เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1157

บนชั้นสอง เชนน์แทบจะกลั้นหายใจ

เขากำมือวางแนบขาง ๆ กางเกง

อ้าปากเหมือนพยายามจะพูดบางอย่างแต่ก็หยุดชะงัก

ใต้แสงไฟสลัว เชนน์เห็นชายผ้าของเธอเล็ดลอดออกมาจากตู้เสื้อผ้า เขาตกอยู่ในภวังค์

คนที่เขาโหยหามาตลอดกำลังซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้า

ภายในตู้ แยนนี่รู้สึกกระวนกระวายจนต้องยกมือขึ้นปิดหน้า ในใจของเธอปั่นป่วนไปหมด ก่อนหน้านี้เธอตื่นตระหนกจนต้องมาซ่อนตัวในตู้เสื้อผ้า ชายแจ็กเก็ตของเธอยังติดอยู่ระหว่างบานประตู

เชนน์ต้องเห็นเธอแน่

ห้องเงียบสงัด เธอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้แม้แต่ก้าวเดียว

ยิ่งเธอจิตตก หัวใจของเธอแทบจะกระโดดทะลุออกมาจากลำคอ ช่องรูเล็กระหว่างบานประตูตู้เสื้อผ้าส่องแสงผ่านเข้ามาขณะที่เธอพิงกับพนังของตู้ ร่างสูงสง่าแสนคุ้นเคยที่เธอหลงใหลมานับครั้งไม่ถ้วนกำลังยืนอยู่

สองปีนั้นนานพอจะทำให้รายละเอียดภาพของคน ๆ หนึ่งเลือนลางจางไป

แต่พอเชนน์มาอยู่ตรงหน้า ภาพของเขาก็ผุดทับซ้อนขึ้นมาในความทรงจำของเธอแทบจะทันที ราวกับมันฝังอยู่ในส่วนลึกของเธอไปแล้ว

“แยนนี่ นั่นเธอเหรอ?”

กรอบตาของเชนน์ร้อนผ่าวขณะจ้องมายังตู้เสื้อผ้าที่ยังปิดสนิท เสียงของเขาสั่นเทาด้วยความดีใจ

เขายกมือขึ้นคว้าที่จับบานประตู

แยนนี่ซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้า ตัวแข็งทื่อไปทั้งร่างกาย เธอเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ ไม่ให้ส่งเสียงเล็ดลอดออกไป หางตาเริ่มรื้นนํ้าตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงแหบแห้งเอ่ยถามเมื่อครู่ ‘แยนนี่ นั่นเธอเหรอ?’

หยดนํ้าตาร่วงไหลจากลงหลังฝ่ามือที่ปิดปากเอาไว้ทันที

ลมหายใจอุ่นปล่อยออกมาผ่านอุ้งมือ รู้สึกเหมือนร่างกายรุ่มร้อนไปหมด

ในตอนที่เชนน์กำลังจะเปิดตู้ออก เสียงโทรศัพท์ก็ดังท่ามกลางความเงียบในห้อง

มือถือของเชนน์ส่งเสียงดัง

เขาดึงมือกลับก่อนจะมองหมายเลขที่โทรเข้ามา ปลายสายคือวิลสัน

แววตาของเชนน์เปลี่ยนเป็นเย็นชา รู้สึกเหมือนอยากขย้อนของที่เพิ่งกินเข้าไปออกมา เขาหยิบมือถือแล้วออกไปรับสายตรงระเบียง

ปลายสาย วิลสันพูดขึ้น “ไงเพื่อนเชนน์ ฉันค้นพบสารหลอนประสาทที่เหมือนกับตัวที่นายเคยอธิบายไว้ในสาธารณรัฐแอฟริกากลาง สารหลอนประสาทประเภทนี้ฤทธิ์แรงมาก ทำคนเสพมันเกิดภาพหลอนจนถึงกับเห็นคนที่ไม่มีอยู่จริงได้ มันจะทำให้ผู้เสพเห็นภาพตรงหน้าสมจริงจนบอกไม่ได้ว่าที่เห็นอยู่คือของจริงหรือไม่ สารหลอนประสาทตัวนี้ถูกใช้กับพวกทาสและสัตว์ร้ายในสาธารณรัฐแอฟริกากลาง เพื่อควบคุมพวกมันให้ทำงานได้ แต่ถ้าเสพมากเกินไปก็จะส่งผลต่อระบบประสาทและอาจถึงตายได้ มันเลยขึ้นชื่อเป็นสารอันตราย ยาตัวนี้หาไม่ได้ในประเทศของเรานะ นอกจากจะลักลอบนำเข้ามา”

นิ้วของเชนน์จนกลายเป็นสีขาวซีด อีกข้างกำโทรศัพท์แน่นจนแทบจะบีบมันให้แตก

เขาไม่ส่งเสียงอะไรอยู่พักใหญ่ ก่อนความเงียบจะถูกทำลายลง

“เชนน์ เพื่อนเชนน์? นายยังฟังฉันอยู่ไหม?”

