เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1170

กระเช้าลอยฟ้าบนเมาท์ ลิลลี่กลับมาใช้เปิดใช้งานตามปกติ

ปีเตอร์ บรู๊ค เป็นลูกสุดเอาแต่ใจ แยนนี่โทรบอกให้เขาลงจากเมาท์ ลิลลี่มาแต่ชายหนุ่มปฏิเสธ เขาต้องการให้แยนนี่เป็นคนรับส่งเขาด้วยตัวเอง

ปลายสาย ชายหนุ่มเสนออย่างสำคัญตนว่าจะเขาจะขายลิขสิทธิ์ภาพยนตร์เยลโลว์ ริเวอร์ให้ก็ได้ ถ้าเธอกลับขึ้นมารับเขาบนเมาท์ ลิลลี่ด้วยตัวเอง ไม่ใช่บอกคนอื่นมารับแทน

แยนนี่ล้อเลียนเขาทางโทรศัพท์ “ฉันจะพลาดข้อเสนอดี ๆ แบบนี้ได้ยังไงล่ะคะ? ฉันท้าให้คุณรออยู่บนนั้นเลยค่ะ”

“ลูกผู้ชายรักษาสัญญาอยู่แล้ว”

แยนนี่ขึ้นกระเช้าลอยฟ้าขึ้นเมาท์ ลิลลี่ไปยังคฤหาสน์บ้านสวนเพื่อรับปีเตอร์

พอพวกเขาลงชื่อออกจากที่พัก ปีเตอร์เดินคู่กับแยนนี่ไปยังสถานีกระเช้าลอยฟ้า

ระหว่างทาง ปีเตอร์ถามขึ้นมาอย่างสงสัย “นี่ ฉันอยากรู้ ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น? อะไรทำให้เธออยู่ ๆ ก็เสี่ยงชีวิตขึ้นกระเช้าลงไปตีนเขาแบบนั้น?”

แววตาของแยนนี่วูบไหวเล็กน้อย เธอตอบกลับ “ถึงคุณจะเป็นลูกค้าคนสำคัญในตอนนี้ แต่ฉันก็ยังมีสิทธิที่จะไม่พูดเรื่องส่วนตัว ถูกไหมคะ?”

“ได้ ได้ ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านก็แล้วกัน”

แยนนี่เดินนำหน้า ขณะที่ปีเตอร์ลากเท้าเอื่อยเฉื่อยตามอยู่ด้านหลัง พวกเขาเดินเข้ามายังทางขึ้นของกระเช้า

บนทางขึ้นกระเช้า ชายร่างสูงหน้าตาดีกำลังยืนรอใครบางคนอยู่

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาซีดเซียวและทรุดโทรม มีผ้าพันแผลรอบหัว นัยตาเส้นเลือดปูดส่อแววอ่อนล้าและอ่อนกำลัง

แยนนี่ที่กำลังก้าวเท้าชะงักในทันที สายตาของเธอจ้องไปที่เขาเงียบ ๆ จากระยะไกล

ปีเตอร์สังเกตเห็นเข้าไปด้วยเช่นกัน เขาก้าวเท้าขึ้นมาข้างหน้าชนเข้ากับไหล่ของแยนนี่ก่อนเอ่ยถาม “เธอรู้จักเขาเหรอ?”

แยนนี่ไม่คาดคิดว่าเชนน์จะมาถึงที่นี่

อากาศบนภูเขาหนาวเย็นจนเห็นควันออกมาจากลมหายใจทุกครั้ง เธอสังเกตว่าเชนน์ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น เขามีเพียงเสื้อเชิร์ทสีขาวบางข้างในและทับด้วยโค้ทสีดำ

ร่างกายของเขาซูบผอมกะหร่อง

แยนนี่สูดหายใจเข้าเต็มปอด ไม่คิดจะเมินหรือแสร้งทำเป็นไม่เห็นเขา เธอแค่เดินผ่านอย่างเงียบ ๆ ไปยังทางขึ้นกระเช้าแล้วพูด “คนป่วยไม่ควรออกมาเพ่นพ่านนะ โรงพยาบาลไม่ดูแลคุณเลยรึไง?”

เชนน์ขมวดคิ้ว “พวกเขาทำอะไรฉันไม่ได้ ฉันแอบหนีออกมา”

“แล้วฉันจะช่วยอะไรคุณได้?”

เชนน์มองลึกเข้าไปในตาเธอแล้วพูดขึ้น “ซามูเอลบอกบางอย่างที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน”

ซามูเอลหักหลังเธอ สุดท้ายเขาก็อดไม่ได้ที่จะบอกเรื่องนั้นกับเชนน์

“ไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้ว มันก็แค่เรื่องในอดีต”

“เราคุยกันเถอะนะ” จะเรื่องหย่าก็ได้ เขายินดีกว่าการที่เธอเลือกจะไม่พูดอะไรกับเขาเลย

พอแยนนี่ขึ้นไปบนกระเช้า ปีเตอร์กำลังจะตามเข้าไปนั่งบนกระเช้าเดียวกันกับเธอด้วย เขาไม่คิดว่าเชนน์จะขวางทางเขาเอาไว้ ไม่ให้เข้าไป ก่อนเชนน์จะกระโดดขึ้นกระเช้าเสียแทนแล้วปิดประตู

ปีเตอร์โวยวายขณะยืนอยู่นอกกระเช้า “เฮ้ย! ไอ้กุ๊ย! แกเป็นใครวะ?”

