เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1193

วันหนึ่งเชนน์พาแยนนี่ไปที่ห้องเกมเพื่อผ่อนคลาย

ตลอดเวลาที่เธอต้องพักผ่อนอยู่ที่บ้าน แยนนี่ก็เลิกทำงานทั้งหมด นอกจากการออกกำลังกับเชนน์แล้วแยนนี่ก็รู้สึกเบื่อจนแทบตายเวลาที่อยู่บ้าน

ครอบครัวของฮีลตัน ครอบครัววิลสัน และคนโสดตลอดกาลอย่างลูคัสต่างก็ได้รับเชิญมา

ร็อดนีย์ไม่สามารถมาร่วมได้เพราะว่าเขาไปออกเดตกับแฟนสาว

นี่เป็นเกมไพ่ที่รวมแต่ละครอบครัวเข้าด้วยกัน

บรรดาสาว ๆ ต่างก็จับกลุ่มสนุกสนานกัน ขณะที่พวกผู้ชายก็เล่นไพ่

ทั้งเวอเรียนและเซรีนต่างก็ไม่เคยเล่นบอร์ดเกมมาก่อน พวกเขาต่างก็เด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจกติกาได้

แยนนี่เล่นเกมกับพวกสาว ๆ อยู่เกือบสองชั่วโมง

ขณะที่บรรดาผู้ใหญ่ต่างก็เริ่มอ่อนล้า เจลลี่ ลีนตัวน้อยก็เอามือเล็ก ๆ ของเธอตบโต๊ะแล้วอ้อนวอนว่า “หนูยังอยากเล่นต่อ พิคเคิลน้อย ลูคัส จาเรตต์ เรามาเล่นกันอีกตาดีไหม?

แม้ว่าจะยังเด็กแต่เด็กน้อยทั้งสองก็ฉลาดและคึกคัก

พิคเคิลตอบ “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? แต่ว่าถ้าแพ้เธอห้ามร้องไห้นะ”

เจลลี่ บีนงอแง “ตอนนี้ฉันเจ็ดขวบแล้วนะ ไม่ได้ร้องไห้ง่ายแบบนั้นสักหน่อย แต่นายแค่สามขวบเอง นายจะเอาชนะฉันได้ยังไง”

ลูคัสเสริม “เจลลี่ บีน เป็นเด็กขี้แย ปล่อยตามใจเธอเถอะแฮร์ริสัน ถ้าไม่งั้นลุงฮีลตันคงได้บ่นเราอีกแน่ถ้าเราทำเธอร้องไห้”

พิคเคิลน้อยเลยตอบ “ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะออมมือให้เธอ”

เจลลี่ บีน แย้ง “ฉันไม่ต้องการให้เธอมาออมมือให้หรอก ฉันจะชนะได้เพราะว่าฉันเก่ง”

การโต้เถียงไปมาของเด็ก ๆ ทำให้ผู้ใหญ่พากันหัวเราะ

ประเด็นเรื่องที่คุยกันเลยเปลี่ยนมาเป็นเรื่องของพวกเด็ก ๆ

เซรีนถามสบาย ๆ “แยนนี่ แล้วเธอกับเชนน์วางแผนจะมีลูกกันเมื่อไหร่?”

แยนนี้อึ้งไปเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าจะมีการคุยเรื่องนี้ตอนนี้ แถมตอนนี้เธอเองก็ยังไม่รู้คำตอบ

ทั้งเวอเรียนและเซรีนต่างก็ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับอาการป่วยของแยนนี่

แยนนี่เองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายสถานการณ์ของตัวเองให้พวกเธอฟังยังไง

ทันใดนั้นเชนน์ก็เดินเข้ามาจากโต๊ะที่เล่นไพ่อยู่ แล้วพูดกับแยนนี่ “มานั่งข้าง ๆ ฉันสิ ฉันไม่มีสมาธิเลยแล้วก็เล่นแพ้ตลอดเพราะว่าเธอไม่ได้นั่งอยู่ข้างฉัน”

หลังจากที่ขอตัวเธอออกมาจากเวอเรียนและเซรีนได้ แยนนี่ก็ยืนขึ้นแล้วเดินไปนั่งข้างเชนน์

