เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1144

งานแต่งเดิมทีถูกวางกำหนดการไว้ปลายเดือนมีนาคม เป็นเวลาที่ต้นหญ้าและดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิบานสะพรั่ง

การตัดสินใจของเชนน์ที่จะจัดงานแต่งกับแยนนี่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาเลือกและตัดสินใจทุกรายละเอียดในงานแต่งงานด้วยตัวเอง

ทุกอย่างพร้อม เหลือก็เพียงแค่ชุดแต่งงาน

เขาเผาชุดแต่งงานก่อนหน้านี้ไปแล้ว ตอนนี้ซากชุดที่เหลือยังคงถูกเก็บเรือนที่แยนนี่อาศัยอยู่

เชนน์ตัดสินใจบินไปฝรั่งเศสอีกครั้ง

ก่อนเขาไป ซินดี้แวะเข้ามาอยู่บ่อยครั้งเพื่อเจอแยนนี่

เชนน์ไม่ได้ห้ามอะไรเธอไว้ เขาอนุญาตซินดี้เจอเธอได้ เขาอยากให้แยนนี่อารมณ์ดี

แสงอาทิตย์อุ่นในฤดูใบไม้ผลิสาดส่องเรือนหลังคฤหาสน์สว่างสไว

แยนนี่สงบลงมาก เธอหยิบมีดขึ้นมาเพื่อปลอกแอ๊ปเปิ้ลให้กับซินดี้

ซินดี้คว้ามีดจากมือของเธอออก ก่อนคว้าแขนของเธอแล้วถาม “แยนนี่ เธอจะยังแต่งงานกับเชนน์อยู่เหรอ?”

แยนนี่ส่ายหน้า เธอตอบ “ฉันจะหย่าไม่ช้าก็เร็ว ฉันเกลียดเขาที่สุดแล้วทำไมฉันต้องแต่งล่ะ…”

แยนนี่ยิ้มอย่างเย้ยหยัน

ซินดี้สอดสายตาออกไปนอกเรือนอย่างระวัง ไม่มีใครมองอยู่ เธอเข้าหาแยนนี่แล้วกระซิบเสียงเบา “แยนนี่เธออยากหนีไปไหม?”

ดวงตาของแยนนี่ทอแสงประกายแล้วตอบ “อยาก”

“ฉันมีแผนกับซามูเอล พวกเราจะช่วยปิดบังให้เอง เธอจะได้หลุดพ้นจากเชนน์ตลอดไปได้สักที”

หลุดพ้นจากเชนน์ตลอดไป

ข้อเสนอนี้ดึงดูดคความสนใจของแยนนี่อยู่ไม่น้อย

…

คืนก่อนบินไปฝรั่งเศส เชนน์แวะเข้ามาในเรือนอีกครั้ง

ตกกลางคืนเรือนหลังคฤหาสน์สว่างสไวด้วยแสงไฟ

เมื่อเชนน์มาถึง แยนนี่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา

เพราะเธอติดแหง็กอยุ่ในเรือนหลังเล็กนี่ เชนน์กลัวว่าเธอจะเบื่อเกินไป เขาจึงให้คนรับใช้ส่งของช่วยฆ่าเวลามาให้เธออย่างพวกนิตยสาร

สมัยที่แยนนี่เรียนมหาวิทยาลัย เธอต้องถ่ายภาพนตร์อยู่เสมอ หน้าฉากเธอทำแค่อ่านบทของตัวเองเท่านั้น เธอไม่มีแรงอ่านหนังสือเป็นเล่ม ๆ หรอก แต่ในตอนนี้การได้ใช้เวลาอ่านหนังสือเงียบ ๆ ก็ดีอยู่ไม่น้อย

พอเชนน์เข้ามา ก็ได้เห็นภาพอบอุ่นแสนสวยงามตรงหน้า

ภรรยาของเขาถือหนังสือนั่งตรงมุมโซฟาอุ่นและอ่านหนังสือเงียบ ๆ แววตาและสีหน้าของเขาผ่อนคลายลงตามภาพเบื้องหน้า

