เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1195

เชนน์ลงไปทำอาหารเย็นด้านล่าง

แยนนี่นั่งอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนถอดผ้าคลุมหน้าและเครื่องประดับผมอื่น ๆ ออก

จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดอยู่บ้านสบาย ๆ

เธอรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากที่ถอดชุดแต่งงานหนักอึ้งออกแล้ว

ต่อมาเธอก็เก็บลำไย ถั่ว และพุทราแดงที่วางเกลื่อนอยู่รอบเตียงออกไปเพื่อที่ว่าตอนนอนจะได้ไม่เจ็บ แล้วเธอก็หยิบลำไยลงไปให้เชนน์ด้านล่าง

เชนน์กำลังทำบัวลอยอยู่ในครัวเปิดสไตล์อเมริกัน

แยนนี่เดินไปหาเขาแล้วถามว่า “ไส้อะไรเหรอ?”

“งาดำน่ะ เธอชอบไหม?”

“ชอบนะ”

แยนนี่ปอกเปลือกลำไยแล้วก็เอาลำไยที่ปอกแล้วป้อนใส่ปากเชนน์ เขาอ้าปากรับลำไยโดยไม่ได้สนใจว่าเธอป้อนอะไรให้กิน

ลำไยหวานมาก

ปกติเชนน์ไม่ค่อยชอบของหวาน ๆ แต่ว่าเขาก็แค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น

แยนนี่แกะลำไยอีกลูกป้อนเข้าปากตัวเอง ลำไยนั้นให้พลังงานดีก็จริงแต่ถ้ากินมาก ๆ ก็เอียนได้

ขณะที่ทำบัวลอยอยู่ เชนน์ก็แนะว่า “ฉันจะบอกเฮนรี่ให้ส่งคุณป้ากันฮาจาร์มาที่นอร์ธ ซิตี้พรุ่งนี้ เราอยู่ที่มาร์ธาส์วินยาร์ดต่ออีกสักสองสามวันพักผ่อนรับอากาศบริสุทธิ์แล้วถือเป็นการฮันนีมูนด้วย”

แยนนี่พยักหน้า เธอกอดเอวเขาแล้วเอ่ย “แน่นอน เอาตามที่คุณพูดเลย แฟรงค์น่าจะกลับอังกฤษพรุ่งนี้แล้วเพราะว่าเขายังมีงานต้องทำ อ้อ แล้วก็ฮาจาร์ต้องตามแฟรงก์กลับเขาไปอังกฤษด้วยเพราะโรงเรียนเขาน่าจะเปิดแล้ว”

แม้แฟรงค์จะมาประกอบพิธีให้เชนน์และแยนนี่และว่าเขาก็อยู่ในประเทศนี้นานไม่ได้เพราะว่าตารางงานเขาแน่นมาก

ส่วนฮาจาร์ แยนนี่กับแฟรงค์ช่วยจัดการจนเขาได้สัญชาติอังกฤษแล้ว ฮาจาร์จะได้เรียนในอังกฤษ โรงเรียนก็ใกล้จะเปิดแล้ว ดังนั้นเขาจึงอยู่ต่อไม่ได้เช่นกัน

เชนน์ก้มหน้าลงจูบกระหม่อมของเธอ ขณะที่รอให้น้ำเดือดเขาบอกว่า “ถ้าเธออยากไปเจอฮาจาร์กับแฟรงค์หลังจากนี้ เราก็บินไปอังกฤษเยี่ยมพวกเขาได้ ฮาจาร์เองก็มานอร์ธ ซิตี้ได้ช่วงปิดเทอมฤดูร้อน”

“ก็ได้ แต่พอตอนนี้ฉันมีคุณ ฉันก็กลัวว่าความคิดถึงโหยหาที่ฉันมีให้คนอื่นจะลดลงไป เชนน์ คุณรู้ไหมว่าคุณช่วยฉันทนต่อความโหยหาบรรดาคนที่ฉันคิดถึงได้?”

