เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 51

“มันจะจบลงแบบนั้น”

คำพูดที่แสนเย็นชาจาก ฮีลตัน ทำให้ แนนซี่ ถึงกับตะลึง

หากคนที่ทำผิดไม่ใช่คนเดียวกันในวันนี้ เธอจะไม่เชื่อเลยว่า ฮีลตัน จะสามารถปล่อยให้คน ๆ นั้นผ่านไปได้ การชดใช้ค่าเสียหายหรือการยกเลิก จะได้รับการอนุมติจากฝ่ายบริหารเท่านั้น ทัศนคติของฮีลตัลในวันนี้ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

“เราจะทำอย่างไรกับมูลค่าความเสียหายทั้งหมดถึงสี่สิบล้านดอลลาร์? ฝ่ายการเงินได้รับรายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว และนี่ไม่ใช่จำนวนเงินที่เล็กน้อย ถ้าหากคณะกรรมการถามถึงเรื่องนี้…”

ฮีลตัน พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ผมจะชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดสี่สิบห้าล้านดอลลาร์นี้เอง”

เขาจะจ่ายเงินสี่สิบห้าล้านเหรียญดอลลาร์ ออกจากกระเป๋าของเขาเพื่อเวอเรียน มอนท์ จริง ๆ เหรอ?

ใบหน้าของ แนนซี่ ซีดลงเล็กน้อย เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพูดในขณะที่กัดริมฝีปากของเธอว่า

“ฮีลตัน แม้ว่าค่าเสียหายทั้งหมดรวมแล้วมีมูลค่าถึงสามร้อยล้านเหรียญ คุณก็ยินดีที่จะชดใช้แทนเวอเรียน อย่างนั้นเหรอ? เธอสัญญาว่าจะยื่นใบลาออก แค่คุณเซ็นต์ยินยอมให้เธอลาออก คุณจะได้ไม่ต้องควักเงินสามร้อยล้านดอลลาร์นั้นออกจากกระเป๋าของคุณ เพื่อจ่ายค่าเสียหายทั้งหมดนั่น”

ผู้หญิงอย่าง เวอเรียน มอนท์ จะมีมูลค่าสี่สิบห้าล้านเหรียญได้อย่างไรกัน? “ถึงแม้ว่าเงินจำนวนนั้นจะเป็นเพียงเศษเสี้ยวของเงินทั้งหมดที่คุณมีแต่มันก็ยังไม่คุ้มค่า!”

ดวงตาสีดำมุกของ ฮีลตัล กระตุกเล็กน้อย การเคลื่อนไหวของเขาไม่รุนแรงเกินไป เขายกแขนขึ้นเพื่อล้วงกระเป๋า และปลดกระดุมที่แขนเสื้อด้วยท่าทีที่ไม่สนใจ “เวอเรียน คือ คุณผู้หญิงฟัดด์ ถ้า คุณผู้หญิงฟัดด์จะต้องถูกไล่ออกจาก ฟัดด์ กรุ๊ป ผมคงไม่เหลือความภาคภูมิใจอีกเลย สามร้อยล้านดอลลาร์ถือซะว่าเป็นเงินที่ผมซื้อความภาคภูมิใจของผมเอง คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

“แต่ไม่มีใครรู้สักคนเลยนะว่าเธอคือ คุณผู้หญิงฟัดด์ คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น…”

ฮีลตัน ลุกขึ้นอย่างสง่างาม การเคลื่อนไหวของเขาไม่ได้ช้าลงหรือหนักหน่วง ในขณะที่เขามองไปที่เธอ แววตาที่จ้องมองเธอแสดงให้เห็นถึงความชั่วร้ายที่ปรากฏขึ้นตลอดการจ้องมองของเขา “ผู้จัดการแซนเดอร์ถ้าคุณตั้งใจจะทำให้สถานการณ์ในเรื่องนี้บานปลาย ผมกลัวว่าความภาคภูมิใจของคุณก็คงจะไม่มีที่ให้ยืนเช่นกัน”

