เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1166

ดวงตาของแยนนี่ร้อนผ่าว เธอตรงไปยังประตูทางออกเพื่อขึ้นเครื่องในทันทีอย่างไม่ลังเล

แยนนี่นั่งอยู่ในระดับชั้นธุรกิจบนเครื่องบิน เธอไม่สามารถสงบจิตสงบใจได้อยู่พักใหญ่ กระทั่งเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มาพร้อมกล้องโพลารอยด์ในมือ เธอยื่นรูปของแยนนี่ส่งมาให้

แยนนี่ชะงักเล็กน้อยแล้วมองดูรูปภาพ

มันเป็นภาพที่เธอกำลังสวมกอดกับเชนน์ในสนามบินเมื่อครู่ ช่างภาพตัวน้อยจัดแสงและมุมได้อย่างยอดเยี่ยม จนภาพนั้นราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวความรักอันสวยงาม

เด็กสาวอธิบาย “ขอโทษนะคะ พอดีหนูเห็นพวกคุณก่อนหน้านี้ หนูคิดว่าพวกคุณดูดีมากก็เลยถ่ายภาพพวกคุณเอาไว้ หนูไม่คิดเลยว่าเราจะได้นั่งเที่ยวบินเดียวกัน หนูเลยคิดว่าเอาให้ภาพนี้ให้คุณจะดีกว่า”

แยนนี่ก้มหน้าลงจ้องมองภาพที่อยู่ในมือ ริมฝีปากซีดเซียวของเธอคลี่ยิ้ม

เกรงว่านี่จะเป็นอ้อมกอดครั้งสุดท้ายที่เธอจะให้กับเชนน์

พอเห็นว่าแยนนี่เงียบไป เด็กสาวเอ่ยถามด้วยความเป็นกังวล “คุณโกรธที่หนูแอบถ่ายพวกคุณรึเปล่าคะ?”

แยนนี่ยิ้มอ่อนส่ายหน้าให้กับสาวน้อย “ไม่จ้ะ ฉันไม่ได้โกรธเลย ขอบใจนะ ฉันจะเก็บมันไว้ เธอถ่ายออกมาได้สวยงามมากจ้ะ”

“จริงเหรอคะ?” เด็กสาวยิ้มอย่างดีใจ “หนูกำลังเดินทางไปเที่ยวชมเอ็มเพรส ทรี ซิตี้ หนูได้ยินมาว่าที่นั่นมีทั้งแม่นํ้าและภูเขาเยอะแยะเลย วิวที่นั่นอลังการมาก หนูอยากจะถ่ายรูปสวย ๆ ให้เยอะกว่านี้”

แยนนี่ไม่ได้พูดอะไรตอบ เด็กหญิงคนนี้ทั้งอายุยังน้อยและกำลังน่ารัก เธอร่าเริงและสดใส ระหว่างที่นั่งข้าง ๆ แยนนี่ เธอพยายามจะคุยกับแยนนี่อยู่ตลอดเวลา

เด็กสาวแอบเหลือบมองแยนนี่อยู่สองสามครั้งก่อนจะเอ่ยกับแยนนี่อย่างชื่นชม “คุณสวยมากเลยนะคะ”

“เธอก็สวยเหมือนกันจ้ะ” แยนนี่รู้สึกไม่ค่อยดี เธอไม่อยากจะพูดคุยสักเท่าไหร่

เด็กสาวขี้สงสัย เธอถามอย่างเป็นห่วงอีกครั้ง “หนูขอถามอะไรคุณได้ไหมคะ? ผู้ชายที่อยู่ในภาพกับคุณเมื่อกี้นี้ พวกคุณกำลังบอกลากันเหรอ?”

