เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1141

ณ โรงพยาบาลส่วนตัวชั้นนำที่บริหารโดย จินน์ กรุ๊ป

เชนน์พาร่างเปียกโชกของแยนนี่เดินมาที่ล็อบบี้หน้าห้องผ่าตัดของโรงพยาบาล

นางพยาบาลเข้ามาหาเชนน์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ท่านประธานเชนน์คะ คุณจาคอปเริ่มทนไม่ไหวแล้วค่ะ! เราต้องให้เลือดกับเธอด่วน! ตอนนี้เลือดกรุ๊ปอาร์เอชไม่เหลือในธนาคารเลือดเลยค่ะ!”

วินสัน จาคอป ทรุดเข่าลงบนพื้นเสียงดังต่อหน้าของเชนน์ น้ำตาไหลเป็นทาง “ท่านประธานจินน์ ผมขอร้องคุณล่ะ ช่วยคาราด้วย! แยนนี่กับคารามีเลือดกรุ๊ปอาร์เอชเหมือนกัน มีแค่คุณเท่านั้นที่กล่อมแยนนี่ให้บริจาคเลือดกับคาราได้!”

แยนนี่มองวินสันคุกเข่าอยู่บนพื้นโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ชายวัยกลางคนตรงหน้าเธอเป็นพ่อของคารา แต่ทำราวกับว่าเขาไม่ใช่พ่อของเธอเหมือนกันอย่างนั้น

วินสันหันมาอ้อนวอนแยนนี่ต่อ เขากอดขากางเกงของเธอแล้วร้องไห้ “แยนนี่ ไม่ว่ายังไง คาราก็เป็นน้องสาวของลูกนะ ให้เลือดเธอช่วยชีวิตเธอสักครั้งเถอะ! แม่ของลูกจากไปแล้วและพ่อก็แก่ตัวลง ในอนาคต ครอบครัวของลูกที่เหลือมีเพียงน้องสาวของลูกนะ เป็นพี่น้องก็ต้อง…”

ก่อนที่วินสันจะทันได้พูดจบ แยนนี่สวนกลับทันที “หุบปาก!”

วินสันผงะ สีหน้าของแยนนี่เย็นยะเยือกยิ่งกว่าน้ำแข็ง

แยนนี่มองวินสันที่คุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วแสยะ “ต่อให้คนในครอบครัวของฉันตายไปทั้งหมด ฉันไม่มีวันเรียกคาราว่าน้องสาวหรอกนะ คุณจาคอป พูดให้ชัดเลยนะ แม่ของฉันมีลูกคนเดียว ฉันเป็นลูกคนเดียวของแม่ ฉันไม่มีน้องสาว แล้วคุณก็ไม่มีสิทธิพูดถึงแม่ของฉันด้วย!”

ทุกคำที่แยนนี่พูดเพื่อต้องการจะเล่นงานเขา เธอแตกสลายกับการเสแสร้งอยู่ในครอบครัวจอมปลอมนี่เต็มทน

ในห้องผ่าตัด นางพยาบาลอีกคนรีบออกมาด้วยความเร่งรีบพร้อมตะโกน “คนไข้เสียเลือดเร็วมาก! เราได้เลือดอาร์เอชหรือยังคะ?!”

วินสันค่อย ๆ ยืนขึ้นแล้วกล่าวอย่างขอร้อง “แยนนี่ พ่อเป็นโรคตับแข็งเลยไม่สามารถให้เลือดกับน้องของลูกได้ ลูกยังสาว หมอบอกพ่อว่าขอแค่ 300 มิลลิลิตร ลูกช่วยเถอะนะ…”

ลีน่าที่อยู่ข้าง ๆ เข้ามาร่วมวงด้วยอีกคน “แยนนี่ ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน แต่การตายของแม่เธอไม่เกี่ยวอะไรกับฉันลยนะ มันเป็นชะตากรรมของเธอ เธอ…”

‘ฮ่าฮ่า การตายของแม่เธอเป็นเพราะชะตากรรมงั้นเหรอ เป็นโชคชะตาที่บัดซบเสียจริง’

เพี้ยะ!