เชนน์หัวเราะอย่างภูมิใจในตัวเอง “แน่นอน เธอไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร? ฉันเป็นผู้ชายของเธอนะ แล้วเธอก็ต้องคิดถึงฉันไว้สิ”

ขณะที่อยู่ในอ้อมแขนเขา แยนนี่ก็คิดบางอย่างได้ “แต่ว่าเราก็อยู่ที่มาร์ธาส์วินยาร์ดนานไม่ได้ เบนบอกว่าคนที่เป็นโรคเกล็ดเลือดแดงแบบฉันต้องคอยวัดค่าเลือดไว้ตลอดเพื่อไม่ให้เกิดเหตุไม่คาดฝัน อีกอย่างฉันต้องเริ่มเก็บเลือดเอาไว้เผื่อเวลาต้องถ่ายเลือดด้วย”

เชนน์จับข้อมือบอบบางของเธอและสัมผัสมันอย่างแผ่วเบา “ถ้าเธอยังต้องถ่ายเลือดเก็บไว้เอง แล้วฉันจะลำบากลงทุนสร้างกลุ่มช่วยเหลือที่มีเลือดกลุ่มอาร์เอชลบไปทำไมกัน? นั่นก็เพราะว่าฉันไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ แล้วฉันก็ไม่อยากเห็นเธอต้องถ่ายเลือดหรือว่าเก็บเลือดไว้ด้วย ฉันรู้ว่ามันฟังดูเห็นแก่ตัวที่ฉันคิดแบบนี้ แต่ว่านั่นก็เพื่อเธอแยนนี่ ร่างกายเธออ่อนแอแล้วฉันจะเห็นเธอผ่านกระบวนการถ่ายเลือดได้ยังไง?”

“ในกลุ่มช่วยเหลือมีคนที่เลือดกรุ๊ปเดียวกับเธอ เมื่อถึงเวลาที่เธอคลอดลูก ฉันจะให้สมาชิกส่วนหนึ่งมารอไว้เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเกี่ยวกับเรื่องเงิน ฉันจะจ่ายให้พวกเขามากเท่าที่พวกเขาต้องการเลย ฉันยังจะให้แน่ใจว่าจะตอบแทนพวกเขาถ้าพวกเขาต้องการการช่วยเหลือตอนไหน”

แม้ว่าจะเห็นแก่ตัว แต่แยนนี่จะไม่ซาบซึ้งกับความรักลึกซึ้งที่เชนน์มีให้ได้ยังไง?

เธอวางแขนที่บ่าเขาแล้วเขย่งขึ้นจูบริมฝีปากบางได้รูปของเขา เธอพูดย้ำให้เขามั่นใจ “เชนน์ ฉันจะไม่เป็นไร ฉันให้สัญญาว่าฉันจะปลอดภัย”

แยนนี่รู้ดีว่าเขากังวลเรื่องการตั้งครรภ์ของเธอและเธอก็รู้ถึงความกังวลเรื่องอื่นของเขา

เชนน์วางมือไว้ที่บั้นเอวเธอขณะที่จ้องเธอ สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจออกมา “เธอเองเป็นคนที่ไม่อยากมีลูกแท้ ๆ แต่ดูสิว่าตอนนี้ใครที่พยายามจะเป็นแม่เหลือเกิน”

เชนน์แตะหน้าท้องแบนราบของเธอชั่วครู่ และพูดกับเด็กในครรภ์ของแยนนี่ “เธอต้องเป็นเด็กดีนะ ถ้าให้ภรรยาของฉันต้องทรมาน ไม่อย่างงั้นพอเธอออกมาแล้วโดนสั่งสอนแน่”

เมื่อมองใบหน้าน่ากลัวของเขา แยนนี่ก็หัวเราะ “ลูกเพิ่งจะเดือนเดียวเอง ตอนนี้ยังไม่เป็นตัวคนเลยนะ คุณจะคุยได้ตอนที่ท้องแก่แล้วเท่านั้น ไม่งั้นเขาก็ไม่ได้ยินอะไรที่คุณพูดหรอก”