เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1185

แค่อาหารมื้อเดียวก็เปิดศึกนํ้าลายกันแล้ว

เชนน์กับเจลลี่ บีนต่างเขม่นขี้หน้ากัน

แต่แยนนี่กลับเข้ากันกับเจลลี่ บีนได้อย่างดี

หลังมื้ออาหาร เจลลี่ บีนขึ้นไปบนห้องนอนแล้วค้นหาเกมเศรษฐี เธอวิ่งลงมาหาแยนนี่แล้วเอ่ย “น้าแยนนี่คะ น้ากับแด๊ดดี้แล้วก็มอนตี้ต้องเล่นเกมเศรษฐีกับหนูนะคะ!”

เจลลี่ บีนชอบเล่นบอร์ดเกมอย่างเกมเศรษฐีตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้น สองปีหลังมานี้เธอไม่ค่อยได้แตะมันเลยแต่เธอก็ยังรักมันอยู่ดี

พวกเขาไม่มีแผนจะทำอะไรหลังมื้ออาหาร แยนนี่จึงตอบตกลงเล่นด้วย “ได้สิ”

ฮีลตัน เวอเรียน และแยนนี่นั่งลงบนพรมเล่นเกมเศรษฐีด้วยกันกับเจลลี่ บีนวัยเจ็ดขวบ

เชนน์นั่งอยู่คนเดียวข้าง ๆ ด้วยท่าทางหงุดหงิด

เจลลี่บีนยิ้มมุมปาก ถามคุณลุงขี้ยั๊วะสุดหล่อ “คุณลุงจิน แน่ใจนะคะว่าลงจะไม่มาเล่นด้วย?”

เธอออกตัวอย่างเป็นมิตร แสดงความเอื้อเฟื้อกับแขกผู้มาเยือนในฐานะนายน้อยของบ้าน

เชนน์ส่งเสียงในลำคอ “มีแต่เด็กเหลือขอเท่านั่นแหละที่เล่นไอ้นี่ ถ้าฉันเล่นด้วยกลัวว่าเธอจะแพ้น่ะสิ”

เจลลี่ บีน คัดค้านอย่างไม่พอใจ “หนูเล่นเกมนี้เก่งมากเลยนะ แด๊ดดี้ที่ว่าฉลาดแล้วก็ยังแพ้ให้หนูเลย! ลุงจิน ลุงไม่รู้วิธีเล่นเกมนี้ใช่ไหมล่ะ?! ลุงกลัวจะเสียหน้าเพราะแพ้เกมให้กับเด็ก!”

สุดท้ายแล้ว เชนน์ก็ลงแข่งกับเด็กจริง ๆ เขาถลกแขนเสื้อขึ้นแล้วเดินเข้ามาในวง ถือโอกาสนั่งลงข้างแยนนี่ “พ่อเธอก็แค่ออมมือให้เธอชนะหรอกน่า ฉันจะแสดงให้เธอเห็นความเก่งกาจของฉันเดี๋ยวนี้ล่ะ”

เจลลี่ บีนทำปากจู๋ ไม่ซื้อคำพูดขี้โม้ของเชนน์ มือน้อย ๆ ของเธอคว้ากองธนบัตรปลอมปึกหนึ่งแล้วยัดมันใส่มือใหญ่ของเชนน์ “ลุงจิน ถ้าลุงแพ้ขึ้นมาอย่าร้องไห้ละกัน!”

เชนน์คร้านสรรหาคำจะพูด

‘เด็กเหลือขอสมัยนี้อวดดีขึ้นทุกวัน คงต้องแสดงให้เห็นว่าใครใหญ่ของจริง’

เกมเริ่มต้นขึ้น เชนน์ค่อย ๆ ตามติดหลังในระหว่างครึ่งเกม

เจลลี่ บีนเชิดหน้าเยาะเย้ยก่อนพูด “ลุงเชนน์ ลุงจะแพ้แล้ว!”

เชนน์สงบสติอารมณ์ เก็บอาการกังวลพยายามแสดงออกให้น้อยที่สุด “เดี๋ยวฉันจะกลับมานำทีหลัง”

ไม่กี่นาทีต่อมา เชนน์ก็กลับขึ้นมานำจริง ๆ แล้วเอาชนะรางวัลใหญ่ไปได้

รอบนี้ เชนน์เป็นคนที่ถึงเส้นชัยก่อนแถมยังทำให้ฮีลตันล้มละลายอีกด้วย

เจลลี่ บีบพองแก้ม มองดูด้วยความผิดหวัง “แด๊ดดี้ ทำไม่แด๊ดดี้ถึงไม่เก่งเท่าลุงจินเลย?”