ลำคอของเชนน์แห้งผาก เขากลืนนํ้าลยลงคืออย่างยากเย็น แล้วตอบกลับเสียงแห้ง “เข้าใจแล้ว จาร์เร็ต เอามันกลับมาให้ฉันอันหนึ่ง ฉันมีเรื่องบางอย่างที่ต้องทำ”

“ได้เลย ฉันจะกลับในอาทิตย์หน้า แล้วจะส่งให้นายนะ”

สองปีก่อน แยนนี่กับซามูเอลถูดจับได้ว่าร่วมสัมพันธ์ชู้สาวกัน ไม่ว่าเขาจะโกรธและอารมณ์ร้อนแค่ไหน แต่เชนน์ก็ยังแอบเอาเลือดของแยนนี่ในตอนที่เธอยังไม่ได้สติและไม่รู้เรื่องนี้ไป

หลังจากนั้น เขาพุ่งตัวออกจากประตูห้องแล้วส่งขวดบรรจุเลือดของเธอไปตรวจสอบ พบร่องรอยของยาที่ไม่รู้จักในเลือดของเธอจริง ๆ และยังมีสารกระตุ้นอารมณ์ที่ไม่รู้จักอีกด้วย เชนน์ไม่อาจแน่ใจได้

ถึงแม้จะยังสรุปผลไม่ได้ แต่เชนน์เก็บรายงานผลตรวจเลือดและสารประกอบจากยาปริศนาในตอนนั้นเอาไว้

ถ้าเป็นยาหลอนประสาทอย่างที่จาร์เร็ตว่า หมายความว่าแยนนี่กับซามูเอลแค่ได้รับยาหล่อนประสาทนี่เข้าไปและไม่ได้มีอะไรกันจริงอย่างนั้นเหรอ

ตอนนั้นเขาโกรธหน้ามืดตามัวว่าแยนนี่ต้องการจะมีสัมพันธ์กับซามูเอล อารมณ์ของเขาขับเคลื่อนด้วยความหึงหวง จนมองเธอในแง่ร้ายจากเหตุการณ์นั้น เขาไม่ได้กล้าจะสืบสาวมันจนทำให้เขาพลาดรายละเอียดที่เกิดขึ้นจริง ๆ

เพราะเขากลัวผลลัพธ์ที่จะออกมา

โชคร้าย ในตอนนั้น แยนนี่ดันสะกิดต่อมหึงหวงในใจเขาขึ้นมา

พอมาคิดเอาตอนนี้ เหมือนกับโชคชะตากำลังเล่นตลกกับพวกเขาไม่มีผิด

สิบปีที่พวกเขาใช้ชีวิตรวมกัน เต็มไปด้วยผิดพลาดและการลาจาก

เสียงฝีเท้าก้าวขาไม่หยุด ยิ่งก้าวมากเท่าไหร่เสียงยิ่งห่างไกลออกไปในอะพาร์ตเมนต์ที่ว่างเปล่า

จนกระทั่งเสียงประตูเปิดออก

และปิดลง ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ

แยนนี่ที่ซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้านํ้าตานองถอนหายใจหอบ

เธอโอบกอดตัวเองอยู่ในตู้เสื้อผ้าทั้งอย่างนั้น เธอยกมือขึ้นมาเคาะประตูตู้เสื้อผ้าหนึ่งครั้ง และหนึ่งครั้ง และหนึ่งครั้ง และอีกหนึ่งครั้ง

ซํ้า ๆ

นํ้าตาของเธอล้นถึงก้นบึ้งของหัวใจ โลกของเธอแหลกสลายและผลักไสไล่ส่ง เธอเจ็บเกินกว่าจะเปล่งเสียงร้องไห้ออกมา

เธอเกลียดเขา แต่เมื่อกี้ เธอเกือบจะ…เกือบจะยกมือขึ้นเคาะประตู

กลายเป็นว่า ต่อให้เธอจะเกลียดเขา แต่เธอกลับยังอยากเจอเขาอยู่ดี

แยนนี่ก้มหน้ามุดลงเข่า รู้สึกเหมือนนี่เป็นเรื่องตลกร้าย

ครั้งแรกที่กลับมาเจอเขา เธอรู้สึกเขินอาย แต่พอได้มองเขาอีกครั้ง นํ้าตาเธอก็เริ่มไหลออกมา

คืนนั้นในอะพาร์ตเมนต์ เสียงเคาะประตูดังขึ้นตลอดทั้งคืน

ก็อก

ก็อก

และก็อก

เสียงเคาะก้องราวกับจมอยู่ในมหาสมุทรกว้างใหญ่ที่ไม่มีใครอาจได้ยิน

เชนน์นึกไม่ถึงว่าหลังจากแยกจากเธอแล้ว แยนนี่จะยังซ่อนตัวอยู่ตู้เสื้อผ้าและเคาะประตูซํ้า ๆ เหมือนกับตอนที่เขาวิ่งวนไปมาเพื่อตามหาเธอเช่นกัน