เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1169

เชนน์ เชนน์ เชนน์…

ขณะที่สติสัมปชัญญะหลุดลอยไป เสียงใสของหญิงสาวที่แสนคุ้นเคยร้องเรียกหา

เสียงของแยนนี่

เสียงนั้นช่างแผ่วเบา เลือนลาง และอยู่ห่างไกลออกไป

“แยนนี่…แยนนี่…แยนนี่…”

เชนน์ที่ไร้สติกอบกุมมือของแยนนี่เอาไว้แน่น

แยนนี่เม้มปาก นิ่วหน้ามองเขา เธอกระชากมือตัวเองออกอยู่สองสามครั้งก่อนจะหลุดจากอุ้งมือของชายหนุ่มในที่สุด

ซามูเอลยืนพิงประตูวอร์ดผู้ป่วย เอ่ยถามขึ้นมา “เธอจะเอายังไงกับเขา? ที่เขากลายเป็นอย่างนี้เพราะพยายามจะมาช่วยเธอ ถูกไหม?”

แยนนี่เดินออกจากห้องวอร์ดแล้วพูดเสียงนิ่ง “หนึ่งชีวิตแลกหนึ่งชีวิต เวลาเดียวกันกับที่เขาไปแฟรี่ ครีกเพื่อช่วยฉัน ฉันก็เสี่ยงตัวอยู่บนกระเช้าเพื่อออกตามหาเขาเหมือนกัน ฉันไม่มีอะไรติดค้างเขา”

ซามูเอลมองเชนน์ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง เขาพูดเป็นกลางอย่างไร้อารมณ์ “ใช่ เธอไม่ได้ติดค้างอะไรเขา แต่เขายังติดค้างเธอ เขาคงไม่มีวันรู้หรอกว่าเธอต้องเสียอะไรไปทั้งชีวิตจากความทรมานที่เขามอบให้…”

ก่อนซามูเอลจะทันได้พูดจบประโยค แยนนี่ยิ้มบางแล้วเอ่ยขึ้น “เขาไม่จำเป็นต้องรู้”

ซามูเอลถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “เธอยังเป็นห่วงเขาเหรอ เธอคิดว่าเขาไม่จำเป็นต้องรู้เพราะเธอไม่อยากให้เขาอยู่อย่างรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตเหรอ แยนนี่ เธอนี่มันบื้อจริง ๆ เลย เขาทำร้ายเธออย่างสาหัสสากรรจ์ ทำไมเธอยังแคร์ความรู้สึกของเขาอยู่อีก?”

แยนนี่หลังพิงผนังโรงพยาบาล สองมือล้วงกระเป๋าเสื้อแจ๊คเก็ตอย่างสบาย ๆ เธอยิ้มอย่างข่มขื่นกับซามูเอล “ชีวิตของฉันมันพังไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องลากเขาเข้ามาเกี่ยวด้วย ซามูเอล ฉันมาคิด ๆ ดูแล้ว ฉันจะกลับไปยังเอ็มเพรส ทรี ซิตี้แล้วก็ซื้อลิขสิทธิ์หนังสือของปีเตอร์ให้เสร็จ จากนั้นฉันจะส่งต่อบริษัทให้ใครสักคนดูแล ฉันจะช่วยคุณป้าสมัครวีซ่าเร็ว ๆ แล้วจะได้พาเธอกลับไปยังอังกฤษด้วยกัน”

“เธอไม่เกลียดเขาแล้วเหรอ?”

แยนนี่ส่ายหน้า “ฉันไม่รู้อะไรอีกแล้ว ฉันเหนื่อย ฉันไม่รู้ว่าฉันรู้สึกอะไรกับเขา แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้แน่ ๆ คือ ถ้าฉันยังเอาตัวเองไปยุ่งเอื่ยวกับเขา ฉันคงจะจมลงลึกไปในหลุมดำสนิท และอยู่ในวังวนแห่งความเกลียดชังเขาไปอีกยาวนาน ฝันร้ายจะตามติดฉันเหมือนกับเงา ตลอดสองปีที่ผ่านมา ฉันเอาแต่เกลียดเขา แต่ตอนนี้ ฉันเหนื่อยพอแล้ว ฉันไม่อยากจะรักและก็ไม่อยากจะเกลียด ฉันแค่อยากจะจากไปอย่างไม่มีอะไรค้างคาและเริ่มต้นชีวิตใหม่”

แยนนี่มองซามูเอลแล้วพูดต่อด้วยความมุ่งมั่น “ซามูเอล ฉันไม่เคยรู้สึกอยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างนี้มาก่อน อยู่ที่นี่ฉันเหมือนคนจมปลักไม่มีสิ้นสุด เหมือนอยู่ในวงเวียนความรักความเกลียดไม่จบไม่สิ้น”

ซามูเอลชี้ไปยังวอร์ดผู้ป่วย “ในชีวิตใหม่ของเธอ ไม่มีเขาอยู่ใช่ไหม?”

