เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 39

เวอเรียน เดินตาม เจลลี่ บีน ที่กำลังโกรธขึ้นไปที่บนห้องของเธอ

เจ้าตัวน้อยปีนขึ้นไปบนเตียงของเธอแล้วก็ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มพร้อมกับตุ๊กตาเปเปอร์ พิค ของเธอ พร้อมกับร้องไห้อย่างเสียใจ

เวอเรียน เข้ามานั่งข้างเตียง เธอปลอบโยนเด็กน้อยที่เศร้าเสียใจ “บางทีคุณพ่ออาจจะติดธุระสำคัญบางอย่างอยู่ เขาเลยไม่สามารถมาเข้าร่วมกิจกรรมพ่อแม่ลูกของ เจลลี่ บีน ได้ หนูอย่าน้อยใจพ่อเขาเลยนะคะ หยุดร้องไห้ได้ไหมคะคนดี?”

เจ้าตัวน้อยเปิดผ้าห่มอย่างโกรธ ๆ ร่างเล็ก ๆ ของเธอนั่งอยู่บนเตียงดวงตากลมโตของเธอแดงก่ำ เธอดูน่าสงสารมากเหมือนกระต่ายผู้น่าสงสารที่ถูกทอดทิ้ง “พ่อรักพี่ชายมากกว่าหนู! หนูจะไม่รักพ่ออีกต่อไปแล้ว!”

การเปรียบเทียบระหว่างความรักที่ได้รับในหมู่เด็ก ๆ เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ยิ่งไปกว่านั้นคือ ฮีลตัน มีความลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด เขาได้บังเอิญทำร้ายหัวใจดวงน้อย ๆ ของ เจลลี่ บีน อย่างไม่ได้ตั้งใจ

เวอเรียน โอบกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนของเธอ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาเบา ๆ และปลอบโยนเธออย่างนุ่มนวล "อย่าร้องไห้อีกเลยนะจ๊ะ ดูสิตาหนูบวมไปหมดแล้วถ้าไม่หยุดร้องเดี๋ยวจะไม่สวยน๊า"

“มอนตี้ ทำไมพ่อถึงรักพี่ชายมากกว่าหนูล่ะคะ เขาเป็นพ่อของหนูนะ! หรือเป็นเพราะหนูดื้อเหรอคะ?”

เด็กน้อยขมวดคิ้วและมองไปที่ เวอเรียน ด้วยความเจ็บปวดและใบหน้าที่งุนงงเต็มไปด้วยความสงสัย เวอเรียน นั่งตัวแข็ง และรู้สึกเป็นทุกข์มากยิ่งขึ้น

เธอควรตอบคำถามของ เจลลี่ บีน อย่างไรดีล่ะ? เธอควรบอกหนูน้อยดีไหมว่า เซย์น ก็เป็นลูกของพ่อเธอด้วยเช่นกัน?

เวอเรียน ทำได้แค่พยายามเปลี่ยนเรื่องและพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ “คุณพ่อรับปากแล้วว่าจะไปร่วมกิจกรรมพ่อแม่ลูกของหนูครั้งหน้าไม่ใช่เหรอคะ?”

"หนูโกรธที่พ่อทำตามแต่คำขอของพี่ชาย ส่วนหนูเคยขอให้พ่อไปตั้งหลายครั้ง แต่พ่อก็ไม่เคยไปเลยสักครั้ง!"

เด็กน้อยเอ่ยขึ้นมาอย่างอิจฉา ดวงตากลมโตของเธอมีน้ำตาไหลออกมา เวอเรียนรู้สึกว้าวุ่นใจและไม่รู้จะปลอบเด็กน้อยอย่างไรดี

เจ้าตัวน้อยสูดลมหายใจฟุดฟิดด้วยจมูกเล็ก ๆ ของเธอ เธอนั่งอยู่ตรงนั้นและพูดอย่างน่าสงสารว่า "พี่ชายมีทั้งป้า และพ่อ แต่หนูไม่มีใครเลย ฮือ ๆ "

เจ้าตัวน้อยพูดจบเธอก็น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป

เวอเรียนกอดเธอไว้ในอ้อมแขน และลูบหัวเด็กน้อยทันที เธอก้มศีรษะลงไปจูบหน้าผากอันขาวผ่องแล้วพูดว่า "ถึงพวกเขาจะไม่สนใจหนู แต่หนูยังมีฉันอยู่ทั้งคน ฉันจะดูแลหนูเองนะ"

“มอนตี้... ฮือ... คุณรักหนูมากที่สุดเลยใช่ไหมคะ? ฮือ...”

"ใช่จ๊ะ ฉันรักหนูมากที่สุดเลยนะ หยุดร้องไห้ได้ไหมคนดี?"

เจลลี่ บีน ตัวน้อยร้องไห้เสียงดัง เมื่อ ฮีลตัน เดินขึ้นมาชั้นบน เขาเห็นเจ้าตัวน้อยร้องไห้อย่างหนักใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา และน้ำมูก เขาขมวดคิ้วขึ้นทันที

"เจลลี่ บีน คุณพ่อคงไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นแน่นอน หนูเป็นสุดที่รักของคุณพ่อเลยนะ"

เจลลี่ บีน เม้มปากของเธอและฝังศีรษะของเธอไว้ในอ้อมแขนของ เวอเรียน ด้วยความโกรธ "ฮึ่ม หนูไม่รักพ่ออีกแล้ว พ่อออกไปให้ไกลเลย!"

