เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1168

ฝนหยุดตกได้สักพัก

ในที่สุดหอสัญญาณบนเนินเขาก็สามารถกลับมาเชื่อต่อได้อีกครั้ง

โทรศัพท์ของแยนนี่ส่งเสียงแจ้งเตือน มีสายมากมายที่ไม่ได้รับจากเชนน์

เชนน์ไม่มีทางโทรหาเธอหลายครั้งหลายคราขนาดนี้หากไม่มีเหตุจำเป็น แยนนี่โทรกลับแต่ปลายสายไม่มีใครรับ

ตืดด ตืดด ตืดด

เสียงรอสายที่ยาวนานทำเอาแยนนี่กังวลขึ้นมาเล็กน้อย เธอสังหรว่าอาจมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น

แยนนี่ติดต่อหาเชนน์ไม่ได้ เธอลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะโทรหาเฮนรี่

เฮนรี่รับสาย เขาพูดขึ้นอย่างโล่งอกและดีใจ “คุณผู้หญิง คุณปลอดภัย! ดีจริงๆ! คุณชายเชนน์ไปที่แฟรี่ ครีก วิลเลจเพื่อตามหาคุณ! คุณได้เจอเขาแล้วใช่ไหมครับ?”

แยนนี่อึ้งไป “คุณว่าอะไรนะ? เชนน์มาที่แฟรี่ ครีกเหรอ?”

“ครับ พอเขาเห็นข่าว เขาก็กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณในแฟรี่ ครีก เขารีบบินไปที่นั่นทันทีเลยครับ คุณผู้หญิงยังไม่ได้เจอคุณชายเชนน์หรอกเหรอครับ?”

แยนนี่ส่ายหน้า “ไม่เลย ฉันโทรหาเขาแต่ไม่มีใครรับสาย”

เฮนรี่รับรู้ได้ถึงความผิกปกติ “ตายล่ะ หรือจะเกิดขึ้นกับคุณชายเชนน์ในแฟรี่ ครีก?”

แยนนี่ตบเข้าที่หน้าผาก เธออธิบายอย่างใจเย็น “ตอนนี้ฉันอยู่ในคฤหาสน์บ้านสวนที่เมาท์ ลิลลี่ ฉันว่ากระเช้าลอยฟ้าน่าจะยังไม่เปิดบริการในตอนนี้ และฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองจะลงจากเขาลูกนี้เพื่อไปตามหาเชนน์ได้ เฮนรี่ ติดต่อทีมกู้ภัยท้องถิ่นด่วนเลย ให้พวกเขาตามหาเชนน์ในแฟรี่ ครีก พวกเขาต้องหาเจอแน่ ติตต่อฉันมาถ้ามีอะไรคืบหน้านะ”

“ครับ คุณผู้หญิง ดูแลตัวเองด้วยครับ ผมจะติดต่อพวกเขาทันที”

หลังจากวางสายไป แยนนี่เหลือบมองดูนอกหน้าต่างหลังห่าฝนหยุดลง ข้างนอกมืดสนิทไร้แสงส่องจากดวงจันทร์

ทั้งภูเขาในตอนนี้ปกคลุมไปด้วยหมอกชื้นและไอหนาวหลังพายุฝน

แยนนี่กำโทรศัพท์ในมือแน่น เธอยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าต่างด้วยความว้าวุ่น เฝ้ารอข่าวจากเฮนรี่

ปีเตอร์หลับไปได้สักพักแล้ว ก่อนจะรู้สึกตัวและเห็นว่าแยนนี่ยังไม่ได้นอน “เธอนี่เป็นพวกนกฮูกซะยิ่งว่าฉันอีก ได้ไง? แ-่งเอ๊ย จะตีสองแล้ว นอนสักทีได้ยัง?”

