เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 49

แนนซี่ แซนเดอร์ ได้ละทิ้งศักดิ์ศรีของเธอทั้งหมดเพื่อที่จะ "ยั่วยวน" ฮีลตัน แต่ถึงอย่างนั้นไม่ใช่แค่เขาไม่ตอบสนองต่อมัน แต่เขากลับไม่สนใจที่จะเหลือบมองมาที่เธอและปฏิเสธเธอโดยการเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำทันที เธอที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำในสภาพที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าพร้อมด้วยที่น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูไหลลงมาจากดวงตา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอาการสั่นเครือว่า “ทำไมคุณถึงเต็มใจที่จะนอนกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าอย่าง เวอเรียน มอนท์ แทนที่จะเป็นฉัน ทำไมไม่ใช่ฉันล่ะ? ฮีลตัน ฉันเทียบกับเธอไม่ได้ตรงไหน?”

คำตอบเดียวที่เธอได้รับคือเสียงของน้ำที่กระทบไหลลงพื้นเท่านั้น

หรือเพราะเธอเป็นพี่สะใภ้ของเขา?

ไม่ เธอจะไม่ยอมให้หล่อนมาแย่งเขาไปจากเธอเด็ดขาด

…

คฤหาสน์ตระกูลมอนท์

หลังจากที่ เวอเรียน ออกจากคฤหาสน์ของตระกูลฟัดด์ ด้วยความรังเกียจ และกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลมอนท์ เธอใช้เวลาหลายชั่วโมงในการทำความสะอาดคฤหาสน์ ตามทฤษฎีเธอควรจะรู้สึก เหนื่อยล้า อ่อนเพลียหลังจากใช้แรงงานอย่างหนัก แต่ในความเป็นจริงแล้วเธอนอนอยู่บนเตียงกลับไม่รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าแม้แต่น้อย สักนิดเดียวก็ไม่มี ไม่ว่าเธอจะพลิกตัวไปมามากแค่ไหน ก็ไม่สามารถข่มตานอนได้ ที่แปลกกว่านั้นคือตอนนี้จิตใจของเธอกระวนกระวายว่า ฮีลตัน ขับรถออกไปอย่างรวดเร็วนั้น เขารีบไปไหนกันแน่

เขาคงไม่... เขากำลังไปหาผู้หญิงคนอื่นอยู่ใช่ไหม?

เธอตกใจกับความคิดเช่นนั้นที่มันแวบเข้ามาในจิตใจของเธอ

เขาออกไปหาผู้หญิงคนอื่น แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?

เธอจมอยู่กับความคิดของตัวเองในขณะที่มือเปิดโทรศัพท์และแสดงให้เห็นว่ามันเป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว

เธอเลื่อนดูรายชื่อการติดต่อจนมาถึงหมายเลขของ ฮีลตัน ฟัดด์ เธอรู้สึกขัดแย้งว่าควรโทรหาเขาดีไหม ในเมื่อเธอไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วทำไมเธอต้องโทรหาเขาเพื่อให้เขาต่อว่าอีกล่ะ?

แต่ถึงอย่างนั้น... ตอนนี้เธอเริ่มคิดถึง เจลลี่ บีน ขี้นมาแล้ว

ด้วยความคิดนี้จึงทำให้เธอมีความกล้าเพิ่มมากขึ้นและกดโทรออกไปหาเขา

เธอจะโทรหาเขาเพียงเพื่อถามว่า เจลลี่ บีน เข้านอนหรือยัง!

การโทรถูกเชื่อมต่อทันที หลังจากเสียงสัญญาณโทรศัพท์ที่ยาวนาน ก่อนที่เธอจะได้พูดแก้ตัวตามที่คิดไว้ ก็มีเสียงอันทรงเสน่ห์ของผู้หญิง ดังสะท้อนกลับมาจากปลายสาย

“เวอเรียน? เธอโทรหา ฮีลตัน มีธุระอะไร?”

แน่นอน เธอรู้ว่ามันเป็นเสียงของใคร

แนนซี่ แซนเดอร์... ทำไมเธอถึงรับสายของ ฮีลตัน ได้ล่ะ?

“พี่สะใภ้... ฉันต้องการคุยกับฮีลตัน ช่วยส่งโทรศัพท์ให้เขาทีได้ไหมคะ”

“ฮีลตัน กำลังอาบน้ำอยู่ ถ้าเขาออกมาแล้ว ฉันจะให้เขาโทรกลับหาแล้วกันนะ”

ด้าน เวอเรียน ที่ถือกำลังถือสายอยู่ เธอตกตะลึงหลังจากที่ได้ฟังอีกฝ่ายพูด และตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ไม่จำเป็น ไม่ต้องโทรกลับมา”

หลังจากคำพูดนั้นจบลงใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอดูขมขื่น เธอจึงรีบวางสายลง

หลังจากวางสายลงแล้วเธอก็นั่งลงบนเตียง อารมณ์ของเธอพลุ่งพล่านและเธอก็ไม่สามารถสงบลงได้

เธอบอกกับตัวเอง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอรู้เรื่อง 'รัก ๆ ใคร่ ๆ' ของ ฮีลตัน นอกจากนั้นเธอยังมีลูกกับเขา พวกเขาจะไม่เคยทำอะไรที่ใกล้ชิดกันเลยเหรอ?

