เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 249

ระหว่างการตรวจอัลตร้าซาวด์อยู่นั้น จะเห็นความผิดปกติของทารกที่กำลังม้วนตัวอยู่

หมอบอกว่า "อายุครรภ์ได้ประมาณสามเดือนแล้ว แต่เด็กยังไม่ได้เจริญเติบโตเต็มที่ อย่างไรก็ตาม เมื่อเข้าไตรมาสเดือนที่ห้าของการตั้งครรภ์ คุณจะได้เห็นรูปร่าง ลักษณะของทารกได้อย่างชัดเจน”

เวอเรียนนอนดูภาพที่ฉายออกมาตอนนอน เธอถามเบา ๆ ว่า "หมอคะ เด็กไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?"

"ค่อนข้างดีทีเดียว แต่ตอนผมดูกราฟระดับฮอร์โมนของคุณก่อนหน้านี้ ระดับกราฟของคุณค่อนข้างต่ำ คุณจะต้องคอยจับตาดู ช่วงนี้กินอาหารได้ตามปกติไหม?”

มาดามลีอาห์บอกว่า "ดูเหมือนว่านายหญิงจะควบคุมเรื่องการทานอาหารไม่ค่อยได้ เธอมักจะอาเจียนอาหารเหล่านั้นออกมา ตอนนี้เธอผอมลงมาก"

"นั่นถือเป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องกังวลมาก ให้เธอกินในสิ่งที่เธอกินได้ และพักผ่อนเมื่อให้มากขึ้นเมื่อเธอต้องการ เธอสามารถเดินเล่นได้เป็นครั้งคราว สิ่งสําคัญที่สุดคือ ต้องทำให้เธอมีภาวะทางอารมณ์ที่ดี”

สักพักหมอก็บอกว่า "เสร็จแล้ว ลุกขึ้นได้"

หลังจากที่ตรวจสุขภาพของเวอเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น เธอกับมาดามลีอาห์ก็ออกมารับวิตามิน และอาหารเสริมการตั้งครรภ์ของเธอด้านนอก

เมื่อพวกเขามาถึงทางออกของโรงพยาบาล เวอเรียนรู้สึกอยากจะเข้าห้องน้ำอย่างเร่งด่วน เธอบอกว่า “มาดามลีอาห์ คุณรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อน”

"คุณให้ฉันไปเป็นเพื่อนด้วยไหม?"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับมา"

เวอเรียนเดินไปที่ห้องน้ําที่ชั้นหนึ่ง หลังจากใช้เวลาในการเดินหานานพอสมควร

เมื่อเธอออกจากห้องน้ํา เธอก็ชนเข้ากับคนที่เคาน์เตอร์หลักของโรงพยาบาล

แขนเรียวยาวของคน ๆ นั้นช่วยพยุงเธอขึ้นมา เมื่อเวอเรียนกําลังจะกล่าวขอบคุณ บุคคลนั้นที่เธอสังเกตเห็น ใบหน้าที่ดูคุ้นเคย และหล่อเหลาเป็นอย่างมากเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา

"เขา-ฮีลตัน...!"

ซาเวียร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ในขณะที่เขาปล่อยแขนของเธออย่างเย็นชา เขาตอบว่า "ขอโทษที"

เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันหลังจากไป ด้วยการแสดงออกที่เย็นชาและห่างเหิน

เวอเรียนตกตะลึงไปชั่ววินาทีก่อนที่จะไล่ตามเขา เธอเรียก "ฮีลตัน! ฮีลตัน!" ฮีลตัน!"

เวอเรียนคว้าตัวเขาไว้ และจับมือของเขาทันที เธอรู้สึกอารมณ์ดีเหนือคำบรรยาย “คุณ… คุณยังไม่ตายจริง ๆ ด้วย! ฮีลตัน… ฉันรู้ว่าคุณจะไม่เป็นไร! นี่มันโชคดีมาก… คุณยังมีชีวิตอยู่… ฉันคิดถึงคุณมาก… คุณ…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ชายคนนั้นก็ผลักมือของเธอออกไป แล้วจ้องมองด้วยแววตาที่เย็นชาคู่นั้นของเขา จากนั้นเขาก็มองเธออย่างใจเย็น ก่อนที่จะพูดว่า “คุณคงทักคนผิด”

สายตาที่จ้องมองมาของเขานั้นดูห่างเหิน

เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนกับฮีลตัน น้ำเสียงที่ทุ้ม นุ่มลึกเหมือนกับฮีบตัน หรือแม้แต่แขน ขาของเขาก็เรียวยาวน่าดึงดูดเช่นกัน… แต่ตอนนี้เขากำลังจะบอกเธอว่า เธอจำผิดคนจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?

จะเป็นไปได้ยังไง... ?

เวอเรียนรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอ และกล่าวว่า "ฮีลตัน คุณจะมาเล่นตลกกับฉันอะไรที่นี่ตอนนี้? ฉันรอคุณมาตลอดเวลา และฉันรู้ว่าคุณจะไม่ทอดทิ้งฉัน และเจลลี่ บีน ไปไหน ก่อนหน้านี้ฉันไปที่แผนกสูตินรีเวชเพื่อตรวจการตั้งครรภ์ และหมอบอกฉันว่าลูกของเราสบายดี ที่นี่ ตรงนี้ให้ความรู้สึก..."