เพียงไม่กี่วินาทีที่เชนน์รู้สึกว่าความยากลำบากก่อนหน้านี้ไม่สลักสำคัญอีกต่อไป ทุกสิ่งทุกอย่างก็เพื่อที่เขาจะได้เห็นภาพตรงหน้า ต่อให้มันจะยากลำบากแค่ไหนเขาจะฝ่ามันไป มันช่างคุ้มค่าเหลือเกิน

อดีตจะน่าเศร้าแค่ไหนก็ช่างปะไร พอเขากลับมาเมื่อไหร่พวกเขาก็จะแต่งงานกันเมื่อนั้น แล้วเขาจะได้มองภาพเธออ่านหนังสือตรงมุมของโซฟาแบบนี้ตลอดไป

เมื่อคิดอย่างนั้น แววตาของเชนน์ก็อ่อนลง มันเต็มไปด้วยความรักและอาทร

เขามองดูเธอเงียบ ๆ สักพัก ก่อนแยนนี่จะหันมามองเขา

เชนน์เดินเข้าไปหา เขาปิดประตูและแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฉันจะไปฝรั่งเศสพรุ่งนี้เช้า แล้วจะกลับมาในคืนวันถัดไป ฉันมาเพื่อบอกเรื่องนี้กับเธอ แล้วก็รอจนกว่าฉันจะกลับมานะ”

แยนนี่เงียบใส่แต่แววตาของเธอไม่แข็งกระด้างอีกต่อไป อาจเพราะเธอถูกขังอยู่ในนี้เป็นเวลานาน เธอคงเบื่อและเหนื่อยจึงยอมอ่อนลง

เชนน์ยังคงละโมบ เขาอยากจากเธอมากกว่านี้ แม้จะเป็นเพียงการตอบสนองเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ตาม

เขาดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนแล้วกอดเธอแน่น เขาก้มลงจรดริมฝีปากลงบนหน้าฝากของเธออย่างต้องการครอบครอง ขณะถอนใจแล้วพูด “แยนนี่ มันยากเกินไปเหรอที่เธอจะตอบว่า ตกลงน่ะ? หืม?”

แยนนี่เงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยความเย็นชาแล้วตอบ “ตกลง”

เธอจะรอเขากลับมา

เชนน์จ้องมองเธออย่างตะลึงเล็กน้อย ความตื่นเต้นปรากฎอยู่ลึกลงไปนัยตาของเขา หลายวันที่เธอทำตัวเหมือนก้อนน้ำแข็งใส่เขา ในที่สุดเขาก็ละลายมันได้บ้าง แม้จะเป็นเพียงแค่การพึมพำตอบรับแต่เชนน์รู้สึกพอใจยิ่ง

วันและคืนหน้ายังอีกยาวไกล ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะค่อย ๆ ดีขึ้น ใช่ไหม?

เขาอาจจมอยู่ในความทุกข์มานานเกินไป เมื่อมีเพียงกรวดก้อนเล็ก ๆ ตกลงพื้นน้ำที่นิ่งสงบก็เกินแรงสั่นสอะเทือนอย่างหนัก

มันมากพอที่จะทำให้เชนน์อิ่มอกอิ่มใจ

คนที่อยู่กับแต่ความทุกข์นานเกินไปอย่างเขา แค่ความสุขเล็ก ๆ ก็สามารถขยายใหญ่อย่างไม่มีสิ้นสุด

เชนน์คว้าคอของแยนนี่แล้วโผเข้าจูบ ริปฝีปากของพวกเขาประกบ แม้แยนนี่จะไม่ได้ขัดขืน แต่เชนน์ก็ไม่กล้าลุกล้ำเธอมากกว่านี้ ริมฝีปากเข้าสัมผัสแนบแน่นเมื่อแยนนี่เป็นฝ่ายโน้มตัวเข้ามาใกล้