แยนนี่นิ่งไปพักหนึ่ง เธอไม่ปฏิเสธแล้วตอบกลับ “ฉันคิดว่างั้น”

เด็กสาวกล่าวอย่างเศร้างสร้อย “พวกคุณสองคนดูเหมาะกันมากเลยนะคะ มันน่าเศร้าที่ได้แต่มองดูพวกคุณจากกัน หนูที่ยืนอยู่ตรงนั้นช่วยอะไรไม่ได้เลยนอกจากมองพวกคุณ เฮ้อ...ครูของหนูพูดถูก เขาบอกว่าเราจะเห็นความรักที่จริงใจได้จากในสนามบินมากกว่าในงานแต่งเสียอีก และเราจะได้ยินเสียงสวดภาวนาที่จริงใจนอกห้องผ่าตัดในโรงพยาบาลมากกว่าในโบสถ์”

แยนนี่มองเด็กสาวที่อายุยังน้อยแต่กลับรู้ลึกเสียเหลือเกิน เธอไม่รู้จะทำยังไงนอกจากตอบเธอกลับไป “เพราะเวลากอดกันในสนามบินมักจะเป็นกอดสุดท้ายล่ะมั้ง ขณะที่การภาวนาในโรงพยาบาลก็มักจะไม่สมหวังเช่นกัน ความรักมันก็ตลกดีเนาะ”

แยนนี่ตัวสั่นคลอน เธอหัวเราะทั้งน้ำตาที่ไหลริน

เด็กสาวเข้าปลอบเธอออย่างเห็นใจ “แต่โลกนี้ก็กลมนะคะ ถ้ายังมีรักต่อกันอยู่ พวกคุณจะได้เจอกันอีกแน่ ๆ ค่ะ พี่สาว พี่สวยมากเลยนะใครจะกล้าทำพี่ร้องไห้ได้ลงกัน”

จากนั้น แยนนี่ได้แต่หัวเราะแห้งทั้งน้ำตา เธอกล่าว “ขอบคุณนะ”

…

พอแยนนี่มาถึงเอ็มเพรส ทรี ซิตี้ เธอโบกรถแท็กซี่แล้วมุ่งหน้าสู่คาร์ฮิล เคาน์ตี้ แฟรี่ ครีก วิลเลจ

ทัศนียภาพตลอดเส้นทางงดงามตระการตา พื้นที่เขียวชอุ่ม รถของเธอแล่นผ่านเขื่อนเก็บน้ำ อากาศสดชื่นไร้เมฆบดบัง เหมาะกับการเที่ยวพักผ่อนวันหยุดยิ่งนัก

ไม่แปลกที่ปีเตอร์ บรู๊คจะตัดสินใจอยู่ที่นี่อย่างถาวร ช่างเป็นสถานที่ที่งดงามและเงียบสงบเหมาะกับการรังสรรค์ผลงาน ราวกับได้อยู่ในสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน

คาร์ฮิล เคาน์ตี้นั้นเป็นเมืองเล็ก ๆ ไม่นานเธอก็มาถึงทางเข้าแฟรี่ ครีก วิลเลจ

แท็กซี่จอด “คุณผู้หญิง เรามาถึงแฟรี่ ครีกแล้วครับ คุณลงรถแล้วเดินจากตรงนี้ได้เลยครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

แยนนี่สะพายกระเป๋าแล้วลากสัมภาระเดินทางมุ่งหน้าสู่หมู่บ้าน

แฟรี่ ครีก วิลเลจเป็นที่พักพิงสำหรับพักผ่อนหย่อนใจในวันหยุด มีบ้านพักส่วนตัวสไตล์ญี่ปุ่น แยนนี่ดูข้อมูลแล้วหาที่อยู่ของปีเตอร์จนเจอ เธอค่อย ๆ เดินดูทุกบ้านทีละหลัง

101 แฟรี่ ครีก วิลเลจ

ที่นี่เอง

แยนนี่วางสัมภาระลงแล้วก้าวเข้าไปใกล้ก่อนจะเคาะประตู

หลังเคาะประตูไปแล้วอยู่พักใหญ่ ชายหนุ่มกรอบแว่นหนาเตอะเดินเอื่อยเฉื่อยออกมาจากบ้าน เขาเดินเข้ามาด้วยสีหน้ามึนงง ก่อจะเปิดประตูออก

“ใครครับ?”

“สวัสดีคะ คุณคือนักเขียนปีเตอร์ บรู๊คใช่ไหมคะ?”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “เอ่อ..นั่นผมเอง แล้วคุณเป็นใครล่ะ?”