หัวใจของแนนซี่ บีบแน่นอย่างรุนแรง

แม้ว่าคำพูดของ ฮีลตัน จะสงบแต่ก็เย็นชา และฟังดูอันตราย

คำพูดของเขาดำเนินมาถึงระดับที่ไม่ว่าแนนซี่ จะรู้สึกไม่พอใจขนาดไหนเธอก็ต้องยอมทำตาม เธอกลืนน้ำลายเพื่อระงับคอที่แห้งผาด และต่อสู้อย่างหนักเพื่อรักษาความภาคภูมิใจของเธอ เธอพูดขณะที่ทำหน้ามุ่ย “ฉันจะล่วงหน้าไปที่โรงเรียนของเซย์นก่อน อย่าไปสายนะคะ”

ทันทีที่พูดจบเธอเดินออกจากห้องทำงานอย่างเร่งรีบด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอ

ฮีลตัน พูดในอินเตอร์คอมภายในสำนักงานว่า “บอกเวอเรียน มอนท์ ให้มาพบผมที่ห้องทำงาน”

…

ขณะที่เธอมาถึงหน้าห้องทำงานของเขา เธอหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งก่อนจะเคาะประตู และเดินเข้าไป

แม้ว่าเธอจะเตรียมใจมาพร้อมที่จะถูก ฮีลตัล ต่อว่าเมื่อเธอเข้ามาถึง แต่เธอก็ยังรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอยืนอยู่ในระยะที่ปลอดภัยจากฮีลตัน และเงยหน้าขึ้น สายตาที่อ่อนน้อมถ่อมตนของเธอที่แสดงออกผ่านดวงตาของเธอ เธอมองไปที่ด้านล่างผ่านดวงตาของเขา ดูเหมือนนักเรียนประถมที่ทำผิดกำลังรอคอยรับการลงโทษ

"มานี่สิ"

ดวงตาสีดำมุกเข้มของชายคนนั้นจ้องมาที่เธอ เธอยืนอยู่ห่างจากเขาไกลมาก นี่เธอกลัวเขาจริงเหรอ?

เขาไม่ใช่สัตว์ประหลาด แต่ถ้าเขาเป็นเธอคงจะถูกเขากินไปนานแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เศษของกระดูก

เวอเรียน ตอบกลับด้วยเสียงเดิม "เฮ้อ” และก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว เธอยังคงระวังตัวโดยเว้นระยะห่างระหว่างตัวเองกับเขา ฮีลตัน ขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของเวอเรียน เขาก็หมดความอดทน แค่นี้ก็เดาได้ว่าเขากำลังจะระเบิดอารมณ์อีกครั้งหนึ่ง ทันทีที่เธอเงยหน้าเขาก็ก้าวขายาว ๆ มาหยุดตรงหน้าเธอ แล้วจับที่ข้อมือของเธออย่างรวดเร็ว

เขาจดจ่ออยู่กับรอยสีแดง ๆ ที่อยู่บนแขนของเธอ มีหนองไหลออกมาจากแผลของเธอ บาดแผลเกิดการอักเสบเล็กน้อย มันเป็นผลมาจากการที่เขาโยนแฟ้มใส่เธอเมื่อหลายชั่วโมงก่อน

เขาใช้ปลายนิ้วบาง ๆ ถูเบา ๆ ที่แผล “เจ็บไหม?”

เธอขมวดคิ้ว และพยักหน้า “เจ็บนิดหน่อยค่ะ”

เธอคิดว่า ฮีลตัน น่าจะเห็นใจ และรู้สึกแย่กับเธอ ใครจะไปรู้ เขาหันมามองเธออย่างเย็นชา และพูดกับเธอว่า “ดีแล้วที่เจ็บ คุณจะได้จำ”