เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1197

คืนนั้น แยนนี่ดูหนังต่อจนถึงเที่ยงคืน เชนน์ยังคงหลับไหลอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบสงบ

พอเก็บแท็บเล็ตไว้บนชั้นหัวเตียงนอนแล้ว แยนนี่ก็เตรียมตัวจะเข้านอน ก่อนจู่ ๆ จะรู้สึกไม่สบายตัวบริเวณช่วงล่างขึ้นมา

นํ้าครํ่าเธอแตก

แยนนี่ตกใจเรียก “เชนน์ เชนน์”

เธอเอื้อมมือเขย่าเขา

เชนน์ตื่นขึ้นมาด้วยสายตาพร่ามัว “เกินอะไรขึ้น เธอรู้สึกเจ็บท้องเหรอ?”

สีหน้าของหญิงสาวเรียบเฉย แล้วเอ่ยประโยคที่ทำให้เชนน์ถึงกับต้องหน้าซีด “ฉันคิดว่านํ้าครํ่าฉันแตก”

เชนน์ตื่นเต็มตาทันที เขาลุกออกจากเตียงวิ่งออกไปออกจากวอร์ดให้ไวที่สุด “ฉันจะไปตามหมอ! แยนนี่รอก่อนนะ ทนเอาไว้!”

“...”

ความเจ็บปวดที่สุดจะทนแล่นขึ้นมาทั่วทั้งร่างของแยนนี่ เธออยากจะตะโกนเรียกเชนน์ แต่ก็รู้สึกเจ็บจนยากจะเปล่งเสียงออกไป

เธอเอื้อมมือกดกริ่งเรียกพยาบาลที่อยู่ข้างเตียง

หญิงสาวสบถพร้อมคิดในใจ ‘เขาจะรีบวิ่งออกไปทำไม? กริ่งเรียกหมอก็อยู่ตรงนี้เนี่ย…’

เชนน์ตื่นตระหนกเกินกว่าเหตุตลอดเวลาพอเป็นเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอ

นางพยาบาลรีบเข้ามาเพื่อดูอาการของเธอหลังจากที่แยนนี่กดกริ่งได้ไม่นาน

เชนน์ออกไปจนถึงห้องทำงานแพทย์เพื่อตามหมอของแยนนี่มา

เขารีบติดต่อหมอเบนให้เข้ามาที่โรงพยาบาลและอยู่เตรียมพร้อมรับมือหากเกิดอะไรขึ้นกับแยนนี่

จากนั้นเขาก็โทรหาเฮนรี่และสั่งให้ส่งตัวผู้บริจาคเลือดจากโรงแรมที่อยู่ใกล้ ๆ มาเตรียมความพร้อมที่โรงพยาบาล

พอชายหนุ่มจัดการทุกอย่างที่ต้องทำแล้ว เขาก็รีบวิ่งกลับไปยังวอร์ดที่แยนนี่อยู่เพื่อเห็นว่าทั้งคุณหมอและนางพยาบาลเข้ามาดูแลเธอเรียบร้อยแล้ว

เชนน์เดินสวนนางพยาบาลเข้าไปหาหัวหน้าสูตินรีเวชกรรมแล้วสอบถาม “เธอเป็นยังไงบ้าง?”

หัวหน้าสูตินรีตรวจดูการเปิดตัวของปากมดลูกแล้วตอบกลับอย่างใจเย็น “ผู้อำนวยการจินคะ ตอนนี้ปากมดลูกเพิ่งจะเปิดได้แค่นิ้วเดียวเอง ในตอนนี้เราต้องรอจนถึงพรุ่งนี้เช้าเพื่อให้ปากมดลูกเปิดอย่างเต็มที่ค่ะ”

เชนน์ไม่อาจเข้าใจในสิ่งที่คุณหมอกล่าวออกมาได้ทั้งหมดพอ ๆ กับที่เขาเองก็ไม่รู้วิธีการหรือขั้นตอนการทำคลอด ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วถาม “แล้วเธอต้องทนเจ็บอีกนานแค่ไหน?”

