เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1196

พอแยนนี่ตั้งครรภ์เชนน์ก็วางมือจากงานทุกอย่าง เขากลับมาอยู่บ้านคอยดูแลแยนนี่ เธอรู้สึกว่าเขาแค่ตื่นเต้นกับการตั้งครรภ์ของเธอมากเกินไปหน่อยก็เท่านั้น

แยนนี่ก็ละงานของเธอเพื่ออยู่บ้านเหมือนกัน นอกจากการดูแลร่างกายตัวเองที่กำลังท้องแล้ว สิ่งที่แยนนี่ทำก็คืออ่านหนังสือตลอดเวลา

หรือไม่เธอก็นอนกกกับเชนน์ดูหนังที่ฉายจากโปรเจคเตอร์ด้วยกันบนโซฟาในห้องทำงาน

ก่อนเธอจะท้อง แยนนี่ไม่เคยคุ้นชินกับการนอนดึกมาก่อน

แต่พอเธอตั้งครรภ์ขึ้นมา เธอกลับตาสว่างยามดึกด้วยความเบื่อหน่าย เช่นเดียวกันกับเชนน์

พักนี้กว่าเธอจะพาตัวเองไปนอนบนเตียงได้ก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้วและหลับยาวจนเลยรุ่งสาง

เชนน์ถึงกับต้องปรึกษาหมอเบนว่ากิจวัตรการนอนแบบนี้ของเธอจะส่งผลต่อการตั้งครรภ์หรือไม่

หมอเบนยืนยันอีกครั้งว่าสิ่งสำคัญกว่าคืออารมณ์ที่ผ่อนคลายแจ่มใส เขาพูดเสริมอีกว่าคงไม่มีปัญหาอะไรตราบใดที่แยนนี่พักผ่อนเพียงพอและไม่รู้สึกอ่อนเพลีย

สามเดือนก่อนที่แยนนี่จะตั้งท้อง เชนน์วิตกกังวลอยู่ตลอดเวลา เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อเช็คดูท้องของเธอ

ชายหนุ่มแค่อยากจะแน่ใจว่าเขายังได้ยินเสียงลมหายใจสมํ่าเสมอของเธอขณะที่เฝ้าดูเธอหลับไหลอย่างสงบ

ระหว่างเดือนที่สี่ของการตั้งครรภ์ เชนน์กังวลว่าแยนนี่จะเบื่อหน่ายกับการอุดอู้อยู่แต่ในบ้านมานาน

เชนน์จึงซึ้อสัตว์เลี้ยงตัวเล็ก ๆ ให้กับเธอ

เจ้าแมวส้มน้อยตัวอ้วนปุ๊ก

เจ้าก้อนเหมียวน่ารักน่าเอ็นดูมาพร้อมกับดวงตาสีฟ้าสดใส

แสงแดดอุ่นจากดวงอาทิตย์ยามเหมันต์ส่องผ่านบานพับไม้เข้ามาในห้องทำงาน อาบชายหนุ่มและหญิงสาวที่เหยียดกายอยู่บนโซฟา

ชายหนุ่มนอนราบแผ่นหลังติดกับโซฟาสบาย ๆ ขณะที่หญิงสาวอิงกายอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ในมือของเธอมีเจ้าแมวอ้วนสีส้มคลอเคลีย พวกเขากอดแบ่งปันไออุ่นของแสงแดดที่ส่องเข้ามากระทบร่าง

เชนน์กำลังอ่านนวนิยายงานต้นฉบับของเช็คสเปียร์ ‘โรเมโอและจูเลียต’ ในภาษาอังกฤษให้แยนนี่ฟัง

ระหว่างที่กำลังฟังสำเนียงอังกฤษอันคล่องแคล่วของเชนน์ไปลูบหัวลูกแมวไป จู่ ๆ แยนนี่ก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสิบปีก่อนตอนเธอเจอกับเขาครั้งแรก

แยนนี่ยิ้มแล้วหันไปมองเขา “ครั้งแรกที่คุณมาที่ตระกูลจาคอป ทำไมคุณถึงบอกคาราว่าคุณเป็นพวกขี้ยาที่โดนพักการเรียนเพราะมีเรื่องทะเลาะวิวาทล่ะ?”

เชนน์ปวดหัวหนึบขึ้นมานิดหน่อยเมื่อแยนนี่พูดถึงเรื่องในตอนนั้น เขานวดระหว่างหัวคิ้วแล้วถอนหายใจ “อ่า คาราทำหน้าเหมือนจะกระโจนใส่ฉันตลอดเวลา ฉันแค่ปกป้องตัวเองจากยัยนั่นก็เท่านั้นเอง ไม่งั้นยัยนั่นคงมาเกาะแกะฉัน ถ้าฉันบอกว่าบอกว่าจบมาจากไอวี่ลีก ฉันแค่ไม่อยากทำให้ตำแหน่งคุณหญิงจินต้องด่างพร้อย”

