เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1187

วันก่อนตรุษจีน แยนนี่กับเฮเธอร์พากันทำราวิโอลี่หลากไส้เต็มโต๊ะ

เฮเธอร์เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “พ่อหนุ่มเชนน์ชอบราวิโอลี่ของป้ามากนะ เขาชมว่าไส้ที่ป้าทำอร่อยที่สุดเลย หนูแยนนี่ไปโทรชวนเขามาทานมื้อคํ่าด้วยกันสิ”

แยนนี่ตอบรับและโทรศัพท์ไป เมื่อสายรับคนที่อยู่ปลายสายกลับไม่ใช่เชนน์แต่เป็นเฮนรี่

“ผู้ช่วยเฮนรี่คะ ทำไมคุณถึงรับสาย?”

เฮนรี่ตอบ “คุณผู้หญิงครับ ตอนนี้คุณชายเชนน์กำลังยุ่งอยู่เลยครับ เขาอยากจะเชิญคุณให้ออกมาด้วยกันครับ”

“เขาเชิญฉันไปเหรอ?” แยนนี่สับสนเล้กน้อย “แต่มื้อคํ่ากำลังจะเริ่มแล้วนะ”

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมอยู่ในรถด้านล่างนี่แล้ว คุณผู้หญิงช่วยกรุณาลงมาได้ไหมครับ? ผมจะขับรถพาคุณไปหาคุณชายเชนน์เอง”

แยนนี่หัวเราะ “เขาตั้งใจจะทำอะไรกันเนี่ย? ลึกลับจริง ๆ”

เฮนรี่พูดขึ้น “คุณชายเชนน์อยากจะเซอร์ไพรส์คุณน่ะครับ”

“ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อน รอสักครู่นะ”

“ได้ครับ คุณผู้หญิง”

หลังวางสายไป แยนนี่บอก “คุณป้าคะ หนูต้องออกไปข้างนอกหน่อยค่ะ ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้าฮาจาร์หิวก็กินกันก่อนได้เลยนะคะ หนูจะกลับมาร่วมโต๊ะทีหลัง”

“หลานจะไปพบพ่อหนุ่มเชนน์เหรอ?” แววตาของเฮเธอร์เปล่งประกาย

แยนนี่ส่งสัญญาณว่าใช่ แล้วเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนชุด

เฮเธอร์หัวเราะ “งั้นก็ไปเถอะ กินมื้อคํ่าดึกหน่อยจะเป็นไรไป”

…

อากาศข้างนอกหนาวจัด แยนนี่สวมชุดหนาหลายชั้น เธอคลุมเสื้อแจ็คเก็ตสีขาวกับชุดขนสัตว์พร้อมผ้าพันคอ

พร้อมหน้าสด มีเพียงลิปสติกแต่งแต้มบนริมฝีปากเท่านั้น

เธอมวยผมอย่างลวก ๆ ขึ้นสูง

ชุดที่เธอใส่ไม่เหมือนกำลังจะไปเดตเลยสักนิด ดูจะเป็นชุดลำลองฉบับคนขี้เกียจเสียมากกว่า

เมื่อแยนนี่ออกมาจากที่พัก เฮนรี่ที่ยืนอยู่ข้างรถก็ไม่ทันได้ตั้งตัว

เขาไม่นึกว่าเธอจะแต่งตัวบ้าน ๆ ขนาดนี้

แยนนี่เดินมาจะขึ้นรถ เฮนรี่เอ่ยถามอย่างไม่อ้อมค้อม “คุณผู้หญิงครับ คุณแน่ใจนะว่า…คุณจะไม่แต่งอะไรที่ดูทางการสักหน่อย?”

“เราจะไปทานกันที่ภัตตาคารหรูกันเหรอ?” แยนนี่ถาามขึ้นบ้าง

เฮนรี่ยิ้มแล้วส่ายหน้าแล้วเปิดประตูที่นั่งหลังรถให้ “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ขึ้นรถเถอะครับ เพราะคุณผู้หญิงเป็นคนสวย ต่อให้คุณจะสวมแค่กระสอบทราย คุณก็ยังดูสวยอยู่ดี คุณชายเชนน์จะชอบมันไม่ว่าคุณจะใส่อะไร ไม่สำคัญหรอกครับ”

แยนนี่ไม่สนอยู่แล้ว ตั้งแต่เธอเลิกเป็นนักแสดง เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ในการกำกับภาพยนตร์อยู่นอกสถานที่และนั่งหน้ากล้อง ชุดของเธอจำเป็นต้องสะดวกสบาย ปกติก็จะมีแค่แจ็คเก็ตขนสัตว์ที่เธอใส่ให้ร่างกายอบอุ่นระหว่างที่ทำงานเท่านั้น

ระหว่างการทำงาน น้อยมากที่เธอจะมีเวลาและมีแรงมาสนใจการแต่งกายของตัวเอง

ในวันปกติ เธอยิ่งใช้เวลาน้อยกว่าเดิมในการใส่ใจเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่

อย่างที่เขาว่ากัน อารยะของคนเราเพิ่มขึ้นจากความรู้ แยนนี่เลือกที่จะใช้เวลาอ่านหนังสือและเรียนรู้มากกว่าเอาเวลาไปสนภาพลักษณ์

ความสามารและความหลักแหลมของแยนนี่นั้นน่าพึงพอใจมากพอที่จะทำให้ใคร ๆ เลิกสนใจไปเลยว่าเธอนั้นสวยแน่ไหน

เฮนรี่ใช้เวลาขับรถค่อนข้างยาวนาน

ตอนแยนนี่ออกมาสีของท้องฟ้ายังไม่เปลี่ยนสีเป็นกลางคืนสนิท แต่ตอนนี้นอกหน้าต่างรถสีของท้องฟ้ากลับเปลี่ยนเป็นดำสนิททั้งหมด

แยนนี่ทำอะไรไม่ได้นอกจากเอ่ยถาม “ผู้ช่วยเฮนรี่คะ เราจะไปไหนกันคะ?”

“เราใกล้ถึงแล้วครับคุณผู้หญิง ผมไม่ได้ลักพาตัวคุณมาหรอกนะครั้บ” เฮนรี่กล่าวติดตลก

แยนนี่ไม่เคยคิดอย่างนั้น เฮนรี่อยู่ข้างเชนน์มาตลอดหลายปี เชนน์เป็นพวกชอบเก็บรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ และสังเกตผู้คน เฮนรี่ไม่มีทางจะทำเรื่องเสื่อมเสียกับเขาหรอก

แต่แยนนี่ก็สงสัยเหลือเกินว่าเชนน์วางแผนจะทำอะไรกันแน่

ไม่นาน รถก็เข้ามาจอดยังด้านล่างของภูเขา

ภูเขาลูกนี้คือเขาจันทร์เสี้ยว เป็นสถานที่ท่องเที่ยวในนอร์ท ซิตี้ แยนนี่ไม่เคยมาที่นี่มาก่อนแต่ก็เคยได้ยินชื่อเสียงของมันมาบ้าง

“ผู้ช่วยเฮนรี่คะ ทำไมถึงพาฉันมาที่เขาจันทร์เสี้ยวเหรอคะ?”

จะให้เดินเขายามกลางคืนเหรอ?

เชนน์คงไม่น่าโง่ขนาดนั้น จริงไหม?

“คุณผู้หญิงครับ ผมมาส่งคุณไกลได้เพียงเท่านี้ ที่เหลือคุณต้องเดินขึ้นไปเองครับ”

แยนนี่ถึงกับพูดไม่ออก เธอเดินขึ้นไปอย่างระหวาดระแวง ยามเย็นในพุ่มไม้มีแสงสลัวจากโคมไฟ อยู่ ๆ ก็มีร่างของคนโผล่ออกมาให้แยนนี่ตกใจกลัว

ซาแมนธาถือป้ายนำทางขนาดใหญ่ เธอยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวเรียงตัวสวย “พี่สะใภ้คะ เดินตรงไปตามเส้นทางนี้แล้วพี่จะเจอพี่ชายของฉันค่ะ!”

แยนนี่ยิ้มเจื่อนแล้วถอนหายใจ “เชนน์คิดจะทำอะไรเนี่ย?”

“เป็นเซอร์ไพรส์ค่ะ พี่รีบขึ้นไปเร็วเข้า”

ซาแมนธาดันหลังแยนนี่ให้ขึ้นไปตามเส้นทางที่เธอบอก

พอถึงจุดพักที่สอง เธอก็เจอกับแซนเดอร์ที่กำลังดูดบุหรี่พร้อมป้ายลูกศรนำทางอีกแผ่น

แซนเดอร์ทำหน้าหงิกเหมือนคนถูกลักพาตัว เขาไม่เต็มใจจะมาเลยสักนิด ชายหนุ่มมองแยนนี่แล้วชี้ขึ้นไป “ตั้งแต่เชนน์มันมีความรัก สมองก็เหมือนโดนหมาคาบไปแ*ก สิ้นปีตรุษจีนแท้ ๆ ยังจะเรียกพวกเราให้มาถือป้ายอีก อากาศก็หนาว”

แยนนี่ขึ้นไปตามทางเรื่อย ๆ จากนั้นเธอก็เจอกับร็อดนีย์ที่ถือป้าลูกศรแบบเดียวกัน

ถึงเขาจะไม่ได้บอกใบ้อะไร แยนนี่ก็พอรู้ว่าต้องเดินต่อไปตามทางที่ลูกศรนำทาง

แยนนี่เห็นกระเช้าลอยฟ้าสำหรับขึ้นไปบนยอดภูเขา

ภายนอกกระเช้าห่อหุ่มไปด้วยดอกกุหลายหลากสี ข้างในแขวนตะเกียงดวงเล็กให้แสงไฟ ในราตรีสีเหน็บหนาว กระเช้าลอยฟ้ากลับเปล่งประกาย กุหลาบมากมายปกคลุมทั่วทั้งหลังราวกับขบวนรถดอกไม้ที่อยู่ในเทพนิยาย

เด็กสาวตัวน้อยน่ารักยืนอยู่นอกกระเช้า

เจลลี่ บีนก็มาด้วย

แยนนี่ประหลาดใจ “เจลลี่ บีน หนูมาทำอะไรที่นี่?”

เจลลี่ บีนตอบอย่างภาคภูมิใจ “ลุงจินขอร้องให้หนูมา ที่หนูมาก็เพื่อมาเจอน้าแยนนี่เลยนะคะ น้าแยนนี่ ขึ้นกระเช้าเร็ว มีเซอร์ไพรส์รอน้าอยู่ข้างในอีกนะคะ!”

แยนนี่เข้าไปใน กระเช้าลอยฟ้าเคลื่อนตัวขึ้นด้วยความเร็วคงที่มุ่งหน้าไปยังจุดยอดสุด

ข้างในมีการ์ดอยู่

แยนนี่เปิดมันออกเห็นลายมือตวัดเส้นหนาของเชนน์

[มองข้างนอกสิ]

[นี่สำหรับชมดอกไม้ไฟในคืนก่อนวันตรุษจีน]