แยนนี่กับเชนน์อยู่ในกระเช้าเดียวกันสองต่อสอง ไม่นานกระเช้าลอยฟ้าก็เริ่มเคลื่อนที่อย่างช้า ๆ

ปีเตอร์ได้แต่ยอมรับชะตากรรมแล้วนั่งรอกระเช้าถัดไป

…

ภายใน พื้นที่คับแคบ

แยนนี่จำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้อยู่ในสถานที่ปิดตามลำพังกับเชนน์สองคนแบบนี้คือเมื่อไหร่

ทันศนียภาพภายนอกงดงามจับใจ ทั้งภูเขาและแม่นํ้าเขียวชะอุ่มอุดมสมบูรณ์อย่างเหลือเชื่อ

แยนนี่มองออกไปข้างนอกชมทิวทัศน์ด้วยแววตาที่ไม่ได้จดจ่อกับมันสักเท่าไหร่ ความเงียบปกคลุมทั้งกระเช้า

เชนน์ที่ปิดปากเงียบอยู่นาน พอเห็นว่าพวกเขาผ่านเส้นทางมาเกินครึ่งแล้วจึงทำลายความเงียบลงในที่สุด “ทำไมถึงไม่บอกฉันว่าเธอท้องไม่ได้อีกแล้ว?”

แยนนี่เม้มปาก เธอยิ้มบางแล้วตอบกลับอย่างไร้อารมณ์ “ก็ไม่อะไร ยังไงฉันก็ไม่คิดที่จะมีลูกอยู่แล้ว นอกจากเรื่องที่ร่างกายของฉันที่แย่ลง ฉันแค่ต้องระวังไม่ให้ได้รับบาดเจ็บ เพราะงั้นการมีลูกไม่ได้หรือไม่ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับฉัน”

สายตาของเชนน์เหลือบมองผ้าพันแผลที่อยู่บนนิ้วของเธอ เขาหรี่ตาคมแล้วเอ่ยถาม “มือของเธอไปโดนอะไร?”

“ฉันแค่บังเอิญ…”

ก่อนที่แยนนี่จะทันได้พูดจบ เชนน์ก็แทรกเธอขึ้นมา “มันคือแผลตอนที่เธอขึ้นกระเช้ามาเพื่อตามหาฉันใช่ไหม? การแข็งตัวของเลือดเธอไม่ดีนัก ที่เธอทำแบบนั้นมันอันตรายมากนะ โรงพยาบาลท้องถิ่นในที่ชนบทแบบนี้ไม่มีเลือดกรุ๊ปอาร์เอชลบหรอก เธอรู้ใช่ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหนถ้าเธอห้ามเลือดตัวเองให้หยุดไหลไม่ได้?”

แยนนี่ก้มหน้าตํ่าลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยอย่างระอา “แล้วจะพูดเรื่องนั้นไปเพื่ออะไรเอาตอนนี้?”

เธอไม่หลงเหลือความรู้สึกใด ๆ ให้กับเขาอีกต่อไปแล้ว แม้แต่ความเกลียดชัง เธอก็ยังไม่สามารถเกลียดเขาได้

เชนน์กลืนนํ้าลายลงคอแล้วเอ่ยถาม “ถ้าซามูเอลไม่บอกเรื่องพวกนี้กับฉัน เธอคิดจะเก็บมันเป็นความลับกับฉันไปตลอดชีวิตอย่างงั้นเหรอ?”

แยนนี่เงยหน้าขึ้นแล้วมองเขาก่อนพูดขึ้น “เชนน์ ในเมื่อเราเป็นคนแปลกหน้ากันไปแล้ว งั้นก็ต่างคนต่างอยู่กันไปสิ เรื่องพวกนี้คุณไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะถึงรู้ไปคุณก็เปลี่ยนอะไรในอดีตไม่ได้ เพื่อตัวพวกเราเอง ให้มันจบไปซะตอนนี้เถอะนะ ”

ไม่มีร่องรอยความรู้สึกหลงเหลืออยู่ในแววตาของเธอ แม้แต่ความเกลียดก็หายไปจนหมดสิ้น

เอี๊ยด!

เสียงเสียดสีของล้อกระเช้ากับลวดเหล็กที่ขึงอยู่ดังเสียดหู

กระเช้าลอยฟ้าเกิดขัดข้องและหยุดกะทันหันเคว้งกลางอากาศ