แยนนี่หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าแล้วตอบ “ฉันมาจากบริษัทมูฟมีเดีย ชื่อลินน์ แฟรงค์ค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อพูดคุยกับคุณเรื่องลิขสิทธิ์หนังสือชุดเยลโลว์ ริเวอร์ของคุ...”

“ฉันไม่ขาย”

พอปีเตอร์ได้ยินว่าเธอมาจากบริษัทสื่อ เขาก็ปฏิเสธทันควันแล้วปิดประตูกระแทกเสียงดัง

แยนนี่ถูกปฏิเสธ แต่เธอเองก็เตรียมจิตใจไว้แล้วสำหรับศึกอันยาวนานนี้ เธอเดินลงจากบันไดอย่างใจเย็นก่อนที่ประตูบ้านจะเปิดออกอีกครั้ง

ปีเตอร์ยืนอยู่บนเนินพื้นสูง เขาพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่ง “ปลุกฉันทำงานพรุ่งนี้ตอนเจ็ดโมง ฉันจะให้โอกาสเธอกล่อมฉันอีกครั้ง เพราะเธอสวยหรอกนะ“

แยนนี่อึ้ง เธอถึงกับผงะเล็กน้อย

“อะไร? เธออยากจะซื้อลิขสิทธิ์แต่ไม่คิดจะแสดงความจริงใจให้ฉันเลยงั้นเหรอ?”

แยนนี่ยิ้ม “ไม่ค่ะ ฉันจะมาที่นี่พรุ่งนี้เจ็ดโมงเพื่อปลุกคุณทำงานค่ะ”

ปีเตอร์ปิดประตูลงอีกครั้ง

ความมั่นใจของแยนนี่เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

ยังมีสายรุ้งรออยู่หลังฟ้าฝนเสมอ

แยนยี่ลงชื่อเข้าบ้านพักในแฟรี่ ครีก วิลเลจ หลังจากเดินทางมาทั้งวัน เธอรู้สึกเพลียอยุ่ไม่น้อย

ตั้งแต่เธอแท้งเมื่อสองปีก่อน ทั้งพลังงานกายและพลังงานใจของเธอไม่เหมือนเดิม ทุกครั้งที่เธอออกท่องเที่ยว เธอจะรู้สึกเหนื่อยง่ายกว่าปกติ

แฟรี่ ครีก วิลเลจเงียบสงบ ภายในบ้านพักแต่ละหลังก็เงียบเช่นกัน เงียบสงบเสียจนแยนนี่ไม่รู้จะทำอะไร

เธอเปิดทีวีในห้อง กดสุ่มเลือกสักช่อง จากนั้นก็เข้าห้องน้ำเตรียมอ่าง เธอกะว่าจะแช่น้ำสักหน่อย

เสียงดังจากทีวีที่กำลังถ่ายทอดการพยาการณ์อากาศช่วงนี้ในแฟรี่ ครีก วิลเลจ

“นี่คือสภาพอากาศในสัปดาห์ที่จะถึงนี้ครับ จะมีพายุฟ้าคะนองระดับสองถึงระดับวิกฤตในท้องถิ่น ซึ่งอาจส่งผลให้เกิดดินถล่มบริเวณภูเขาได้ ขอให้ลดการเดินทางและระมัดระวังตัวกันในอาทิตย์ที่จะถึงนี้ด้วยครับ”

…

เช้าวันต่อมา แยนนี่มาถึงยังบ้านพักของปีเตอร์ตรงเวลา

ปัง! ปัง! ปัง!

“มีสิ”

ตกบ่าย แยนนี่กับปีเตอร์ขับรถออกจากแฟรี่ ครีก วิลเลจ พวกเขาใช้จีพีเอสนำทางเพื่อไปยังเมืองอื่น

สภาพอากาศดูไม่ค่อยดีนัก เมฆดำทะมึนลอยอยู่เหนือหัวพวกเขา มันทั้งมืดและอึมครึ้ม ดูท่าอากาศกำลังจะเปลี่ยน

แยนนี่พูดขึ้นอย่างเป็นกังวล “อากาศวันนี้ไม่ค่อยดีเลย เรากลับกันก่อนเถอะ”