แยนนี่จูบเขากลับ

ร่างกายของเชนน์หนักอึ้ง นอกจากเขาจะประหลาดใจแล้วเขายังตกใจยิ่งกว่า

ความสุขของเขาทะยานสู่เพดานสูงสุด เชนน์ไม่คิดอะไรอีกต่อไป เขาสวมกอดคนตรงหน้าแน่นแล้วจุมพิตเธออย่างลึกซึ้ง

เงาสลัวจากทั้งสองกอดรัดเกี่ยวพันกันและกัน พวกเขาพากันไปล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม

เชนน์คิดวว่านี่เป็นจุดเริ่มต้นของการทะลายกำแพงน้ำแข็งระหว่างกัน

แต่เขาไม่รู้เลยว่าเขาเป็นเหมือนนกที่บินขึ้นทางเหนือ แต่ที่แยนนี่เป็นเหมือนปลาที่ว่ายน้ำลงทางใต้ ว่ายลึกลงไปและจะไม่มีวันหวนกลับคืน

นับแต่นั้นเป็นต้นมา นกกับปลาก็ไม่หวนบรรจบกันอีกเลย

…

แสงอาทิตย์ยามเช้าเล็ดลอดเข้ามาในเรือน ให้แสงสว่างและความอบอุ่นทั่วทั้งห้อง

เชนน์ตื่นขึ้นมา แยนนี่ยังหลับไหลอย่างเงียบสงบอยู่ในอ้อมแขนของเขา

แหวนเพชรบนนิ้วของเธอสะท้อนแสงแดดส่องประกาย มันดูดีเหลือเกินเมื่ออยู่บนนิ้วของเธอ

เชนน์ยกมือเธอขึ้นมาจรดริมฝีปากบนนิ้วและแหวนของเธอตาลำดับ

ก่อนจะลุกออกไปเขาก้มลงจูบหน้าฝากของเธออีกครััง

เมื่อเขากลับมา ทั้งซามูเอลหรือคาราจะไม่มาแทรกกลางระหว่างพวกเขาได้อีก รวมถึงเรื่องยุ่งเหยิงพวกนั้นด้วย

ไม่ว่าเธอจะอยากทำอะไร เขาจะให้เธอทำ

“แยนนี่ รอฉันกลับมานะ”

แยนนี่ยังคงหลับตาพริ้ม เธอเอาแต่หลับตาอยู่ที่นอนแล้วแกล้งทำเป็นหลับ

ไฟโหมกระหนำ่จุดน้ำตาของเขาให้ไหลริน

เขาสูดหายใจเข้า รู้สึกแน่นหน้าอก แววตาอาลัยตายยากมองหาแหวนที่อยู่บนนิ้วของศพ

แหวนยังอยู่บนนิ้วของเธอ

เชนน์ไม่อย่าจะเชื่อสายตาตัวเอง

เขาไม่อยากจะเชื่อเลย

เขาสวมกอดศพแน่นแล้วสะอื้นด้วยตาแดงก่ำ “ไหนเธอสัญญาว่าจะรอฉันกลับมาไง? เธอสัญญาแล้วไม่ใช่เหรอ? แยนนี่ ตอบฉัน ทำไมเธอถึงลงทัณฑ์ฉันอย่างนี้? ตอบฉันสิ!”

เธอจะลงโทษเขาและเกลียดชังเขายังไงก็ได้ แต่ทำไมมันถึงต้องทำถึงขั้นนี้?

เธอกำลังบอกกับเขาว่าจะไม่มีวันได้เจอกันอีกอย่างนั้นเหรอ?

เขาถามร่างไร้วิญญาณในอ้อมแขนเขาอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับคนเสียสติ “แยนนี่ ตื่นสิ! ได้ยินฉันไหม! เธอเพิ่งตอบรับก่อนฉันจะไปอยู่เลย ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้ นี่มันหมายความว่ายังไง! ตอบฉันมา!”

แต่ร่างในอ้อมแขนนั้นไร้ซึ่งลมหายใจ ใบหน้าของเธอถูกเผาจนไม่เหลือเค้าโครงเดิมให้จดจำ เชนน์รู้สึกทรมานจนแทบบ้า เขาจมอยู่เจ็บปวดแสนสาหัสรวมถึงความเกลียดชังด้วยเช่นกัน

“อ๊า!”

