เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1167

คฤหาสน์บ้านสวนที่อยู่ตรงระหว่างทางขึ้นภูเขานั้นเป็นเพียงสถานที่สำหรับแวะพักดื่มกินไม่ใช่สำหรับค้างแรม ดังนั้นห้องว่างสำหรับค้างแรมจึงมีอยู่อย่างจำกัด นอกจากห้องนอนของเจ้าของคฤหาสน์แล้ว เหลือห้องพักสำหรับแขกแค่เพียงสองห้อง

ห้องหนึ่งมีคู่รักวัยรุ่นจับจองไป พวกเขามาฮันนีมูนด้วยกันที่นี่ แต่คาดไม่ถึงว่าจะเกิดพายุรุนแรงระดับวิกฤตแบบนี้

อีกห้องหนึ่งตกเป็นของแยนนี่กับปีเตอร์

ปีเตอร์ยังคงเป็นลูกค้ารายใหญ่สำหรับแยนนี่ เพราะเหตุนี้แยนนี่จึงต้องเจียมตัวกับเขา เธอแจ้งขอผ้าห่มหนา ๆ สองผืนกับเจ้าของคฤหาสน์ แล้วปูมันลงบนพื้นก่อนจะพูดขึ้น “คุณนอนบนเตียงเถอะ ฉันจะนอนบนพื้นเอง”

ดวงตาของปีเตอร์เบิกกว้าง ไม่ใช่แค่ไม่รู้สึกกระดากอาย แต่เธอยังค่อนข้างจะเปิดกว้างเสียด้วย

“เฮ้อ เธอนี่มันจะหยามกันเกินไปแล้ว!”

แยนนี่มองเขาอย่างสับสน “ฉันเพิ่งจะให้คุณนอนบนเตียงนะ มีอะไรที่ฉันต้องทำเพื่อแสดงความเคารพกับคุณอีก?”

“ที่ฉันจะสื่อคือ ยังไง ฉันก็ยังถือว่าเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีนะ อยู่ต่อหน้าหนุ่มหน้าตาดีแบบนี้ เธอไม่รู้สึกเขินอายหรือหัวใจเต้นตึกตักบ้างเหรอ? อย่างน้อย ๆ เธอก็จะน่าแกล้ง ๆ เขินหน่อยสิ อยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสองกับนักเขียนที่เธอใฝ่หาอย่างฉันคนนี้ ไม่รู้สึกเป็นเกียรติหรือเคอะเขินสักหน่อยเหรอ?”

แยนนี่มองเขาด้วยสายตาเดียวกันกับเวลาเธอมองเด็กน้อย ก่อนพูดขึ้น “ฉันเคยท้องมาก่อนแล้วก็เป็นม่ายนะ ทำไมฉันต้องเขินคุณด้วย อีกอย่างนี่ก็เหมือนกับการพักแรมนักศึกษา คุณนอนข้างบน ฉันนอนข้างล่าง เสื้อผ้าอยู่บนตัวครบทั้งคู่ จะมีอะไรให้เขินอายกันล่ะ?”

“เธอเคยท้องมาก่อนเหรอ? เป็นม่ายด้วยเนี่ยนะ?” ปีเตอร์มองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เขากระแอมเสียงในคอแล้วว่า “ฉันไม่คิดว่าเธอจะแต่งเรื่องได้เนียนขนาดนี้นะ ถ้าบริษัทของเธอเกิดล้มละลาย เธอจะมาเขียนนิยายกับฉันก็ได้นะ บางที่เธออาจจะรุ่งก็ได้”

แยนนี่หมดคำจะพูด

หลังจากที่เขาอาบนํ้าเสร็จ ปีเตอร์ออกมาพร้อมกับชุดนอน เขาสังเกตว่าแยนนี่เดินไปเดินมาในห้องพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ ก่อนเธอจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า

ปีเตอร์กำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดหัว เขาเอ่ยถาม “เธอกำลังทำอะไรน่ะ?”

“ฉันกำลังหาสัญญาณ แค่อยากจะเช็คอีเมลน่ะ ฉันนึกได้ว่ามีเรื่องด่วนที่บริษัทต้องจัดการ ฉันกะจะติดต่อเพื่อนร่วมงานสักหน่อย”

ปีเตอร์กล่าวติดตลกล้อเลียนเธอ “ยัยนี่นี่ ใจเย็นเสียจริงนะ ฉันนึกว่าเธอน่าจะกำลังร้อนรนหาสัญญาณเพราะกลัวว่าต้องติดแหง็กตายอยู่ที่นี่ และพยายามติดต่อใครสักคนมาช่วยเธอ กลายเป็นว่า ที่เธอห่วงคือเรื่องงานซะงั้น เฮ้อ มีใครได้บอกเธอบ้างไหมว่าคนอย่างเธอมันด้านชาเหมือนหุ่นยนต์”

“มีค่ะ”

