เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1042

เชนน์โทรหาแซนอ์เดอร์กลางดึก

"ทำไมถึงโทรมาดึกนักล่ะ? จะชวนฉันไปดื่มหรือไปรับสาว?"

เชนน์ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงหน้าต่าง "ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง ฉันจะโทรมาบอกนายว่า ฉันมีบ้านที่ให้นายไปขายในอินเตอร์เน็ต"

แซนด์เดอร์ถามเขา "แค่ก! อะไรนะ? นายให้บ้านฉัน แต่ตอนนี้เอาไปขายในอินเตอร์เน็ตเนี่ยนะ? เชนน์ ใจร้ายชะมัด!"

"ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันยังไม่ได้โอนบ้านให้นายเลย? มันยังไม่ได้เป็นของนายสักหน่อย"

แซนด์เดอร์บอกเขา "เชนน์ นี่นายกำลังจะล้มละลายหรือไง? ถ้าลำบากจริง ๆ ก็บอกฉันได้นะ ฉันช่วยนายได้"

เชนน์ดุเขา "ล้มละลายเหรอ? อย่ามาแช่งกันสิ!"

"แล้วทำไมถึงอยากขายบ้านกะทันหันล่ะ?"

เชนน์มีท่าทีจริงจังขึ้นมาเมื่อพูดเรื่องนั้น "อีกอย่าง ฉันต้องให้นายช่วยพรุ่งนี้"

"อะไรนะ?"

"ไปพบลูกค้าที่จะซื้อบ้านให้หน่อย"

แซนด์เดอร์เป็นคนฉลาด เขารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ เขายิ้มด้วยความภาคภูมิใจเพราะเชนน์มาขอให้เขาช่วย "ใครล่ะ?"

เชนน์ตอบตามตรง "ก็อย่างที่นายคิด แยนนี่ไง"

"แล้วทำไมต้องพูดอ้อมค้อมด้วยล่ะ? บอกมาตรง ๆ ก็ได้ ว่าอยากซื้อบ้านให้เธอ"

เชนน์คิดในใจ 'ผู้หญิงคนนี้เข้าใจยาก เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่?'

แซนด์เดอร์นึกอะไรขึ้นมาได้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เดี๋ยวก่อนนะ เธอจะจำฉันได้ถ้าเห็นฉัน ฉันเคยเจอเธอมาก่อนและเธอจะรู้ว่านายเป็นเพื่อนฉัน จะไม่เป็นการเปิดเผยตัวเองเหรอ?"

เชนน์หัวเราะเยาะแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เธอเจอนายแค่ครั้งเดียวเมื่อปีที่แล้ว นายเป็นแค่คนที่เคยเจอผ่าน ๆ ไม่ต้องห่วง เธอจำนายไม่ได้หรอก"

"อะไรกัน? นายแน่ใจได้ยังไง? ฉันออกจะเด่นขนาดนี้ ฉันมั่นใจว่าเธอจะจำฉันได้"

เชนน์เยาะเย้ยเขา "นายนี่โง่จริง เธอมองฉันแค่คนเดียวตอนที่อยู่ในห้อง เธอจำใครไม่ได้หรอก"

แซนด์เดอร์หัวเราะ "นายรู้ได้ยังไงว่าเธอมองพวกเราหรือเปล่า? ฉันจำได้ว่าเธอมองตาแก่ฟัดด์นะ"

"เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ฉันจะไล่เธอไป ถ้าเธอกล้ามองผู้ชายคนอื่น"

แซนด์เดอร์หัวเราะด้วยความขบขัน "ฉันจำได้ว่านายแกล้งทำได้ดีนี่ นายไม่ได้มองเธอสักนิด แต่จริง ๆ แล้วนายกำลังดูว่าเธอมองผู้ชายคนอื่นหรือเปล่า? ทำได้เนียนนะ"

"หุบปากซะ แล้วพรุ่งนี้อย่าทำพังล่ะ"

เชนน์วางสายหลังจากที่พูดแบบนั้น

แซนด์เดอร์คิดในใจ 'เฮอะ ทำตัวแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อเป็นคนที่มาขอให้คนอื่นช่วย? ทำตัวอย่างกับเป็นเจ้านาย'

วันต่อมาในตอนบ่าย ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ นัดแยนนี่กับเจ้าของบ้านมาดูบ้าน