ก่อนหน้านี้ ฮีลตัน ไม่ได้ร่วมกิจกรรมพ่อแม่ลูกของ เจลลี่ บีน เนื่องจาก นายใหญ่ฟัดด์ ขอเขาเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมแทนเขาเสมอ จอห์น ฟัดด์ รักหลานสาวคนนี้มากเพราะ เจลลี่ บีน ตัวน้อยเชื่อฟังและน่ารักมาตลอดตั้งแต่เธอยังเด็ก เธอเป็นแก้วตาดวงใจของเขา เขาแย่งหน้าที่เพื่อที่จะเลี้ยงดู เจลลี่ บีน แต่งานทำให้เขายุ่งอยู่ตลอด ดังนั้นตั้งแต่ที่ เจลลี่ บีน สามารถเดิน และพูดได้มากขึ้นเขาก็กลายเป็นคนดูแลเธออยู่ตลอดเวลา

เนื่องจากเกษียณจากการเป็นทหาร เขาจึงมีเพียงสามสิ่งที่ต้องทำเป็นประจำคือ เลี้ยงปลา เล่นหมากรุก และดูแลหลานสาวของเขา เขามักจะพา เจลลี่ บีน ไปเยี่ยมบ้านเพื่อน ๆ ในกองทัพด้วยกันเสมอ

ฮีลตัน คาดไม่ถึงว่าสิ่งนี้จะทำให้เจ้าตัวน้อยเกิดความเข้าใจผิดว่าเธอไม่ได้รับความรักจากคนเป็นพ่อ

ฮีลตัน นั่งลงข้างเตียงและอธิบายให้เจ้าตัวน้อยอย่างช้า ๆ “พ่ออยากไปเข้าร่วมกิจกรรมพ่อแม่ลูกกับ เจลลี่ บีน มาตลอดเลยนะ แต่คุณปู่มักจะขอไปแทนพ่อตลอด เพราะคุณปู่รักหนูมากจนพ่อต้องยอมให้คุณปู่เป็นคนไปแทน แต่พี่ชายของหนูไม่มีพ่อมาตั้งแต่ยังเด็ก เขาบอกเพื่อน ๆ ในชั้นเรียนว่าพ่อเป็นพ่อของเขา ถ้าพ่อไม่ไป พี่ชายของหนูจะเสียใจมาก หนูคงไม่อยากให้พี่ชายเสียใจไหมคะ?”

เจ้าตัวน้อยขบเม้มปากของเธอเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะโถมตัวเข้าสู่อ้อมแขนของฮีลตัน "พ่อคะ หนูรักพ่อมากนะคะ อะไรที่หนูพูดไปก่อนหน้านี้ พ่ออย่าโกรธหนูเลยนะคะ!"

ฮีลตัน ยิ้มอย่างอ่อนโยนและกอดเจ้าตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่นขึ้น เขาก้มศีรษะลงและจูบที่หน้าผากเล็กของเธออย่างนุ่มนวล

จากนั้นเขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "พ่อจะรักหนูตลอดไป"

เวอเรียน ที่ดูฉากนี้รู้สึกว่าหัวใจอ่อนไหวอย่างมาก ราวกับว่าหัวใจของเธอพังทลายลงในทราย เธอรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัวของเธอ

เด็กน้อยร้องไห้ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นมีทั้งน้ำตาและน้ำมูก เธอถูใบหน้าของเธอไปที่ใบหน้าฮีลตัน และจูบที่แก้มเขา ส่วนมือเล็ก ๆ ของเธอกอดคอของ เวอเรียน ไว้ด้วยและก็จูบที่แก้มของเธอด้วยเช่นกัน

เจ้าตัวน้อยจ้องมองผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยความกระตือรือร้น "พ่อคะ เจลลี่ บีน ไม่อยากนอนคนเดียวคืนนี้หนูอยากนอนกับพ่อและมอนตี้ ได้ไหมคะ! หนูอยากนอนตรงกลางค่ะ!"

ดวงตาสีดำของ ฮีลตัน เบิกกว้างอย่างตะลึง "เจลลี่ บีน เตียงและผ้าห่มของพ่อใหญ่ไม่พอที่จะให้เราทุกคนนอนรวมกันได้นะ"

เมื่อไม่เป็นไปตามความคาดหวังของเจ้าตัวน้อยแสนฉลาด เธอทำตาโตและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เจลลี่ บีน ตัวเล็กมากคงไม่ใช้ผ้าห่มและเตียงมากเกินไปหรอกค่ะ!"

เวอเรียน ยินดีอย่างยิ่งที่จะให้เจ้าตัวน้อยทำเช่นนั้น ถ้า เจลลี่ บีน นอนตรงกลางเขาจะแตะต้องตัวเธอไม่ได้และจะมาหาว่าเธอยั่วยวนเขาก่อนไม่ได้เช่นกัน!

“คืนนี้ เจลลี่ บีน ตัวน้อยของเราเศร้ามาก ถ้าอย่างนั้นถือว่าเป็นการชดเชยที่ทำให้หนูน้อยของเราเสียใจดีไหมคะ!”

เมื่อเขาหันมองมาที่เธอ ใบหน้าของเขาก็เคร่งเครียดทันที นั่นคือสิ่งนี้ทำให้เวอเรียน รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที