เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1166

ดวงตาของแยนนี่ร้อนผ่าว เธอตรงไปยังประตูทางออกเพื่อขึ้นเครื่องในทันทีอย่างไม่ลังเล

แยนนี่นั่งอยู่ในระดับชั้นธุรกิจบนเครื่องบิน เธอไม่สามารถสงบจิตสงบใจได้อยู่พักใหญ่ กระทั่งเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มาพร้อมกล้องโพลารอยด์ในมือ เธอยื่นรูปของแยนนี่ส่งมาให้

แยนนี่ชะงักเล็กน้อยแล้วมองดูรูปภาพ

มันเป็นภาพที่เธอกำลังสวมกอดกับเชนน์ในสนามบินเมื่อครู่ ช่างภาพตัวน้อยจัดแสงและมุมได้อย่างยอดเยี่ยม จนภาพนั้นราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวความรักอันสวยงาม

เด็กสาวอธิบาย “ขอโทษนะคะ พอดีหนูเห็นพวกคุณก่อนหน้านี้ หนูคิดว่าพวกคุณดูดีมากก็เลยถ่ายภาพพวกคุณเอาไว้ หนูไม่คิดเลยว่าเราจะได้นั่งเที่ยวบินเดียวกัน หนูเลยคิดว่าเอาให้ภาพนี้ให้คุณจะดีกว่า”

แยนนี่ก้มหน้าลงจ้องมองภาพที่อยู่ในมือ ริมฝีปากซีดเซียวของเธอคลี่ยิ้ม

เกรงว่านี่จะเป็นอ้อมกอดครั้งสุดท้ายที่เธอจะให้กับเชนน์

พอเห็นว่าแยนนี่เงียบไป เด็กสาวเอ่ยถามด้วยความเป็นกังวล “คุณโกรธที่หนูแอบถ่ายพวกคุณรึเปล่าคะ?”

แยนนี่ยิ้มอ่อนส่ายหน้าให้กับสาวน้อย “ไม่จ้ะ ฉันไม่ได้โกรธเลย ขอบใจนะ ฉันจะเก็บมันไว้ เธอถ่ายออกมาได้สวยงามมากจ้ะ”

“จริงเหรอคะ?” เด็กสาวยิ้มอย่างดีใจ “หนูกำลังเดินทางไปเที่ยวชมเอ็มเพรส ทรี ซิตี้ หนูได้ยินมาว่าที่นั่นมีทั้งแม่นํ้าและภูเขาเยอะแยะเลย วิวที่นั่นอลังการมาก หนูอยากจะถ่ายรูปสวย ๆ ให้เยอะกว่านี้”

แยนนี่ไม่ได้พูดอะไรตอบ เด็กหญิงคนนี้ทั้งอายุยังน้อยและกำลังน่ารัก เธอร่าเริงและสดใส ระหว่างที่นั่งข้าง ๆ แยนนี่ เธอพยายามจะคุยกับแยนนี่อยู่ตลอดเวลา

เด็กสาวแอบเหลือบมองแยนนี่อยู่สองสามครั้งก่อนจะเอ่ยกับแยนนี่อย่างชื่นชม “คุณสวยมากเลยนะคะ”

“เธอก็สวยเหมือนกันจ้ะ” แยนนี่รู้สึกไม่ค่อยดี เธอไม่อยากจะพูดคุยสักเท่าไหร่

เด็กสาวขี้สงสัย เธอถามอย่างเป็นห่วงอีกครั้ง “หนูขอถามอะไรคุณได้ไหมคะ? ผู้ชายที่อยู่ในภาพกับคุณเมื่อกี้นี้ พวกคุณกำลังบอกลากันเหรอ?”

