เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 273

เวอเรียนอธิบายกับเซรีนอย่างตรงไปตรงมา "ฮีลตันมีน้องสาว เป็นลูกสาวของอารอง เหมือนว่าเธอจะติดเขาตั้งแต่ยังเด็ก และชื่นชมเขามากด้วย แต่หมือนเธอจะเกลียดฉัน"

"ไปทำเธอโกรธโดยไม่ตั้งใจหรือเปล่า?"

เวอเรียนคิดอยู่สักพัก แต่เธอก็คิดไม่ออก ถ้าเธอเคยทำให้ เจน ฟัดด์ โกรธ "ฉันแค่คุยกับเธอครั้งหรือสองครั้งเอง เธอมักจะทำเย็นชาใส่ฉันโดยเฉพาะ แล้วทำให้รู้สึกว่าไม่ต้อนรับฉัน แม้ว่าฉันจะไม่ได้ไปเจอเธอบ่อยก็เถอะ ฉันแค่รู้สึกว่าในฐานะภรรยาของฮีลตัน มันจะดีกว่าถ้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับญาติของเขา"

"นั่นก็จริง แต่ดูจากที่เธอเคยบอกก่อนหน้านี้แล้ว ฉันรู้สึกว่าการแต่งงานมันดูยุ่งยากจัง ฉันไม่อยากจะแต่งงานเลย"

เวอเรียนจ้องหน้าจอโทรศัพท์แล้วหัวเราะ "เธอไม่คิดจะแต่งงานจริง ๆ เหรอ? แม่เธอไม่ได้รีบให้เธอแต่งงานหรอกเหรอ?"

"เอ่อ-โอ้ อย่าพูดเรื่องนั้นเลย แม่ฉันเพิ่งโทรมา อยากให้ฉันพาเชอเนอร์ไปทานข้าวที่บ้าน แต่ฉันเพิ่งเลิกกับเขามา แล้วไม่รู้จะอธิบายกับแม่ยังไง แม่ต้องบ่นที่ฉันดีไม่พอแน่ น่ารำคาญจะตาย"

สิ่งแรกที่เวอเรียนนึกถึงคือ วิลสัน น่าแปลก ถ้าหากว่าวิลสันทำอะไรบางอย่างกับเซรีน เธอมักจะเกี่ยวข้องกับวีลสัน เมื่อเธอนึกถึงเซรีน

"ทำไมล่ะ...เธอก็ขอให้วิลสันกลับไปบ้านกับเธอ ถ้าแม่เธออยากจะพบเขา แม่เธอคงดีใจ แล้วลืมเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเชอเนอร์"

"ให้ตายสิ...ฉันต้องคิดว่าฉันจะยังมีชีวิตอยู่ได้อีกนาน ถ้าฉันพาวิลสันไปที่บ้าน ลืมซะเถอะ ฉันไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัว"

เธอคุยกับเซรีนสักพัก แล้วหลังจากนั้นเธอเอนตัวนอนลงบนหมอนนุ่ม แล้วหลับไป

เธอไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน เธอรู้สึกว่ามีคนเอามือถือออกจากมือ เธอตื่นขึ้นมา ทันที เห็นรูปร่างเลือนรางของฮีลตันอยู่ตรงหน้าเธอ

ฮีลตันบ่นขณะที่ห่มผ้าห่มให้เธอ "ทำไมคุณชอบหลับพร้อมโทรศัพท์ในมือตลอดนะ?"

เธอขยับให้อยู่ในท่าสบาย แล้วพึมพำเสียงแหบ "ฉันเผลอหลับตอนคุยกับเซรีน คุณเพิ่งกลับมาเหรอ?"

"ใช่"

"อารองเป็นยังไงบ้าง ฟื้นหรือยัง?"

"ฟื้นแล้ว หมอบอกว่าท่านปลอดภัย"

เวอเรียนพยักหน้า เธอง่วงนิดหน่อย แต่ก็นอนไม่หลับอีกแล้ว เธอหาวขณะถาม "ตอนนี้กี่โมงแล้ว?"

"เกือบสี่ทุ่มแล้ว"

เขาก้มตัวตัวลงมา เธอโอบแขนไว้รอบคอเขา "คุณอยู่เป็นเพื่อนเจนตลอดเลยหรอ?"

เขาตกใจเล็กน้อย มองรอยแดงตรงแก้ม เพราะเกิดจากการที่เธอนอนหลับ เขาหยิกแก้มเธอแล้วยิ้ม "คุณหึงหรอ?"