แยนนี่นั้นมีนิสัยเหมือนคนแก่ พอสักสี่ทุ่มเธอก็เริ่มง่วงนอนแล้ว

เธอจึงนอนหลับโดยเอนพิงไหล่เชนน์

เชนน์วางไพ่ลงและกล่าวว่า “ฉันจะหยุดเล่นแล้ว ต้องกลับไปนอน”

ลูคัสวางไพ่แล้วต่อว่า “อะไรนะ? นี่ไม่เอาไหนเลยนี่หว่า นายอยู่ใต้อำนาจเมียเกินไปแล้ว”

เชนน์ตอบอย่างไม่แยแส “ฉันก็กลัวเมียมาตั้งแต่ไหนแต่ไร”

จากนั้นเชนน์ก็อุ้มแยนนี่ซึ่งผล็อยหลับแล้วขึ้นมาแล้วออกจากห้องเกมไป

ภายในรถ แยนนี่รู้สึกตัวตื่นขึ้นแล้วก็รู้สึกมึนงงสับสน “ทำไมคุณไม่อยู่เล่นต่อล่ะ?”

เชนน์โน้มตัวมารัดเข็มขัดให้และจูบเธอเบา ๆ “ฉันจะเล่นต่อได้ยังไงเมื่อเธอนอนหลับสนิทอยู่ข้าง ๆ น่ะ?”

“ถึงฉันหลับก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย คุณน่าจะเล่นต่อ”

“การนอนหลับของภรรยาฉันสำคัญกว่าการเล่นไพ่น่ะ เรากลับบ้านไปนอนพักกันดีกว่า”

แยนนี้มองใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาของเขา เธอเอื้อมมือมาจับมือเขาไว้ แยนนี่จ้องมองเชนน์แล้วถาม “ทำไมคุณถึงบอกให้ฉันลุกไปนั่งข้างคุณล่ะ?”

แยนนี่จักจี้เอวเขาพร้อมหัวเราะ “พอเลย คุณแก่เกินกว่าจะมาเล่นมุกอะไรแบบนี้แล้วนะ”

เชนน์พูดพร้อมสตาร์ทรถ “เธอไม่รู้เหรอไงว่าใจฉันยังเด็กน่ะ?”

แยนนี่ยิ้มและพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ จนถึงอายุ 80 คุณก็คงยังเป็นเด็กอยู่”

รถขับมาถึงสนามหน้าบ้าน เชนน์เปิดประตูรถด้านผู้โดยสารย่อตัวลงตรงหน้าแยนนี่แล้วตบไหล่เธอ “คุณผู้หญิง เชิญขึ้นมาครับ”

วันหลังจากที่แต่งงานกัน แยนนี่แทบไม่ต้องเดินเลย เชนน์มักจะอุ้มเธอไม่ก็ให้เธอขี่หลัง

เธอโดดขึ้นหลังเขาอย่างคุ้นเคย เพราะตอนนี้เธอก็ชินแล้ว

เชนน์แบกเธอขึ้นหลังขณะที่ร้องออกมา “พาเธอกลับบ้านกัน”

แยนนี่โอบแขนรอบคอเขาและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน ก่อนแตะไหล่เขาเบา ๆ เธอพูด “เชนน์ เงยดูสิ คืนนี้ดวงจันทร์สว่างมากเลย”

เชนน์พูดกระเซ้า “ด้วยดวงจันทร์ที่สว่างแบบนี้ เราก็ควรจะฉลองการแต่งงานคืนนี้ให้ฉ่ำ”

“พูดไร้สาระ”

“รีบเข้าห้องดีกว่า”

เชนน์พุ่งตัวเข้าบ้านขณะที่มีแยนนี่กอดอยู่บนหลัง

แยนนี่กอดคอเขาแน่นพร้อมยิ้มอย่างสดใส

แยนนี่เองก็อยากบอกเชนน์ว่าจิตใจที่อ่อนเยาว์ของเขานั้นเพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอตื่นเต้นไปทั้งชีวิต

มันเป็นเรื่องยากที่จะคุยกับคนที่ไม่เข้าใจหรือต่อกันไม่ติด แต่กับเชนน์แค่พูดคุยกันก็ยังไม่เพียงพอ

ในโลกนี้มีคนหลายล้าน แต่ทั้งดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ก็สู้ชายที่อยู่ต่อหน้าเธอไม่ได้ เขาทั้งมีชีวิตชีวาและเป็นเรื่องตื่นเต้นในชีวิต