“นี่เป็นการคลอดครั้งแรกของคุณหญิงจินนะคะ ดังนั้นจึงจะต้องใช้เวลาราว ๆ สิบชั่วโมงกว่าปากมดลูกจะเปิดเต็มที่ และแน่นอนว่าอาจมีโอกาสที่ปากมดลูกอาจขยายตัวแค่ภายในห้าหรือหกตัวโมงหรืออาจจะนานถึงสิบหาหรือสิบหกชั่วโมงเลยก็ได้ค่ะ”

“แล้วจะให้เธอทนเจ็บจนตายรึงไง? ไม่มีทางอื่นเลยเหรอ?”

คุณหมอหญิงส่ายหน้าแล้วตอบ “นี่เป็นทางที่จะคลอดเด็กออกมาได้อย่างปลอดภัยค่ะ”

แยนนี่กำลังนอนทนเจ็บอยู่บนเตียง เธอกำผ้าปูที่นอนไว้ในมือแน่น ใบหน้าซีดขาวเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อท่วมจนเส้นผมของเธอติดพันกัน

เชนน์เดินเข้าไปหาเธอแล้วนั่งลงข้างเตียง เขากุมมือของแยนนี่ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งคอยช่วยจัดเส้นผมที่กระจัดกระจายให้

คุณหมอหญิงและนางพยาบาลกำลังจะขอตัวออกจาห้องหลังจากตรวจแยนนี่แล้ว

อารมณ์ของเชนน์ถึงจุดเดือดจากความตึงเครียด เขาตะคอกออกมา “พวกแกกล้าออกจากห้องนี้ได้ยังไง? ไม่เห็นเหรอว่าเธอกำลังเจ็บอยู่? กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้!”

ด้วยสถานะอันน่านับถือและเปี่ยมอำนาจของเชนน์ทำให้คุณหมอและนางพยาบาลไม่กล้าขัด

คุณหมอยิ้มออกมาแล้วเอ่ยเพื่อยืนยัน “ผู้อำนวยการจินคะ ถึงคุณหญิงจินจะกำลังเจ็บปวด แต่นี่เป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงทุกคนต้องเผชิญเมื่อใกล้ถึงเวลาคลอดค่ะ ในขั้นตอนนี้เราต้องตรวจสอบการเปิดตัวของปากมดลูกเป็นระยะ ๆ ตอนนี้คุณหญิงจินยังไม่สามารถคลอดเด็กออกมาได้หากมดลูกยังเปิดไม่ถึงบริเวณอุ้งเชิงกรานค่ะ”

แยนนี่จับแขนของเชนน์ไว้แน่น ถึงเธอจะรู้สึกเจ็บจนหน้าเหยเกแต่เธอก็ขอร้องเขา “ปล่อยไปตามนั้นเถอะ เชนน์”

หลังจากนั้นเชนน์ก็ยอมปล่อยพวกหมอออกไป

แยนนี่กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเป็นพัก ๆ

เชนน์วางแขนจ่อตรงริมฝีปากของเธอแล้วพูดขึ้น “ถ้าเธอกัดฉันเธออาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้”

แยนนี่ใช้แขนของเชนน์เป็นเครื่องมือระบายความเจ็บปวดโดยการกัดลงไปทุกครั้งที่เธอเจ็บ

หลังจากผ่านไปหกชั่วโมงเต็ม แยนนี่ก็ค่อย ๆ คุ้นชินกับความเจ็บจากการหดเกร็งมดลูก

เธอนอนนิ่งบนเตียง แยนนี่ดูแทบจะคงสติไม่อยู่ เธอเหมือนปลาที่กำลังอ้าปากพะงาบต้องการนํ้าอย่างสิ้นแรง

รุ่งสางมาเยือน คุณหมอเข้ามาตรวจอีกครั้งแล้วแจ้งว่า “จากความเร็วของการขยายตัวปากมดลูกที่เปิดถึงหกนิ้วแล้ว มดลูกน่าจะเปิดออกเต็มที่ประมาณเก้าโมงเช้าค่ะ คุณหญิงจินจะถูกนำตัวไปที่ห้องคลอดนะคะ”