เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1192

หลังอาหารเช้า เชนน์ก็พาแยนนี่ไปที่กรมกิจการพลเรือนเพื่อจดทะเบียนสมรส

บังเอิญมากที่เจอเจ้าหน้าที่คนเดิมซึ่งเคยจดทะเบียนหย่าให้พวกเขาเมื่อหนึ่งปีก่อน เจ้าหน้าที่ทะเบียนจำพวกเขาได้ทันทีเพราะหน้าตาที่โดดเด่นของทั้งเชนน์และแยนนี่

เจ้าหน้าที่เป็นหญิงวัยกลางคน เธอขมวดคิ้วขณะที่มองทั้งเชนน์และแยนนี่ “ถ้าฉันจำไม่ผิด คราวก่อนพวกคุณมาขอหย่ากันนี่ เพิ่งจะผ่านไปปีเดียวเองนะ ตอนนี้แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าต้องการแต่งงานกันใหม่?”

แยนนี่รู้สึกอายมาก

ส่วนเชนน์รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “มีกฎห้ามไม่ให้คู่ที่เคยหย่ากันมาจดทะเบียนแต่งงานใหม่ด้วยเหรอ?”

เชนน์พูดด้วยท่าทางที่ค่อนข้างก้าวร้าว ทำให้เจ้าหน้าที่ถึงกับสะดุ้ง เธอพึมพำว่า “ฉันก็แค่ห่วงว่าพอผ่านไปอีกปีคุณจะมาหย่ากันอีก ทุกวันนี้พวกคู่หนุ่มสาวอย่างพวกคุณดูไม่ค่อยให้ความสำคัญกับการแต่งงานเท่าไหร่ ทำเหมือนกว่าการแต่งงานเป็นเรื่องเล่น ๆ ที่นึกอยากจะหย่าก็หย่า อยากจะมาแต่งก็แต่ง”

รอบนี้เชนน์ไม่โมโห แต่เขาพูดกับเจ้าหน้าที่อย่างจริงจังว่า “ก่อนหน้านี่ที่หย่ากันเป็นเพราะเรื่องเข้าใจผิด แต่พอตอนนี้เรามาจดทะเบียนกันใหม่เราจะไม่หย่ากันแล้ว จะอยู่จนความตายมาแยกจาก คุณทำตามคำร้องได้เลยรับรองว่าคุณจะไม่พบเราอีกแล้วแน่”

“....”

ในเวลาไม่นานเจ้าหน้าที่ก็ส่งทะเบียนสมรสให้พวกเขา

ขณะที่เชนน์และแยนนี่กำลังจะไป เจ้าหน้าที่ก็เดินตามมาแสดงความยินดีกับทั้งคู่ “คุณสองคนเหมาะสมกันมาก เพราะงั้นคุณต้องรักษาคำพูด ชาตินี้เราไม่ต้องมาเจอกันอีกนะ”

เชนน์ตอบ “แน่นอนครับ”

เมื่อเดินออกมาจากกรมกิจการพลเรือน เชนน์ก็จับมือแยนนี่และพูดว่า “สามสิ่งที่มีความสุขที่สุดในโลกนี้คือการหลบเรื่องเลวร้ายได้พ้น การได้สิ่งที่หายไปคืนมา แล้วก็การรอดจากโศกนาฏกรรม ฉันผ่านมาหมดทุกข้อแล้ว”

แยนนี้ยิ้มน้อย ๆ “เชนน์ กลับบ้านกันเถอะ”

…

เชนน์ทำงานอยู่ที่บ้านตั้งแต่ที่แยนนี่เริ่มรู้สึกไม่สบาย เขาปล่อยงานที่ไม่สำคัญทั้งหลายให้เฮนรี่แล้วก็ผู้บริหารระดับสูงคนอื่นรับผิดชอบ

ทั้งคฤหาสน์มีกลิ่นยาสมุนไพรอวลคลุ้ง

แยนนี่ต้องดื่มยาสมุนไพรหลังอาหารทุกมื้อ

ยานั้นไม่เพียงแต่ขมเท่านั้น มันยังมีรสชาติแปร่งปร่าที่ทำให้คนดื่มต้องหน้าเหยเก

ยาขมน้อยลงเมื่อผสมน้ำผึ้งเข้าไปแต่ก็มีอยู่หนึ่งครั้งที่แยนนี่ร้องไห้ไปดื่มยาขม ๆ นี้ไปหลังจากที่เธอแต่งงานใหม่กับเชนน์แล้ว

แยนนี่รู้สึกราวตัวเองเป็นคนเสแสร้งเมื่อเธอมีอาการแบบนี้

เชนน์พยายามกล่อมให้เธอเปลี่ยนใจขณะที่ปลอบใจเธอ “ถ้าเราไม่ต้องมีลูก มันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญว่าเราจะรักษาอาการป่วยนี้ไหม แยนนี่ล้มเลิกความคิดเถอะ ต้องมาทนทรมานขนาดนี้เพื่อลูกมันไม่คุ้มหรอก”

แยนนี่ก็รู้สึกหวั่นไหวไปครั้งหนึ่งกับความคิดนี้และเธอก็อยากล้มเลิกเพราะว่าจริง ๆ ทั้งสองก็ไม่ได้ชอบเด็ก

อันที่จริงความสุขในความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ไม่ต้องมีเด็กมาป่วนด้วยซ้ำ

แต่ว่าแยนนี่ก็ไม่อยากเห็นเชนน์โดนคนอื่นติฉินนินทา

อีกอย่างเธอก็ดื่มยานี่มาสักพักแล้ว ถ้าล้มเลิกตอนนี้ก็เหมือนเสียเปล่า

“ฉันไม่อยากล้มเลิกกลางคัน ไม่อย่างงั้นความพยายามที่ผ่านมาของเราก็สูญเปล่า”

แยนนี่ดื่มยาที่เหลือหมดรวดเดียว

เชนน์โน้มตัวลงมาจูบเธอ แล้วใช้ปลายลิ้นลิ้มรสของลูกกวาดผลไม้ในปากเธอ

รสหวานอมเปรี้ยวของลูกอมช่วยลดความขมของยา และทำให้ในปากของเธอเหลือแต่รสสดชื่นของลูกอมเท่านั้น

แยนนี่อมลูกอมไว้ในปากและค่อย ๆ มองที่ริมฝีปากของเชนน์ “หวานดีนะ ฉันอยากได้อีก”

เชนน์แหย่ “ลูกอมหวานเหรอ? หรือว่าฉันที่หวาน?”

“คุณ”

เชนน์เอามือประคองศีรษะเธอไว้แล้วโน้มตัวลงมาประทับจูบเธอ

เขายังได้รับรสขมของยาที่ยังเหลือค้างอยู่ในปากเธอ จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย

เธอดื่มยาหมดในรวดเดียวได้ยังไงกันนะ?

การที่ดื่มยานี่แล้วถึงกับต้องร้องไห้ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย

…

แยนนี่ดื่มยาราวกับมันเป็นอาหารมานานครึ่งเดือนแล้ว

โชคดีที่เธอทนมาได้

หลังจากครึ่งเดือนผ่านไป เธอก็ไปหาเบนที่คลีนิค

เบนจับชีพจรของเธอ แล้วก็เจาะเลือดแยนนี่ไปตรวจก่อนที่จะบอกผลเธอ

และแน่นอนว่าก็ต้องเป็นเลือดจากเส้นเลือดใหญ่ทั้งสาม

หลังจากที่ได้ผลเลือด เบนก็พูดอย่างยินดี “มีจำนวนเกล็ดเลือดเพิ่มขึ้นมากเมื่อเทียบกับคราวที่แล้ว ยานี้ส่งผลดีกับคุณหญิงจินจริง ๆ ดื่มยานี้ต่อไปประมาณครึ่งปีแล้วก็จะช่วยเรื่องลิ่มเลือดของเธอได้ครับ”

เมื่อเชนน์พาแยนนี่มาเขาคาดหวังว่าเบนจะบอกข้อมูลอะไรมากกว่านี้ เขาไม่คิดว่าแค่พูดไม่กี่คำก็เสร็จแล้ว

เชนน์ถามอย่างเย็นชา “บอกฉันมาว่านายรักษาอาการป่วยเธอได้ไหม? ถ้าทำไม่ได้ฉันจะได้พาเธอไปหาหมออื่น”

ไม่อย่างงั้นแยนนี่คงต้องกล้ำกลืนดื่มยาขม ๆ นี่ไปทั้งที่ไม่ได้ผล เธออาจจะเสียเวลาชีวิตทำเรื่องไร้ประโยชน์พวกนี้

เบนมักคิดว่าเชนน์นั้นโอเวอร์เกินไป เขายิ้มและอธิบาย “คุณชายเชนน์อาจจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับอาการป่วยของคุณหญิงจิน อาการของเธอไม่ถือว่ารุนแรง แม้ว่าค่าเลือดจะดูมีความดันต่ำกว่าปกติแต่ก็ไม่ได้ต่ำขนาดที่จะถือว่าผิดปกติ แล้วอาการนี้ก็รักษาได้ แม้ร่างกายของคุณหญิงจินจะอ่อนแอแต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ว่าถ้าพวกคุณเตรียมตัวที่จะมีลูกก็จำเป็นต้องใส่ใจ อาการป่วยของคุณหญิงจินนั้นรักษาได้ครับ คุณแค่กังวลเกินไป”

เชนน์ถาม “ยานี้มันขมเกินไปที่จะให้ดื่มต่อกันตั้งครึ่งปี มียาที่ขมน้อยกว่านี้ไหม?”

เบนตอบเสียงอ่อยอย่างลังเล “ที่จริงก็มี…”

“ถ้างั้นก็เปลี่ยนยา ไม่งั้นยานี่คงขมจนทำเธอตายก่อนที่จะรักษาโรคหาย”

“...”

เบนคิด ‘จะเว่อร์อะไรปานนั้น’

เมื่อเห็นว่าเบนยังเงียบอยู่ เชนน์ก็ขมวดคิ้วและสั่งอย่างหมดความอดทน “ตกลงนายมียาไหม?”

ส่วนซาแมนธาก็แสนจะยินดี

เมื่อเชนน์กลับมาถึง เขาก็เห็นซาแมนธานอนอยู่บนโซฟากินมันฝรั่งแผ่นอยู่ขณะที่แยนนี่กำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัว

เชนน์ดึงหลังคอเสื้อของซาแมนธาแล้วเทศนา “เธอต้องไปหัดทำอาหารแล้ว”

ซาแมนธาทำหน้างอแล้วตอบ “ก็ฉันทำอาหารไม่เก่งนี่”

ร็อดนีย์เสริม “ปล่อยเธอไปเถอะ อาหารที่เธอทำมันห่วยมากเลย”

ซาแมนธารับ “ใช่เลย”

เชนน์รู้สึกไม่พอใจ “แต่พี่สะใภ้เธอไม่ควรต้องเป็นคนทำอาหารทั้งหมดนะ”

หลังจากที่แต่งงานกันมาหกเดือน เชนน์ไม่เคยให้แยนนี่ทำอาหารเลยแม้ว่าเธอจะทำอร่อยก็ตาม เพราะเธอไม่ควรใช้งานร่างกายที่อ่อนแอของเธอหนักเกินไป

แยนนี่ผู้ที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัวกล่าวว่า “ก็แค่มื้อเย็นเองค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ทำอาหารมาตั้งนานแล้ว”

เชนน์ลากซาแมนธาเข้ามาในครัวแล้วก็ดึงแยนนี่ออกมา จากนั้นเขาก็สั่ง “ร็อดนีย์ นายต้องสอนให้แฟนนายทำอาหารให้เป็นซะ”

“...” ทั้งร็อดนีย์และซาแมนธาต่างก็ยืนอึ้ง

มันน่ากวนใจมากที่เชนน์เป็นพวกชอบใช้อำนาจข่มคนอื่น

ซาแมนธาอ้อนวอนเสียงอ่อนอย่างขมขื่น “พี่ แต่ฉันมาเป็นแขกนะ…”

เชนน์ตอบ “ฉันไม่ได้เชิญเธอมา อีกอย่างแล้วเธอกับร็อดนีย์มีแผนอะไรกัน? ทำไมถึงมาหาผู้ใหญ่พร้อมกันทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานกัน?”

“เอ่อ…” ซาแมนธาลังเล

ร็อดนีย์ยิ้มขอโทษอย่างกระอักกระอ่วน เพราะว่าเขาอยากแต่งงานกับน้องสาวเชนน์ดังนั้นจังไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมทำตามที่เชนน์พูด “ทั้งสองคนพักเธอ เดี๋ยวฉันกับซาแมนธาจะเตรียมอาหารเย็นเอง”

สุดท้ายในครัวก็เหลือเพียงร็อดนีย์และซาแมนธาที่อยู่ทำอาหารเย็น

เชนน์นั่งกอดแยนนี่ดูหนังแล้วก็กินมันฝรั่งทอดด้วยกันบนโซฟา

แยนนี่รู้สึกไม่สบายใจ เธอชำเลืองไปทางครัวแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันว่ามันไม่ถูกนะ ที่เราให้แขกเป็นคนเตรียมอาหารเย็นน่ะ”

เชนน์เลิกคิ้วและกล่าว “มีอะไรผิดตรงไหน? ถ้าเขาอยากมาเป็นน้องเขยฉัน เขาต้องทำอาหารเป็น”

แยนนี่เสริม “คุณเข้มกับร็อดนีย์เพื่อซาแมนธามันก็ดี แต่ว่าเขาก็ช่วยฉันทำอาหารจนถึงเมื่อกี้นี้ เขามีน้ำใจมากนะ”

เชนน์นิ่วหน้า “คุณหญิงจิน นี่ชมชายอื่นต่อหน้าคุณชายจินได้ยังไงกัน?”

“...” เขาขี้หึงขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ?

เชนน์จับคางเธอด้วยนิ้วเรียวยาวของเขา แล้วจ้องตาเธอก่อนพูดอย่างชัดเจน “คุณหญิงจิน เธอได้รับอนุญาตให้มองแค่ฉันเท่านั้น”

เพราะว่ายังอยากจะอยู่ด่อ แยนนี่ยิ้ม “ฉันแค่จะบอกว่าร็อดนีย์เป็นตัวเลือกน้องเขยที่ดีของคุณแค่นั้นเอง”

เชนน์โน้มตัวลงมาจูบภรรยาของเขา “หนนี้ฉันจะปล่อยให้เธอรอดตัวไปก่อน”