เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 52

กลิ่นน้ำหอมสดชื่นของผู้ชายที่ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ตัวเธอจนกระทั่งกลิ่นของเขา และเธอนั้นผสมกัน อยู่ ๆ เธอก็นึกถึงคำพูดของ แนนซี่ ขึ้นมากระทันหัน "ฮีลตัน กำลังอาบน้ำอยู่" แววตาที่ตื่นตระหนก และเขินอายภายในดวงตาของเธอเปลี่ยนไป เธอมีท่าทีที่ขัดขืนอย่างรุนแรง และมองไปที่ ฮีลตัน ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยสายตาที่สงบนิ่ง และเย็นชา “เมื่อคืนนี้ ผู้จัดการแซนเดอร์ ปรนนิบัตคุณมันยังไม่ถึงใจอีกหรือ? นี่คุณถึงยังมีแรงที่จะเข้าหาผู้หญิงคนอื่นได้อีกเหรอไง?”

แก้มของเธอยังคงมีสีแดงหลงเหลืออยู่ แต่น้ำเสียงของเธอที่ถามเขากลับฟังดูเย็นชาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ดวงตาสีดำมุกอันคมเข้มของเขาจ้องมองเธอที่อยู่ภายใต้ร่างของเขา

เมื่อคืนนี้? เธอโทรหาเขาตอนที่กำลังอาบน้ำเหรอ?

เวอเรียน ฉวยโอกาสตอนที่เขากำลังสับสนอยู่รีบผลักตัวออกไปจนสำเร็จ เธอลุกขึ้นยืน และหันหลังให้เขาพร้อมกับสำรวจตัวเอง และจัดเสื้อผ้าที่เริ่มหลุดลุ่ยให้เข้าที่ เธอหน้ามุ่ย และพูดว่า “ท่านประธานฟัดด์ ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับไปทำงานค่ะ”

เธอไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เธอกำลังจะก้าวออกไป เขาที่อยู่ด้านหลังก็คว้าแขนของเธอไว้ด้วยความรวดเร็ว และดึงตัวเธอกลับมา สายตาของเขานั้นจ้องมาที่เธออย่างลึกซึ้ง ลึกลงไปในดวงตาของเขาบอกเป็นนัยถึงการเย้าแหย่อย่างสนุกสนาน "อย่าบอกนะว่าเธอกำลังหึงอยู่เหรอ?"

เวอเรียน สูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างมีสติพร้อมบอกตัวเองให้ใจเย็น ๆ เธอได้แสดงสีหน้าเย็นชา และพูดว่า “ฉันเป็นเพียงภรรยาของคุณแค่ในนาม ทำไมฉันต้องหึงด้วย? อีกอย่างนะ ท่านประธานฟัดด์ คุณไม่ใช่สเปคของดิฉัน”

ฮีลตัน ได้เข้ามาใกล้ใช้มือเชยคางของเธอขึ้นอย่างพิจารณา “สเปคของเธอคือแบบหลานชายของฉันอย่างนั้นเหรอ?”

“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่คุณ!”

ความอดทนของ ฮีลตัน ที่มีต่อเธอได้หมดลงทันที เขาเป็นคนหยิ่งผยองโดยธรรมชาติ ไม่จำเป็นต้องกระดิกนิ้วเรียกผู้หญิง เพียงแค่มองเขาก็สามารถดึงดูดผู้หญิงจำนวนมากให้เข้ามาหาเขาได้อย่างง่ายดาย เขาไม่ใช่คนที่ชอบทำให้ตัวเองเจ็บปวด และไม่มีความสุขคำพูดที่เย็นชา และดูหมิ่นของเธอ มันทำให้เขาโมโหมาก ทันใดนั้นเขาก็ใช้มืออันใหญ่ของเขาจับที่ข้อมือ และรั้งเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

สายตาเย็นชาของเขาจ้องมองมาที่เธอ “ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่อง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับตัวเธอ ในช่วงเวลาที่เราสองคนยังมีข้อตกลงร่วมกันอยู่”

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ฮีลตัน คุณกำลังจะจับปลาสองมืออยู่เหรอ คุณคบกับแนนซี่ แซนเดอร์ อยู่ และคุณก็กำลังจะจีบฉันอย่างเปิดเผย คุณคงคิดว่าตัวเองเจ๋งจริง ๆ ใช่ไหม?”

