เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1140

โทรศัพท์ของเชนน์ดังขึ้น หมายเลขที่ปรากฎบนหน้าจอคือเบอร์ของลีน่า

เชนน์มองแยนนี่ก่อนถือโทรศัพท์ออกไป เขาออกมายืนตรงทางเดินนอกห้องนอนของเรือนหลังเล็ก ก่อนจะกดรับสาย

เชนน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เวลาที่ต้องเจอกับลีน่าที่เอาแต่ร้องไห้อยู่ปลายสาย เขาเริ่มจะหมดความอดทนอย่างเห็นได้ชัด “ฉันจะให้แยนนี่ไปบริจาคเลือดให้คารา”

ตุ้บ

เสียงหนังสือคู่มืองานแต่งเล่มหนาล่วงลงกับพื้น ตามมาด้วยเสียงสะอึกสะอื้นน่าเวทนา

เชนน์ชักหน้าขมวดคิ้วแล้วหันกลับไปทั้งที่ยังถือปลายสาย แยนนี่ยืนอยู่หลังประตูกระจก บ่อน้ำตาเอ่อล้นอย่างควบคุมไม่ได้ สายตาที่เธอมองเขามาเต็มไปด้วยความระแวง เคลือบแคลง สับสน ตกใจ และเกลียดชัง

เชนน์ไม่แสดงอาการตกใจอะไร

เขามองไปยังหนังสือคู่แต่งงานที่แยนนี่ทำหล่นไว้อย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร หางตาจับจ้องที่เธอ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงปกติว่า “คาราประสบอุบัติเหตุ หล่อนกรุ๊ปเลือดอาร์เอชลบและต้องการเลือดของเธอด่วนเพื่อช่วยชีวิตหล่อน พอบริจาคเลือดให้กับหล่อน เราจะแต่งงานกัน ในอนาคตจะไม่มีเรื่องของคารากับตระกูลจาคอปมายุ่งอีก ส่วนเรื่องของเธอกับซามูเอลก็จะถูกลืมเลือน เราจะเสมอกัน”

แยนนี่จ้องมองเขาด้วยตาแดงก่ำ เธออ้าปากแต่คำพูดกลับติดอยู่ในคอ ไม่คำใดเอ่ยออกมา

เงื่อนไขแลกกับการให้อภัยเธอของเขาคือการช่วยคารางั้นเหรอ?

คาราคือลูกสาวของลีน่า และลีน่าก็คือคนที่มีส่วนทำให้แม่ต้องเธอต้องตาย

ไม่ว่าเธอจะอยากอยู่กับเชนน์มากแค่ไหน มันก็ไม่มากพอที่จะทำให้เธอยอมช่วยชีวิตลูกสาวของลีน่าได้หรอก ต่อให้จะเป็นแค่การบริจาคเลือดก็ตาม

เธอยังยินดียอมบริจากเลือดของเธอเพื่อช่วยคนไม่รู้จักมากกว่าบริจาคมันเพื่อช่วยคาราเสียอีก

จะเป็นใครก็ได้นอกจากหล่อน เธอยินดีจะช่วย

แต่ว่า ความสุขุมและตรงไปตรงมาของเชนน์บอกเธอว่าเขาได้ตัดสินใจไปแล้ว และมันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

แยนนี่ตัวสั่นเทิม เธอกำหมัดแน่น แล้วหันหลังวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว

ตึง ตึง ตึง

เธอรีบลงบันไดอย่างลุกลี้ลุกลน

เชนน์ยืนอยู่ที่เดิม ไม่รีบร้อนตามจับเธอ เขาเดินไปเข้าไปแล้วก้มลงหยิบหนังสือคู่มือแต่งงานขึ้นมา

เขาเห็นว่ามีหน้าคู่มือสำหรับงานแต่งงานบนชายหาดด้วย

เขาจำได้ว่าตอนที่อยู่เกรบ ไอแลนด์ในแมสซาชูเซตส์ แยนนี่เคยบอกว่าเธออยากจะจัดแต่งงานบนชายหาดในอนาคต

ย้อนกลับไปในตอนนั้น เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่พวกเขามีความสุขและไร้เรื่องกังวลที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยมี

มันเป็นสถานที่ที่เธอมอบทั้งหัวใจให้กับเขา

เชนน์จ้องหน้าคู่มือการจัดงานแต่งบนชายหาด สายตาเย็นเฉียบจ้องมองก่อนตัดสินใจ

เขาสัญญาว่าจะจัดงานแต่งงานกับแยนนี่บนชายหาดสีทองที่เกรบ ไอแลนด์ เขาไม่รอช้า

เชนน์โยนหนังสือไว้ข้าง ๆ เรือนนอกคฤหาสน์ เขาเดินออกมาจากเรือนพร้อมกับโทรหาเฮนรี่

แยนนี่อยู่ในโรงรถของเชนน์ เธอสตาร์ทรถพอร์ชสีขาวและขับมันออกไปอย่างเร่งรีบเพื่อหนี