แยนนี่ตบเข้าที่หน้าของลีน่าอย่างเกรี้ยวกราดด้วยแรงทั้งหมดที่มี ลีน่าโดนฝ่ามือของเธอจนถ้อยหลังไปครึ่งก้าว

ใบหน้าของเธอปรากฎรอยแดงเถือก เธอจ้องมองแยนนี่ด้วยความหวาดใจกลัว

แยนนี่ตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์ด้วยนัยตาโรจน์ เธอสาปส่ง “พระเจ้าจะลงโทษพวกคุณสักวัน! พวกคุณจะต้องโดนรถบดทับ! ไม่ก็โดนฟ้าฝ่าตาย!”

เธอเติบโตมาพร้อมกับการอบรมเป็นอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้นคนอย่างเธอก็ยังถูกต้อนให้จนมุม

ตั้งแต่แรกแยนนี่ไม่มองวินสันเลยสักนิด เธอเชิดหน้าหลังตรงแล้วมองมาที่เชนน์ด้วยความเย็นชา

เธอชี้ไปยังห้องผ่าตัดขณะที่มองเชนน์อยู่แล้วพูดว่า “เชนน์ นายอยากได้เลือดของฉันเพื่อช่วยนังคารา นั่นคือสิ่งที่นายต้องการแค่นั้นใช่ไหม?”

“ใช่”

ถ้าเธอไม่ช่วยชีวิตคารา แยนนี่คงไม่อาจสบตากับเขาตรง ๆ หรือแม้แต่จะมองเขาได้อีกต่อไปทั้งชีวิต

ยิ่งไปกว่านั้นเธอคงไม่สามารถลบล้างความผิดที่ทรยศต่อเขาได้

คนทั้งสองต่างติดหนี้ที่ต้องชำระด้วยการไถ่บาป

บาปของแยนนี่และปีศาจในตัวเธอจะทำลายเธอในท้ายที่สุด และมันก็จะทำลายเขาด้วย ความสัมพพันธ์นี้ไม่มีวันเทียมเท่า

แต่ว่าตอนนี้เขาและแยนนี่กลับมาอยู่ในสถานะที่เท่ากัน เพราะพวกเขาต่างก็เป็นหนี้ของกันและกัน พวกเขาติดค้างซึ่งกันและกัน

ความผิดบาปที่เธอก่อ สำหรับเขามันยากต่อการให้อภัย ในระยะยาวพวกเขาคงจะยิ่งเกลียดกัน คนหนึ่งจะรู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่อีกคนจะยิ่งย่ามใจใช้ความผิดนั้นมาเป็นข้ออ้างทำร้ายอีกคน เป็นดังดาบคมที่ฆ่าพวกเขาทั้งสองโดยมีเซี่ยนหนามที่ชื่อซามูเอล เลนแทรกกลางระหว่างพวกเขา

แต่ว่าความเกลียดชังที่เธออดกลั้นอดทนมาเนินนานนั้น ไม่ช้าก็เร็ว สักวัน เธอจะกลับมาหาเขา มันคงใช้เวลาสักหน่อยแต่มันไม่มีวันสายเกินไป

ริมฝีปากซีดของแยนนี่ยกขึ้น เธอยิ้ม “เซ็นใบหย่า แล้วฉันจะบริจาคเลือดให้คารา”

สายตาคมของเชนน์จ้องแยนนี่ที่ยังคงงดงามแม้ยามโกรธอย่างเย็นชา เขาไม่เงยหน้าขึ้นเพื่อมองเธอก่อนจะตะโกนหาผู้ช่วย “เฮนรี่!”

เฮนรี่ลังเล “คุณชายเชนน์ คือ…”

‘การหย่าร้างเป็นเรื่องใหญ่ พวกเขาไม่คิดจะใช้เวลาทบทวนสักหน่อยหรือไงกัน? แถมยังเป็นเรื่องเข้าใจผิดระหว่างคุณชายเชนน์กับคุณแยนนี่ชัด ๆ’

เชนน์เอาแต่มองแยนนี่ พร้อมย้ำเฮนรี่อย่างเย็นชา “เอกสารหย่า!”

