เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 41

แนนซี่ แซนเดอร์ และ เซย์น ทั้งคู่อยู่ในครัวก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในครัว แนนซี่ ยิ้มให้เธอแล้วพูดว่า “อรุณสวัสดิ์ เวอเรียน”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่สะใภ้”

เธอกำลังจะเทน้ำลงในแก้ว แนนซี่ ได้กล่าวอย่างเร่งรีบว่า “นั่นคือน้ำที่เหลือจากเมื่อคืนนี้ การดื่มน้ำที่ค้างคืนจะไม่ส่งผลดีต่อร่างกายของเธอนะ ฉันเพิ่งต้มน้ำเสร็จ เดี๋ยวฉันรินน้ำให้นะ”

เธอตกใจมากและแอบเป็นกังวลในการกระทำของแนนซี่ พร้อมเอ่ยขึ้นว่า “ขอบคุณค่ะ”

หลังจากที่ แนนซี่ ส่งแก้วน้ำให้เธอ ในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกจากห้องครัวไป เธอก็รู้สึกได้ว่ามีแรงผลักจากด้านหลังอย่างกะทันหันและน้ำที่เธอถือไว้ก็หกใส่มือของ เซย์น จนน้ำหมดแก้ว

“ฮะ! ฮือ อือ อือ… อ๊ะ! มันเจ็บมากเลยครับ!"

เซย์น ร้องไห้ด้วยความเจ็บจนน้ำตาไหนเต็มหน้าหลังจากถูกน้ำร้อนลวกมือทั้งแก้ว

ฮีลตัน ที่กำลังทานอาหารอยู่เริ่มขมวดคิ้วหลังจากได้ยินเสียงร้องไห้ของ เซย์น เขาเดินเข้าไปในครัวแล้วถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

ทันทีที่เข้ามาเขาสังเกตเห็นว่าในมือของ เวอเรียน กำลังถือแก้วอยู่ แม้น้ำในนั้นหกจนหมดแต่แก้วยังคงร้อนอยู่

แนนซี่ กอด เซย์น ไว้ในอ้อมแขนของเธอทันทีในขณะที่ใช้น้ำเปล่าล้างมือให้อยู่นั่น เธอก็ตะโกนออกมาว่า “เวอเรียน ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉันแต่ไหนแต่ไรมาตลอด แต่ เซย์นเขาเป็นแค่เด็กห้าขวบทำไมเธอถึงใจร้ายใจดำขนาดนี้ เธอทำได้ยังไง? นั่นเป็นน้ำร้อนต้มใหม่ ๆ เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันร้อนแค่ไหน!”

เวอเรียน ได้แต่ยืนตะลึงอยู่อย่างนั้น เธอได้ยินคำกล่าวหาที่ร้ายแรงพร้อมด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อของ แนนซี่ ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร

แนนซี่ ได้หันหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตามองไปที่ ฮีลตัน ด้วยสายตาที่เสียใจอย่างที่สุดและพูดว่า “ฮีลตัน คะ คุณช่วยพาฉัน และ เซย์น ไปส่งที่โรงพยาบาลได้ไหมคะ? ถ้าเกิดเป็นแผลพุพองฉันสงสารลูก กลัวว่าเขาจะเจ็บมากกว่านี้”

ฮีลตัน ใช้ดวงตาสีเข้มของเขามองไปที่ เวอเรียน ที่ยืนตะลึกอยู่กับที่ เมื่อดวงตาของเธอสบกับเขา ริมฝีปากของเธอกระตุกขึ้นเหมือนพยายามอธิบายบางอย่าง “ฮีลตัน ฉัน…”

แต่เขาได้หันไปเปิดตู้เย็น และหยิบถุงน้ำแข็งออกมา เขาวางก้อนน้ำแข็งลงบนหลังมือของ เซย์น และพูดเสียงเรียบว่า “ผมจะพาพวกคุณไปโรงพยาบาล”

เวอเรียน ได้แต่ยืนจ้องมองไปที่ ฮีลตัน และ แนนซี่ ที่พาเด็กชายไปโรงพยาบาลเพื่อรับแผลที่มืออย่างเร่งรีบ

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจคำอธิบายของเธอแต่อย่างใด เห็นได้จากที่เขาตอบรับคำขอของแนนซี่ โดยไม่มีเงื่อนไข

หัวใจของเธอกระตุกอย่างแรง

ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้เป็นเพราะ แนนซี่ แซนเดอร์ ที่ผลักเธอจากด้านหลังทำให้น้ำร้อนหกใส่มือของ เซย์น จนหมดแก้ว

ฮึ่ม... ดูเหมือนว่า แนนซี่ แซนเดอร์ เป็นแม่ที่โหดเหี้ยมกับลูกของตัวเองจริง ๆ เพื่อที่จะให้ ฮีลตัน เกลียดเธอ หล่อนจึงเต็มใจที่จะทำร้ายลูกชายของตัวเอง

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และเริ่มนำผ้ามาเช็ดน้ำที่หกบนพื้น แล้วเธอก็ได้ยินเสียงใส ๆ ของเด็กน้อย ดังมาจากชั้นบน

"คุณพ่อคะ! คุณพ่อคะ! มอนตี้? มอนตี้! อยู่ไหนกันคะ?”

เมื่อ เวอเรียน เดินออกไปเธอเห็น เจลลี่ บีน ค่อย ๆ เดินเตาะแตะลงมาพร้อมด้วยรองเท้าแตะลายการ์ตูนสีเหลืองตัวเล็กของเธออยู่ตรงบันไดด้านบน

เวอเรียน กังวลว่าเธออาจลื่นล้มจึงรีบวิ่งไปจับมือเล็ก ๆ ของเธอแล้วพูดว่า “เจลลี่ บีน ตื่นแล้วเหรอคะ เราไปทานอาหารเช้ากันดีไหมเอ่ย?”