เธอซบหน้าลงที่อกของเขา แล้วพูดเสียงอู้อี้ "ไม่รู้เหมือนกัน ฉันคงจะคิดมากไปเอง แต่ฉันมักจะรู้สึกว่าเจนมีความรู้สึกพิเศษต่อคุณ เหมือนว่าเธอคิดว่าฉันจะแย่งคุณไปจากเธออยู่ตลอด"

มีความคับข้องใจอยู่ในคำพูดของเธอ

ฮีลตันกอดเธอแน่นขึ้น และจูบบนขมับของเธอ "อย่าห่วงเรื่องนั้นเลย"

เวอเรียนยิ้ม

ผู้หญิงที่ฮีลตันรักมากที่สุด ก็คือภรรยาของเขาเสมอ

เธอเอนตัวลงบนอกเขา "พรุ่งนี้ไปเยี่ยมอารองกันเถอะ"

"ตกลง"

เช้าวันต่อมา เวอเรียนทำซุปปลาคาร์พตุ๋น แล้วไปเยี่ยมเจมส์ที่โรงพยาบาลกับฮีลตั้น

ซาร่ากับเจนก็อยู่ที่โรงพยาบาล

ฮีลตันกับเวอเรียนเข้าไปในห้องคนไข้ด้วยกัน เจมส์มองไปที่พวกเขา แล้วยิ้ม "ฮีลตัน! เวอเรียน! พวกเธอมาที่นี่ทั้งสองคนเลย"

ฮีลตันถาม "พวกเรามาเยี่ยมอารอง วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ?"

"ฉันสบายดี ไม่เป็นอะไรแล้ว"

ฮีลตันวางกระติกน้ำร้อนที่เขาถือมาไว้บนตู้ข้างเตียงแล้วถาม "อารอง รีอาน่าทำซุปปลาคาร์พตุ๋นไว้เมื่อเช้านี้ อยากจะดื่มตอนยังร้อนอยู่ไหมครับ?"

เจมส์ขมวดคิ้วแล้วบ่นเธอ "เจนนี่ อย่าหยาบคายสิ พ่อจะดื่มซุป มันรสชาติพอดีสำหรับพ่อ มันน่าสนุกนักหรือที่จงใจสร้างปัญหาให้พี่สะใภ้ของลูก?"

"คุณพ่อคะ! ทำไมถึงเข้าข้างเธอล่ะ? หนูเป็นลูกสาวคุณพ่อนะ!"

เจนรีบออกไปจากห้องทันที

ซาร่าก็อารมณ์ไม่ดีเหมือนกัน เธอพูดเสียงเย็นชา "ฉันจะไปตามเจนนี่"

เหลือเพียงสามคนอยู่ในห้องคนไข้

เจมส์ยิ้มให้เวอเรียนอย่างเอ็นดู "เจนยังเด็กอยู่ อย่าถือสาเธอเลยนะ"

"อารอง หนูไม่ถือสาหรอกค่ะ ถ้าคิดว่าซุปอร่อย ก็ดื่มอีกนะคะ"

เจมส์ยิ้มกว้าง "ได้สิ"

คณะที่เจนรีบออกมาจากโรงพยาบาลและซาร่า ตามเธอมาข้างหลัง

เจนกัดฟันแล้วบ่น "คุณแม่คะ ทำไมคุณพ่อไปเข้าข้างเวอเรียน ลืมเรื่องที่พี่ชายไปเอาใจเธอได้เลย แม้แต่คุณพ่อก็ยังไปเข้าข้างเธอด้วย!"

ซาร่าปลอบใจเธอ "เจนนี่ หนูเป็นลูกแท้ ๆ ของคุณพ่อ คนที่คุณพ่อรักมากที่สุดก็คือ ลูก แต่ลูกต้องทำตัวฉลาดกว่านี้ อย่าพูดไม่ดีกับเวอเรียนต่อหน้าคุณพ่อสิ"

"แต่หนู...หนูแค่ทนไม่ได้! หนูทนไม่ได้ที่เธอประจบคุณพ่อตลอดเวลา! เธอไม่ใช่ลูกคุณพ่อซะหน่อย ทำไมคุณพ่อถึงเชื่อเธอนะ?!"

ซาร่าตกใจ "อย่าพูดแบบนี้สิ เธอเป็นภรรยาของพี่ชายลูก มันก็สมเหตุสมผลที่เธอจะทำดีกับคุณพ่อ แต่ลูกต้องไม่พูดไม่ดีกับเธอต่อหน้าคุณพ่ออีก"

"ฮึ่ม หนูไม่สน คุณพ่อจะทำอะไรได้ ถ้าหนูพูดไม่ดีกับเธอ นามสกุลของเวอเรียนไม่ใช่ฟัดด์ ซะหน่อย ทำไมหนูต้องทนเธอด้วย?"

"ถึงนามสกุลของเธอจะไม่ใช่ฟัดด์ แต่อย่าลืมระวังคำพูดด้วย อย่าทำให้คุณพ่อโกรธ ทำได้ไหม?"

เจนกัดริมฝีปากและระบายความโกรธโดยไม่พูดอะไรอีก