แยนนี่นิ่งไปพักหนึ่ง เธอไม่ปฏิเสธแล้วตอบกลับ “ฉันคิดว่างั้น”

เด็กสาวกล่าวอย่างเศร้างสร้อย “พวกคุณสองคนดูเหมาะกันมากเลยนะคะ มันน่าเศร้าที่ได้แต่มองดูพวกคุณจากกัน หนูที่ยืนอยู่ตรงนั้นช่วยอะไรไม่ได้เลยนอกจากมองพวกคุณ เฮ้อ...ครูของหนูพูดถูก เขาบอกว่าเราจะเห็นความรักที่จริงใจได้จากในสนามบินมากกว่าในงานแต่งเสียอีก และเราจะได้ยินเสียงสวดภาวนาที่จริงใจนอกห้องผ่าตัดในโรงพยาบาลมากกว่าในโบสถ์”

แยนนี่มองเด็กสาวที่อายุยังน้อยแต่กลับรู้ลึกเสียเหลือเกิน เธอไม่รู้จะทำยังไงนอกจากตอบเธอกลับไป “เพราะเวลากอดกันในสนามบินมักจะเป็นกอดสุดท้ายล่ะมั้ง ขณะที่การภาวนาในโรงพยาบาลก็มักจะไม่สมหวังเช่นกัน ความรักมันก็ตลกดีเนาะ”

แยนนี่ตัวสั่นคลอน เธอหัวเราะทั้งน้ำตาที่ไหลริน

เด็กสาวเข้าปลอบเธอออย่างเห็นใจ “แต่โลกนี้ก็กลมนะคะ ถ้ายังมีรักต่อกันอยู่ พวกคุณจะได้เจอกันอีกแน่ ๆ ค่ะ พี่สาว พี่สวยมากเลยนะใครจะกล้าทำพี่ร้องไห้ได้ลงกัน”

จากนั้น แยนนี่ได้แต่หัวเราะแห้งทั้งน้ำตา เธอกล่าว “ขอบคุณนะ”

…

พอแยนนี่มาถึงเอ็มเพรส ทรี ซิตี้ เธอโบกรถแท็กซี่แล้วมุ่งหน้าสู่คาร์ฮิล เคาน์ตี้ แฟรี่ ครีก วิลเลจ

ทัศนียภาพตลอดเส้นทางงดงามตระการตา พื้นที่เขียวชอุ่ม รถของเธอแล่นผ่านเขื่อนเก็บน้ำ อากาศสดชื่นไร้เมฆบดบัง เหมาะกับการเที่ยวพักผ่อนวันหยุดยิ่งนัก

ไม่แปลกที่ปีเตอร์ บรู๊คจะตัดสินใจอยู่ที่นี่อย่างถาวร ช่างเป็นสถานที่ที่งดงามและเงียบสงบเหมาะกับการรังสรรค์ผลงาน ราวกับได้อยู่ในสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน

คาร์ฮิล เคาน์ตี้นั้นเป็นเมืองเล็ก ๆ ไม่นานเธอก็มาถึงทางเข้าแฟรี่ ครีก วิลเลจ

แท็กซี่จอด “คุณผู้หญิง เรามาถึงแฟรี่ ครีกแล้วครับ คุณลงรถแล้วเดินจากตรงนี้ได้เลยครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

แยนนี่สะพายกระเป๋าแล้วลากสัมภาระเดินทางมุ่งหน้าสู่หมู่บ้าน

แฟรี่ ครีก วิลเลจเป็นที่พักพิงสำหรับพักผ่อนหย่อนใจในวันหยุด มีบ้านพักส่วนตัวสไตล์ญี่ปุ่น แยนนี่ดูข้อมูลแล้วหาที่อยู่ของปีเตอร์จนเจอ เธอค่อย ๆ เดินดูทุกบ้านทีละหลัง

101 แฟรี่ ครีก วิลเลจ

ที่นี่เอง

แยนนี่วางสัมภาระลงแล้วก้าวเข้าไปใกล้ก่อนจะเคาะประตู

หลังเคาะประตูไปแล้วอยู่พักใหญ่ ชายหนุ่มกรอบแว่นหนาเตอะเดินเอื่อยเฉื่อยออกมาจากบ้าน เขาเดินเข้ามาด้วยสีหน้ามึนงง ก่อจะเปิดประตูออก

“ใครครับ?”