แยนนี่หลุดขำออกมาเมื่อได้ฟังจากปากเขาจริง ๆ ถึงเธอจะพอรู้เจตนาของเขาอยู่แล้วก็เถอะ แยนนี่รู้สึกว่าเชนน์ออกจะตีบทแตกเกินไปเสียด้วยซํ้า “ไม่ใช่ว่าคุณชายเชนน์สามารถจัดการกับคนอย่างคาราได้อยู่หมัดหรอกเหรอ? ฉันไม่คิดว่าคาราจะทำอะไรคุณได้นะถ้าคุณเอาจริง แต่คนที่มีออร่าทรงเสน่ห์อย่างคุณ อยู่อย่างเงียบ ๆ ก็ดีเหมือนกัน”

ขายาวทั้งสองของเขาที่เกี่ยวกันไปมา เชนน์เลิกคิ้วขึ้นมองแยนนี่ “ผู้หญิงรสนิยมตํ่าพวกนั้นจะเทียบกับภรรยาของฉันได้ยังไง? พวกที่คิดว่าฉันจะพาตัวเองเถลไถลคงไม่เคยเจอกับภรรยาของฉันน่ะสิ เพราะถ้าพวกมันได้เจอก็คงรู้ไปแล้วว่าผู้หญิงพวกนั้นเทียบภรรยาของฉันไม่ติด”

หญิงสาววางนิ้วลงบนริฝีปากของเขา แล้วเอ่ยถามแกมหยอกล้อ “เชนน์ ฉันไม่เคยถามเรื่องความสัมพันธ์ในอดีตของคุณเลยนะ วันนี้คุณจะไม่เล่าหน่อยเหรอ?”

“...”

เชนน์ล้มตัวลงไปกับโซฟาและทำเป็นแกล้งตาย แยนนี่กระทุ้งขาเตะสีข้างของเขา “เชนน์?”

สักพักเชนน์ก็ลุกขึ้นนั่งแล้วตอบ “ฉันเคยคบคนอื่นมาบ้างก่อนจะเจอเธอ แต่เธอก็รู้นี่ว่าฉันรักแค่เธอคนเดียว หลังจากได้พบเธอแล้ว ใจฉันก็มีแต่ผู้หญิงที่ชื่อแยนนี่เพียงคนเดียวเท่านั้น ฉันไม่ได้จริงจังคนพวกนั้นและฉันอาจไม่ได้ใสซื่อบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้ฉันได้มาเจอเธอและเธอก็ทำให้ชีวิตของฉันมีสีสันมาเติมเต็ม”

แยนนี่คือคนในความสัมพันธ์ที่ได้ครอบครองเขาจริง ๆ และเธอก็ไม่คิดจะแบ่งเขาให้กับใคร แต่ใช่ว่าเธอจะเป็นคนที่ชอบจับผิดความสัมพันธ์ในอดีตที่ผ่านมา

ทุกคนล้วนมีอดีต ตอนที่เธอได้พบกับเชนน์ เขาก็เป็นชายวัยยี่สิบห้าไม่ใช่เด็กน้อยอีกแล้ว การที่เขาจะเคยคบหากับใครมาก่อนบ้างเป็นเรื่องที่เข้าใจได้

เพราะถ้าเขาบอกเธอว่าเคยบวชเป็นพระและไม่เคยแตะสีกามาก่อนจะเจอเธอ นั่นก็ฟังดูเหลือเชื่อไปหน่อย

ใช่ว่าเธอจะเลือกปฏิบัติกับคนที่เคยคบกับคนอื่นมาก่อน

แยนนี่แตะใบหูของเขาก่อนเอ่ยว่า “บางครั้งฉันก็รู้สึกมีความสุขจริง ๆ นะที่ชีวิตนี้ได้คุณมาเป็นของฉัน”

ใต้แสงอาทิตย์ที่โอบกอดคนทั้งสอง เชนน์โน้มกายจุมพิตเธอ เขาอุ้มเจ้าแมวน้อยออกจากโซฟาไปไว้บนพรมข้างใต้

เจ้าแมวน้อยยังป่วนเปี้ยนอยู่แถวนั้น

แยนนี่หัวเราะไหล่สั่น แล้วถามหยั่งเชิง “คุณจะทำอะไรน่ะ?”

เขากดเม้มริมฝีปากของเธอเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงทุ้มละมุนหยอกล้อ “ฉันอยากจะทำอะไรไม่ดีกับเธอน่ะสิ”

…

แยนนี่เริ่มแสดงอาการเมื่อเข้าสู่ระยะที่สามของการตั้งครรภ์

เธออาเจียนทุกอย่างที่เธอกินออกมา

เชนน์ทำอะไรไม่ถูกนอกจากเป็นกังวล เขาได้แต่มองเธออาเจียนครั้งแล้วครั้งเล่า มีครั้งหนึ่งที่แยนนี่กินปลาส้มเข้าไปหลังจากนั้นเธอก็พุ่งตัวไปยังห้องนํ้าแล้วอาเจียนออกมาจนเหลือแต่นํ้าดี