พวกเขาตกลงมาเจอกันเวลา14.30 น.ในตอนบ่าย

แซนด์เดอร์ขับรถมาที่ บลู วอเทอร์ เรสซิเดนเชียล แอเรีย

แยนนี่กับตัวแทนอสังหาริมทรัพย์มาถึงก่อน 10 นาที พวกเขารอแซนด์เดอร์มาถึงเกือบครึ่งชั่วโมง

แซนด์เดอร์เห็นแยนนี่ทันทีที่ลงมาจากรถมาเซราตี

เธอสวยจริง ๆ เธอดึงดูดความสนใจของผู้คนได้เพียงแค่ยืนอยู่เฉย ๆ

ตาแก่เชนน์นี่ช่างโชคดีเรื่องผู้หญิง

แม้ว่าจะมีผู้หญิงสวยหลายคน คนที่สวยอย่างเป็นธรรมชาติเหมือนแยนนี่นั้น พบเห็นได้น้อยมาก

แซนด์เดอร์เดินเข้าไปหาพวกเขา เขายิ้มให้แยนนี่และตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ตอนที่ทักทายพวกเขา "ขอโทษด้วยนะครับ พอดีรถค่อนข้างติด หวังว่าจะไม่ทำให้พวกคุณต้องรอนานนะครับ"

ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์รู้ว่าเจ้าของบ้านเป็นคนร่ำรวย จึงไม่กล้าทำให้เขาโกรธ ถ้าปิดการขายได้เขาก็จะได้ค่านายหน้า เขายิ้มแล้วตอบ "ไม่เป็นไรครับ ผมกับคุณแยนนี่เพิ่งมาถึง เราเข้าไปข้างในกันเถอะ"

แยนนี่ไม่ได้พูดอะไร แล้วทั้งสามคนก็เข้าไปในลิฟท์

แยนนี่กับตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ยืนอยู่ข้างหน้า ส่วนแซนด์เดอร์ยืนพิงลิฟท์อย่างไม่ค่อยสนใจ

ผนังลิฟท์ทำด้วยกระจก แยนนี่อดมองเจ้าของบ้านที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาไม่ได้ เธอคิดว่าเขาดูคุ้นหน้า

แซนด์เดอร์นั้นดูโดดเด่น ใช่ว่าจะลืมได้ง่าย ๆ

แต่ก็จำเขาไม่ได้แม้ว่าจะพยายามคิด เธอแค่คิดว่าเขาดูคุ้นหน้า

ลิฟท์มาถึงชั้น 13 ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์เปิดประตูลิฟท์ค้างไว้ เขาให้เจ้าของบ้านและผู้ซื้อออกไปก่อน ส่วนเขาตามออกไปทีหลัง

แซนด์เดอร์แนะนำบ้านตอนที่พวกเขาเดินเข้ามา "บ้านหลังนี้ของเป็นเพื่อนผมเอง แต่ธุรกิจของเขาไม่ดีและจ่ายผมไม่ไหว เลยยกบ้านหลังนี้ให้ผม และตอนนี้ผมก็เป็นเจ้าของบ้าน ตอนนี้มันก็ชัดเจนแล้ว ผมไม่ได้พักที่นี่บ่อย การออกแบบและตกแต่งภายในนั้นชั้นเยี่ยม ผมอยากซื้อคฤหาสน์หลังใหญ่ แต่ตอนนี้ยังมีเงินไม่พอเลยขายบ้านหลังนี้ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ขายมันในราคาเก้าล้านเหรียญหรอก ถึงจะมีคนใช้มีดขู่ก็เถอะ ถ้าดูจากการตกแต่งภายในและสถานที่แล้ว"

ฟังดูเหมือนแซนด์เดอร์จะพูดไปเรื่อยเปื่อย คำอธิบายของเขานั้นไร้ที่ติและน่าเชื่อถือ

แซนด์เดอร์เปิดประตู แล้วทั้งสามคนก็เข้าไปในบ้าน

บ้านหลังใหญ่โตนั้นกว้าง 180 ตารางเมตร เป็นบ้านแบบขนาดเล็ก สีของบ้านก็ดูหรูหราเช่นกัน หน้าต่างนั้นอยู่ในห้องนั่งเล่น มีแสงอาทิตย์ส่องผ่านเข้ามา มันถ่ายเทอากาศได้ดีเช่นกัน อากาศสดชื่นเข้ามาในห้องเมื่อพวกเขาเปิดหน้าต่าง