“สวัสดีคะ คุณคือนักเขียนปีเตอร์ บรู๊คใช่ไหมคะ?”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “เอ่อ..นั่นผมเอง แล้วคุณเป็นใครล่ะ?”

แยนนี่หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าแล้วตอบ “ฉันมาจากบริษัทมูฟมีเดีย ชื่อลินน์ แฟรงค์ค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อพูดคุยกับคุณเรื่องลิขสิทธิ์หนังสือชุดเยลโลว์ ริเวอร์ของคุ...”

“ฉันไม่ขาย”

พอปีเตอร์ได้ยินว่าเธอมาจากบริษัทสื่อ เขาก็ปฏิเสธทันควันแล้วปิดประตูกระแทกเสียงดัง

แยนนี่ถูกปฏิเสธ แต่เธอเองก็เตรียมจิตใจไว้แล้วสำหรับศึกอันยาวนานนี้ เธอเดินลงจากบันไดอย่างใจเย็นก่อนที่ประตูบ้านจะเปิดออกอีกครั้ง

ปีเตอร์ยืนอยู่บนเนินพื้นสูง เขาพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่ง “ปลุกฉันทำงานพรุ่งนี้ตอนเจ็ดโมง ฉันจะให้โอกาสเธอกล่อมฉันอีกครั้ง เพราะเธอสวยหรอกนะ“

แยนนี่อึ้ง เธอถึงกับผงะเล็กน้อย

“อะไร? เธออยากจะซื้อลิขสิทธิ์แต่ไม่คิดจะแสดงความจริงใจให้ฉันเลยงั้นเหรอ?”

แยนนี่ยิ้ม “ไม่ค่ะ ฉันจะมาที่นี่พรุ่งนี้เจ็ดโมงเพื่อปลุกคุณทำงานค่ะ”

ปีเตอร์ปิดประตูลงอีกครั้ง

ความมั่นใจของแยนนี่เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

ยังมีสายรุ้งรออยู่หลังฟ้าฝนเสมอ

แยนยี่ลงชื่อเข้าบ้านพักในแฟรี่ ครีก วิลเลจ หลังจากเดินทางมาทั้งวัน เธอรู้สึกเพลียอยุ่ไม่น้อย

ตั้งแต่เธอแท้งเมื่อสองปีก่อน ทั้งพลังงานกายและพลังงานใจของเธอไม่เหมือนเดิม ทุกครั้งที่เธอออกท่องเที่ยว เธอจะรู้สึกเหนื่อยง่ายกว่าปกติ

แฟรี่ ครีก วิลเลจเงียบสงบ ภายในบ้านพักแต่ละหลังก็เงียบเช่นกัน เงียบสงบเสียจนแยนนี่ไม่รู้จะทำอะไร

เธอเปิดทีวีในห้อง กดสุ่มเลือกสักช่อง จากนั้นก็เข้าห้องน้ำเตรียมอ่าง เธอกะว่าจะแช่น้ำสักหน่อย

เสียงดังจากทีวีที่กำลังถ่ายทอดการพยาการณ์อากาศช่วงนี้ในแฟรี่ ครีก วิลเลจ

“นี่คือสภาพอากาศในสัปดาห์ที่จะถึงนี้ครับ จะมีพายุฟ้าคะนองระดับสองถึงระดับวิกฤตในท้องถิ่น ซึ่งอาจส่งผลให้เกิดดินถล่มบริเวณภูเขาได้ ขอให้ลดการเดินทางและระมัดระวังตัวกันในอาทิตย์ที่จะถึงนี้ด้วยครับ”

…

เช้าวันต่อมา แยนนี่มาถึงยังบ้านพักของปีเตอร์ตรงเวลา

ปัง! ปัง! ปัง!