เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 21

ตอนที่20 อยู่ๆก็ใจดี

ยศพล ยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายนิดๆ ลั่นไกปืนอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ปัง! เสียงปืนดังขึ้น ขาอ่อนของชายผู้นั้นโดนยิง แล้วล้มลงไปบนพื้นหญ้า เขาร้องไห้เสียงดังเหมือนหมูถูกฆ่า ส่วนชายอีกคนตกใจจนปล่อยตัวจารวี แล้วล้มคุกเข่าลงบนพื้นหญ้า

“คุณชายไว้ชีวิตผมเถอะ คุณชายไว้ชีวิตผมเถอะครับ ผมจะไม่กล้าทำเช่นนี้อีกต่อไปแล้ว พวกเราแค่อยากจะชวนน้องเค้าคุยเฉยๆก็เท่านั้น พวกเราไม่ได้แตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ…”

มีเสียงปืนดังขึ้นจากมือยศพลอีกครั้ง“อ้าา!!”ชายผู้นี้ก็ล้มทรุดตัวลงไปอยู่ในกองเลือด

จารวีตกใจมาก เธอคิดไม่ถึงว่า ยศพลจะกล้าฆ่าคนจริง ๆ จารวีขาสั่น แม้ก้าวเดียวก็ขยับไม่ได้ บางที ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอต้องทำความรู้จักกับผู้ชายคนนี้ใหม่แล้ว

ยศพลโค้งตัวลง กอดจารวีขึ้นมา เมื่อเขาเห็นอารมณ์และสีหน้าของจารวีท่าทางเฉื่อยชา ไร้จิตวิญญาณ เขาก็หัวเราะเยาะออกมาจากมุมปากอันโค้งอย่างลำพองใจ

“เธอชอบที่จะโดนพวกมันนอนจริงเหรอ”จารวีสติกลับมา พร้อมกับส่ายหัวอย่างสุดกำลัง “อย่านะ อย่าทิ้งฉันนะ!”ยศพลก้มตัวลงมาจูบจารวี แล้วพูดด้วยเสียงต่ำแผ่วเบา“คืนนี้อยากอยู่กับฉันมั้ย”

“ฉันจะกลับบ้าน!”

ผู้หญิงที่เกือบตายคนนี้เพิ่งถูกช่วยชีวิตเอาไว้ นึกไม่ถึงเลยว่าแม้แต่ความรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณแม้แต่นิดเดียวก็ยังไม่มี จะเอาแต่กลับบ้านกลับบ้านอย่างเดียว แต่ตอนนี้ยศพลยังไม่อยากปล่อยให้จารวีกลับบ้านไป แต่ยังไงก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะให้เธออยู่ต่อ ยศพลก็เลยยอมปล่อยจารวีกลับบ้าน

จริง ๆแล้วคำพูดของยศพลก็น่าเชื่อถือได้อยู่ อีกไม่นานบริษัทยาหวนจำกัดก็จะกลับมาเป็นของคุณลุงเฉลิมชัยอีกครั้ง แต่ว่าอาการป่วยของยุพินก็รอให้อาการดีขึ้นต่อไป ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเพราะจารวียอมเสียสละอันทรงเกียรติของตัวเองแลกมาทั้งหมด

ตอนที่ยุพินออกจากโรงพยาบาลนั้น มีโน๊ตบุ้คเครื่องเล็กสีเงินเครื่องหนึ่งมาส่งให้จาวรี ซึ่งเป็นยี่ห้อแอปเปิ้ล จารวีตกใจ เพราะโน๊ตบุ้คเครื่องนี้ราคาห้าหมื่นกว่าบาท เมื่อก่อนยังนึกว่าพี่ยุพินจะซื้อโน๊ตบุ้คแบบธรรมดาๆให้ คาดไม่ถึงเลยว่าราคาจะแพงขนาดนี้ สองสามปีมานี้พี่ยุพินจ่ายเงิน ค่ารักษาพยาบาลไปแล้วไม่น้อย สำหรับพี่ยุพินแล้ว ค่าใช้จ่ายในครั้งนี้ถือว่าเยอะอยู่