ปีเตอร์ท่าทางไม่ทุกข์ร้อน เขาตอบกลับอย่างเอาแต่ใจ “อากาศไม่ดีแล้วไง? ก็ปล่อยให้มันไม่ดีไปสิ ฉันทำงานวันนี้เสร็จแล้ว ฉันอยากจะออกไปโลดแล่น อย่าห่วงไปเลยน่า”

แยนนี่ไม่ตอบอะไรให้ขัดอารมณ์

ตกเย็นแยนนี่กับปีเตอร์ทานมื้อค่ำด้วยกัน ณ คฤหาสน์ในไร่ชาแห่งหนึ่งที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขา ในตอนนั้นเองที่สายฝนเริ่มเทลงมา

ฝนตกลงมาอย่างรุนแรน สภาพอากาศดูผิดปกติ

มือถือของแยนนี่ส่งเสียงแจ้งเตือนข่าวท้องถิ่น

“ที่แฟรี่ ครีก วิลเลจกำลังมีพายุฝนฟ้าคะนองและอาจมีดินถล่ม ฉันคิดว่าเราน่าจะกลับกันคืนนี้ไม่ได้แล้ว”

ปีเตอร์มองฝนนอกหน้าต่าง “ขอบคุณพระเจ้าที่ยังมีห้องให้ในคฤหาสน์นี่อยู่ ค้างคืนที่นี่ก็แล้วกัน”

แยนนี่ได้แต่เป็นกังวล “ฝนที่นี่ตกหนักมา ฉันไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นด้วยไหม”

ปีเตอร์พูดด้วยทีท่าสบาย ๆ “’ถ้างั้น ก็แล้วแต่ชะตาล่ะมั้ง ถ้าภูเขาลูกนี้เกิดดินถล่มขึ้นมา หมายความว่าโชคชะตาก็ลิขิตให้เราตายที่นี่แหละ แต่ยังไง พวกเราก็ลงจากเขาลูกนี้ไปไม่ได้อยู่ดี แทนที่จะกังวล ทำไมไม่รีบกินรีบดื่มซะล่ะ ก็ยังดีกว่าตายไปกลายเป็นผีที่หิวโซแหละ”

แยนนี่ยืนตรงหน้าต่าง มองท้องฟ้ามืดสนิท ฝนข้างนอกยังตกกระหน่ำรุนแรงเสียจนเธอรู้สึกอยากจะสั่งเสียขึ้นมา

แต่เธอจะสั่งเสียให้กับใครกันล่ะ?

ในตอนนี้ คนที่ปรากฎขึ้นมาในหัวของเธอกลับเป็นเชนน์

…

ยามดึก

เชนน์นอนขยับพลิกตัวไปมา เขานอนไม่หลับ

เฮนรี่โทรเข้ามา เชนน์รับสาย

“สวัสดีครับ คุณชายเชนน์ ที่ที่คุณผู้หญิงไปคือคาร์ฮิล เคาน์ตี้ แฟรี่ ครีก วิลเลจให้ไหมครับ?”

เชนน์สังหรขึ้นมาว่าอาจเกิดอะไรขึ้น เขาขมวดคิ้วแล้วถาม ”เกิดอะไรขึ้น?”

“ผมได้ยินข่าวบอกว่ากำลังมีพายุระดับวิกฤตในแฟรี่ ครีก วิลเลจ ตอนนี้เกิดดินถล่มอย่างรุนแรงที่นั่นด้วยครับ ผมไม่รู้ว่าคุณผู้หญิงจะ...”

“จองเที่ยวบินไปเอ็มเพรส ทรี ซิตี้ให้ฉัน เดี๋ยวนี้!”

“แต่...”

“ไม่มีแต่!”

เฮนรี่ยังไม่ทันได้พูดจบเชนน์ก็วางสายไป เขาลุกขึ้นจากเตียงรีบเปลี่ยนชุด แล้วขับรถตรงดิ่งไปยังสนามบินอย่างเร่งรีบ

ระหว่างทาง เชนน์โทรเข้าโทรศัพท์ของแยนนี่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่ไร้ซึ่งสัญญานใด ๆ จากเธอ