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ เวอเรียน ก็ตระหนักได้ว่าตอนนี้เธอนอนไม่หลับ

ภาพของ ฮีลตัน ที่กำลังกอด แนนซี่ ฉายอยู่ในใจของเธอซ้ำ ๆ เธอรู้สึกไม่พอใจ อารมณ์ที่ขมขื่นกำลังก่อตัวขึ้น และขยายใหญ่ในตัวเธอมันทำให้เธอเจ็บแปบมากขึ้น น่าจะเป็นเพราะเธอเข้านอนดึก เธอเลยดึงผ้าห่มคลุมหัวตัวเองแล้วนอนต่อ!

…

อีกด้านหนึ่ง แนนซี่ ได้ลบสายเรียกเข้าจาก เวอเรียน ออกจากบันทึกการโทรและมองเข้าไปที่ห้องน้ำก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่จุดเดิม เธอพูดกับเขาที่อยู่ในห้องน้ำว่า “ฮีลตัน เซน์ย มีงานของพ่อและแม่ในวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงนะ อย่าลืมล่ะ เราจะได้ออกไปพร้อมกัน ไม่อย่างนั้น… เซย์น จะต้องเสียใจแน่ ๆ”

ฮีลตัน ที่อยู่ด้านในไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด แนนซี่ เธอรู้ว่าเขาได้ยินเธอแล้ว แต่เขาเล่นตุกติกกับเธอ เธอจึงเดินออกจากห้องไป

หลังจากที่ ฮีลตัน อาบน้ำเสร็จเขาก็มองดูโทรศัพท์มือถือของเขา ในขณะที่เช็ดผมสั้นด้วยผ้าขนหนูอยู่นั้น

เขาไม่ได้มีอาการหลง ๆ ลืม รวมไปถึงนิสัยรักความสะอาดของเขา และถ้าใครก็ตามที่จะย้ายสิ่งของ ของเขาออกจากตำแหน่งเดิมที่เขาวางไว้ก่อนหน้านี้ เขาจะรับรู้ได้ดีกว่าคนปกติ

เวอเรียน ตกตะลึง ฮีลตัน เขาต้องการอะไรจากเธอ?

ดูจากการตัดสินท่าทางของ แนนซี่ แล้ว มันคงจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีซะมากกว่า

…

เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้กับทางเข้าห้องทำงานของท่านประธาน เวอเรียน ก็ยกแขนขึ้นเคาะประตู เสียงของผู้ชายที่เย็นชาและทุ้มลึกดังผ่านประตูออกมาเพื่อบอกเธอ “เข้ามา” หลังจากนั้นเธอก็ผลักประตูเขาไป

ในขณะที่เธอกำลังเดินเข้าไป เขานั่งอยู่บนเก้าอี้สำนักงานสีดำก็ได้ขว้างแฟ้มใส่เธออย่างรุนแรง "โอ้ย…! ฮีลตัน…! คุณเป็นอะไรไป!”

ขอบแฟ้มที่เป็นพลาสติกแข็งกระแทกไปยังข้อศอกของเธอ มันทำให้เธอเลือดไหล เนื่องจากผิวที่ขาวและบอบบางของเธอ บาดแผลนั้นทำให้เห็นรอยบวมแดงได้อย่างชัดเจน

“ดูสิว่า บริษัท ต้องสูญเสียค่าใช้จ่ายไปเท่าไหร่ กับข้อตกลงการค้าฉบับแปลที่คุณทำ!”

หัวใจของ เวอเรียน สะดุ้ง และเธอจึงรีบก้มลงไปหยิบแฟ้มนั้นทันที เธอพลิกเปิดดูเอกสารในแฟ้ม จึงทำให้เธอรู้ว่าหน้าที่แสดงตัวเลขนั้น ศูนย์ได้หายไปเพียงตัวเดียว จากเดิมห้าสิบล้านดอลลาร์มันหายไป เหลือเพียงแค่ห้าล้านดอลลาร์...

เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าเธอได้เปรียบเทียบตัวเลขนั้นหลาย ๆ ครั้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าห้าสิบล้านดอลลาร์ แล้วจู่ ๆ มันจะมีศูนย์หายไปได้อย่างไร?

“คุณมีอะไรจะอธิบายไหม?”

น้ำเสียงของเขาเย็นชา และดูอันตรายต่อผู้อื่นมาก เวอเรียน พูดพร้อมกับขมวดคิ้วว่า “จริง ๆ แล้วฉันจำได้ว่าฉันเขียนเงินห้าสิบล้านดอลลาร์ในตอนที่ฉันแปล หลังจากที่ฉันแปลเสร็จเมื่อวาน ฉันส่งเอกสารให้กับผู้จัดการแซนเดอร์ ทันที ฉันไม่แน่ใจว่าเป็น ผู้จัดการแซนเดอร์…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบเสียงของ ฮีลตัน ก็ได้ขัดจังหวะเธอว่า “คุณตั้งใจจะโยนความผิดให้คนอื่น เพราะตัวเองทำผิดพลาดหรือเปล่า?”

“ฉันไม่ได้… ฉันกลัวว่าการแปลผลรวมนั้นอาจจะเกิดข้อผิดพลาด ในตอนนั้นฉันจึงตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกหลายครั้ง ฉันจึงแน่ใจว่าฉันไม่ได้…”

"พอแล้ว!"

ดวงตาที่เอ่อล้นของ เวอเรียน สั่นไหวอย่างรุนแรง เธอโง่ขนาดนี้ได้ยังไง? ไม่ว่าเธอจะอธิบายมากแค่ไหน ฮีลตัน ก็มักจะเชื่อคำพูดของแนนซี่ เพราะเมื่อคืนเขาสนิทสนมกับ แนนซี่ มากแค่ไหน จะเป็นไปได้อย่างไรล่ะที่เขาจะตำหนิ แนนซี่?