เชนน์ถึงกับอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา “ไม่ต้องมีลูกแล้ว แยนนี่ พอกันเถอะ”

หลังอาเจียนและล้างปากล้างคอเสร็จ แยนนี่ใช้ทิชชู่เช็ดปากแล้วเอ่ยทีเล่น “ถ้าเราจะไม่เอาเด็กแล้วจะเอาไปคืนที่ไหนล่ะ? ฉันเองก็ด้วย ตอนนี้ฉันไม่อยากจะมีลูกแล้วเหมือนกัน แต่เราจะมาเสียใจเอาตอนที่ฉันท้องแล้วไม่ได้นะ”

เชนน์ถอนหายใจแล้วอุ้มภรรยาไปยังโต๊ะกินข้าว แยนนี่มักอาเจียนตลอดตอนที่เธอกินข้าว

หญิงสาวกินดีอยู่ดี ไม่แสดงอาการประหม่าใด ๆ

เธอยังเอาหนังสือมาอ่านฆ่าเวลาที่โรงพยาบาลสองสามเล่มอีกด้วย

สัญญาณไวไฟในโรงพยาบาลไม่ค่อยเสถียรนัก แยนนี่ที่นอนบนเตียงพร้อมเครื่องแท็บเล็ต นั่งดูหนังไปกระตุกไป

แยนนี่ถีบเชนน์ที่นั่งอยู่ปลายเตียง

เชนน์หันมาแล้วถามอย่างเคร่งเครียด “มีอะไร? เธอปวดท้องเหรอ? จะคลอดแล้วเหรอ?”

“...” แยนนี่หัวเราะเสียงดังลั่น

“อีกตั้งสามวันกว่าจะถึงกำหนดคลอดนะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณกังวลเกินไปฉันก็คงไม่ต้องมานอนโรงพยาบาลเร็วอย่างนี้เหรอก เบื่อจะตายอยู่ละ!”

เชนน์นวดขมับตัวเองแล้วถอนหายใจยาวเหยียด “เธอทำฉันกลัวแทบตาย”

แยนนี่มองเขา เธอยิ้มแล้วเลื่อนแท็บเล็ตให้ “คุณคงไม่ได้หลับที่นี่ดีแน่ ในเมื่อตอนนี้ ฉันก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว มีหมอเข้ามาเช็คอาการเรื่อย ๆ ว่าฉันจะคลอดเมื่อไหร่ เพราะงั้นก็ไม่น่าจะมีปัญหานะ ทำไมคุณไม่กลับไปโหลดหนังมาสักเรื่องสองเรื่องมาให้ฉันล่ะ? ฉันเบื่อสุด ๆเลย ไวไฟที่โรงพยาบาลก็ห่วย”

เรื่องเล็กแค่นั้นเนี่ยนะ?

เชนน์พูดอะไรไม่ออก “คุณหญิงจิน คุณนี่ช่างทำผมประทับใจจริง ๆ”

แยนนี่หัวเราะคิกคักออกมาแล้วถีบเขา “มีปัญหาตรงไหนล่ะ เชนน์? ตั้งแต่ฉันท้อง คุณก็ตื่นตัวและเล่นใหญ่กับเรื่องเล็ก ๆ ตลอดเลย ฉันสิที่ต้องประทับใจคุณ เร็วเข้า ไปได้แล้ว กลับบ้านไปโหลดหนังมาให้ฉันซะ เลิกนั่งเฉย ๆ มองฉันได้แล้ว คุณเอาแต่จ้องจนทำฉันเกร็งไปหมดแล้วเนี่ย”

เขาเหลือบมองเธออย่างหงุดหงิด เชนน์ตบโต๊ะแล้วเชื่อมต่อฮอตสปอตให้แทน “ใช้ฮอตสปอตของฉันดูหนังไป มันน่าจะเร็วกว่า”

“แต่แบตจะหมดเร็วน่ะสิ”

“ฉันดูสนว่าแบตจะหมดด้วยเหรอ?”

แยนนี่คิดกับตัวเอง ‘ก็จริงแฮะ…’

เชนน์เลื่อนแท็บเล็ตคืนให้แล้วล้มตัวลงบนเตียงข้างเธอ “ฉันเหนื่อยแล้ว ของีบก่อนนะ ดูหนังของเธอไป ปลุกฉันด้วยถ้าเธอปวดท้อง”

“นอนพักเถอะ คุณจะวิตกจนเป็นบ้าเอานะถ้าคุณไม่นอนเดี๋ยวนี้”

ปากของเชนน์สั่นอย่างตะหงิด เขาคิดกับตัวเอง ‘ให้ตาย ฉันที่เห็นการนองเลือดมาก็เยอะ ไหงถึงกลัวที่ภรรยาจะคลอดลูกจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนขนาดนี้นะ?’

แต่ก็นั่นแหละ แยนนี่กำลังนอนดูหนังอยู่โดยมีเชนน์ผลอยหลับไปข้าง ๆ บนเตียงของเธอ

เป็นความสงบที่เงียบสงัด