เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1188

สองสามปีที่ผ่านมา อาการปวดประจำเดือนของแยนนี่เรียกได้ว่ารุนแรงตลอดเวลา

ตอนอยู่อังกฤษ มีครั้งหนึ่งที่เธอนอนขดตัวอยู่บนเตียงด้วยความเจ็บปวดและจบด้วยการถูกซามูเอลส่งไปโรงพยาบาล

เธอได้รับยาแก้ปวดมากิน แต่ทุกครั้งร่างกายของเธอจะค่อย ๆ ต่อต้านมันจนในที่สุดยาแก้ปวดก็ไม่ได้ผลอีก เธอทำได้แค่พึ่งพลังใจของตัวเองให้อดทนต่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น

ทุกครั้งที่ประจำเดือนมาเธอจะเจ็บจนแทบจะเป็นลม

เชนน์ประคองกายของเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วรีบพาไปยังห้องนอนชั้นบน เขาวางเธอลงบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มคลุมร่างของเธอ

แยนนี่เอ่ยถามด้วยใบหน้าซีด “คุณมีผ้าอนามัยไหม?”

“ฉันจะไปซื้อให้ ในบ้านไม่มีเลย”

ตลอดสองสามปีก่อนที่ไม่มีแยนนี่อยู่ เชนน์ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนเลย ไม่แม้แต่จะพามาบ้านด้วยซ้ำ จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมีของใช้ของผู้หญิงอยู่ในคฤหาสน์

และต่อให้มี มันก็คงเป็นของแยนนี่และคงถูกทิ้งเพราะหมดอายุไปแล้ว

แยนนี่ขดตัวอยู่ในผ้าห่ม เธอไม่กล้าขยับเขยื้อนเพราะจะเสียดท้องขึ้นมา เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกรถม้าทึ้งกระชากร่างของเธอให้แยกอออกกันเป็นส่วน ๆ ตัวเธองอเป็นกุ้งสุก หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยยามเธอขดตัวเหมือนเด็กทารก

เชนน์เอื้อมมือไปแตะหน้าผากที่เต็มไปด้วยเหงื่อกาฬ แววตาสะท้อนควาสงสารจับใจ "ฉันจะไปเอาน้ำอุ่นมากให้นะ"

เชนน์ลงบันไดพร้อมกับรีบค้นข้อมูลจากโทรศัพท์ [ถ้าภรรยาปวดท้องประจำเดือนต้องทำยังไง?]

คำตอบมากมายปรากฎขึ้นบนหน้าจอกูเกิ้ล

[โอนเงิน 520 เหรียญให้เธอ อาการปวดประจำเดือนของเธอจะหายไป]

เชนน์กดข้ามคำแนะนำนั้นไปทันที ต่อให้เขาโอนเงิน 5.2 ล้านเหรียญให้เธอจริง ๆ เขาเกรงว่าเธอจะยังไม่หายปวด

คำแนะนำโง่ ๆ จากคนพวกนี้เชื่อถือไม่ได้

[ดื่มนํ้าอุ่มเยอะ ๆ]

คำแนะนำตื้น ๆ

[ชงชาสมุนไพรหวาน ๆ ให้ ใช้สูตรตามนี้ ต้มสิบนาที มันจะช่วยการไหลเวียนของเลือด ได้ผลดีสุด ๆ โดยเฉพาะเมื่อคุณผู้ชายชงให้คนที่รัก]

เป็นไอเดียที่น่าลอง

เชนน์ตั้งหม้อต้มนํ้า แล้วเปิดดูเย็นหาวัตถุดิบที่มีอยู่ในรายการแล้วเอามันลงหม้อต้ม พอต้มจนครบสิบนาที ชาสมุนไพรกลิ่นหอมหวานก็เสร็จเรียบร้อย

ห้องครัวคือสนามรบที่เชนน์เป็นเหมือนไก่อ่อน แค่ต้มชาสมุนไพรง่าย ๆ เขาก็ได้แผลลวกไหม้บนมือมาสองสามแห่ง

ขนาดหม้อต้มยังเกือบทำไหม้

เชนน์เจอถุงประคบร้อน เขาเติมนํ้าอุ่นลงไปแล้วปิดฝาให้สนิท ก่อนจะพกมันขึ้นบันใดไปพร้อมกับถ้วยชาสมุนไพรอุ่น

แยนนี่เจ็บปวดจนแทบจะเป็นลม สติของเธอพร่าเบลอเหมือนจะประคองไว้ไม่อยู่ จังหวะนั้นเองที่ถุงประคบร้อนวางแนบลงบนท้องน้อยของเธออย่างแผ่วเบา

เธอยังไม่เห็นแน่ชัดว่ามันคืออะไร ได้แต่เอ่ยถามด้วยอาการที่ทุเลาลง “อะไรน่ะ?”