“เห็นไหม มีคนคิดแบบเดียวกันฉันด้วย”

“คน ๆ นั้นก็คือคุณนั่นแหละค่ะ”

ปีเตอร์เลิกพูดแล้วต่อกัน

หอส่งสัญญาณบนเนินเขาถูกแรงพายุซัดทำลาย สัญญาณอินเตอร์เน็ตไม่สามารถเชื่อต่อได้อีก แม้แต่สัญญาณโทรศัพท์ก็เหลือแค่เพียง 1G เท่านั้น ไร้ซึ่งสัญญาณแทบตลอดเวลา

ใช้เวลาอยู่พักใหญ่กว่าสัญญาณจะเพิ่มขึ้นมาเป็น 2G ทันใดนั้นก็มีสายโทรเข้ามา

หมายเลขโทรเข้าแสดงชื่อ ‘ซามูเอล เลน’

แยนนี่รับสาย “ฮัลโหล ซามูเอล?”

ปลายสาย ซามูเอลเอ่ยถามด้วยความกังวล “ฉันได้ยินจากกีกิว่าเธอไปหาปีเตอร์ บรู๊คที่เอ็มเพรส ทรี ซิตี้เพื่อเซ็นสัญญา มีพายุลูกใหญ่และดินถล่มที่นั่น ตอนนี้เธออยู่ไหน? เป็นอะไรรึเปล่า?”

“ไม่เลย ฉันสบายดี ปีเตอร์กับฉันติดอยู่ตรงระหว่างทางขึ้นเมาท์ ลิลลี่ ตรงคฤหาสน์บ้านสวน พวกเราปลอดภัยดี แค่ไม่รู้ว่าพายุจะสงบลงเมื่อไหร่”

แยนนี่พูดจบประโยคไม่ทันไร สัญญาณโทรศัพท์ก็ถูกตัดไปอีกครั้ง เสียงแจ้งเตือนดังถี่ออกมาก่อนที่สายจะหลุดไป

ไม่มีสัญญาณอีกแล้ว

ปีเตอร์พูดขึ้น “อย่าพยายามให้เสียเวลาเลย หอส่งสัญญาณบนเขาเจ๊งไปแล้ว เราติดอยู่บนทางขึ้นเขานี่ หกร้อยเมตรจากระดับนํ้าทะเล ยังพอมีโอกาสจะได้รับสัญญาณจากด้านล่างเขา แค่ต้องรอให้ฝนหยุด”

แยนนี่เกือบจะทำสำเร็จอยู่แล้ว เธอส่ายหัวแล้วพยายามจะใช้โทรศัพท์ของเธอต่อไป

ทันใดนั้นร่างของเงาดำสูงใหญ่ก็ปรากฎกบดบังเธอจนมิด

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นมองปีเตอร์ด้วยความงุนงง

ปีเตอร์ใช้มือยันตู้เสื้อผ้าที่อยู่ด้านหลังของเธอ ประกบให้เธออยู่กึ่งกลางระหว่างตัวเขากับตู้เสื้อผ้า

ปีเตอร์สู่งถึง 183 เซนติเมตร แต่แยนนี่เองก็สูงอยู่ไม่น้อย สิ่งที่เธอทำคือเงยหน้าเพื่อจะได้สบตาเขาเข้าอย่างพอดี

พอไม่มีกรอบแว่นหนาเตอะนั่นแล้ว บอกได้เลยว่าปีเตอร์นั้นอย่างกับหนุ่มน้อยที่หลุดออกมาจากหนังสือการ์ตูนจริง ๆ แตกต่างจากภาพลักษณ์ของนักเขียนคนที่แยนนี่จินตนาการไว้อยู่โข เธอคิดว่าพวกนักเขียนที่เขียนงานหมกตัวอยู่ในบ้าน สภาพนักเขียนชายก็น่าจะไม่ต่างจากพวกเนิร์ดบ้านเรียนเท่าไหร่

สายตาของปีเตอร์ก้มตํ่าลงมองเธอ เขาถามขึ้น “นี่ เธอใจเต้นไหม?”

“...ไม่”

ปีเตอร์ไม่พอใจ เขาโน้มตัวลงเข้าประชิดใกล้ยิ่งกว่าเดิม “แล้วตอนนี้ล่ะ?”

“...ก็ยังนะ”

ปีเตอร์หัวเสีย “เธอมันยัยหุ่นยนต์ไร้หัวใจ! จะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับหน้าตาของฉันหน่อยเลยรึไง? ฉันออกจะหล่อนะ!”

แยนนี่มองเขาด้วยความงุนงง “แล้วฉันต้องรู้สึกยังไงล่ะ?”

ปีเตอร์หมดคำจะพูด เขาโยนผ้าขนที่เช็ดผมหนูทิ้ง

“ฉันคิดว่าเธอต้องเกิดมาเพื่อเป็นโสดแหง ๆ !”