แยนนี่กัดริมฝีปากแล้ว ตัดสินใจพูดขึ้น “คุณนอนไปก่อนเลย ฉันจะลงเขาไป แล้วเดี๋ยวจะกลับมารับคุณตอนฉันเสร็จธุระแล้ว”

ปีเตอร์เกาหัวตัวเองยุ่งแล้วมองแยนนี่อย่างไม่อยากจะเชื่อ “นี่เธอคิดว่าตัวเองเป็นเหล็กไหลรึไง? จะลงเขาในเวลานี้เนี่ยนะ? ฝนเพิ่งจะหยุดตกแล้วกระเช้าลอยฟ้าก็ยังไม่เปิด แต่จะลงไปข้างล่างเนี่ยนะ? นี่เธออยากลงไปตายนักรึไง?”

ก่อนปปีเตอร์จะทันได้พูดอะไรต่อ แยนนี่ก็มุ่งหน้าออกจากห้องอย่างรวดเร็วแล้วปิดประตู

“ให้ตาย ยัยผู้หญิงนี่ท่าจะไม่อยากอยู่บนโลกแล้ว!”

ปีเตอร์ยังอยู่ในชุดนอน เขารีบเปลี่ยนเสื้อผ้า สวมรองเท้าแล้วไล่ตามเธอไป

ฝีเท้าของแยนนี่เร็วมาก เธอสาวเท้าวิ่งไปยังห้องควบคุมกระเช้า

ห้องควบคุมทำจากกระจก มีโซ่คล้องพันอยู่รอบประตู

แยนนี่วิ่งแล้วกระแทกใส่ประตูอยู่สองสามครั้ง ประตูกระจกขยับเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแต่ยังเปิดไม่ได้

แยนนี่ก้มหน้าแล้วเจอเข้ากับเศษหินก้อนใหญ่ตรงเท้า เธออุ้มมันขึ้นมาแล้วเหวี่ยงมันกระแทกลงกับโซ่คล้องประตูอย่างแรง

โซ่ที่พันแน่นไม่กระเทือนเลยแม้แต่น้อย

เธอกระแทกมันซํ้าอยู่สักพัก ก่อนโซ่จะหลุดออกจากประตูในที่สุด มือขอเธอแดงชํ้าไปหมด

แต่เธอไม่มีเวลามาใส่ใจ พอเปิดประตูเข้ามาในห้องควบคุมได้ เธออ่านชื่อปุ่มบนแผงควบคุมจากแสงไฟริบรี่

แผงควบคุมกระเช้าลอยฟ้าเป็นแบบเก่าดูไม่ยาก มันมีแค่สองปุ่มเท่านั้น แยนนี่แทบจะไม่ต้องคิด เธอเปิดใช้งานมันทันที

ตัวกระเช้าเคลื่อนที่มาอย่างช้า ๆ ตามสายรางเหล็ก แยนนี่ก้าวขึ้นบนกระเช้าแล้วปิดประตูทันที

ปีเตอร์ที่เพิ่งตามเธอมาจากคฤหาสน์บ้านสวนก็เห็นแยนนี่อยู่บนกระเช้าแล้ว เขาหอบตะโกน “เฮ้ย! กลับมาก่อน! เธอรนหาที่ตายเหรอ! มันอันตรายนะโว้ย! พระเจ้า! แ-่งเอ๊ย! ”

...

ท่ามกลางความมืดมิดและเฉอะแฉะ แสงสว่างสาดส่องราวกับรุ่งอรุณมาเยือน

“มีคนอยู่ทางนี้!”

เสียงฝีเท้าต่างพากันกรูเข้ามาใกล้ในความมืดมิด

เชนน์หลบก้อนหินขนาดใหญ่ที่กลิ้งลงมาได้ แต่ตัวเขาเองก็พัดตกลงทางลาดชันด้วย รอยชํ้าและบาดแผลปรากฎทั่วร่างกาย โทรศัพท์ของเขาตกอยู่ในพุ่มไม้ไม่ห่างกันนัก

เขานอนอยู่บนพื้นพยายามเหยียดแขนเรียวยาวออกมาเอื้อมหยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงเรียกเข้าจากพุ่มไม้

สายจากเฮนรี่

เชนน์ใช้ความพยายามในการรับโทรศัพท์ เมื่อเขาหยิบมันขึ้นมาได้ เขาโน้มกายพิงกับต้นไม้ใหญ่แล้วสูดลมหายใจเข้า

เสียงของเฮนรี่จากปลายสายแสดงความโล่งอกและปิติ “คุณชายเชนน์! ในที่สุดคุณก็รับสาย! คุณผู้หญิงปลอดภัยครับ! เธอไม่ได้อยู่ในแฟรี่ ครีก ตอนนี้คุณชายอยู่ที่ไหนเหรอครับ? ปลอดภัยรึเปล่า?”

