เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1006

แยนนี่เก็บเงินก่อนจะออกมาจากบ้านตระกูลจาร์คอป

ถึงแม้จะมีไม่มาก อย่างน้อยก็มีประมาณสามหมื่นถึงห้าหมื่นเหรียญในบัญชี หลังจากออกไปดูสถานที่กับซินดี้ทั้งวัน ในที่สุดเธอก็เช่าห้องสี่สิบตารางฟุต

เพราะเป็นห้องขนาดเล็ก ค่าเช่าจึงราคาถูก

ซินดี้ช่วยแยนนี่ย้ายเข้ามาในห้องเช่าใหม่ เธอพูดหลังจากดูห้องเช่าขนาดเล็ก "ห้องนี้เล็กไปหน่อย มันจะไม่แคบไปหน่อยเหรอ ถ้าเธอย้ายของทั้งหมดมาไว้ที่นี่?"

แยนนี่นั่งพับเสื้อผ้า เธอถอนหายใจแล้วตอบ "ฉันไม่เคยเช่าบ้านมาก่อน ก็ตอนนั้นฉันอยู่กับตระกูลจาร์คอป ฉันเพิ่งมารู้วันนี้ว่าห้องเช่าที่นอร์ท ซิตี้ มันแพง ตอนนี้ฉันไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอก ช่วงนี้ฉันยังหางานทำไม่ได้ ฉันต้องประหยัดเงินจริง ๆ ค่าเช่าบ้านหลังนี้ก็เดือนละ 2,500 เหรียญต่อเดือน เท่ากับค่าใช้จ่ายฉันสามแสนปี ด้วยความสามารถทางการเงินของฉันในตอนนี้ มันก็เป็นภาระสำหรับฉันแหละ"

ซินดี้นั่งลงบนพรมและช่วยเธอจัดของ "ปกติแม่จะให้ค่าใช้จ่ายฉันน้อยมาก แต่ฉันก็เก็บไว้ไม่เคยใช้เลย ทำไมไม่เอาเงินฉันไปใช้แทนล่ะ?"

ซินดี้รู้ว่าแยนนี่ไม่ต้องการเงินของเธอ เธอจึงพูดต่อ "อ้อ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันให้เธอยืม จะใช้คืนฉันเมื่อไหร่ก็ได้"

แยนนี่กอดซินดี้แล้วพูดเล่น "ว้าว ซินดี้ ดีจังที่ได้เกาะเธอ"

ซินดี้ถาม "เธอจะไม่กลับไปที่บ้านตระกูลจาร์คอปอีกแล้วเหรอ? ถ้าพวกเขามารบกวนเธอล่ะ?"

"ถ้าฉันตัดขาดกับพวกเขาแล้ว ฉันมีวิธีที่จะไม่สนใจพวกเขาเป็นหมื่นวิธี ถึงพวกเขาจะมายืนอยู่หน้าประตูก็เถอะ"

"ก็เข้าท่านะ อ้อ จริงสิ เธอจะไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษหรือเปล่า?"

แยนนี่ตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ เมื่อซินดี้พูดถึงเรื่องนั้น "ฉันก็ยังไม่แน่ใจ แต่คงไม่ไปแล้วล่ะ"

ซินดี้กัดฟันพูด "จาร์คอปทำเกินไปแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าพวกเขาจะห้ามไม่ให้เธอไปเรียน เธอเป็นลูกแท้ ๆ ของเขาหรือเปล่าเนี่ย?"

"สักวันฉันจะทำให้พวกนั้นชดใช้ด้วยความเจ็บปวดที่มาทำกับฉันแบบนี้"

ซินดี้บอกเธอ "ฉันจะอยู่ข้างเธอเอง"

แยนนี่นอนไม่หลับ ในคืนแรกที่มาพักในห้องใหม่

เธอนอนอยู่ในห้องขนาดเล็กที่กว้างแค่สี่สิบฟุต แยนนี่มองไฟที่กระพริบอยู่นอกหน้าต่าง ก่อนจะหยิบจดหมายจากออกซ์ฟอร์ด ที่เธอเก็บไว้ในหนังสือขึ้นมา เธอยิ้มด้วยความขมขื่น

ดูเหมือนว่าเชนน์จะพูดถูก ทางที่เธอจะประสบความสำเร็จที่รวดเร็วและดีที่สุดไม่ใช่การไปเรียนที่ออกซ์ฟอร์ด แต่คือการทำตามแผนที่เขาวางไว้ให้เธอ เธอจะทำเงินได้มากและมีอิสระทางการเงิน มีแค่การตัดสินใจตัวเลือกนี้เท่านั้น

