฉันว่าจอยส์นะคะ"

เจคตกใจไปสักพัก แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรในเมื่อเขาเคยเห็นภาพนั้นมาก่อนแล้ว เขาพยักหน้าแล้วตอบเธอด้วยรอยยิ้ม "ได้ครับคุณจอยส์ รออยู่ที่นี่ก่อนนะครับ"

เจคเข้ามาในห้องประชุม เขาเดินเข้ามากระซิบกับเชนน์ "ท่านประธานจิน คุณจอยส์มาที่นี่ เธอมีเรื่องจะคุยกับคุณครับ"

เชนน์เลิกคิ้ว เขาสงสัยว่าใครคือจอยส์

"อ้อ ใช่ เธอเคยใช้ชื่อจาร์คอป ตอนนี้เธอเปลี่ยนชื่อกะทันหันครับ"

เชนน์แปลกใจ เขาไม่คิดว่าเธอจะตัดขาดกับตระกูลจาร์คอปเร็วขนาดนี้ แต่เขาก็สงสัย เพราะ...เธอยังเป็นลูกนกที่ยังปกป้องตัวเองไม่ได้ และยังบินไม่ได้

เขาเคยคิดว่าเธอเป็นคนที่มีความอดทน ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะทำให้เขาผิดหวัง

เชนน์ถามเขา "ทำไมเธอเข้ามาได้ โดยไม่นัดหมายก่อนล่ะ?"

"บางทีพนักงานต้อนรับ คงเคยเห็นคุณจอยส์กับ...เลยไม่ได้ห้ามครับ"

เชนน์บอกเขาด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการ "ปล่อยให้เธอรอไป เพราะเธอไม่ได้นัดไว้ก่อน"

เจคตกใจ เขาคิดในใจ 'เกิดอะไรขึ้น? ตอนนั้นพวกคุณสองคนไม่ได้จูบและกอดกันหรอกเหรอ? ทำไมตอนนี้เขาถึงได้...ดูเย็นชาล่ะ?"

เมื่อเห็นว่าเจคยังไม่ออกไป เชนน์เลิกคิ้วแล้วถามเขา "มัวยืนชักช้าทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ?"

เจคพูดไม่ออก และรีบออกไปจากห้อง

เขารีบออกมาก่อนที่เชนน์จะโมโหใส่เขา!

ตอนที่เจคปิดประตูห้องประชุม เขารู้สึกไร้ชีวิตชีวา เขามักจะเป็นคนที่ถูกใครบางคนระบายอารมณ์ใส่

เขาเข้ามาในห้องพัก และบอกแยนนี่ด้วยน้ำเสียงสุภาพ "ขอโทษด้วยนะครับคุณจอยส์ ท่านประธานจินยังประชุมอยู่ ผมไม่คิดว่าจะประชุมเสร็จเร็ว ๆ นี้ เขา...ยังมาพบคุณไม่ได้ครับ"

แยนนี่เป็นคนที่ค่อนข้างมีความอดทน ท่ามกลางคนที่อายุรุ่นเดียวกับเธอ เธอบอกเขา "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรอได้"

เจคยิ้มแล้วบอกเธอ "ได้รู้แบบนี้ก็ดีแล้วครับ"

แต่เธอก็ไม่เห็นเชนน์ แยนนี่รอเขามาเป็นชั่วโมงแล้ว

เธอจึงเลิกรอเขาและกำลังจะออกไปตามหาเชนน์ เจคก็เข้ามาพอดี

"ผู้ช่วยเจค เชนน์ประชุมเสร็จหรือยังคะ?"

เจคพูดติดอ่าง "คือ...คุณจอยส์ครับ ท่านประธานจินบอกว่าวันนี้เขาไม่ว่าง"

"แต่ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับเขาจริง ๆนะคะ อีกอย่างเขาก็บอกว่ามาหาเขาได้ตลอด ถ้าฉันตัดสินใจได้แล้ว"

เจคยิ้มแล้วพูดอย่างอึดอัด "คือ...ผมก็ไม่แน่ใจเรื่องนั้น แต่วันนี้ท่านประธานจินไม่ว่างจริง ๆ ครับ"

แยนนี่ไม่เชื่อ เธอออกไปจากห้องพักทันทีและเข้าไปในห้องทำงานของเชนน์

แต่ในห้องทำงานของเชนน์ก็ว่างเปล่า เขาไม่ได้อยู่ที่นี่

เจคเตือนด้วยความหวังดี "คุณจอยส์ ผมคิดว่า...วันนี้คุณอย่าเสียเวลาเลยครับ ในเมื่อท่านประธานจินบอกว่าไม่ว่าง เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณจะเสียเวลาเปล่าถ้าคุณรอเขา"

แยนนี่กัดริมฝีปาก เธอหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วคิดในใจ 'ฮึ่ม ทำได้ดีนี่'