ขณะที่เธอกำลังพูดอยู่นั้น เวอเรียนคว้ามือของเขาและวางเอาไว้บนท้องเล็ก ๆ ของเธอ แต่ซาเวียร์สะบัดมือของเขาออก แล้วพูดว่า “คุณจำคนผิดจริง ๆ”

ชายคนนั้นเดินหายออกไปจากสายตาของเธอ

เวอเรียนพยายามไล่ตามเขา แต่เพราะโรงพยาบาลนั้นมีคนเป็นจำนวนมาก ทำให้ซาเวียร์นั้นสลัดเธอออกไปโดยใช้เวลาไม่นาน

ตอนที่เวอเรียนออกจากโรงพยาบาล เธอมีอาการกระหืดกระหอบ

มาดามลีอาห์รีบจับหล่อนทันที ก่อนที่จะเตือนว่า "นายหญิง ระวังเด็กในท้องด้วย คุณวิ่งเร็วขนาดนี้"

เวอเรียนคว้ามือมาดามลีอาห์ไว้ทันที เธอพูดอย่างตื่นเต้นว่า "มาดามลีอาห์ เมื่อสักครู่นี้ฉันเจอฮีลตัน! คุณเห็นเขาเมื่อสักครู่นี้ ตอนทีืยืนอยู่ตรงนี้หรือเปล่า?"

"นายหญิง คุณจำคนผิด คิดว่าคนอื่นเป็นเขาหรือเปล่า? ช่วงนั้นฉันยืนอยู่ตรงนี้ไม่เห็นนายท่านเลย"

เวอเรียนนกวาดตามองอย่างบ้าคลั่ง เธอส่ายหัวและพูดว่า "เป็นไปไม่ได้... ฉันเห็นเขามาก่อนหน้านี้! คุณต้องเชื่อฉันนะ มาดามลีอาห์ ฉันเห็นเขาจริง ๆ! ฮืออ... เขาจับมือฉันและพยุงฉันขึ้น ฉันไม่ได้โกหกคุณ มาดามลีอาห์!”

มาดามลีอาห์ใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก เพื่อโน้มน้าวให้เวอเรียนนั้นยอมกลับบ้าน ทันทีที่เธอขึ้นรถ เธอรีบโทรศัพท์หาจอห์นอย่างตื่นเต้น

ทันทีที่มีคนรับสายโทรศัพท์ เธอพูดอย่างบ้าคลั่งว่า "พ่อคะ วันนี้หนูเจอฮีลตันที่โรงพยาบาลค่ะ! เขายังไม่ตาย!"

จอห์นรับโทรศัพท์จากปลายสายทันที เขาพูดว่า "เธอพูดว่าอะไรนะ?"

"ฮีลตันยังไม่ตายจริง ๆ ค่ะ!"

"แน่ใจเหรอว่า เธอไม่ได้เข้าใจผิดว่าเขาเป็นคนอื่น"

"หนูมั่นใจแน่นอน พ่อรีบส่งคนไปตามหาเขาได้ไหมคะ? หนูกลัวว่าฮีลตันจะออกไปจากเมืองนอร์ท ซิตี้ เสียก่อน!”

จอห์นคิ้วขมวดแล้วพูดว่า "ถ้าฮีลตันยังมีชีวิตอยู่ ทําไมเขาถึงไม่กลับมาบ้านล่ะ? ในเมื่อเขาก็ได้เจอเธอแล้ว เขาจะหนีไปทําไม"

"หนู... หนูไม่รู้ ทำไมเขาจําหนูไม่ได้ และหนูเองก็ไม่แน่ใจว่าทําไม... พ่อคะ อย่ากังวลกับรายละเอียดเล็กน้อยได้ไหมคะ? พ่อแค่ส่งคนไปตามหาเขาได้ไหม?"

จอห์นสงสัยเล็กน้อย แต่ก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เวอเรียนพูด เขาพูดว่า "โอเค ฉันจะส่งคนไปตามหาเขา อย่าตื่นตระหนก ดูแลตัวเองและเด็กในท้องของเธอให้ดี”

"ถ้ามีการอัปเดตใด ๆ คุณพ่อต้องบอกหนูนะคะ”

หลังจากบทสนทนาทางโทรศัพท์สิ้นสุดลง อารมณ์ของเวอเรียนนั้นโลดโผนราวกับว่าพวกเขากำลังนั่งรถไฟเหาะ

ฮีลตันยังไม่ตาย...

มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเธอโดยไม่รู้ตัว

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอคิดถึงสายตาที่จ้องมองที่แสนจะดูห่างเหินของเขานั้น หัวใจของเวอเรียนรู้สึกราวกับว่ามันถูกรถทับจนแตกเป็นชิ้น ๆ อย่างรุนแรง

"มาดามลีอาห์ ทําไมฮีลตันถึงจําฉันไม่ได้? หรือว่าเขาอาจสูญเสียความทรงจําของเขาเพราะอุบัติเหตุที่ถูกรถชนใช่ไหม?"