เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 10

บทที่ 9 จูบยาว ๆ

จารวีกลัดกลุ้มกอดตัวเองอยู่บนโซฟา นิ้วมือจิกลงไปในโซฟา กัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ดังออกมา

“คุณคะ จะอาบน้ำสักหน่อยมั้ยคะ…” น้าอามคนนั้นเตือนเธอด้วยความหวังดี

“ออกไป ออกไปให้พ้น…” จารวีร้องตะโกนออกมา เธอใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆ กอดกล้องถ่ายรูปเดินออกมาจากบ้านพักตากอากาศของบ้านโพธิสูง เธอเกลียดคนในบ้านโพธิสูง เกลียดทุกอย่างในบ้านโพธิสูง

ยศพลมองภาพด้านหลังของเธออย่างเย้าหยอก แสดงอาการหัวเราะอย่างอันตรายและน่ากลัวออกมานิดๆ ผู้หญิงของบ้านพูลสวัสดิ์ทั้งหมด ไม่ได้มีจุดจบเป็นอันดีแน่

ที่ริมทะเล จารวีนั่งกอดเข่า ใจลอยมองมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ที่นิ่งสงบอยู่บนหินก้อนหนึ่ง ลมพัดมาครั้งแล้วครั้งเล่า ผมของเธอปลิวไสวไปตามสายลม จารวี เธอมันสกปรก เธอมันไร้ค่าแล้ว….ที่แท้เธอก็เป็นคนเสนอตัวให้เขาเอง….จารวีถือกล้องถ่ายรูปอยู่ในมือ ตั้งอกตั้งใจจะทำลายมันให้สิ้นซาก เธอใช้แรงกำลังทั้งหมดที่มีระบายไปกับกล้องถ่ายรูปอันนี้ เสมือนกับว่านี่เป็นยศพล คนที่เธออยากจะทำให้ตาย

“พังให้ตายเลยไปไอ้คนชั่ว พังให้ตายเลยไอ้คนน่ารังเกียจ พังให้ตายเลยไอ้กากเดนสังคม….” กล้องถ่ายรูปกลายเป็นเศษอย่างรวดเร็ว เธอยังระบายความโกรธไม่หมดและยังคงพังกล้องให้เละ

“แรงเยอะขนาดนี้ ทำไมก่อนหน้านี้ไม่ออกแรงมาให้หมดล่ะ….” คำพูดถากถางดังออกมาจากด้านหลังของเธอ จารวีหันมาอย่างตกใจ ยศพลยืนกอดอกตัวเองอยู่ด้านหลังเธอ และมองเธออย่างเยาะเย้ย ด้านหลังเขามีแลมโบกินี่ฟอร์ดมัสแตงอยู่หนึ่งคัน

“นายตามฉันมาเหรอ?” จารวีโกรธมากๆ

ยศพลจ้องสายตาเธออย่างรังเกียจ “จารวี เป็นผู้หญิงที่โง่เสียจริงเลย จะหาเรื่องตายก็ไปให้ไกลกว่านี้หน่อยสิ ที่นี่ห่างจากบ้านพักตากอากาศไม่ถึงร้อยเมตร ถ้าอยากไม่เห็นเธอ คงเป็นเรื่องยาก.....”

จารวีโกรธจัดจนหน้าแดงไปหมด ถึงแม้ว่ายืนอยู่ตรงนี้ก็ยังเห็นป้าย Versailวิลล่าที่อยู่บนยอดหลังคา แต่ถ้าพูดว่าไม่ถึงร้อยเมตรก็เว่อร์เกินไป