แยนนี่บอกเจคด้วยท่าทางสบาย ๆ "ช่วยบอกท่านประธานจินด้วยนะคะ ถ้าวันนี้เขาไม่อยากเจอฉันก็ไม่เป็นไร แต่ฉันจะประกาศให้ทั้งเมืองนอร์ท ซิตี้ ได้รู้ว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบ หลังจากที่เขาทำแบบนั้นกับฉันในคืนนั้น"

มุมปากเจคกระตุก "...คุณ...คุณจอยส์ ผมเชื่อว่าท่านประธานจิน ไม่ใช่คนไม่มีความรับผิดชอบอย่างที่คุณคิด สิ่งที่คุณพูดมานั้น..."

แยนนี่บอกเขา "ไม่ใช่ค่ะ เขาไม่ให้เงินฉันสักเหรียญเลย หลังจากที่เขาทำเสร็จแล้ว"

เจคพูดไม่ออก

'พระเจ้า ท่านประธานจินกลายเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? มาดูถูกกันได้ยังไง'

ในเมื่อเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเชนน์ เขาต้องปกป้องท่านประธานจิน

เจคกระแอมแล้วบอกเธอ "คุณจอยส์ครับ ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปทั่วเมืองนอร์ท ซิตี้ ไม่ได้มีผลเสียแค่กับท่านประธานจินนะครับ แต่จะทำให้คุณแย่ไปด้วย คุณเป็นผู้หญิง ไม่ควรพูดเรื่องไม่ดีแบบนี้"

แยนนี่ยิ้ม แม้ว่าเธอจะยังอายุน้อย แต่เธอก็ค่อนข้างมีความกล้า เธอบอกเขา "ผู้ช่วยเจค คุณคิดว่าฉันจะสนใจชื่อเสียงเหรอคะ ในเมื่อฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ถูกไล่ออกมาจากตระกูล ลำพังแค่เอาตัวรอด ก็เป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉันแล้วค่ะ"

เจคเอามือกุมหน้าก่อนจะบอกเธอ "ผมจะไปโทรศัพท์ก่อนนะครับ"

เจคให้ที่อยู่กับแยนนี่ หลังจากผ่านไปสามนาที "ตอนนี้ท่านประธานจินอยู่ที่ครอส บาร์ ที่บีชโรด ครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

แยนนี่หันกลับไปด้วยท่าทีสบาย ๆ

เจคคิดในใจ 'ฮิลลารีเป็นคนแรก ที่กล้าขู่ท่านประธานจิน!'

ในห้องส่วนตัวที่ครอส บาร์

เชนน์, ฮีลตัน, ลูคัส และ ร็อดนีย์ โรเจอร์ กำลังเล่นไพ่กันอยู่

มีผู้เล่นสามคน และมีหนึ่งคนเป็นเจ้ามือ

เชนน์เป็นเจ้ามือ

หลังจากฮีลตันวางไพ่ใบสุดท้าย เขาก็พูด "ตอนนี้นายแพ้แน่"

เชนน์เลิกคิ้วแล้วบอกเขา "บังเอิญว่าฉันมือดีน่ะ ฮีลตัน ฉันว่านายเลิกอวดดีดีกว่า ไม่อย่างนั้น มันจะตรงกันข้ามนะ"

ลูคัสมองเชนน์ด้วยความสงสัย ก่อนจะยิ้มอย่างชั่วร้ายและบอกเขา "ฉันคิดว่านายแพ้นะ"

ร็อดนีย์แซว "เพราะมีบางคนไม่ได้สนใจเล่นไพ่น่ะสิ"

ลูคัสแซว "บอกมาตามตรงเลยนะ กำลังจีบผู้หญิงคนใหม่หรือเปล่า?"

เชนน์ตอบเขา "ขอเถอะ สิ่งที่อยู่ใต้เสื้อผ้าผู้หญิงคนใหม่ ก็เหมือนกันนั่นแหละ นายไม่เบื่อบ้างเหรอที่ตามจีบผู้หญิงอยู่ตลอด"

ฮีลตันพูดเสริม "นายคิดจริง ๆ เหรอว่าจุ่มโอรีโอลงไปในนม แล้วมันจะละลายทันทีน่ะ?"

ลูคัสพูดต่อ "นายไม่รู้หรอกว่าโอรีโอมีหลายรสชาติ มีทั้งรสมัทฉะ ไอศครีม สตรอวเบอร์รี่...บอกชื่อมาสิ นายก็รู้ว่าถ้ากินรสชาติที่ไม่ซ้ำกันในแต่ละวัน นายคงเบื่อบ้างแหละ"

ฮีลตันบอกเขา "โอรีโอมันหวานเกินไป บอกตามตรงนะ ฉันเบื่อจะตาย"