“ถุงประคบร้อนน่ะ ถ้าท้องของเธออุ่นอาจช่วยให้ดีขึ้นได้”

เชนน์ช่วยเธอลุกขึ้นมาแนบอิงกับอกแกร่งของเขาไว้ ชายหนุ่มขยับถ้วยช้าเข้าไปใกล้แล้วป้อนเธอด้วยช้อน “เป็นครั้งแรกที่ฉันทำนี่ ไม่รู้ว่าเธอกินได้ไหมแต่รสชาติของมันหวาน ไม่น่าจะแย่”

แยนนี่จ้องเขา ดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมา

เชนน์คิดว่าเธอเจ็บจนจะร้องไห้ เขามองดวงตาของเธอที่บวมแดงก่อนขมวดคิ้วชนกัน “แยนนี่ ถ้าฉันรับความเจ็บปวดของเธอมาได้ จะดีแค่ไหนนะ?”

มันเป็นความผิดของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเธอต้องเสียเลือดจากการบริจาคมากขนาดนั้น เธอคงไม่ต้องทรมานกับอาการปวดท้องที่ไม่มีวันหาย

นํ้าตาของแยนนี่ร่วงลงมา

เชนน์เป็นกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ เขายกมือขึ้นเช็ดนํ้าตาให้เธอก่อนเอ่ย “พรุ่งนี้ ฉันจะหาหมอที่มีชื่อเสียงในเรื่องนี้มาช่วยรักษาอาการปวดประจำเดือนของเธอนะ พวกหมอที่นี่ไม่รู้วิธีรักษาแบบธรรมชาติบำบัด พวกเขาจ่ายเป็นแต่ยาแก้ปวด ฉันพอรู้จักหมอที่รักษาโดยธรรมชาติบำบัดอยู่บ้าง ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะรักษาเธอได้ฉันเคยติดพวกเขาก่อนหน้านี้ ฉันอยากจะพาเธอไปรักษาต้นตอจริง ๆ กับพวกเขา แต่ฉันกล้วว่าถ้าชวนเธอแล้วจะไปสะกิดเรื่องไม่ดีในอดีตเข้า ถ้าพวกเขารักษาเธอไม่ได้และมันเกินความสามารถของพวกเขา ฉันจะออกท่องโลกหาคนมารักษาเธอให้ได้”

แยนนี่ร้องไห้อีกครั้ง นํ้าตาของเธอไหลเป็นทาง ตัวสั่นเทา

แยนนี่ไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ง่าย ๆ มีเพียงไม่กี่ครั้งที่เธอร้องได้ให้เชนน์เห็น

เชนน์ประหม่าไปหมด เขารู้สึกผิดแต่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เขาได้แต่ใช้นิ้วเช็ดนํ้าตาของเธอออกให้ ก่อนเอ่ย “ถ้าเธอเจ็บจนทนไม่ไหวล่ะก็จะกัดฉันก็ได้นะ”

แยนนี่ยิ้มออกมาทั้งนํ้าตา “ฉันไม่มีแรงจะกัดคุณเลย…”

“แยนนี่ ไม่ร้องนะ ถ้าเธอยังร้อง ฉันจะร้องตามไปด้วยนะ”

แยนนี่กำลังปวดท้องอยู่ก็จริงแต่ก็รู้สึกอยากจะขำด้วย และแล้วเธอก็ระเบิดหัวเราะออกมา

แต่เชนน์ไม่ได้รู้สึกตลกกับเธอเลย เขากำลังเครียด ดวงตาของเขารื้นนํ้าตาจากความรู้สึกเสียใจต่อแยนนี่

เขาคือต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องทรมาน จะไม่ให้เขารู้สึกผิดได้อย่างไร?

เชนน์ค่อย ๆ ช่วยป้อนชาสมุนไพรให้กับเธอ ปริมาณนํ้าตาลที่ใส่มาอย่างพอดีช่วยให้ดื่มง่ายขึ้น ไม่นานแยนนี่ก็ดื่มมันจนหมดถ้วย

มุมปากของแยนนี่ยกยิ้มแล้วพูดขึ้น “อร่อยดี”

เชนน์ก้มหัวลงวางหน้าผากของเขาติดกับของเธอ แล้วบรรจงจูบตรงปลายจมูก ก่อนเอ่ยด้วยนํ้าเสียงอบอุ่น “นอนหลับสักพักเถอะ เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อผ้าอนามัยให้”

เชนน์ขับรถไปยังร้านสะดวกซื้อที่ใกล้ที่สุด

ตรงชั้นวางผ้าอนามัย เขากวาดมันใส่ตะกร้าทุกยี่ห้อ

นั่นสะกิดต่อมเส้นตื้นของแยนนี่ขึ้นมา เธอถาม “ทำไมฉันถึงจำได้ว่าเมื่อก่อนคุณเคยอยากให้ฉันท้องนะ?”

