เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1138

แยนนี่ถูกเชนน์กักขังไว้ ในฐานะคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้โดยตรงอย่างเขา ซามูเอลไม่อาจนั่งนิ่งนอนใจได้

ซามูเอลเข้ามาหาเชนน์อีกครั้ง

เชนน์กำลังอยู่ระหว่างต่อจิ๊กซอว์ มันคือภาพของเขาและแยนนี่

ซามูเอลคิ้วขมวด แล้วส่งเสียงต่ำในลำคอ “เชนน์ จินน์ ฉันไม่อยากจะมาถกเรื่องนี้กับนายหรอกนะ เพราะตั้งแต่วันที่นายกักขังและทำร้ายแยนนี่ นายก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายในสายตาฉันอีกต่อไป”

“แล้วยังจะมาหาฉันอีกทำไม? นายไม่กลัวว่าฉันจะยิงนายอีกงั้นเหรอ?” เชนน์ไม่เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยซ้ำ สายตานิ่งของเขาเอาแต่จดจ่ออยู่กับชิ้นส่วนจิ๊กซอว์

ซามูเอลพูดขึ้น “ถึงนายจะฆ่าฉัน ฉันก็ไม่ว่าอะไร ถึงเรื่องของฉันกับแยนนี่จะเป็นเพราะโดนจัดฉาก ฉันก็อยู่ไม่เฉย ๆ ไม่ได้ แยนนี่กับฉัน…ช่างเถอะ เหตุผลที่ฉันมาในวันนี้ เพื่อบอกนายว่ามีเรื่องน่าสงสัยหลายอย่างในเหตุการณ์นี้ แถมนายังรู้ได้ยังไงว่าแยนนี่กับฉันอยู่ที่โรงแรม สเตท บอร์เดอร์?”

เชนน์ที่กำลังถือชิ้นส่วนของจิ๊กซอว์ในมือพยายามข่มอารมณ์ตัวเอง เขาค่อย ๆ กำมันไว้แน่น แทบอยากจะทำลายภาพจิ๊กซอว์ตรงหน้าให้สิ้นซาก

เขาใช้ความพยายามอย่างหนักในการสงบสติของตัวเอง แต่ซามูเอลกลับมากระตุ้นอารมณ์เขาอีกครั้ง

นี่ทุกคนต้องมาย้ำเขาเรื่องที่แยนนี่ไปหลับนอนกับชายอื่นและนอกใจเขาอย่างนั้นหรือ?

ทำไมทุกคนถึงได้ตอกย้ำเรื่องนี้กับเขานักหนา?

โดนจัดฉากงั้นเหรอ ได้ พวกเขาโดนจัดฉากสินะ แล้วพวกมันต้องเข้ามาทีละทีละคนเพื่อย้ำเขาด้วยเหรอ?

เขายังไม่ทันได้พูดถึงเรื่องน่าอัปยศนั่นเลยสักนิด แต่พวกมันก็เอาแต่แวะเข้ามาเพื่อพูดเรื่องนี้กับเขาไม่หยุด นี่พวกมันเกลียดที่ต้องเห็นเขากับแยนนี่มีความสุขร่วมกันขนาดไหน ?

สภาพจิตใจของเชนน์ใกล้จะแตกสลายเต็มทน มือเขากวาดภาพจิ๊กซอว์ที่ใกล้เสร็จสมบูรณ์ลงกับพื้น ชิ้นส่วนจิ๊กซอว์แตกกระจายเต็มพื้นห้อง

เชนน์คว้าคอเสื้อของซามูเอลและตะคอกเสียงดัง “แกคิดว่าแกเป็นเพียงคนเดียวที่สืบเรื่องนี้ได้งั้นเหรอ? แกได้สืบจนทำให้คนรู้เรื่องนี้ได้รึยัง?! แกอยากป่าวประกาศเรื่องนี้ให้คนทั้งโลกรู้ไม่ใช่เหรอ?! แกสืบดูเรื่องที่จะทำให้ฉันกับแยนนี่หย่ากันได้รึยังล่ะ? แกเอาแต่มาหาฉันที่นี่ครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อตอกหน้าฉันว่าแกนอนกับเมียฉัน! พวกแกทุกคนทำตัวอย่างกับเป็นพระเจ้า เอาแต่พยายามตอกย้ำฉันอยู่นั่นแหละ!”

ตาของเชนน์แดงก่ำ เขากัดฟันกรอดคำราม “บอกฉันมา แกรู้อะไรมาบ้าง?! แกรู้เหรอว่าแกไม่ได้มีอะไรกับแยนนี่? แกรู้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกับแยนนี่ตอนที่เธอกำลังไปหาแก? ซามูเอล แกกลับมาทำไม? แกก็อยู่อังกฤษของแกไปไม่ได้รึไงวะ?! แยนนี่เป็นเมียฉัน เธอเป็นของฉันแล้ว แกจะมาตามหาเธอทำซากอะไร?! แกควรจะอยู่อังกฤษของแกไป ไม่ต้องมาเจอแยนนี่อีกชั่วชีวิต ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามีคนจัดฉากให้แกจริง!”

ใจของซามูเอลไม่ใช่ไม่รู้สึกผิด เขาพูดอย่างเสียใจ “การกลับมาเจอแยนนี่เป็นความผิดของฉันเอง ฉันอยากจะ…อยากจะให้โอกาสตัวเองอีกครั้ง แต่ว่า ฉันไม่คาดคิด…ไม่คิดว่ามันจะทำให้แยนนี่เสียหายขนาดนี้ เชนน์ ถ้านายรักแยนนี่จริง ลืมเรื่องนี้ไปเสียเถอะ และวันนี้ทำเหมือนกันว่าฉันไม่เคยมาที่นี่ เรื่องที่มีอะไรกับฉันแยนนี่ไม่ได้เต็มใจ พวกเราถูกจัดฉาก”

“ให้ลืมงั้นเหรอ? แกบอกฉันสิว่า จะให้ฉันลืมได้ยังไง?””

ลูกกระเดือกของซามูเอลขยับ เขาจ้องนัยตาของเชนน์แล้วตอบกลับ “เชนน์ ถ้านายไม่ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ รู้สึกว่าร่างกายของแยนนี่มีมลทิน แถมยังสร้างความอัปยศให้ชีวิตของนายอีก งั้นนายควรจะคืนแยนนี่ให้ฉัน ถ้านายไม่รักเธอ ฉันจะรักเธอเอง ฉันจะรับผิดชอบเธอไปทั้งชีวิตเอง”

เชนน์ปล่อยหมัดลงไปเต็มหน้าของซามูเอล เขาคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว “นั่นเป็นธาตุแท้ของแกจริง ๆ สินะ! แกเอาแต่ย้ำฉันว่าแกได้นอนกับแยนนี่ พยายามจะแทงข้างหลังในยามฉันอ่อนแอ! ฉันว่าแล้ว แกพยายามจะแยกฉันกับแยนนี่! ฉันจะบอกแกไว้นะ ฝันไปเถอะ! ต่อให้ฉันจะร้ายหรือรังเกียจเธอแค่ไหน แกก็ไม่มีวันได้เธอไปหรอก!”

ซามูเอลใช้นิ้วเช็ดคราบเลือดบนมุมปากแล้วค่อย ๆ ยืนขึ้น “ถ้านายรังเกียจเธอนัก ทำไมต้องรอจนพวกนายเกลียดกันก่อนถึงจะค่อยทิ้งเธอด้วย? เชนน์ นายต้องหยุดทำลายแยนนี่สักที ปล่อยเธอไปซะ!”