แววตาดำสนิทของเชนน์ส่อแววประกายขึ้นมา เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ขอบคุณพระเจ้าที่เธอไม่ได้อยู่ในแฟรี่ ครีก

“เธออยู่ไหน?” เสียงของเชนน์แหบแห้งอ่อนแรงเต็มทนจากการตะโกนเรียกหาแยนนี่ตลอดทาง ตอนนี้ขนาดพูดเบา ๆ ยังรู้สึกเจ็บคอราวกับกำลังกลืนเศษแก้ว

“คุณผู้หญิงอยู่ที่เมาท์ ลิลลี่ คฤหาสน์บ้านสวนครับ เธอบอกว่าบนเมาท์ ลิลลี่ไม่เกิดดินถล่ม และตอนนี้เธอปลอดภัยดีครับ คุณชายเชนน์ แล้วคุณล่ะครับ?”

เชนน์ใช้แขนที่ปวดร้าวและอ่อนแรงยันกับพื้นโคลนพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเต็มความสูง เขาค่อย ๆ ยืนขึ้น หลังโก่งงอจากความเจ็บปวด

ร่างกายเผยสภาพบาดแผลและคราบโคลนเต็มทั้งใบหน้า ลำคอและฝ่ามือ

ภายใต้แสงสลัวของสถานีกระเช้าลอยฟ้า ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังโอบกอดกัน

ไม่มีอะไรที่เขาทำได้เลย

เชนน์มองดูภาพ ๆ นั้นด้วยดวงตาร้อนผ่าว เขากลืนนํ้าลายลงคออย่างยากเย็น หมดเรี่ยวแรง

มีคนที่สามารถปกป้องเธอได้เร็วกว่าเขา

เชนน์ยิ้มกลางสายฝนพรำ

‘ขอบคุณพระเจ้าที่เธอยังมีชีวิตอยู่และปลอดภัยดี ตราบใดที่เธอยังอยู่ ขอแค่เธอยังมีชีวิตอยู่…เท่านั้นก็พอ’

จะเป็นใครที่ยืนเคียงข้างเธอ ก็ไม่สำคัญแล้ว

ใครก็ได้นอกจากเขาที่คู่ควรพอจะอยู่เคียงข้างเธอ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่เขา

เชนน์กำมือแน่น สายตาของเขาเลื่อนลงตํ่า ไม่คิดจะหวังสิ่งใดอีกต่อไป

เขารู้สึกมึนหัวไปหมด

ความมืดเข้ามาห้อมล้อม ก่อนเขาจะหมุนตัวหันหลังกลับ

เหมือนเขาจะหลอนไปเองว่าได้ยินเสียงของแยนนี่เรียกจากด้านหลัง

“เชนน์!”

เชนน์ยิ้มอย่างเย้ยหยัน เขาคงหูแว่วไปเอง

เธอเกลียดเขาจะตายชัก แล้วเธอจะมาเรียกเขาได้ยังไงล่ะ

แยนนี่บอกว่าเธอไม่อยากจะเห็นเขาอีกแล้ว

ดวงตาของเขาแดงกํ่าขณะที่นํ้าตาร่วงหล่น

ถนนตรงหน้าสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว

เชนน์คิดว่าเขากำลังจะตาย แต่ก็ดีเหมือนกัน ถ้าเขาตายแยนนี่จะได้ไม่เกลียดเขาแล้ว

เชนน์ไม่หันกลับไปมอง ภาพทุกอย่างตรงหน้าหมุนเคว้ง เขาล้มลงกับพื้นต่อหน้าต่อตาของแยนนี่

“เชนน์!”