เขาคุกเข่าสวมกอดร่างไร้วิญญาณร้องตะโกนอย่างคนเสียสติด้วยพลังทั้งหมดที่มี

แต่ว่าแยนนี่ไม่มีวันได้ยินเสียงร่ำไห้อย่างโศกเศร้าและโกรธแค้นของเขาอีก

เธอช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน แยนนี่เธอนั้นโหดเหี้ยมยิ่งกว่าเขาเป็นร้อย ๆ เท่า

…

เชนน์ไม่เชื่อว่าศพนั่นเป็นของแยนนี่ เขาสั่งเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพให้ตรวจสอบร่างของเธอ เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพรายงานผลดีเอ็นเอว่าตรงกับแยนนี่แล้วส่งรายงานผลตรวจให้เชนน์ดู

เชนน์นั่งตรงนั้นด้วยสีหน้าทะมึน ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาหยิบรายงานนั่นขึ้นมาฉีกทิ้งคามือ

ดวงของเชนน์แดงกำ่ เขากัดฟันแล้วประกาศเสียงกร้าว “นี่พวกแกรวมหัวกับแยนนี่เพื่อโกหกฉันงั้นเหรอ? แยนนี่บอกว่าเธอจะรอฉัน แล้วทำไมเธอถึงไม่รอ? พวกแกเอาแยนนี่ไปซ้อนไว้ใช่ไหม? พาเธอมาหาฉันไม่งั้นฉันจะทำลายที่นี่ทิ้งซะ!”

เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพและเจ้าหน้าที่ตำรวจต่างตกใจแทบตายแต่ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเชนน์ เชนน์เป็นผู้มีอิทธิพลในนอร์ท ซิตี้ มันไม่ใช่เรื่องดีที่จะเข้าข้างในด้านที่ไม่ดีของเขา นายท่านจินน์ที่เกษียรไปแล้วก็นับว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพลเช่นกัน

เชนน์ต่อยเจ้าหน้าที่จนใบหน้าของเขาบวมเป่ง เขาเอาแต่ตะโกนซ้ำ ๆ “คืนแยนนี่มาให้ฉัน”

ในที่สุดเจ้าหน้าที่คนหนึ่งก็เข้ามาฉีดยากล่อมประสาทให้กับเชนน์ที่เสียสติไปแล้ว! เชนน์สลบไปในทันที

เมื่อฟื้นขึ้นมา เขาก็อยู่ที่คฤหาสน์ลูน่าแล้ว

ซาแมนธาเข้ามาเยี่ยม

ซาแมนธาเดินเข้ามาหาเชนน์แล้วกล่าวอย่างระมัดระวัง “พี่ ฉันได้ยินเรื่องของแยนนี่แล้วนะ ฉันรู้ว่าพี่เสียใจ ฉันก็เสียใจเหมือนกัน ฉันร้องทั้งคืนเลย แต่ว่าความจริงก็คือพี่แยนนี่ตายไปแล้ว พะ…พวกเรายอมรับเรื่องนี้กันเถอะนะ?”

เชนน์เหม่อมองราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาถามซาแมนธาทันที “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่? เธอไม่มีเรียนเหรอ?”

ซาแมนธาตกใจ เธอตอบกลัวด้วยความสับสน “พี่ลืมแล้วเหรอ? ฉันเรียนจบจากมหาลัยแล้วนะ”

เชนน์เหมือนกับคนวิญญาณออกจากร่าง เขาถามกลับด้วยความเย็นชา “ถ้าเธอจบแล้วก็ไปหางานสิ มาอยู่ที่นี่ทำไม? ฉันไม่ให้เงินหรือเลี้ยงเธอหรอกนะ ออกไปซะ”

ซาแมนธาหมดคำจะพูด

เธอมองเชนน์พร้อมน้ำตาที่รินไหล “พี่ พี่ป่วยอยู่นะ ฉัน..ฉันพาหมอมาที่นี่ ให้เขาตรวจพี่นะคะ”