เชนน์เลิกคิ้วกว้าง แล้วตอบตามสัจจริง “นั่นไม่ใช่เพราะฉันรักเด็กหรอก…แค่ฉันรู้สึกไม่มั่นคงน่ะ ฉันคิดว่าถ้าเธอท้องและมีลูกกับฉัน เธอจะไม่มีวันทิ้งฉันไป ในอดีต มันน่าละอายที่ฉันพยายามจะผูกมัดเธอไว้เพราะลูก แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว ฉันรู้ว่าเธอรักฉัน ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของเธอไม่ค่อยดีด้วย จะให้ฉันทนเห็นเธอเจ็บจากการมีลูกได้ยังไง? ยิ่งมันอันตรายมาก ๆ เธอคงได้ตายก่อนพอดี ฉันไม่อยากให้เธอต้องเจอกับอันตรายใด ๆ ทั้งนั้น ต่อให้เป็นตัวฉันที่พาเธอไปเสี่ยงก็ยอมรับไม่ได้”

แววตาของแยนนี่มองเขาพร้อมมุมปากโค้ง “ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ”

เชนน์จุมพิตเธอตรงริมฝีปาก แล้วดึงร่างอันบอบบางเข้ามาในอ้อมกอด เขาคลุมตัวเธอด้วยผ้าห่ม “นอนแล้วรีบหายซะ ฉันจะพาเธอไปหาหมอพรุ่งนี้เช้า ถึงมันจะยังรักษาได้ไม่หายขาด แต่อย่างน้อยก็น่าจะลดอาการปวดของเธอได้บ้าง”

แยนนี่หนุนแขนของเขาด้วยรอยยิ้ม

ในคํ่าคืนฤดูหนาวนั้น เมื่อมีเขาอยู่เคียงข้าง เธอก็สงบใจแล้ว

เขารักเธอเกินกว่าที่เธอจินตนาการไว้

เชนน์อยู่กับเธอตลอดทั้งคืน พอถุงประคบนํ้าร้อนเริ่มเย็นลง เขาก็จะลงไปเปลี่ยนนํ้าแล้ววางแนบบนหน้าท้องของเธอให้อุ่นใหม่

พื้นที่โดยรอบ ๆ มีเพียงแค่คฤหาสน์หลังนี้ เพราะงั้นบรรยากาศตรุษจีนจึงไม่วุ่นวายเหมือนในเมืองยามเช้า แต่แล้วเสียงจุดประทัดมากมายก็ดังสนั่นลั่น

แยนนี่นอนหลับไม่ค่อยเต็มอิ่มนัก เธอตื่นขึ้นเพราะเสียงรบกวนยาม 6 โมงเช้า

เชนน์พูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ฉันจะเอาเรื่องกับพวกที่มาเล่นประทัดทีหลัง ทำไมถึงมาจุดประทัดกันเช้าขนาดนี้กันวะ?”

แยนนี่มองชายหนุ่มผู้ฉุนเฉียว ก่อนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ช่างพวกเขาเถอะ วันแรกของตรุษจีนทั้งที ฉันก็ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ถึงจะตื่นเพราะเสียงรบกวน แต่ผ้าห่มก็ยังอุ่นนะ เราก็แค่ดึงผ้าห่มขึ้นมา ไม่แน่เราอาจจะหลับต่อได้อีกนิด”

“งั้นก็นอนต่อเถอะ” เชนน์ว่าอย่างอ่อนโยน ขณะที่สวมกอดเธอ

ไม่กี่อึดใจ เสียงประทัดก็เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง

เชนน์ชักจะหงุดหงิด “ฉันน่าจะพาเธอไปพักวันหยุดบนเกาะ”

“ไม่ใช่ว่าคุณจะพาฉันไปหาหมอเหรอ? แล้วคุณพูดถึงเกาะอะไรกัน?”

เชนน์เอื้อมมือลูบผ้าห่มให้เธอเล็กน้อย แล้วมองแยนนี่ สีหน้าของเขาผ่อนคลายลงทันทีก่อนเอ่ยถาม “เธอหิวรึยัง?”

แยนนี่ส่ายหน้า เธอยังไม่หิว

“ฉันจะเรียกเชฟของตระกูลจินเข้ามา มื้อเที่ยงเธออยากจะทานอะไรไหม?”

“นี่มันวันแรกของตรุษจีนนะ ตระกูลจินคงมีแขกตรึม เชฟคงไม่ว่างมาทำหรอก”

เชนน์ตอบ “ถ้าเธอไม่รังเกียจฝีมือทำอาหารสุดห่วยแตกของฉัน ฉันจะทำให้ก็ได้”

แยนนี่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ฉันชักจะอยากลิ้มลองเมนูสุดพิศดารของเชฟจินซะแล้วสิ”

“ได้ ถ้าเธอกล้ากิน ฉันก็กล้าทำ”