เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1101

เชนน์ออกมาจากทางออกของอาคารผู้โดยสาร 3 และในขณะที่เขากำลังจะเดินไปที่รถ SUV สีดำแยนนี่ก็สังเกตเห็นเขาท่ามกลางฝูงชนจากฝั่งตรงข้ามถนน

นั่นเป็นเพราะเชนน์โดดเด่นมากเกินไปทำให้เธอสังเกตเห็นเขาได้ง่ายๆ

และเพราะว่าเชนน์เป็นคนรักของแยนนี่นั่นยิ่งทำให้เธอเห็นเขาท่ามกลางผู้คนมากมายได้ในทันที

แยนนี่คิดกับตัวเองว่าถ้าเธอจะทิ้งคนๆ นี้ไปจริงๆ เธอคงจะต้องปลอบใจตัวเองอีกเป็นหมื่นๆ ครั้ง

โทรศัพท์ของแยนนี่เริ่มดังอีกครั้งและโชว์สายเรียกเข้าว่ามาจากเฟย์

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฟย์โทรหาเธอสองต่อสอง

ตอนนี้เป็นเวลากลางวันในลอสแองเจลิสและเฟย์กำลังทำงานอยู่

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฟย์บอกเธอว่าผู้จัดการในยูนิเวอร์แซลสตูดิโอที่ฮอลลีวูดสนใจในตัวแยนนี่ ด้วยความช่วยเหลือและคำแนะนำของเฟย์เพียงอย่างเดียวแยนนี่จะสามารถขยับขยายการงานของเธอได้อย่างดีในฮอลลีวูด

แยนนี่คอยบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเธอจะเก็บเรื่องนี้ไปคิดและเธอยังไม่เคยให้คำตอบโดยตรงกับเฟย์

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเธอจะได้คำตอบของเธอแล้ว

หลังจากวางสายเธอก็ส่งข้อความไปหาเฟย์ [ฉันไม่สามารถรับสายของคุณได้ในขณะนี้ แล้วฉันจะโทรกลับในภายหลัง ฉันได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นแล้ว]

เจคเตรียมพร้อมที่จะลงจากรถขณะที่บอกกับแยนนี่ "ประธานจินน์ออกมาแล้ว ผมจะไปช่วยขนสัมภาระให้เขาเอง"

หลังจากแยนนี่เก็บโทรศัพท์เธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ฉันจะไปด้วย"

เจคตกตะลึงเล็กน้อยก่อนจะตอบ "ได้ครับ"

ทันทีที่เธอเปิดประตูลมหนาวก็พัดวูบปะทะเข้าที่คอทันที แยนนี่ยืนอยู่ข้างรถเธอโบกมือให้ชายฝั่งตรงข้ามแล้วพูดว่า "ทางนี้ จอร์แดน"

'จอร์แดน'

เชนน์ยังไม่รู้ตัวในทันทีเพราะเขาไม่เคยคาดคิดว่าแยนนี่จะเรียกเขาแบบนั้นในที่สาธารณะ

แต่ถึงอย่างนั้นไม่นานเขาก็รู้ตัวและรู้สึกดีใจอย่างน่าประหลาด

ครั้งนี้เชนน์ไม่ได้ก้าวต่อเพื่อเดินเข้าไปหาแยนนี่แต่เขาทำเพียงแค่อ้าวงแขนกว้างรออยู่ที่ตรงข้ามฝั่งถนนก่อนจะระบายรอยยิ้มกว้างที่เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นให้กับเธอ

แยนนี่พุ่งเข้ามาชนเขาเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

เธอจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอกอดใครสักคนอย่างอบอุ่นราวกับเด็กๆ ครั้งสุดท้ายนั้นคือเมื่อไหร่

ไหล่ของเขาปกคลุมไปด้วยหิมะเย็นๆ

แต่แยนนี่ก็กอดเขาแน่นและไม่ได้รู้สึกรำคาญใจกับไอเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างกายของชายหนุ่ม เธอพูดขณะที่ฝังหน้าอยู่ในอ้อมแขนเขา "จอร์แดน ฉันคิดถึงคุณจัง"

เชนน์ก้มศีรษะลงแล้วหัวเราะเบาๆ เขาทัดผมที่ยุ่งเหยิงของเธอไว้หลังใบหู ทุกสัมผัสของเขาทำให้เธอรับรู้ได้ถึงความรัก เชนน์เอ่ยอย่างหยอกล้อว่า "ดูเหมือนว่าเธอจะเหมาะเป็นภรรยาของจอร์แดน จินน์นะ"

ก่อนหน้านี้เขาเคยบอกไว้ว่านอกจากสมาชิกในครอบครัวแล้วเขาจะบอกแค่ภรรยาในอนาคตเกี่ยวกับอีกชื่อหนึ่งของเขา จอร์แดน จินน์

แยนนี่เงยหน้าขึ้นจากอกแกร่งก่อนจะส่งยิ้มกว้าง รอยยิ้มของเธอดูหวานอย่างไม่น่าเชื่อและแม้แต่ดวงตาของเธอก็ยังดูเป็นประกายระยิบระยับราวกับดวงดาว

เชนน์ก้มลงจูบริมฝีปากของเธอบนถนนท่ามกลางฤดูหนาวก่อนจะคว้ามือเรียวเล็กพลางลากกระเป๋าเดินทางด้วยมืออีกข้างเดินไปยังที่รถ เขาถึงกับบ่นว่า "จะแข็งตายอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันแก่ลงถ้าเราจะสร้างซีนโรแมนติกวันหลังเราควรไปหาที่ที่มีเครื่องทำความร้อน"

แยนนี่เดินอยู่เคียงข้างเขา "โอ้ คุณรู้อายุตัวเองด้วยเหรอ? ฉันคิดว่าคุณลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว"

'แล้วเขาก็ไม่ใช่เด็กเกเรอีกต่อไปแล้วเช่นกัน'

สายตาของเชนน์เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวเขาเอ่ยว่า "เธอหาว่าฉันแก่เหรอ? ฉันยังไม่ถึงสามสิบด้วยซ้ำ แล้วฉันแก่ได้ยังไง"

แยนนี่รู้สึกตงิดอยู่ในลำคอเธอตัดสินใจที่จะไม่โต้เถียงกับเด็กผู้ชายคนนี้

ดูเหมือนว่ามีเพียงเชนน์เท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้แสดงความคิดเห็นว่าเขาแก่หรือไม่ เพราะไม่มีใครสามารถทำได้รวมถึงแยนนี่ด้วย

รถทั้งคันรู้สึกอบอุ่นเมื่อพวกเขาเข้าไป

เชนน์กำลังจะเอนตัวทาบทันแยนนี่และบรรเลงจูบเธอแต่เขาลืมเรื่องเจคที่นั่งเบาะหน้าไปเสียสนิท

เจคกระอักกระอ่วนก่อนจะพูดว่า "ประธานจินน์ วันนี้ไม่ใช่วันวาเลนไทน์ คุณช่วยหาที่ที่ไม่บาดตาผมได้ไหมเพราะผมยังโสดมาก"

เชนน์แทรกขึ้นมา "งั้นนายช่วยยกที่กั้นขึ้นหน่อย"