“ใช่ ไม่มีเขา ถ้าเขาอยู่แล้วฉันจะเรียกมันว่าชีวิตใหม่ได้ยังไงล่ะ?”.

ซามูเอลพูดขึ้น “ก็ดีเหมือนกัน อยู่ให้ไกลพ้นจากความเจ็บปวด ไม่มีผิดหรอกที่จะเลือกแบบนั้น”

ไม่นานนัก คุณหมอก็เข้ามาดูอาการ

แยนนี่ถามคุณหมอหน้าห้องวอร์ดผู้ป่วย “คุณหมอคะ เขาเป็นยังไงบ้าง?”

คุณหมอตอบกลับ “รายงานซีทีสแกนสมองของเขาออกมาแล้วครับ จากการกระทบการะเทือนทำให้กะโหลกของเขามีเลือดออกเล็กน้อยและอาจได้รับผลจากการกระทบกระเทือน แต่อันตราการฟื้นฟูร่างกายของผู้ป่วยถือว่าปกติครับ เขาแข็งแรงดี เพียงแต่ต้องการการพักฟื้นในระยะหนึ่ง ลิ้มเลือดในสมองเล็ก ๆ น้อย ๆ จะค่อย ๆ กลับเข้าสู่ร่างกายและไม่ส่งผลกระทบข้างเคียงครับ”

แยนี่พยักหน้า “ขอบคุณค่ะคุณหมอ”

แยนนี่มองดูโทรศัพท์ สายโทรเข้าจากปีเตอร์

แยนนี่เหลือบมองวอร์ดผู้ป่วยก่อจะเอ่ยขึ้น “ถ้านายไม่รีบกลับไปทำอะไรที่นอร์ท ซีตี้ นายช่วยฉันอยู่ดูเขาได้ไหม? ฉันยังมีเรื่องบางอย่างที่ต้องไปจัดการน่ะ”

“ฉันรับปากไม่ได้นะว่าถ้าเชนน์ฟื้นแล้วไม่เห็นเธอ เขาจะไม่อาละวาดน่ะ เพราะถ้าเขาทำแบบนั้น ฉันคงทนไม่ไหว” ซามูเอลพูดทีจริงทีเล่น

แยนนี่ยกยิ้มแล้วตอบ “ได้ เอาเลย ขอบใจนายมากนะ”

“เดินทางปลอดภัย”

แยนนี่พยักหน้าเล็กน้อย เธอกำโทรศัพท์ในมือแน่นแล้วรีบออกจากโรงพยาบาลไปทันที

…

เชนน์หลับจนถึงบ่ายในวันถัดไป ก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมา

เขาเหนื่อยล้ามากเกินไป มีอยู่สองสามครั้งที่เขารู้สึกตัว แต่แยนนี่เอาแต่เรียกไล่หลังเขา ซํ้าแล้ว ซํ้าเล่า ในความฝัน เขาคิดถึงเธอปานจะขาดใจ

พอเชนน์ฟื้นขึ้นมา สายตาของเขากวาดไปรอบ ๆ แล้วเห็นซามูเอลนั่งอยู่ข้างเตียงกำลังอ่านหนังสือพิมพ์

เชนน์ตะเกียดตะกายลุกขึ้นนั่ง เขานิ่วหน้ามองซามูเอล นํ้าเสียงของเขาแหบแห้งเกินจะบรรยายและไม่อาจเก็บซ่อนความรังเกียจเดียดฉันท์ต่อชายหนุ่มอีกคนได้ “ทำไมเป็นนายวะ?”

ซามูเอลวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วพูดขึ้น “นายคิดว่าฉันอยากจะมาเฝ้านายเหรอ? แยนนี่สั่งให้ฉันอยู่กับนายจนกว่านายจะตื่น”

สีหน้าของเชนน์ผ่อนคลายขึ้นมาเล็กน้อย ทว่าเขายังคงมีเลือดตกค้างในสมองอยู่ สีหน้าของเขาจึงซีดเซียวดูอ่อนแอกว่ายามปกติที่เป็น

เชนน์มองซามูเอลแล้วถาม “เธออยู่ไหน?”

“ใคร?”

“แยนนี่” เชนน์ถามด้วยใบหน้าบึ้งตึง

“เธอไปทำสัญญากับปีเตอร์ บรู๊ค ในเมื่อนายฟื้นแล้ว งานของฉันก็เสร็จ ฉันไปล่ะ”

แยนนี่ยังคงไม่อยากจะเจอเขาไม่แม้แต่อยากจะชายตามอง เธอเลือกจะที่สั่งให้ซามูเอลเฝ้าเขาดีกว่าเธอต้องมาเฝ้าเขาเสียเอง

ซามูเอลค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างไม่รีบร้อน