เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 521

ฮีลตันมองโทรโข่งที่อยู่ในมือของเซรีน

เวอเรียนถามเขาด้วยความรู้สึกลังเล "ฮีลตัน คุณแน่ใจเหรอว่าจะทำแบบนี้?"

ฮีลตันคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอ เขากุมมือเธอแล้ววางไว้บนตักของเธอ และมองเธอด้วยแววตามั่นใจ "ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ผมก็จะต้องแต่งงานกับคุณให้ได้ รอผมนะ แล้วผมจะรีบกลับมา"

เวอเรียนน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้ง

เมื่อเห็นน้ำตาของเวอเรียน เซรีนก็พูดอย่างลนลาน "เวอเรียนกลั้นน้ำตาไว้! เดี๋ยวเครื่องสำอางจะเลอะ!"

เวอเรียนพยายามไม่เช็ดน้ำตาแล้วบอกฮีลตัน "คุณไปเถอะ"

ฮีลตันถือโทรโข่งไว้ในมือ แล้วเดินออกไปจากห้องนอน เขาเดินไปที่ทางเข้า

แซนเดอร์ขบฟันด้วยความหงุดหงิด เขาชี้ไปที่ซีลีนกับเซรีน "คุณสองคน...คุณสองคนทำผมจนแต้มจนได้!"

หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ได้ยินเสียงไซเรนดังมาจากข้างนอก

เวอเรียนลุกขึ้นมาจากเตียงแล้ววิ่งไปที่หน้าต่าง เธอมองลงมาข้างล่าง

เธอเห็นฮีลตันยืนอยู่หน้าคอนโด เขาถือโทรโขงไว้ใกล้ปาก "ทุกคนครับ วันนี้เป็นวันแต่งงานของผม ผมอยากให้ทุกคนช่วยเขียนคำอวยพรให้พวกเราลงบนกระดาษ แล้วเซ็นชื่อของคุณด้วย ผมจะดีใจมากถ้าพวกคุณทำแบบนี้ให้พวกเรา"

หลังจากพูดจบแล้ว เขาก็ก้มศีรษะให้ทุกคน 90 องศา นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ก้มศีรษะให้คนอื่น ที่ผ่านมามีแต่คนอื่นที่ก้มศีรษะให้เขา เพื่อขออะไรบางอย่าง

นี่คงจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว ที่เขาจะก้มศีรษะให้คนอื่น เพื่อให้พวกเขาช่วยเหลือการแต่งงานของเขา

มีผู้สูงอายุหลายคน ที่ตื่นเช้ามาออกกำลังกายแถวนี้ เมื่อพวกเขาเห็นชายหนุ่มรูปหล่อใส่ชุดสูทแต่งงาน ประกาศออกโทรโข่ง พวกเขาก็เข้ามาหาฮีลตัน และเขียนคำอวยพรลงบนกระดาษ

"พ่อหนุ่ม ฉันขอให้พวกเธอรักใคร่ปรองดองกัน และแต่งงานกันอย่างมีความสุขนะ!"

"พ่อหนุ่ม ฉันขอให้เธอครองรัก และมีความสุขกับภรรยาไปนาน ๆ นะ และหวังว่าจะมีลูกกันเร็ว ๆ นี้ล่ะ!"

ฮีลตันพยักหน้าขอบคุณ สำหรับคำอวยพรของพวกเขา

เวอเรียนพิงศีรษะกับหน้าต่าง เธอมองฮีลตันอยู่ตลอดเวลา เธอซาบซึ้งกับการกระทำของเขา

ซีลีนเข้ามาใกล้ เธอมองเวอเรียนแล้วยิ้ม " รู้สึกปวดใจล่ะสิ?"

เวอเรียนสูดน้ำมูก "ฮีลตันไม่เคยก้มหัวให้ใครมาก่อนเลยในชีวิตของเขา นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้"

ซีลีนวางมือทั้งสองข้างบนไหล่ของเวอเรียนเพื่อปลอบใจเธอ ขณะที่มองชายหนุ่ม ที่กำลังยุ่งอยู่กับการขอคำอวยพร และลายเซ็นจากคนแปลกหน้า "คุณเป็นโลกทั้งใบสำหรับเขา มันคงไม่มีปัญหาอะไรหรอก ถ้าเขาทำเพื่อคุณ"

เวอเรียนหันมามามองซีลีน "ตอนที่เขาขึ้นมาข้างบน พวกคุณอย่าแกล้งเขาหนักอีกได้มั้ย?"

"ก็ได้ ก็ได้ ดูคุณตอนนี้สิ เศร้าแล้วเนี่ย ถ้าเขาขึ้นมาข้างบน ฉันไม่แกล้งฮีลตันของคุณก็ได้ โอเคไหม?"

เวอเรียนยิ้ม "โอเค"

ภายในครึ่งชั่วโมง ฮีลตันรับคำอวยพรจากคนแปลกหน้าครบสิบคน แล้วเขาก็ขึ้นมาข้างบน

ซีลีนถือกุญแจอยู่ในมือ "มันง่ายไปนะ ที่จะปล่อยให้พวกคุณได้ตัวเจ้าสาวไป แล้วถ้าทำแบบนี้ล่ะ เจ้าบ่าวต้องวิดพื้นยี่สิบครั้ง โดยมีเจ้าสาวนอนอยู่ใต้เขา แล้วจูบเธอทุกครั้งที่เขาวิดพื้นลงมา ถ้าเขาทำได้ เราจะให้เจ้าบ่าวพาเจ้าสาวไป"

ดวงตาของฮีลตันเป็นประกาย "จริงเหรอ?"

ซีลีนตอบเขา "ฉันไม่คืนคำหรอก!"

การทดสอบสุดท้ายทำให้ทุกคนโห่ร้องไปที่ฮีลตันกับเวอเรียน เวอเรียนนอนลงบนเตียง แล้วปิดใบหน้าที่แดงของเธอด้วยมือทั้งสองข้าง เมื่อฮีลตันขึ้นไปอยู่บนตัวเธอ เขาก็มองเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน ขณะที่เขารับน้ำหนักตัวด้วยมือข้างเดียว เขาก็ดึงมือที่เธอปิดหน้าออก ด้วยมืออีกข้าง

เวอเรียนรู้สึกอับอาย และอยากหัวเราะในเวลาเดียวกัน 'ท่านี้มันน่าขายหน้ามาก' เธอบ่นในใจ

"คุณนายฟัดด์ ช่วยให้ร่วมมือด้วยนะ เราจะได้ไปที่โบสถ์กันเร็ว ๆ"

เวอเรียนขนลุกไปทั้งตัว เมื่อได้ยินคำพูดเลี่ยน ๆ ของเขา

ทุกครั้งที่ฮีลตันวิดพื้น เขาก็ก้มลงจูบริมฝีปากของเวอเรียน เมื่อเขาวิดพื้นลงมา