สายฝนเทลงมาอย่างหนักในต้นฤดูใบไม้ผลิ เม็ตฝนตกกระหน่ำลงกระจกรถราวกับคมมีดสาดทะลุหัวใจของแยนนี่

บนสะพานที่ฝนเทลงมา แยนนี่เยียบคันเร่งมิดอย่างบ้าคลั่ง

ข้างหลังรถพอร์ชสีขาวของเธอนั้น มีขบวนรถสปอร์ตหลากสีขับตามเธอมา

นิ้วของแยนนี่วางบนพวงมาลัยด้วยความสั่นเทา

แค่เห็นเขาผ่านม่านสายฝนพรำ แยนนี่ก็รู้สึกเหมือนได้เห็นปีศาจ เธอหยุดชะงักแล้วหลังหันหลับ

เชนน์สาวเท้าเข้าหาเธออีกไม่กี่ก้าวแล้วดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอด

แยนนี่ดิ้นขัดขืนทั้งกัด ทั้งถีบ ทั้งต่อย แล้วตวาดออกมาด้วยแรงทั้งหมดที่มี “เชนน์ ฉันไม่อยากช่วยคารา! คนสารเลวนั่น! ฉันจะยินดีมากถ้านังนั่นมันตาย ๆ ไปซะ! หล่อนกับนังแม่ตัวสร้างปัญหาของหล่อนฆ่าแม่ฉัน! มันสมควรตาย!”

มือหนาของชายหนุ่มรัดหลังคอเธอแน่น เขาโน้มตัวใกล้หูของเธอแล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงหวังดีประสงค์ร้าย “แยนนี่ ถ้าครั้งนี้เธอช่วยคารา ต่อให้ยังมีเรื่องของเธอกับซามูเอลอยู่ แต่ฉันให้คำมั่นกับเธอเลยว่าเราจะแต่งงานและมีลูกด้วยกัน ลูกสาวที่หน้าตาเหมือนกับเธอ หรือถ้าเธอไม่อยากมีลูกก็ไม่เป็นไร เราจะใช้ชีวิตด้วยกันและลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ไม่มีคารา ไม่มีซามูเอล มีแค่เราสองคน ฉันจะทำตัวกับเธอดี ๆ และไม่ให้ใครมาทำอะไรเธอได้อีก ในอนาคตเราจะใช้ชีวิตของเราอย่างมีความสุข เธอจะเลิกทำงานแสดงหรือจะกลับเข้าวงการอีกก็ได้ หรือจะไปใช้ชีวิตกับฉันในที่ห่างไกลบนเกรบ ไอแลนด์ ก็จะมีแค่เราสองคน”

แต่ละคำช่างเหมือนกับมีดคม

เป็นคมมีดที่เฉือดอย่างอ่อนโยน

สิ่งที่เชนน์พูดนั้นฟังดูสวยงามและเลวร้ายพอ ๆ กัน

แยนนี่หัวเราประชดประชัน ทั้งน้ำตากับสายฝนปนกันอาบแก้ม เธอเงยหน้าขึ้นอย่างสิ้นหวังแล้วมองเชนน์ “ถ้างั้น ที่คุณกลับคืนดีกับฉันก็คือจะให้ฉันช่วยคาราถูกไหม?”

“ใช่”

เพียงแค่คำพูดเดียว ความหวังทั้งหมดของแยนนี่ก็ดับลง

เขาอยากให้เธอช่วยคารา ให้เธอช่วยคนที่เกลียดมากที่สุดในชีวิต

แยนนี่หัวเราะเย้ยหยัน “เชนน์ คุณอยากให้ฉันช่วยคารางั้นสิ? ได้ แต่ฉันมีเงื่อนไขอยู่อย่างหนึ่ง”

เชนน์ไม่เคยเห็นแววตาแบบนี้ของแยนนี่มาก่อน มันเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานแรงกล้าอย่างไม่มีอะไรจะเสียอีก

แยนนี่พูดอย่างช้า ๆ เน้นย้ำคำสุดท้ายทีละพยางค์ “ฉันช่วยคาราได้นะ ฉันบริจาคเลือดให้เธอก็ได้ เงื่อนไขของฉันก็คือการอยู่ห่างจากคนอย่างคุณ ต-ลอด-ชี-วิต”

คำของเธอนั้นคือคำสาป