ฮีลตันลูบหัวลูกสาวตัวน้อย แล้วปลอบเธอ “คนเราก็พลาดได้บ้างแหละ”

เจลลี่ บีนตอบกลับอย่างผู้ใหญ่ “ลุงจินคะ ลุงเอาชนะเด็กผู้หญิงขนาดนี้ ไม่แปลกใจที่ลุงจะหาภรรยาไม่ได้ แด๊ดดี้ของหนูดีกว่าเยอะเลย แด๊ดดี้ให้มอนตี้กับหนูชนะตลอด แด๊ดดี้ของหนูเลยมีภรรยาไงล่ะคะ”

“...ฉันจะไม่มีภรรยาได้ไง?” เชนน์ตอบโต้

“ตอนนี้ลุงเป็นพ่อม่ายขี้เหงานี่ น้าแยนนี่ยังบอกว่าน้ากับลุงเป็นแค่เพื่อนเอง” เจลลี่ บีนตอกกลับ

เชนน์พูดไม่ออก

เขารู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา เขารีบคว้ามือแยนนี่แล้วยัดธนบัตรปลอมปึกใหญ่ใส่มือของเธอ แล้วเบ่งใส่แจลลี่ บีน “เห็นไหม? ทีนี้ฉันก็มีภรรยาแล้ว เงินที่ฉันชนะพวกนายมาฉันเอาให้ภรรยาฉันหมดเลย เข้าใจแล้วนะ?”

“น้าแยนนี่คะ ลุงเชนน์แก่มากและยังไม่มีภรรยาด้วย ลุงน่าสงสารมากเลย ทำไมน้าไม่ส่งสารคุณลุงเหรอคะ?” เจลลี่ บีนถาม

‘เจลลี่ บีน เธอมันสวรรค์ประทานมาชัด ๆ !’ เชนน์คิดกลับตาลปัตรขึ้นมาทันที

ดูท่ายัยเด็กเหลือขอนี่จะมีจิตสำนึกอยู่บ้าง

เชนน์พูดเสริม “นั่นสิ คุณจอย ดูผมสิอายุปูนนี้แล้วแต่ยังขาดภรรยา ทำไมคุณไม่เห็นใจผมหน่อยล่ะ?”

แยนนี่ดึงมือเธอกลับแล้วเลิกคิ้วมองเขา ก่อนพูดล้อเลียน “ทำไมรัฐบาลประเทศเราไม่เอาหนังหน้าของคุณไปทำเสื้อเกราะกันกระสุนนะ?”

“เอาผิวหนังอันลํ้าค่าของฉันไปทำเสื้อกันกระสุนไม่ดีหรอก เก็บไว้ให้ภรรยาของฉันชื่นชมดีกว่า”

แยนนี่ขำก๊ากออกมาเมื่อได้ยิน เธอยกมือขึ้นตบเขาเบา ๆ “ไปเลยไป๊ ฉันไม่ใช่ภรรยาคุณแล้วนะ”

แยนนี่ลุกขึ้น บอกลาครอบครัวของฮีลตันก่อนจะหันหลังกลับออกจากคฤหาสน์ไป

เชนน์ยืนขึ้นเอามือสัมผัสบริเวณที่เขาโดนตบ ก่อนจะหัวเราะออกมาเหมือนคนโรคจิต เขาไล่ตามเธอไปอย่างไว “ฉันจะไปส่ง”

เชนน์ขวางแยนนี่ตรงหน้าประตูคฤหาสน์ เข้าไปเดินเกาะแกะเธออย่างหน้าไม่อาย

“ถนนแถวนี้ไม่มีแท็กซี่จริง ๆ นะ รถสักคันยังไม่มีเลย เธอคิดไหมว่าทำไมฉันถึงบอกว่าสมองของฮีลตันคงเพี้ยนไปแล้วที่มาสร้างคฤหาสน์อยู่ในที่แบบนี้? ต่อให้เปิดคฤหาสน์ทิ้งไว้คงไม่มีใครเจอถ้าพวกเขาถูกฆาตกรรมเป็นศพ”

แยนนี่ขมวดคิ้วมองเขา สายตาเดียวกันกับเวลาเธอมองคนจิตวิปริต เธอคิดขึ้นมาในใจ ‘โถ่ พ่อคุณ ฉันขับรถมาจ๊ะ’

“หลีกทางให้ฉันเถอะนะ คุณกำลังขวางทางไปหารถฉัน” แยนนี่พูดเสียงดังฟังชัด

เชนน์หันไปมองรถเมอร์ซิเดสเบนซ์คันสีขาวที่จอดอยู่