แยนนี่ใส่ชุดเป็นทางการในเช้าวันต่อมา เธอแต่งหน้าและทาลิปสติก ก่อนจะมองความบริสุทธิ์และไร้เดียงสาของตัวเองผ่านกระจก

แยนนี่สูดลมหายใจเข้า เธอหยิบกระเป๋าและใส่รองเท้าส้นสูงออกไปข้างนอก

เพราะเธอยังเป็นนักเรียน จึงไม่ค่อยมีโอกาสได้ใส่รองเท้าส้นสูง แม้ว่ารองเท้าที่เธอใส่จะดูเป็นของใหม่ ไม่นานรองเท้าส้นสูงก็ทำให้เป็นแผล

แต่เมื่อเธอนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่ตระกูลจาร์คอปทำกับเธอ ความเจ็บปวดนั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บปวดเลย

แยนนี่มาถึงทางเข้า จิน กรุ๊ป ดูเหมือนว่าครั้งนี้ พนักงานต้อนรับจะไม่ได้ห้ามเธอ และให้เธอเดินเข้าไปในอาคารได้

เมื่อเธอมาถึงห้องทำงานของท่านประธาน และกำลังจะเรียกเชนน์ เธอก็เจอกับเจค

เจคคิดว่าเขาเห็นภาพหลอน เมื่อเขามองใกล้ ๆ ก็จำได้ว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่ท่านประธานจิน อุ้มเข้าไปในห้องทำงานของเขา

เจคแซวท่านประธานจินมาสักพัก เขาเข้าไปถามเธอด้วยรอยยิ้ม "คุณจาร์คอป มาพบท่านประธานจินเหรอครับ?"

แยนนี่ตกใจ "ใช่ค่ะ ฉันมาพบท่านประธานจิน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาค่ะ"

"ตอนนี้ท่านประธานจินกำลังประชุมอยู่ ทำไมไม่เข้าไปรอเขาในห้องพักล่ะครับ ผมจะบอกเขาให้คุณ"

แยนนี่พยักหน้าอย่างสุภาพ เมื่อเจคกำลังจะไปเธอก็บอกเขา "อ้อ ผู้ช่วยเจค ฉันไม่ใช่จาร์คอปอีกแล้วค่ะ ตอนนี้ฉันเปลี่ยนชื่อแล้ว คุณเรียกฉันว่าจอยส์นะคะ"

เจคตกใจไปสักพัก แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรในเมื่อเขาเคยเห็นภาพนั้นมาก่อนแล้ว เขาพยักหน้าแล้วตอบเธอด้วยรอยยิ้ม "ได้ครับคุณจอยส์ รออยู่ที่นี่ก่อนนะครับ"

เจคเข้ามาในห้องประชุม เขาเดินเข้ามากระซิบกับเชนน์ "ท่านประธานจิน คุณจอยส์มาที่นี่ เธอมีเรื่องจะคุยกับคุณครับ"

เชนน์เลิกคิ้ว เขาสงสัยว่าใครคือจอยส์

"อ้อ ใช่ เธอเคยใช้ชื่อจาร์คอป ตอนนี้เธอเปลี่ยนชื่อกะทันหันครับ"

เชนน์แปลกใจ เขาไม่คิดว่าเธอจะตัดขาดกับตระกูลจาร์คอปเร็วขนาดนี้ แต่เขาก็สงสัย เพราะ...เธอยังเป็นลูกนกที่ยังปกป้องตัวเองไม่ได้ และยังบินไม่ได้

เขาเคยคิดว่าเธอเป็นคนที่มีความอดทน ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะทำให้เขาผิดหวัง

เชนน์ถามเขา "ทำไมเธอเข้ามาได้ โดยไม่นัดหมายก่อนล่ะ?"

"บางทีพนักงานต้อนรับ คงเคยเห็นคุณจอยส์กับ...เลยไม่ได้ห้ามครับ"

เชนน์บอกเขาด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการ "ปล่อยให้เธอรอไป เพราะเธอไม่ได้นัดไว้ก่อน"

เจคตกใจ เขาคิดในใจ 'เกิดอะไรขึ้น? ตอนนั้นพวกคุณสองคนไม่ได้จูบและกอดกันหรอกเหรอ? ทำไมตอนนี้เขาถึงได้...ดูเย็นชาล่ะ?"

เมื่อเห็นว่าเจคยังไม่ออกไป เชนน์เลิกคิ้วแล้วถามเขา "มัวยืนชักช้าทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ?"

เจคพูดไม่ออก และรีบออกไปจากห้อง