เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1184

ตอนนี้ยังเช้าอยู่และยังไม่ถึงเวลามื้อเที่ยง

ฮีลตันนั่งลงบนโซฟา ดูเด็ก ๆ เล่นต่อชุดเลโก้สำหรับผู้ใหญ่ เขาคอยให้คำแนะเป็นบางครั้งบางคราว

หลังจากต่อไปได้สักพัก เจลลี่บีนก็วิ่งมานั่งบนตักของฮีลตัน เธอยัดเลโก้ใส่มือของเขาอย่างเอื่อยเฉื่อย แล้วร้องขอให้เขาช่วยต่อมัน

"แด๊ดดี้ หนูปวดมือแล้ว ช่วยต่อเลโก้ให้หนูหน่อยนะคะ!"

ฮับตันยิ้มอย่างเอ็นดู "หนูเป็นคนอยากต่อเลโก้เองนะ หนูกำลังจะยอมแพ้เพื่อเรียกร้องความสนใจเหรอคะ?"

"เรียกร้องความสนใจหมายความว่าไงเหรอคะ?"

"หมายถึงหนูรู้สึกว่าไม่มีใครสนใจหนูแล้วไงคะ" ถึงฮีลตันจะพูดอย่างนั้นแต่เขาก็เอาชิ้นส่วนที่เจลลี่บีนกำลังต่อไปประกอบ

เจลลี่บีนตากระพริบปริบ ๆ หัวเราะคิกคักในใจ "แด๊ดดี้ หนูเปล่าเรียกร้องความสนใจสักหน่อย!"

ฮีลตันหัวเราะชอบใจกับลูกสาวตัวน้อย ความสุขล้นเอ่อจากการออดอ้อนของลูกสาว "หนูคงจะทานเค้กสตอเบอรี่มากไปถึงได้พูดออดอ้อนหวานหูขนาดนี้ ว่าแต่คราวนี้หนูอยากได้อะไรล่ะคะ?"

เจลลี่ บีนยกมือปิดปากน้อย ๆ ของเธอ แต่กลับส่งสายตายิ้มที่เต็มไปด้วยอาการดีใจออกมา "แด๊ดดี้ หนูอยากได้กล้องที่เอาไว้ส่องดาวค่ะ"

อ๋อ กล้องดูดาวนั่นเอง

"ได้สิ ไปซื้อกัน" ฮีลตันตอบกลับทันที

"แด๊ดดี้คะ เราจะไปเมื่อไหร่กันคะ?"

เขาตอบลูกสาว ขณะที่มือกำลังต่อเลโก้ของเจลลี่บีนไปด้วย "หลังทานมื้อเที่ยงเสร็จ ตอนบ่าย พ่อจะพาหนูไปดูร้านขายอุปกรณ์เฉพาะกัน ให้หนูเลือกเองเลย"

เจลลี่ บีนกอดรอบคอของฮีลตัน แล้วจุ๊บแก้มคุณพ่อของเธอ "ขอบคุณค่ะ แด๊ดดี้!"

แยนนี่มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเอ่อล้น แล้วเอ่ยกัยเวอเรียนด้วยรอยยิ้ม "คุณฟัดด์ ตามใจเด็ก ๆ เสียจริง ซื้อทุกอย่างที่เจลลี่ บีนอยากจะได้"

เวอเรียนตอบกลับ “ใช่จ๊ะ เด็ก ๆ น่ะเป็นเหมือนนางฟ้าตัวน้อย ๆ ทำเอาเราอยากจะตามใจพวกให้มากที่สุด ถ้าเธอกับเชนน์มีลูกเมื่อไหร่ เดี๋ยวเธอก็จะอยากให้แต่สิ่งดี ๆ แก่พวกเขาเอง โอ้จริงสิ ตอนนี้เธอกับเชนน์เป็นยังไงบ้าง?”

“ตอนนี้เราตกลงใจจะเป็นแค่เพื่อนกันน่ะ แต่ในอนาคตยังพอมีเวลาไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ”

ทีแรกฮีลตันไม่ได้เข้าร่วมวงสนทนาด้วย แต่พอได้ยินแยนนี่เอ่ยว่ายังมีเวลา เขาอดไม่ได้ที่จะแซวเธอออกมา “เธอจะทนรอได้จริง ๆ เหรอ เธอคิดว่าเชนน์จะปล่อยให้เธอมีเวลาสุขสันต์ตามลำพังรึไง?”

พอฮีลตันพูดจบ เสียงเครื่องยนต์รถดังจากสวนของคฤหาสน์แชลโลว์ เบย์

ฮีลตันเผยไต๋คันปาก ก่อนพูดขึ้น “ตายยากจริง ๆ เห็นไหม ฉันบอกเธอแล้วไง วันไหนที่หมอนี่มีความอดทนวันนั้นหมูทั้งโลกก็คงบินได้”

เชนน์ก้าวขายาวออกจากบูกัตติสีเงิน

ในคฤหาสน์ เวอเรียนโน้มตัวหาแยนนี่ก่อนพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม “จะกินอาหารอร่อยก็ต้องกินตอนยังร้อนนะ”

แยนนี่เลิกคิ้ว “เก้าในสิบของคนที่กินของร้อนจะโดนลวกปาก”

ฮีลตันอุ้มเจลลี่ บีนลงจากตักแล้วยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนประกาศ “ทุกคนมาครบแล้ว ได้เวลามื้อเที่ยง!”

เด็กน้อยสองคนชูมือขึ้นพร้อมเพรียงแล้วส่งเสียงเจื้อยแจ้วว่าพวกเขาหิวแล้ว

เวอเรียนบอก “ฉันจะไปบอกเชฟในครัวให้เริ่มเสิร์ฟอาหารนะ”

แยนนี่พาเด็กทั้งสองคนไปล้างมือ

เชนน์มองหาแยนนี่ทันทีที่ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ เขาเห็นเธออยู่ข้างอ่างล้างมือกำลังบีบสบู่ให้กับเด็กทั้งสองและช่วยพับแขนเสื้อให้พวกเด็ก ๆ

เจลลี่ บีนส่งยิ้มน่ารักให้กับแยนนี่ ราวกับว่าพวกเธอเป็นแม่ลูกกันจริง ๆ เธอยังกระพริบส่งสายตาออดอ้อนให้กับแยนนี่แล้วพูดว่า “คุณน้าแยนนี่ขา คุณน้ามาเล่นกับพวกเราบ่อย ๆ ที่บ้านได้ไหมคะ? หนูรู้ว่าน้าเล่นเปียโนเก่งมาก ตอนนี้หนูเรียนเปียโนด้วยนะคะ เรามาเล่นเปียโนด้วยกันได้ไหมคะ?”

“ได้สิจ๊ะ เจลลี่ บีนเก่งจริง ๆ เลยนะ หนูเล่นเปียโนได้ตั้งแต่อายุเจ็ดขวบเลยเหรอเนี่ย?”

เจลลี่ บีนเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจแล้วอวดว่า “ครูของหนูบอกว่าหนูเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ที่สุดเท่าที่เคยมีเลยค่ะ อีกหน่อยหนูอาจจะเป็นนักเปียโน น้าแยนนี่คะ น้าจะต้องมาขอลายเซ็นหนูในอนาคตนะคะ!”