เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 783

คาเล็บ นายรู้หรือเปล่าว่าบอยล์ทำงานหนักเพื่อจะได้ทุนเรียนทุกปี แม้แต่ทางมหาวิทยาลัยก็ยกเว้นค่าเรียนให้ทุกปี แล้วเขาจะมีเงินมาจ่ายค่ารองเท้าผ้าใบเอเจ รุ่นลิมิเต็ดของนายได้ยังไง?"

"ฉันไม่คิดว่าบอยล์จะรู้หรอกว่าอะไรคือ รองเท้าผ้าใบเอเจรุ่นลิมิเต็ด"

"ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าผู้หญิงพวกนั้นคิดอะไรกันอยู่ ถึงได้พากันมารุมตอมแก ฉันคิดว่าผู้หญิงสมัยนี้ จะร้องไห้ให้กับรถหรูราคาแพงมากกว่า และไปหัวเราะจักรยานห่วย ๆ ของแกแทน"

คำพูดเยาะเย้ยพวกนั้น ทำให้พวกหนุ่ม ๆ พากันหัวเราะเสียงดัง

แล้ว 'คาเล็บ' ก็โยนกระดาษทิชชู่ลงไปที่เท้าของบอยล์

คาเล็บเยาะเย้ยบอยล์ "ฉันไม่คิดว่าแกจะมีปัญญาจ่ายค่ารองเท้าคู่นี้หรอก ฉันจะไม่บังคับแกหรอกนะ แต่แกต้องเช็ดรองเท้าฉันให้สะอาดด้วย"

เชอรีชไม่คิดเลยว่าเธอจะได้มาเห็นการกลั่นแกล้งกัน ในวันแรกของเธอ

วิทนีย์อดพูดไม่ได้ "คนพวกนั้นทำเกินไปแล้วนะ! พวกเขาต่างหากที่ไปชนบอยล์ก่อน แล้วยังมารุมแกล้งบอยล์อีก!"

เชอรีชทนดูการกลั่นแกล้งไม่ได้ เธอพูดกับ วิทนีย์ "เธอชอบบอยล์ใช่ไหม? ออกไปช่วยเขากันเถอะ"

"ออกไปช่วยเหรอ? ดูก่อนสิว่าพวกนั้นมีกันกี่คน!

"แต่เราอยู่ในมหาวิทยาลัยนะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพวกนั้นจะกล้าทำร้ายเขา!"

เชอรีชเดินออกไปหลังจากที่เธอพูดแบบนั้น แล้วเธอก็พูดกับคนที่เป็นคนเริ่มหาเรื่อง "นี่ คนที่ทิ้งทิชชู่น่ะ แม้แต่เด็กยังรู้เลยว่าห้ามทิ้ง คุณจะไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อคุณก็โตแล้ว?"

คาเล็บตกใจ เขาไม่พอใจที่มีคนมาทำลายความสนุกของเขา

แต่เมื่อคาเล็บหันไปมองเธอ ความโกรธของเขาก็หายไป เมื่อเขาเห็นผิวหน้าที่ขาวเนียนของเชอรีช เขาถึงกับพูดไม่ออก

เขาไม่สามารถทำอะไรรุนแรงต่อหน้าผู้หญิงสวยได้ จึงทำได้แค่ปล่อยให้มันผ่านไป

คาเล็บชี้ไปที่บอยล์ "เขาเหยียบรองเท้าฉันนะ เธอไม่คิดเหรอว่าเขาควรเช็ดรองเท้าให้ฉัน?"

เชอรีชก้มลงมองรองเท้าสีขาวของคาเล็บ เธอเลิกคิ้วแล้วคิดว่าจะแกล้งเขายังไงดี

แต่เธอก็พยักหน้าเห็นด้วย "ใช่แล้วล่ะ มันสกปรก ฉันไม่คิดว่าแค่เช็ดอย่างเดียวมันจะได้ผลหรอก"

คาเล็บก็เห็นด้วย เมื่อได้ยินคำพูดของผู้หญิงสวย "ใช่ไหมล่ะ? ที่ฉันขอให้ทำมันก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลนี่"

เชอรีชหยิบขวดน้ำออกมาจากกระเป๋าของเธอ เธอเปิดฝาขวดแล้วราดน้ำลงบนรองเท้าของคาเล็บ

คาเล็บรีบกระโดดถอยหลัง "เฮ้ย! นี่เธอทำอะไรน่ะ!"

เชอรีชยิ้มแล้วทำหน้าตาไร้เดียงสา เผยให้เห็นฟันขาวดุจไข่มุก เธอตอบเขา "ฉันก็ช่วยทำความสะอาดรองเท้าผ้าใบเอเจรุ่นลิมิเต็ดของคุณไงล่ะ!"

คาเล็บกระทืบเท้า "นี่ไม่รู้หรือไงว่ารองเท้าผ้าใบเอเจรุ่นลิมิเต็ด มันล้างไม่ได้?"

คาเล็บขมวดคิ้วด้วยความโมโห เขาโบกมือแล้วพูด "ก็ได้ ช่างมันเถอะ ถือว่าวันนี้แกโชคดีนะบอยล์ วันนี้ฉันจะไม่ทำอะไรไอ้ตัวแสบนั่น เพราะเห็นแก่เธอ!"

ตอนที่คาเล็บเดินผ่านบอยล์ เขาได้ทิ้งคำเตือนไว้ "ครั้งนี้แกถูกช่วยไว้ แต่ครั้งหน้าฉันจะไม่ปล่อยแกไปง่าย ๆ แน่!"

แววตาของบอยล์นั้นดูว่างเปล่า และไร้ความรู้สึกตั้งแต่แรก

หลังจากคนกลุ่มนั้นเดินจากไปแล้ว วิทนีย์ก็เดินออกมาแล้วหัวเราะอย่างหนัก "ฮ่าฮ่าฮ่า ทำดีมาก เชอรีช! ราดน้ำลงบนรองเท้าผ้าใบเนี่ยนะ? ฮ่าฮ่าฮ่า..."

เชอรีชปัดมือแล้วมองกลุ่มคนอวดดีพวกนั้น เธอยิ้มเยาะแล้วพูด "คนอวดดีพวกนั้นต้องได้รับความช่วยเหลือสิ!"

แต่หลังจากที่เชอรีชลงโทษคนที่ชอบรังแกคนอื่นแล้ว บอยล์กำลังจะหันหลังกลับไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เชอรีชเรียกเขา "นี่ เราเสี่ยงชีวิตช่วยคุณไว้นะ ไม่ขอบคุณเราสักหน่อยล่ะ?"

วิทนีย์พูดเสริม "ใช่แล้วล่ะ อย่างน้อยคุณควรทิ้งบัญชีเฟสบุ๊คให้เรานะ เพราะเราช่วยคุณไว้!"

เชอรีชพูดไม่ออก วิทนีย์คลั่งรักเกินไปแล้ว ไม่สงสัยเลยที่พูดโง่ ๆ แบบนั้นออกไป!

บอยล์หยุดเดินก่อนจะหันมามองเชอรีช สายตาของเขาเย็นชา เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ "ขอบคุณ"

คำพูด 'ขอบคุณ' นั้นดูไม่มีความจริงใจและเย็นชา