เจลลี่ บีน พยักหน้าขณะมองไปที่ห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่า เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่า “มอนตี้ คุณพ่อของหนูอยู่ไหนเหรอคะ?”

“คุณพ่อของหนู… พาพี่ชายของหนูไปส่งที่โรงพยาบาลนะจ้ะ”

“พี่ชายป่วยหรอกเหรอคะ?”

เธอได้ส่ายหัวและตอบว่า “เมื่อเช้านี้เขาโดนน้ำร้อนลวก เป็นความผิดของฉันเอง ฉันประมาทจนทำให้พี่ชายของหนูได้รับบาดเจ็บแบบนั้น”

ถ้าเธอคอยระวังตัวจาก แนนซี่ มากกว่านี้ก็คงไม่ทำให้น้ำร้อนลวกมือของ เซย์น ได้หรอก

เจลลี่ บีน เงยหน้าใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมองและถามว่า “แล้วพี่ชายเจ็บมากหรือเปล่าคะ?

“ไม่มากจ๊ะ แต่มือของเขาคงไม่สามารถโดนน้ำได้ชั่วคราว”

ขณะที่พวกเขาลงมาถึงชั้นล่าง เจลลี่ บีน ก็พูดอย่างเด็ก ๆ ว่า “นั่งลงค่ะ มอนตี้”

เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่เธอก็ทำตามที่เจ้าตัวน้อยพูด เธอนั่งยอง ๆ และ เจลลี่ บีน เริ่มเอื้อมมาแตะศีรษะด้วยมือขาวนุ่มของเธอแล้วพูดว่า “มอนตี้ หนูรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจทำร้ายพี่ชาย อย่ารู้สึกเศร้าไปเลยนะค่ะ มอนตี้”

เนื่องจาก เวอเรียน กำลังจะเริ่มทำงานที่ ฟัดด์ กรุ๊ป เธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ เวอเรียน กระเด็นออกจาก ฟัดด์ กรุ๊ป ให้ได้!

แม้ว่า ฮีลตัน จะสงสัยเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของ เซย์น แต่มันก็ไม่สำคัญ เพราะตั้งแต่ที่ ฮีลตัน เข้ามาในห้องครัว เขาก็จ้องมองเธออย่างเห็นได้ชัด

…

เนื่องจาก ฮีลตัน และ แนนซี่ มุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลและเขาคงไม่ได้กลับบ้าน ความรับผิดชอบในการส่ง เจลลี่ บีน ไปโรงเรียนอนุบาลจึงตกอยู่ที่เวอเรียน

หลังจากส่ง เจลลี่ บีน เข้าโรงเรียนอนุบาลแล้วเธอก็ดูเวลา มันสายแล้วและที่ถนนสายนี้การเรียกแท็กซี่ยากกว่าการหาทองซะอีก

นี่เป็นวันแรกของเธอที่ ฟัดด์ กรุ๊ป เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะไปสายอย่างแน่นอน

ในขณะที่เธอกำลังยอมแพ้และเรียกรถแท็กซี่อย่างหมดหวังเธอได้เห็น รถปอร์เช่ หน้าตาคุ้นเคยคันหนึ่งหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เวอเรียน รู้สึกยินดีขึ้นมาทันทีที่กระจกลดลงมา

“เยลเลน โบดด์? คุณมาทำอะไรที่นี่?"

เมื่อเธอเข้าไปในรถ เธอก็เลิกคิ้วใส่เขา ขณะที่เธอรัดเข็มขัดนิรภัยเธอก็พูดด้วยความยินดีว่า “ฉันเจอคุณนั้นเป็นเรื่องที่ดีจริง ๆ ไม่อย่างนั้นฉันต้องไปทำงานสายแน่นอนเลย ทำไมคุณถึงอ้อมผ่านมาทางนี้ได้ล่ะ”

เยลเลน โบดด์ ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ผมไม่ได้อ้อม แต่ผมกำลังไปทำงานที่ ฟัดด์ กรุ๊ป คุณรู้ใช่ไหม และผมตั้งใจมารับคุณไปทำงานพร้อมกัน”

คำอธิบายนี้มัน...

“แล้วทำไมคุณไม่ทำงานที่บริษัทของคุณล่ะ แต่ไปทำงานใน ฟัดด์ กรุ๊ป แทน”

เยลเลน โบดด์ อยากจะบอกว่า 'ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคุณ'

เขาเลือกที่จะไม่พูดมันออกไปและกล่าวว่า “เยลเลน เอ็นเตอร์ไพร์ส ไม่เหมาะกับผม หลังจากขอร้องพ่อของผมเป็นเวลานาน ในที่สุดพ่อก็พูดกับลุงและอนุญาตให้ผมทำงานใน ฟัดด์ กรุ๊ป ได้”

ข้อตกลงที่ เยลเลน ได้ตกลงกับพ่อของเขาเป็นการส่วนตัวคือ ถ้าเขาไม่มีผลงานในสาขาศิลปะที่เขารักได้ภายในหนึ่งปีเขาจะต้องกลับไปช่วยบริหารธุรกิจในครอบครัวของเขา และคงได้เวลาหยุดที่เขาจะทำตัวเป็นภาระต่อครอบครัวโดยการผลาญเงินใช้ไปวัน ๆ ซะที