เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1194

หลังผ่านไปครึ่งปี สุขภาพของแยนนี่ก็เกือบเป็นปกติ แม้ว่าความสามารถในการไหลเวียนของเลือดเธออาจจะเทียบกับคนสุขภาพดีคนอื่นไม่ได้ แต่ก็ถือว่าดีกว่าก่อนหน้านี้มาก

มีจำนวนเกล็ดเลือดที่เพิ่มมากขึ้น

ทั้งหมดต้องขอบคุณการช่วยเหลือของเบน

แยนนี่กินทั้งยาสมุนไพรและยาแผนปัจจุบันที่เบนสั่งจ่ายให้อย่างสม่ำเสมอ

เมื่อสุขภาพของแยนนี่หายเป็นปกติ เธอกับเชนน์ก็จะจัดงานแต่งกันที่มาร์ธาส์วินยาร์ด

งานแต่งงานนั้นหรูหราใหญ่โตมาก

ดอกไม้ไฟและพลุสายรุ้งต่างก็จุดในท้องฟ้าด้วยเฮลิคอปเตอร์จำนวน 12 ลำ

การแสดงดอกไม้ไฟตระการตานั้นรังสรรค์โดยศิลปินผู้ทำดอกไม้ไฟที่มีชื่อเสียง การแสดงนั้นจึงน่าตื่นตาแล้วยาวนานเหมือนไม่จบสิ้น

เป็นการแสดงที่น่าจดจำอย่างแท้จริง

ข่าวการแต่งงานของเชนน์และแยนนี่ก็ให้เกิดกระแสฮือฮาในโลกออนไลน์

หลังจากผ่านมาสิบปี ในที่สุดพวกเขาก็ตกลงแต่งงานกัน

แฟรงค์เป็นผู้ที่ทำพิธีให้กับทั้งสอง

เจลลี่ บีนและพิคเคิลน้อยต่างก็เป็นเด็กโปรยดอกไม้ถือตะกร้าดอกกุหลาบเดินนำหน้าเจ้าสาวเข้ามา

งานแต่งงานดำเนินไปอย่างครบถ้วน จนมาถึงคำกล่าวในพิธีแต่งงาน

พิธีกรถามว่า “มีอะไรที่เจ้าบ่าวอยากบอกกับเจ้าสาวไหมครับ?”

เชนน์กล่าวใส่ไมโครโฟนหันหน้าไปหาผู้มาร่วมงาน “ใครต่อใครก็พูดกันเรื่องอาถรรพ์เจ็ดปี แต่ผมแสดงให้เห็นแล้วว่ามันไม่เป็นจริงเพราะว่าผมรักมั่นมา 10 ปี ดังนั้นระหว่างแยนนี่กับผมจึงไม่มีเรื่องของอาถรรพ์เจ็ดปี ผมไล่ตามแยนนี่มาสิบปี และในปีที่สิบนี้สุดท้ายผมก็ได้แต่งงานกับเธอ”

“ตลอดสิบปีที่ผ่านมา ผมก่อกวนเธอแล้วผมก็ถอดใจ แต่ยังไงผมก็ไม่เคยตัดใจได้จริง ๆ แล้วก็ไม่คิดจะตัดใจจากเธอเลยตลอดสิบปี ผมได้แต่เฝ้าสงสัยว่าคนเราจะมีมนต์เสน่ห์ขนาดนี้ได้หรือ จนผมไม่อาจจะลืมเธอได้ ตรงกันข้าม ยิ่งผ่านมาสิบปี ผมพบว่าผมรักเธอมากขึ้นถึงจุดที่ถอนตัวถอนใจไม่ได้แล้ว”

“แยนนี่คือชีวิตของผม ถ้าไม่มีเธอ ผมก็คงจะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต”

เชนน์ยืนจับมือแยนนี่อยู่บนเวที ไม่ว่าฝูงชนจะส่งเสียงอึกทึกแค่ไหนหรือมีคนมาห้อมล้อมมาเท่าไร สายตาเชนน์ก็จับจ้องแค่แยนนี่เท่านั้น

เชนน์มองแยนนี่ด้วยสายตาเร่าร้อนและพูดผ่านไมค์ “แยนนี่ ในที่สุดฉันก็ได้แต่งงานกับเธอหลังผ่านมีสิบปี ทุกอย่างคุ้มค่าแล้วตอนนี้”

เชนน์ยื่นมือออกมาแล้วดึงแยนนี่เข้าไปกอด เขากระซิบข้างหูเธอด้วยเสียงต่ำเบา ๆ ว่า “อย่าร้องแยนนี่ แค่เห็นเธอร้องไห้ฉันก็เจ็บแล้ว”

เสียงปรบมือจากฝูงชนดังกึกก้อง กลบทุกสรรพเสียงบนโลกใบนี้

เชนน์โน้มตัวลงมาแล้วจรดจุมพิตแผ่วเบาที่ใบหูของเธอ ก่อนพูดต่อ “ในอนาคตฉันตั้งใจจะทุ่มเทความรักให้เธอ แล้วเธอก็ควรต้องตั้งใจที่จะอยู่อย่างมีความสุข ฉันมีแค่เรื่องเดียวที่จะขอร้องเธอก็คือให้เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ทำได้ไหมแยนนี่?”

แยนนี่น้ำตาคลอและตอบเสียงดัง “ได้ค่ะ”

จากนั้นพิธีกรก็ถามเจ้าสาว “แล้วเจ้าสาวล่ะครับ คุณมีอะไรที่อยากบอกเจ้าบ่าวไหม?”

แยนนี่พูดใส่ไมโครโฟนขณะที่มองมาที่เชนน์ น้ำตาไหลอาบหน้าเธอเป็นสายขณะที่พูด “เรารักกันมาสิบปี ไม่มีอะไรแล้วที่ฉันจะบอกคุณได้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครอื่นที่รักฉันได้มากเหมือนกับครอบครัวของฉัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันแต่งงานแต่เป็นครั้งที่สอง และฉันแต่งงานกับผู้ชายคนเดิม”

“ตอนนั้นฉันไม่ใช่ภรรยาที่ดีของคุณ และตอนนี้ฉันก็ได้รับโอกาสครั้งที่สอง ฉันจะทำหน้าที่ของคุณนายจินให้ดีที่สุด ทั้งความรักและความโมโหที่เคยมีก็เกิดขึ้นเพราะคน ๆ เดียวก็คือเชนน์ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกยามที่รักเขา และตอนที่ฉันโมโหโกรธเคืองเขา เขาก็เป็นคนเดียวที่ฉันอยากทะเลาะด้วย มีบางเวลาที่ฉันอยากตัดเยื่อใยกับเขาแต่ฉันก็รู้ว่าในชีวิตนี้ ฉันไม่ลงเอยแต่งงานกับเขาก็คงอยู่ลำพังไปตลอดชีวิต ฉันไม่เคยคิดจะเริ่มความสัมพันธ์ใหม่กับใครนอกจากเขา นี่ก็เป็นเพราะฉันมอบใจทั้งหมดให้ชายชื่อเชนน์ไปแล้ว และไม่คิดว่าจะรักคนอื่นได้อีก”

แยนนี่มองเขาด้วยน้ำตา เธอสะอื้นและพูด “ฉันรักคุณ เชนน์ สายลมใบไม้ผลิก็เทียบไม่ได้กับคุณ อากาศเย็นในฤดูร้อนก็เทียบไม่ได้กับคุณ ใบเมเปิ้ลของฤดูใบไม้ร่วงก็เทียบไม่ได้กับคุณ แสงอาทิตย์อบอุ่นในฤดูหนาวก็เทียบไม่ได้กับคุณ และท้ายที่สุดแม้แต่ไวน์ก็เทียบไม่ได้กับคุณ”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เชนน์ก็ดึงเธอเข้ามากอด โน้มตัวเข้าหาเธอแล้วประทับจูบอย่างดูดดื่ม

คนดูด้านล่างเวทีต่างก็ปรบมือกึกก้อง

พิธีแต่งงานมาถึงจุดสำคัญแล้ว

แยนนี่โยนช่อดอกไม้เจ้าสาว

เจลลี่ บีนที่นั่งอยู่บนบ่าของฮีลตันเป็นผู้ที่รับช่อดอกไม้ไปได้

บรรดาสาวโสดทั้งหลายในงานต่างพากันผิดหวัง พวกเธอไม่คิดว่าดอกไม้เจ้าสาวจะไปตกอยู่ในมือของเด็กที่เพิ่งจะอยู่ชั้นมัธยมต้น

และเพราะว่ายังเด็กเกินไป เจลลี่ บีนจึงไม่เข้าใจความหมายของการรับช่อดอกไม้เจ้าสาวได้ เธอเอารางวัลที่ได้ไปอวดฮิลตันและเวอเรียนอย่างดีอกดีใจ “แด๊ดดี้ มอนตี้ ดูสิหนูได้ดอกไม้ด้วย”

ฮีลตันคิดในใจ ‘ฉันไม่น่าพาเธอเข้าไปร่วมการรับดอกไม้เจ้าสาวเลย ให้ตายสิ’

ทำไมเธอถึงรับได้แม่นขนาดนี้ล่ะนั่น?

จู่ ๆ ฮีลตันก็รู้สึกท่วมท้นถึงความรู้สึกอันแสนสะพรึงของการต้องเป็นพ่อตา เขาสงสัยว่าไอ้หนุ่มแบบไหนจะมาแต่งงานกับลูกสาวแสนล้ำค่าของเขา และพลอยคิดว่าเจ้าหนุ่มนั่นต้องได้กำไรมหาศาลที่ได้ลูกสาวเขาไปครอง

เวอเรียนเองก็คิดว่า ‘แน่ล่ะ พอลูกสาวโตแล้วคงเก็บไว้ที่บ้านไม่ได้’

แต่เธอก็สงสัยว่าลูกเขยแบบไหนกันที่ฮีลตันจะยอมให้ผ่าน?

…

พิธีแต่งงานใกล้จะจบลง

ลูคัสกับพวกตอนแรกวางแผนจะรบเร้าให้เชนน์และแยนนี่มีพิธีเข้าหอ แต่ถ้าทำแบบนั้นพิธีก็ต้องยืดไปจบตอนเที่ยงคืน

เชนน์ไม่อยากจะให้แยนนี่ต้องอยู่จนดึกดื่นแบบนั้น ดังนั้นเขาจึงยกเลิกพิธีเข้าหอไปซะ

หลังจากงานเลี้ยงแต่งงานจบลง บรรดาแขกเหรื่อก็ทยอยกันกลับ

เชนน์ขับรถพาแยนนี่กลับมาที่คฤหาสน์ส่วนตัวของเขาในมาร์ธาส์วินยาร์ด

แยนนี่นั้นยังอยู่ในชุดแต่งงานสีขาวแสนหนักอึ้ง

เธอยังคงมีผ้าโปร่งแต่งงานคลุมหน้า ใบหน้างดงามของเธอก็เห็นได้เพียงรำไรภายใต้ผ้าโปร่งเท่านั้น

รถลินคอร์นสีขาวขับมาที่ตัวอาคาร

รอยยิ้มอ่อนโยนของเธอก็มากพอที่จะทำให้โลกตะลึงและอ่อนยวบ มันเหมือนกับความความอ่อนโยนของทั้งโลกนี้มาอยู่ในแววตาของเธอจนหมด

เชนน์รู้สึกโชคดีเหลือแสนที่ได้เป็นเพียงคนเดียวที่ได้เห็นความอ่อนโยนนี้

ความงามของเธอเกินคำบรรยาย

เชนน์กอดเธอไว้ แล้วโน้มตัวลงจูบเธอ

ขณะที่จูบเธอ บรรยากาศก็เริ่มเร่าร้อนขึ้น เชนน์เอื้อมมือไปที่สายลูกไม้ของชุดแต่งงาน ตอนที่เขากำลัวงจะแกะมันออกนั้นเอง แยนนี่ก็จับมือห้ามเขาไว้

เชนน์จูบดั้งจมูกของเธอ ก่อนถามอ่อนโยนด้วยเสียงแหบพร่าว่า “มีอะไร เธอหิวเหรอ?”

