เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 52

กลิ่นน้ำหอมสดชื่นของผู้ชายที่ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ตัวเธอจนกระทั่งกลิ่นของเขา และเธอนั้นผสมกัน อยู่ ๆ เธอก็นึกถึงคำพูดของ แนนซี่ ขึ้นมากระทันหัน "ฮีลตัน กำลังอาบน้ำอยู่" แววตาที่ตื่นตระหนก และเขินอายภายในดวงตาของเธอเปลี่ยนไป เธอมีท่าทีที่ขัดขืนอย่างรุนแรง และมองไปที่ ฮีลตัน ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยสายตาที่สงบนิ่ง และเย็นชา “เมื่อคืนนี้ ผู้จัดการแซนเดอร์ ปรนนิบัตคุณมันยังไม่ถึงใจอีกหรือ? นี่คุณถึงยังมีแรงที่จะเข้าหาผู้หญิงคนอื่นได้อีกเหรอไง?”

แก้มของเธอยังคงมีสีแดงหลงเหลืออยู่ แต่น้ำเสียงของเธอที่ถามเขากลับฟังดูเย็นชาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ดวงตาสีดำมุกอันคมเข้มของเขาจ้องมองเธอที่อยู่ภายใต้ร่างของเขา

เมื่อคืนนี้? เธอโทรหาเขาตอนที่กำลังอาบน้ำเหรอ?

เวอเรียน ฉวยโอกาสตอนที่เขากำลังสับสนอยู่รีบผลักตัวออกไปจนสำเร็จ เธอลุกขึ้นยืน และหันหลังให้เขาพร้อมกับสำรวจตัวเอง และจัดเสื้อผ้าที่เริ่มหลุดลุ่ยให้เข้าที่ เธอหน้ามุ่ย และพูดว่า “ท่านประธานฟัดด์ ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับไปทำงานค่ะ”

เธอไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เธอกำลังจะก้าวออกไป เขาที่อยู่ด้านหลังก็คว้าแขนของเธอไว้ด้วยความรวดเร็ว และดึงตัวเธอกลับมา สายตาของเขานั้นจ้องมาที่เธออย่างลึกซึ้ง ลึกลงไปในดวงตาของเขาบอกเป็นนัยถึงการเย้าแหย่อย่างสนุกสนาน "อย่าบอกนะว่าเธอกำลังหึงอยู่เหรอ?"

เวอเรียน สูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างมีสติพร้อมบอกตัวเองให้ใจเย็น ๆ เธอได้แสดงสีหน้าเย็นชา และพูดว่า “ฉันเป็นเพียงภรรยาของคุณแค่ในนาม ทำไมฉันต้องหึงด้วย? อีกอย่างนะ ท่านประธานฟัดด์ คุณไม่ใช่สเปคของดิฉัน”

ฮีลตัน ได้เข้ามาใกล้ใช้มือเชยคางของเธอขึ้นอย่างพิจารณา “สเปคของเธอคือแบบหลานชายของฉันอย่างนั้นเหรอ?”

“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่คุณ!”

ความอดทนของ ฮีลตัน ที่มีต่อเธอได้หมดลงทันที เขาเป็นคนหยิ่งผยองโดยธรรมชาติ ไม่จำเป็นต้องกระดิกนิ้วเรียกผู้หญิง เพียงแค่มองเขาก็สามารถดึงดูดผู้หญิงจำนวนมากให้เข้ามาหาเขาได้อย่างง่ายดาย เขาไม่ใช่คนที่ชอบทำให้ตัวเองเจ็บปวด และไม่มีความสุขคำพูดที่เย็นชา และดูหมิ่นของเธอ มันทำให้เขาโมโหมาก ทันใดนั้นเขาก็ใช้มืออันใหญ่ของเขาจับที่ข้อมือ และรั้งเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

สายตาเย็นชาของเขาจ้องมองมาที่เธอ “ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่อง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับตัวเธอ ในช่วงเวลาที่เราสองคนยังมีข้อตกลงร่วมกันอยู่”

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ฮีลตัน คุณกำลังจะจับปลาสองมืออยู่เหรอ คุณคบกับแนนซี่ แซนเดอร์ อยู่ และคุณก็กำลังจะจีบฉันอย่างเปิดเผย คุณคงคิดว่าตัวเองเจ๋งจริง ๆ ใช่ไหม?”

ขยะ! ฮีลตัน ฟัดด์ ไม่ต่างอะไรกับขยะชิ้นหนึ่งเหมือนกับ เจนเซ่น!

เจนเซ่น เป็นขยะไร้ค่า แต่ ฮีลตัน ฟัดด์ เป็นคนสวะโดยสมบูรณ์! เขาไม่เพียงแต่น่าขยะแขยงเท่านั้น แต่ยังเหมือนเป็นของเน่าเสีย ไร้ค่ามากที่สุดในบรรดาขยะทั้งหมด! เพราะเหตุผลนี้เขาจึงเป็นแค่คนสวะหน้าไม่อายเท่านั้น!

“เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฉันยอดเยี่ยมขนาดไหน หรือว่าเธอต้องการให้ฉันช่วยรื้อฟื้นความจำให้ไหมล่ะ?”

เขาที่ดูเย็นชา และเมินเฉยต่อทุกสิ่ง แต่เมื่อกี้ที่เขาพูดนั้นแสดงถึงความเจ้าชู้บนใบหน้าที่เย่อหยิ่งแต่สง่างามมันยากที่จะเชื่อว่าลึก ๆ แล้ว ฮีลตัน ฟัดด์ นั้นเป็นคนที่ต่ำทรามมากคนหนึ่ง!