ขยะ! ฮีลตัน ฟัดด์ ไม่ต่างอะไรกับขยะชิ้นหนึ่งเหมือนกับ เจนเซ่น!

เจนเซ่น เป็นขยะไร้ค่า แต่ ฮีลตัน ฟัดด์ เป็นคนสวะโดยสมบูรณ์! เขาไม่เพียงแต่น่าขยะแขยงเท่านั้น แต่ยังเหมือนเป็นของเน่าเสีย ไร้ค่ามากที่สุดในบรรดาขยะทั้งหมด! เพราะเหตุผลนี้เขาจึงเป็นแค่คนสวะหน้าไม่อายเท่านั้น!

“เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฉันยอดเยี่ยมขนาดไหน หรือว่าเธอต้องการให้ฉันช่วยรื้อฟื้นความจำให้ไหมล่ะ?”

เขาที่ดูเย็นชา และเมินเฉยต่อทุกสิ่ง แต่เมื่อกี้ที่เขาพูดนั้นแสดงถึงความเจ้าชู้บนใบหน้าที่เย่อหยิ่งแต่สง่างามมันยากที่จะเชื่อว่าลึก ๆ แล้ว ฮีลตัน ฟัดด์ นั้นเป็นคนที่ต่ำทรามมากคนหนึ่ง!

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอแดงซ่านด้วยความปั่นป่วน "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ฮีลตัน คุณมันไอ้สารเลว! ฉันไม่ต้องการทบทวน…”

เขาเฝ้าดูเธอต่อสู้ด้วยท่าทางหมดหวัง มันทำให้คลื่นแห่งตัณหานั้นยิ่งจุดชนวนขึ้นในใจของเขา เขาดึงเธอกลับไปที่โซฟาเธอก้มลง และเธอได้กัดที่มือของเขาอย่างรุนแรง ดวงตาสีดำมุกของเขากระตุกและหดเกร็งโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะทำงานของเขาก็ดังขึ้น เธอจึงฉวยโอกาสนี้วิ่งออกจากห้องทำงานของเขาทันที!

ฮีลตัน ขมวดคิ้วแล้วจ้องมองไปที่เงาของเธอที่กำลังหลบหนีอย่างรวดเร็ว เขาก้มศีรษะลง และเหลือบมองไปที่รอยฟันเป็นแถวที่อยู่ตรงมือขวา เธอเกิดปีหมาอย่างนั้นเหรอ? ถึงได้ชอบกัด และมีแรงกัดที่มากมายเช่นนี้ เขาทำร้ายเธอหรือเชือดเนื้อของเธอมากินรึไง? จากสายตาของเธอที่มองเขามันเต็มไปด้วยความแค้น และความอาฆาตพยาบาทมากมายขนาดนั้น

โทรศัพท์ยังคงส่งเสียงดังอยู่เรื่อยๆ เขาหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือจากโต๊ะทำงาน เสียงของ แนนซี่ ก็ดังลอดมาจากอีกด้านหนึ่ง

“ฮัลโหล ฮีลตัน กิจกรรมครับครัวของ เซย์น กำลังจะเริ่มแล้วนะคะ คุณอยู่ที่ไหนคะ?”

ฮีลตัน ยังคงมองรอยกัดที่มือของเขาพร้อมตอบกลับด้วยเสียงเรียบเฉย “ฉันกำลังไปที่นั่น”

…

หลังจากที่ ฮีลตัน เสร็จสิ้นจากกิจกรรมครอบครัวของ เซย์น แล้วเขาก็ขับรถไปรับ เจลลี่ บีน พร้อมกับแนนซี่ และ เซย์น

แนนซี่ ที่นั่งอยู่บนเบาะหลังข้างลูกชายของเธอ เขาถามด้วยน้ำเสียงที่สงบและเย็นชา “เมื่อคืนนี้โทรศัพท์ของฉันดังขึ้นตอนที่ฉันอาบน้ำอยู่หรือเปล่า?”