เฮนรี่ค่อย ๆ เอาเอกสารหย่าร้างสองฉบับออกมาจากกระเป๋าเอกสาร เขาส่งมันด้วยมือสั่นเทา “คุณชายเชนน์ คุณชายน่าจะ…”

พิจารณาใหม่อีกครั้ง

ก่อนเฮนรี่จะทันได้พูดอะไรต่อ เชนน์ยืนแขนออกไปรับเอกสารหย่าร้างพร้อมปากกาดำ เขาเซ็นลงไปในเอกสารทั้งสองฉบับอย่างผยองตน

ปากกาจรดกระดาษ

หัวของมันแทบจะทะลุ

เส้นเลือดบนหลังมือเรียวปูดโปน

พอเชนน์เซ็นเสร็จ เขาส่งต่อเอกสารหย่าร้างให้ต่อหน้าเธอด้วยแววตาเฉือดเฉือนเย็นชา “พอใจแล้วใช่ไหม?”

แยนนี่มองเขาแล้วยิ้ม เธอขบฟันตัวสั่นพยายามฝืนยิ้ม

“ใช่” เธอตอบ

แยนนี่กำเอกสารหย่าร้างทั้งสองฉบับ ก่อนหันหลังเดินตามนางพยาบาลไปเพื่อทดสอบผลเลือด

ตอนที่เธอหันกลับไป น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลจากขอบตา

ใช่ เธอสมควรแล้ว

เธอบอกกับตัวเอง ‘แยนนี่ จำไว้ความเจ็บปวดนี้! เธอต้องเอาคืนอีกเป็นร้อยเท่า!’

…

สองชั่วโมงต่อมา

คุณหมอของแยนนี่ออกจากห้องผ่าตัด เขาถอดหน้ากากลงและบอกกับเชนน์ว่า “ท่านประธานเชนน์ ผมเสียใจด้วย เราช่วยเด็กในท้องของแยนนี่ไว้ไม่ได้ เธอแท้ง”

เชนน์ทรุดตัวทันที เขาก้มหัวลงแล้วถามเสียงแหบแห้ง “อายุเท่าไหร่?”

คุณหมอชะงักไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด “หา?”

“ฉันถามว่า เด็กในท้องอายุเท่าไหร่”

“สะ…สี่สัปดาห์ครับ…”

เชนน์ยืนมืออกไปแล้วถูหน้าตัวเองอย่างแรง เขาสูดหายใจเข้าลึก แต่รู้สึกเหมือนกับมีกหินกว่าพันตันทีบหน้าอก เขาหายใจไม่ออก

สี่สัปดาห์ สี่สัปดาห์

ตั้งแต่วันที่เขากักขังเธอ ตอนที่รู้ว่าเธอหลับนอนกับซามูเอล เขาเสียสติจนจองจำเธอไว้ในเรือนหลังนั้น แล้วทำร้ายและทรุณเธอสารพัด ทั้งร่างกายและจิตใจ

เขาใช้เธอเป็นเครื่องมือระบายความใคร่ มีครั้งสองครั้งที่เธอมีเลือดออก แต่เขาไม่ใส่ใจเพราะคิดว่าเขาแค่รุนแรงกับเธอมากไปก็เท่านั้น

พอมองย้อนกลับไป ณ ตอนนี้ บางที นั่นอาจะเป็นเด็กในท้องแยนนี่ที่กำลังขอร้องให้เขาหยุด

เขามันสมควรตาย เขาสมควรตายจริง ๆ

“ท่านประธานเชนน์?” คุณหมอเรียกเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

เชนน์หน้าดำคร่ำเครียด เขาถามขึ้น “แยนนี่เป็นยังไงบ้าง?”

คุณหมอตอบกลับ “เธออ่อนแอจากการแท้งลูก ถึงจะไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิตแต่เธอต้องได้รับการพักฟื้นในโรงพยาบาลครับ”

เชนน์พยักหน้าราวกับเครื่องจักร เขาแทบจะไม่มีแรงเปล่งเสียงออกมา “นายไปได้แล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว”

คืนนั้น เชนน์นั่งอยู่นอกห้องวอร์ดของแยนนี่ เขาไม่ไปไหนเลยทั้งคืน

สายฝนเทกระหน่ำข้างนอก ราวกับต้องการล้างบางทั่วทั้งนอร์ท ซิตี้

เชนน์ได้แต่หวังว่าสายฝนพวกนั้นจะพัดให้เขาจมลงไปด้วย