เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1137

ซาแมนธาไม่เคยคิดเลยว่าเชนน์จะทำเรื่องแบบนี้กับแยนนี่ได้ทั้งที่รักเธอมากขนาดนั้น

ซาแมนธาจ้องมองแยนนี่ที่ไม่มีท่าทีโกรธใด ๆ แล้วไม่อาจกลั้นน้ำตาให้ไหลรินได้ เธอปลอบแยนนี่ “พี่แยนนี่ ฉันรู้ว่าพี่ชายฉันเป็นตัวอันตรายร้ายแรงสำหรับพี่ แต่เขารักพี่มากจริง ๆ นะ ฉันไม่เคยเห็นเขาเสียการควบคุมตัวเองและไร้ซึ่งเหตุผลอย่างนี้มาก่อน ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะพยายามโน้มน้าวให้พี่ของฉันให้ปล่อยพี่ออกไปจากที่นี่ พี่แยนนี่คะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นระหว่างพี่กับพี่ชายของฉัน ในอนาคตพี่ก็ยังเป็นพี่สะใภ้ของฉันเสมอนะ ตั้งแต่วันที่พี่มางานประชุมผู้ปกครองให้ฉัน ฉันก็ตัดสินใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ฉันไม่อยากจะเห็นพี่ต้องเลิกกับพี่ชายของฉันเลย”

ริมฝีปากซีดของแยนนี่ขยับ เธอมองซาแมนธาอย่างเอ็นดูพร้อมพูดว่า “ซาแมนธา ฉันไม่โทษพี่ชายเธอเลย ฉันไม่รู้...ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างพี่ชายเธอกับฉัน ในอดีตฉันอาจหาหนทางแก้ได้ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีความกล้าที่จะสบตาเขาตรง ๆ ด้วยซ้ำ ”

ในอดีต แยนนี่ไม่เคยเชื่อเรื่องโชคชะตาฟ้าลิขิต แต่ว่าตอนนี้เธอทำได้แต่ปล่อยให้ความรักระหว่างเธอและเชนน์อยู่ในกำมือของโชคชะตา

และเรื่องในอนาคต เธอก็คงปล่อยให้มันเป็นไปตามฟ้าลิขิต

ซินดี้กับซาแมนธาอยู่เป็นเพื่อนกับแยนนี่อย่างเงียบ ๆ สักพัก สำหรับคนอย่างแยนนี่ หากเธอได้ตกลงไปในความสิ้นหวังสักครั้ง ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไรก็ช่วยดึงเธอขึ้นมาไม่ได้ ซินดี้หยุดพูดเมื่อรู้ว่ามันคงไม่ได้ช่วยอะไร เธอได้แต่กอดแยนนี่เอาไว้ หวังว่าจะส่งความเข้มแข็งให้เธออดทนต่อไปได้สักนิดก็ยังดี

ก่อนพวกเธอจะจากไป ซินดี้กอดแยนนี่อีกครั้งและย้ำเตือนเธอว่า “แยนนี่ เธอต้องเข้มแข็งไว้นะ ดูแลตัวเองให้ดี เรื่องนี้สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด”

ซินดี้กลัวว่าแยนนี่อาจจะฆ่าตัวตาย

ดูจากอารมณ์ของแยนนี่ในตอนนี้ เธอเหมือนคนป่วยไม่มีผิด

หลังจากซินดี้และซาแมนธาจากเรือนไป ซินดี้ไปจากคฤหาสน์ลูน่าในทันที เธอเดินตรงดิ่งเข้าไปยังห้องนอนบนชั้นสองของคฤหานส์

ด้วยแววตาโรจน์ ซินดี้บุกเข้าไปในห้องด้วยความโกรธ โดยไม่คิดถึงผลที่จะตามมา เธอคว้าสิ่งที่อยู่ในมือของเชนน์แล้วขว้างลงพื้นแตกกระจายทันทีทันใด

แม้แต่เชนน์ก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

ซินดี้คว้าคอเสื้อของเชนน์และตะหวาดใส่เขาอย่างป่าเถื่อน “ไอ้เชนน์ จินน์! แกทำอะไรกับแยนนี่! แกทำร้ายร่างกายเธอ! นี่แกยังเป็นลูกผู้ชายอยู่รึเปล่า?! แกขืนใจเธอด้วยใช่ไหม? ไอ้ระยำ!”

ผัวะ!

ซินดี้ยกมือขึ้นแล้วฟาดมันลงใบหน้าของเชนน์อย่างเต็มแรง

เธอยังตบเข้าไปจนหน้าของเขาสะบัดข้าง

สีหน้าของเชนน์ตายด้านทำเอาเธอคาดเดาอารมณ์ของเขาไม่ถูก มืออีกข้างของซินดี้วางแนบต้นขาอย่างสั่นเทา

ใช่ว่าเธอไม่กลัวเชนน์ เธอหวาดกลัวเขา แรงตบที่ฟาดไปเมื่อครู่เป็นเพียงแค่โทสะบันดาลเท่านั้น

แต่ว่าในตอนนี้เธอเริ่มกลัวแล้วว่าเชนน์จะทำให้เธอกลายเป็นเนื้อบดให้ปลากินเเป็นอาหาร

ถึงอย่านั้น เธอก็ทำมันลงไปแล้ว ซินดี้รู้สึกว่าฝ่ามือนั่นเขาสมควรโดน เธอจึงดึงความกล้าออกมาต่อกรกับและจ้องหน้าเชนน์อีกครั้ง “กะ กะ แก…แกคิดจะทำอะไรฮะ? ฉันขอเตือนแกเอาไว้ ถ้าแกทำให้แยนนี่ต้องเจ็บอีก ฉัน…ฉัน…ฉันจะแจ้งตำรวจ!”

เชนน์ไม่โต้ตอบอะไร ราวกับไม่แม้แต่จะเห็นเธออยู่ในสายตา เขาเพียงแค่แกะมือของเธอออกจากคอเสื้อและจ้องมองหาชิ้นส่วนที่กระจายอยู่บนพื้นอย่างพินิจ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “นี่มันภาพจิ๊กซอว์ของแยนนี่กับฉัน เธอทำมันพัง”

น้ำเสียงเรียบนิ่งของเขาเจือปนด้วยความไม่พอใจ ยากมากที่เขาจะแสดงอารมณ์จากเขาผ่านน้ำเสียงเรียบเฉยและซ่อนความรู้สึกของเขา

หลังจากนั้นเขาก็นั่งลงก้มเก็บชิ้นส่วนจิ๊กซอว์ที่แตกกระจายอยู่บนพื้น

ซินดี้ยืนมึนงง ตะลึงงั้นกับสิ่งที่เห็นขณะที่มองเชนน์อยู่อย่างนั้น บางอย่างผิดปกติไปแต่เธอก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้

เหมือนเหตุตรงหน้าไม่ได้เป็นไปอย่างที่เธอคิด เชนน์ควรจะระเบิดอารมณ์เกรี้ยวกราดและลงโทษเธออย่างสาหัสสากรรจ์ ต่อให้เขาเอาปืนมายิงเธอทิ้งก็ยังไม่น่าแปลกใจ