เขาคิดว่าแยนนี่หยุดเขาไว้เพราะว่าเธอหิว

เพราะว่าวันนี้แยนนี่ที่เป็นเจ้าสาวแทบจะไม่ได้กินอะไรเลย

เชนน์ลุกขึ้นยืนโดยไม่รอคำตอบจากแยนนี่ เขาลูบผมเธอแล้วบอกว่า “ฉันจะไปทำอะไรมาให้เธอกินนะ”

ขณะที่เขาจะหันหลังออกไป แยนนี่ก็จับมือเขาไว้แล้วบอกว่า “ฉันไม่ได้หิว”

เชนน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาถามด้วยความเป็นห่วง “เธอรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น”

แยนนี่ยิ้มอ่อนโยน มองเขาด้วยดวงตาใสกระจ่าง

เธอเอื้อมมือไปคว้ามือใหญ่ของเขามาวางทาบตรงท้องน้อยของเธอ แยนนี่พูดเบา ๆ “เชนน์ คุณกำลังจะเป็นพ่อคนเร็ว ๆ นี้นะ”

ดวงตาเขาสั่นไหวขณะที่ขมวดคิ้วแน่น เมื่อได้ยินจากเธอ ความรู้สึกแรกของเชนน์ไม่ใช่ความตื่นเต้นหรือยินดี แต่เขากลับถามอย่างกังวลว่า “แล้วเธอรู้สึกไม่สบายไหม? ทำไมเธอถึงได้ท้องทั้งที่ยังกินยาอยู่ล่ะ?”

“ฉันหยุดกินยามาสักพักแล้ว ฉันไม่ได้บอกเพราะว่าไม่อยากให้คุณเป็นห่วง แล้วฉันก็อยากจะตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ตอนนี้ฉันน่าจะท้องได้สักเดือนหนึ่งแล้ว เบนบอกว่าฉันไม่มีอาการของโรคเกล็ดเลือดจนถึงตอนนี้ดังนั้นจึงถือว่าฉันแข็งแรงดี เป็นไปได้ว่าลูกที่เราเสียไปก่อนหน้านี้ค่าเลือดไม่เป็นบวก ฉันฉีดยาต้านการสร้างแอนติเจนดีแล้วเพื่อป้องกันโรคเลือด ที่เหลือก็แล้วแต่สวรรค์ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป ไม่ว่าจะต้องเสี่ยงดายหรืออะไรฉันก็เตรียมใจไว้พร้อมรับแล้ว”

“นี่เธอพยายามจะให้ฉันกังวลจนตายเหรอไง? เรื่องสำคัญแบบนี้ทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกฉัน?”

แยนนี่โอบแขนรอบคอเขา เธอพยายามทำให้เขาใจเย็นลงก่อนพูดอย่างอ่อนโยน “นี่ฉันก็บอกคุณอยู่ไม่ใช่หรือไง? ฉันกลัวว่าถ้าบอกคุณก่อนหน้านี้ คุณก็จะคิดมากหรือไม่ก็โมโห หลังจากที่คิดทบทวนดูแล้ว ฉันเลยตัดสินใจว่าบอกคุณในคืนวันแต่งงานของเราจะดีกว่า เชนน์คุณคงไม่โมโหฉันในคืนแต่งงานของเราหรอกใช่ไหม?”

เชนน์ตอบ “เธอนี่มันเจ้าเล่ห์นัก…”

แยนนี่หัวเราะออกมาเสียงดัง “เอาล่ะ เลิกโมโหได้แล้ว ที่จริงฉันก็รู้สึกหิวนิดหน่อย คุณเจ้าบ่าวช่วยไปทำอะไรให้เจ้าสาวกินหน่อยได้ไหมคะ?”

เชนน์ยกมือขึ้นก่อนงอนิ้วพร้อมจะดีดหน้าผากเธอ

ขณะที่หัวเราะไปด้วย แยนนี่ก็หลับตารอให้เขาดีดหน้าผากเธอ

เชนน์หักใจทำเธอเจ็บไม่ได้ เขาแตะหน้าผากเธอเบา ๆ แทน “เอาเถอะ เธอชนะ”

แยนนี่วางมือเขาแนบไว้กับริมฝีปากเธอ แล้วจูบหลังมือเขาแผ่วเบา ก่อนพูดว่า “ขอบคุณนะ เชนน์”