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอแดงซ่านด้วยความปั่นป่วน "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ฮีลตัน คุณมันไอ้สารเลว! ฉันไม่ต้องการทบทวน…”

เขาเฝ้าดูเธอต่อสู้ด้วยท่าทางหมดหวัง มันทำให้คลื่นแห่งตัณหานั้นยิ่งจุดชนวนขึ้นในใจของเขา เขาดึงเธอกลับไปที่โซฟาเธอก้มลง และเธอได้กัดที่มือของเขาอย่างรุนแรง ดวงตาสีดำมุกของเขากระตุกและหดเกร็งโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะทำงานของเขาก็ดังขึ้น เธอจึงฉวยโอกาสนี้วิ่งออกจากห้องทำงานของเขาทันที!

ฮีลตัน ขมวดคิ้วแล้วจ้องมองไปที่เงาของเธอที่กำลังหลบหนีอย่างรวดเร็ว เขาก้มศีรษะลง และเหลือบมองไปที่รอยฟันเป็นแถวที่อยู่ตรงมือขวา เธอเกิดปีหมาอย่างนั้นเหรอ? ถึงได้ชอบกัด และมีแรงกัดที่มากมายเช่นนี้ เขาทำร้ายเธอหรือเชือดเนื้อของเธอมากินรึไง? จากสายตาของเธอที่มองเขามันเต็มไปด้วยความแค้น และความอาฆาตพยาบาทมากมายขนาดนั้น

โทรศัพท์ยังคงส่งเสียงดังอยู่เรื่อยๆ เขาหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือจากโต๊ะทำงาน เสียงของ แนนซี่ ก็ดังลอดมาจากอีกด้านหนึ่ง

“ฮัลโหล ฮีลตัน กิจกรรมครับครัวของ เซย์น กำลังจะเริ่มแล้วนะคะ คุณอยู่ที่ไหนคะ?”

ฮีลตัน ยังคงมองรอยกัดที่มือของเขาพร้อมตอบกลับด้วยเสียงเรียบเฉย “ฉันกำลังไปที่นั่น”

…

หลังจากที่ ฮีลตัน เสร็จสิ้นจากกิจกรรมครอบครัวของ เซย์น แล้วเขาก็ขับรถไปรับ เจลลี่ บีน พร้อมกับแนนซี่ และ เซย์น

แนนซี่ ที่นั่งอยู่บนเบาะหลังข้างลูกชายของเธอ เขาถามด้วยน้ำเสียงที่สงบและเย็นชา “เมื่อคืนนี้โทรศัพท์ของฉันดังขึ้นตอนที่ฉันอาบน้ำอยู่หรือเปล่า?”

…

หลังจากที่ เวอเรียน ทำงานเสร็จ เธอได้รีบมากลับ ที่บ้านครอบครัวมอนท์ เธอก็พบว่า เจนเซ่น ยืนอยู่หน้าประตู และมองเข้าไปข้างใน

"คุณมาทำอะไรที่นี่?"

เจนเซ่น หันกลับมาหลังจากที่เขาได้ยินเสียงเธอ “คุณกลับมาแล้ว ผมไม่คิดว่าคุณจะยังอยู่ที่นี่ จริง ๆ เดิมทีคฤหาสน์หลังนี้ กำลังจะถูก ฟัดด์ กรุ๊ป รื้อถอนแล้วตอนนี้มันกลับมาเป็นของคุณได้อย่างไร?”

เธอเดินไปที่ประตูแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?”

เจนเซ่น ดึงมือของเธอความรวดเร็ว เขาขมวดคิ้วและมองเธอด้วยความห่วงใย “เวอเรียน คุณทำข้อตกลงอะไรกับ ฮีลตัน ฟัดด์ ใช่ไหม? เพราะอะไรเขาถึงได้ปล่อยมือออกจากคฤหาส์นตระกูลมอนท์ ง่าย ๆ และยังโอนคืนมาให้คุณอีกด้วยใช่หรือไม่?”

เธอหัวเราะเยาะเขาหลังจากฟังคำถามของเขา “มันไม่ชัดเจนพออีกเหรอที่งานปาร์ตี้ควินซี่? ฉันเป็นภรรยาของ ฮีลตัน ฟีดด์ เขาให้คฤหาสน์ฉัน แล้วคุณมีปัญหาอะไร?”

“เลิกโกหกผมสักทีเถอะ คุณ และ ฮีลตัน ไม่เคยแต่งงานกัน! ควินซี่ ได้ตรวจสอบที่งานทะเบียนแล้ว พวกคุณทั้งคู่ไม่ได้จดทะเบียนสมรส หรือจัดงานแต่งงาน! ผมรู้ว่าผมทิ้งคุณ แล้วคบกับควินซี่ แต่ผมทนไม่ได้ที่เห็นคุณตกต่ำลงแบบนี้”

"หยุดนะ! คุณมาเห็นว่าฉันตกต่ำตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เจนเซ่น พูดด้วยความอดกลั้นว่า “ฮีลตัน เป็นคนที่คุณไม่สามารถควบคุมได้ การเป็นคนรักของเขาจะไม่จบลงด้วยดีสำหรับคุณ ผมขอให้คำแนะนำกับคุณหน่อยนะ...”

เวอเรียน จ้องมองเขาอย่างเย้ยหยัน “เจนเซ่น คุณมีเวลาว่างมากเกินไปหรือ? เราเลิกกันแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องของฉัน!”

ในขณะที่เธอกำลังจะเข้าไปใครจะรู้ว่า เจนเซ่น จะกอดเธอด้วยความรวดเร็ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หดหู่ “เวอเรียน ผมกำลังจะแต่งงานกับควินซี ในวันพรุ่งนี้ แต่ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่า... คนที่ผมรักมาตลอดก็คือคุณ...”