เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1143

ครึ่งเดือนต่อมา ตะกูลจาคอปจัดพิธีศพให้ลีน่า

เถ้าอัฐิของลีน่าถูกเก็บไว้ในโกศห้องโถงหลักของบ้านตระกูลจาคอป เสียงสะอื้นร่ำไห้ดังระะงมไปทั่ว

คาราคุกเข่ากำลังจุดธูปให้ลีน่า เธอร้องไห้แล้วกล่าวด้วยความพยาบาท “แม่คะ หนูจะล้างแค้นให้แม่นะคะ ทั้งหมดเป็นเพราะนังชั่วนั่นสาปแช่งให้แม่ถูกฟ้าผ่า หนูจะให้เธอได้ชดใช้”

เธอได้ยินมาว่าจนถึงตอนนี้ เชนน์ก็ยังอยากแต่งงานกับแยนนี่แล้วให้เธอเป็นภรรยาของเขาอยู่ดี

เธอจะไม่ปล่อยให้พวกมันได้อยู่ร่วมกันแน่ อะไรก็ตามที่เธอไม่ได้ นังแยนนี่ก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน!

แยนนี่ปรากฎตัวในชุดสีแดงสดพร้อมแต่งหน้าจัดปากแดงสวยจนน่าทึ่ง ขัดกับฝูงคนชุดดำในโถงหลักของตระกูลจาคอปจนแตกตื่น

ทุกคนมองมายังแขกไม่ได้รับเชิญด้วยแววตาประหลาด

แยนนี่ไม่ได้แยแสสายตาพวกนั้น เธอจับจ้องตรงไปยังโกศกในห้องโถงหลัก

เถ้าอัฐิของลีน่าอยู่ข้างในนั้น

คาราหันมาเห็นแยนนี่ เธอถามด้วยความเกลียดชัง “แกมาที่นี่ทำไมไม่ทราบ? ที่นี่ไม่ต้อนรับแก!””

แยนนี่ยิ้ม ถึงเธอจะยิ้มด้วยความอ่อนโยนแต่ท่าทีของเธอกลับไม่ “ฉันไม่ต้องการให้เธอมาต้อนรับ ฉันมานี่เพื่อทำสิ่งนึง”

คาราขมวดคิ้ว เธอสัมผัสได้ว่าเรื่องเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น “เธอคิดจะทำอะไร? นังแยนนี่ ฉันเตือนแกไว้ก่อนนะ นี่มันงานศพแม่ฉัน อย่ามาสร้างปัญหาอะไรที่นี่! ”

แยนนี่ไม่ระแคะระคายแล้วเดินไปข้างหน้า จ้องมองรูปของลีน่าในห้องโถงไว้ทุกข์ เธอหัวเราะในลำคอก่อนจะพูดขึ้น “ฉันคิดไม่ว่าคำพูดของฉันจะศักดิ์สิทธิ์นะเนี่ย คุณโดนฟ้าผ่าเข้าจริง ๆ ด้วย ฉันเดาว่าแม้แต่พระเจ้าก็ทนเห็นการกระทำเลวทรามของคุณไม่ได้ ฉันยังช้าไปก้าวหนึ่งสินะ ก่อนจะได้ทำข้อตกลงกับคุณ คุณดันมาตายไปเสียก่อน แม้เราจะมีความแค้นต่อกันมาหลายปี ฉันก็ยังอยากจะสวดส่งและให้ของขวัญคุณเป็นครั้งสุดท้าย”

แยนนี่เดินไปข้างหน้าทันใด เธอถือโกศกของลีน่าเอาไว้ด้วยสองมือ

คาราตกใจ “แยนนี่ แกจะทำอะไร?!”

วินสันไม่กล้าแม้แต่จะขยับ เขายืนอยู่ข้าง ๆ กล่อมเธอด้วยความขมขื่น “แยนนี่ ใจเย็นก่อน! เธอตายไปแล้วนะ ต่อให้ลูกเกลียดเธอ แต่เธอไม่อยู่แล้ว ทำไมลูกไม่ปล่อยวางเสีย?”

แยนนี่ยิ้มแล้วมองวินสัน ร้อยยิ้มของเธอนั้นน่าสะพรึงไม่น้อย “ตลอดชีวิตของฉัน มีหลายสิ่งหลายสิ่งที่ฉันไม่อาจปล่อยวางได้ซึ่งมันก็ทำให้ฉันเป็นฉันดั่งทุกวันนี้ ฉันไม่อยากจะปล่อย พวกเขาบอกว่าไม่ควรทำอะไรสุดโต่ง แต่ฉันอยากทำ เหมือนกับตอนนี้!”

ทันใดนั้น แยนนี่ยกโกศใส่อัฐิแล้วปามันลงพื้นย่างรุนแรง!

โกศทำจากหยกแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ ทันที

เถ้าอัฐิที่อยู่ข้างในฟุ้งกระจาย

ผู้คนตกอยู่ในความโกลาหล

แยนนี่ใส่รองเท้าส้นสูง เดินข้ามเถ้าอัฐิไปยังคาราด้วยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่ละก้าวของเธอเหมือนดั่งนักรบผู้คว้าชัยในศึกนองเลือด

เธอเหยียบย่ำบนเถ้าอัฐิของลีน่าไม่ต่างอะไรกับเหยียบมูลของสัตว์ ต่อให้เธอตายไปแล้วก็ไม่สามารถกลับคืนสู่ธุลีดินได้อย่างสงบสุข

แยนนี่เดินเข้ามาเผชิญหน้ากับคาราแล้วมองลงดูเธอที่กำลังสั่นเทา แยนนี่เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่าฉันเกลียดเธอและแม่ของเธอขนาดไหน ฉันเกลียดเธอยิ่งกว่าร้อยเท่าพันเท่าเทียบกับตอนที่ฉันให้เลือดเพื่อช่วยชีวิตเธอ แก ไอ้พวกจาคอป ไม่มีใครในตระกูลของแกหนีไปได้หรอก ฉันจะค่อย ๆ ทรมานพวกแกทุกคนจนตาย”

แยนนี่ทำให้คารากลัวสุดขีด

คาราตะโกนเสียงดังออกมา “นังแยนนี่ นังโรคจิต! แกมันเป็นนังโรคจิต!”

แยนนี่ไม่ละสายตาจากคารา รองเท้าส้นสูงยังคงเหยียบย่ำบนเถ้าอัฐิของลีน่า เธอใช้แรงบดขยี้ราวกับว่าเธอกำลังเหยียบร่างของลีน่า ไม่ยอมปล่อยเธอไปไหน ช่างโหดร้ายเสียจริง

ทว่า ใบหน้าของเธอกลับสงบนิ่งราวกับคนไร้ความรู้สึกใด ๆ

วินสันกุมหน้าอก ตอนที่ลีน่าตาย เขารู้สึกอายุของตัวเองเพิ่มขึ้นอีกสิบปีในชั่วข้ามคืน ผมของเขากลายเป็นสีดอกเลา เขาถอนหายใจ “แยนนี่ ทำไมกัน? ลูกทำทั้งหมดนี่เพื่ออะไรงั้นเหรอ?”

เพื่ออะไรน่ะเหรอ? ตอนแม่ป่วย ลีน่าจงใจยั่วยุและทำให้ควีนซีโกรธจนเธอตรอมใจและทำให้เซลล์มะเร็งของเธอกระจายตัวเร็วขึ้น แล้วเธอทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรงั้นเหรอ?

หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นก็ไม่เห็นจะมีเหตุผลอะไร แยนนี่ไม่อยากจะปล่อยมันไป ไม่อยากทำเหมือนกับว่ามันไม่มีตัวตน เธอแค่ต้องการการล้างแค้น!

คาราสั่ง “แยนนี่ แกคิดว่าแกจะกลับไปง่าย ๆ หลังจากสร้างเรื่องในงานศพแม่ฉันอย่างนั้นเหรอ? การ์ด จับมันไว้! ”

พวกบอร์ดี้การ์ดของตระกูลจาคอปกำลังเข้ามาหยุดแยนนี่ แต่ในตอนนั้นเอง บอดี้การ์ดจำนวนหนึ่งในชุดสูทก็กรูกันเข้ามาให้ห้องและขวางทางบอดี้การ์ของตระกูลจาคอปทันที บอดี้การ์ดพวกนี้เหมือนได้รับการฝึกฝนอย่างดี ไม่เหมือนบอดี้การ์ดประจำตระกูลทั่วไป

เฮนรี่เดินเข้ามาจากนอกห้อง เขาเข้ามาหาแยนนี่แล้วพูดด้วยความเคารพ “คุณผู้หญิง คุณชายเชนน์สั่งให้ผมพาคุณกลับบ้านครับ”

บ้านงั้นเหรอ? เธอยังมีบ้านอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

แยนนี่ตอบกลับด้วยความเย็นชา “แล้วถ้าฉันไม่ให้ความร่วมมือล่ะ?”

เฮนรี่เม้มริมฝีปาก เขาไม่เต็มใจนักแต่ก็ไม่มีทางเลือก “ผมขออภัย คุณผู้หญิง ได้โปรดอย่าทำให้เป็นเรื่องเลยครับ ผมได้รับคำสั่งให้พาคุณกลับไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

แยนนี่รู้ว่าเธอไม่อาจเลี่ยงเชนน์ได้ ดังนั้นแทนที่จะเลี่ยงเขา เธอควรเผชิญหน้ากับเขาแทน ยังไงเธอยังต้องจัดการเรื่องหย่าร้างอยู่ดี

เขาผิดคำพูดแล้วเลื่อนการหย่าร่างออกไป เขาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?

“ฉันจะกลับไปกับคุณ ฉันไม่อยากทำให้คุณต้องลำบาก” แยนนี่กล่าว

เฮนรี่พยักหน้า “ขอบคุณที่เข้าใจครับ คุณผู้หญิง”

แยนนี่ได้รับการคุ้มครองจากบอร์ดี้การ์ดแล้วมุ่งหน้าออกจากตระกูลจาคอป

คาราตะโกนเสียงดัง “หยุดนะ นังโรคจิต!”

บอดี้การ์ดตระกูลจาคอปตามเธอไป แต่บอดี้การ์ที่เชนน์ส่งมานั้นน่ากลัวและเกรงขาม พวกเขาพกปืนติดตัว พวกเขาข่มขู่บอร์ดี้การ์ดของตระกูลจาคอปจนพวกนั้นไม่กล้าก้าวเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว

จากระยะทางที่ไกลออกไป คาราเห็นว่าแยนนี่พร้อมพวกบอดี้การ์ดขึ้นรถเบนท์ลีย์สีดำรุ่นลิมิตเต็ด อิดิชั่น นายหญิงแห่งตระกูลจินน์ได้รับการดูแลอย่างดี

คารากำหมัดในมือแน่น เธอแทบจะระเบิดความเกลียดชังในใจของเธอออกมา

เธอไม่เพียงแค่ต้องการล้างแค้นเรื่องความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในงานศพแม่ของเธอ แต่เธอต้องการให้แยนนี่ตาย ๆ ไปซะ!

…

หลังจากเห็นแววตาดุร้ายของเธอได้ไม่นานนัก เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงห่างเหินและแผ่วเบา “แยนนี่ นอกจากเรื่องหย่าแล้ว ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง ทุกอย่าง ที่ไม่ใช่การหย่า ฉันหย่ากับเธอไม่ได้ ต่อให้ฉันต้องขังเธอไว้ในคฤหาสน์นี้ไปทั้งชีวิตของเธอ ฉันก็จะทำ”

แยนนี่ยกมุมปาก “ถ้าคุณไม่ต้องการหย่ากับฉัน ง่ายมาก ก็ไปตายซะสิ”

ถ้าเขาไม่ตายก็ต้องหย่า

ตอนแยนนี่พูดขึ้นมา แววตาของเธอแน่วแน่และไร้ความปราณี

เชนน์กดเธอลงบนโซฟาแล้วจุมพิตเธอ แต่ดวงตาของแยนนี่เอาแต่มองเพดานโดยไร้ความรู้สึกใด ๆ

เชนน์ยอมแพ้แล้วเปลี่ยนมาคลอเคลียซอกคออุ่น เขาพูดอย่างอ่อนโยนและหนักแน่น “ถ้าเป็นเรื่องนั้น งั้นเธอก็ต้องอยู่แต่ในคฤหาสน์นี้อย่างเชื่อฟัง”

จนกว่าเธอจะเลิกพูดเรื่องหย่า และจนกว่าเธอจะยอมเปลี่ยนใจ

แต่เชนน์ไม่รู้ว่าแยนนี่จะไม่มีทางและไม่มีวันกลับมาหาเขาอีก

เชนน์ค่อย ๆ ผละออก เขานั่งลงบนโซฟาแล้วแล้วลูบคลอเคลียใบหน้าเธออย่างปลุกเร้า

แยนนี่ยังนอนนิ่งไม่สบอารมณ์อยู่บนโซฟา

เชนน์ยืนขึ้นหันหลังให้กับเธอ ความเงียบเข้าปกคลุม จะไม่มีใครคนอื่นที่ได้กอดเขาและจะไม่มีใครคนอื่นที่เรียกเขาด้วยชื่อจอร์แดน

เชนน์เดินจากออกไปแล้วยืนนอกประตูเรือนหลังคฤหาสน์

แกร็ก

เขาล็อคประตู

แยนนี่โดนกักขังไว้ในเรือนหลังเล็กอีกครั้ง

ในห้องมืดมิด ไร้ซึ่งแสงไฟ ราวกับว่าเธอกำลังเผชิญกับวันโลกาวินาศ

เชนน์ยืนอยู่หน้าประตูเรือน จ้องมองบันไดไม้มะฮอกกานีแต่ไม่ยอมเดินลงไป

เขาอยากจะอยู่ตรงนี้และรอสักพัก เหมือนเขากำลังคาดหวังบางสิ่งที่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร

คืนนั้นเชนน์ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่นั่น มวนแล้วมวนเล่า สีหน้าของเขาคร่ำเครียด

เขาเคยติดบุหรี่ครั้งหนึ่งเพราะแยนนี่ แต่หลังจากนั้นเธอก็บังคับให้เขาเลิกสูบเพราะเป็นห่วงสุขภาพของเขา ตอนนี้เขากลับมาติดมันอีกครั้ง

เขาไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังแบบนี้มาก่อน เขาไม่สามารถเลิกบุหรี่ได้ และยิ่งกว่านั้นเขาไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีเธอ

เขารู้ว่าความสัมพันธ์นี้มาสู่ทางตันแล้ว แต่ก็อยากจะแกล้งโง่ว่ามันยังไม่จบ เขายังไม่อยากจะปล่อยมันไป แม้ว่าในใจเขาจะรู้สึกอึดอัดหรือต้องเจ็บปวดทรมาน เขาก็ยังไม่อยากปล่อยเธอไปอยู่ดี

เขาอยากจะอยู่ในโลกของเธอ ต่อให้เธอจะรังเกียจ เคียดแค้นและชิงชังเขาก็ตาม