เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 100

ตอนที่99 ความคาดหวังในอนาคต

จารวีรู้สึกว่าเธออึดอัดวางตัวไม่ถูก ก็เลยอยากจะหาคำโกหกอะไรเพื่อที่จะหลีกหนีจากบรรยากาศนี้

มนต์ตรีผลักสุรีย์วัลล์ออก พลันรีบยื่นมือไปดึงจารวีไว้ เขาจับหัวไหล่ของเธอพลางดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด เขาและเธอยืนกอดกันอยู่ที่ด้านหน้าของสุรีย์วัลล์

สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันนี้ ทำให้สุรีย์วัลล์ถูกโจมที่อย่างหนักหน่วง พลันสุรีย์วัลล์ก็รู้สึกหวาดหวั่น ครั้งนี้มนต์ตรีคงจะไม่มีทางกลับมาหาเธอแล้วจริงๆ

“วี อย่าไปนะ วียืนอยู่ตรงนี้แหละ พี่จะเคลียร์เรื่องทุกอย่างให้ชัดเจนเอง”

มนต์ตรีส่งสายตาที่อบอุ่นไปยังจารวี จากนั้นจึงหันไปยังสุรีย์วัลล์

“วัลล์ ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะเอาวิธีแบบนั้นมาจัดการกับจารวี คุณก็รู้ว่าจารวีสำคัญกับผมขนาดไหน แต่คุณก็ยังทำร้ายเธอ แผนสูงนัก อีกทั้งยังเล่นกับใจของผู้หญิงคนนึง บอกตามตรงว่ามนต์ตรีไม่กล้าสู่ขอผู้หญิงแบบนี้มาเป็นภรรยา”

น้ำเสียงที่เย็นชา เอ่ยปฏิเสธเธออย่างหนักแน่น

“มนต์ คุณจะตัดเยื่อใยกันอย่างนี้จริงๆเหรอ” นัยน์ตาของสุรีย์วัลล์เศร้าสร้อย หยดน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย

เธอพยายามที่จะควบคุมตัวเอง แต่มันก็เจ็บปวดและผิดหวังเหมือนเดิม ราวกับน้ำทะเลสาบที่ทะลักเข้ามาอย่างดุเดือด ที่ค่อยๆกำบังตัวเธอให้จมลง

ที่เธอทำแบบนั้นกับจารวี เป็นเพราะเธอกลัวว่าจารวีจะย่างมนต์ตรีไปจากเธอ

แต่ไม่คิดว่าการที่เธอแคร์เขามากไป จะทำให้ได้รับถ้อยคำที่ดูถูกเหยียดหยามแบบนี้

“อื้มวัลล์ ผมเชื่อว่ายังมีผู้ชายที่ดีกว่าผมอีกมากมายนัก” มนต์ตรีเอ่ย

“แต่ว่าฉันรักคุณ รักคุณคนเดียวเท่านั้น” สุรีย์วัลล์ตอบกับเขาด้วยความตื่นตระหนก

ถึงแม้รู้ว่าพูดไปจะไม่ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลง แต่เธอก็ยังคงเอ่ยความรู้สึกในใจออกไปอย่างทื่อๆ

“ขอโทษนะวัลล์ เดือนหน้าผมกับจารวีก็จะแต่งงานกันแล้ว”

“พวกคุณ ทะ ทำไมเร็วจัง”

สุรีย์วัลล์รู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่า ความหวังสุดท้ายในใจของเธอดับมอด

จารวีมองสุรีย์วัลล์ที่เดินกระแทกส้นเท้าเดินออกไป พลันในใจของเธอก็รู้สึกผืด เธอรู้สึกว่าตัวเองแย่งของๆคนอื่นมา

“พี่มนต์ วีไม่ดีเองค่ะ เป็นเพราะวีเข้ามาแทรกทำให้พี่กับเธอต้องเลิกกัน”

จารวีเอ่ยอย่างเบาแรง มนต์ตรีรีบยกมือขึ้นปิดปากเธอ “วี วีห้ามคิดแบบนี้เด็ดขาด วีกับเธอเราไม่เหมาะสมกัน คนที่พี่รักที่สุดก็คือวี”

พัดมาเอ่ย ทำให้หัวใจที่ก

จารวีเงยใบหน้าเล็กขึ้น แพรขนตาหนายังคงมีคราบน้ำตาเกาะอยู่ เธอดีใจจนยิ้มออกมา

“พี่มนต์ วีมีความสุขมากๆเลยค่ะ”

เขาและเธออยู่ที่บ้านพักต่างอากาศเป็นเวลาหนึ่งวัน จารวีมองออกไปยังทะเลที่แสนไกล แสงอาทิตย์?อัสดงค่อยๆเลือนหายไป ความสุขสม ความดีงามปลิวมาพร้อมกับกลิ่นหอมของดอกไม้ ทำให้หัวใจอันเศร้าโศกของเธอค่อยๆมีชีวิตชีวาขึ้นมา

มนต์ตรียกน้ำมนาวสองแก้วเดินเข้ามา เข้ายื่นมันไปใส่ไว้ในมือของจารวี

“มานี่ ดื่มน้ำมะนาวสักหน่อย จะได้ผ่อนเครียดความกังวล”

ความอ่อนโยนเอาใจใส่ดูแลของมนต์ตรี ทำให้จารจีซาบซึ้ง “พี่มนต์ โชคดีจริงๆที่วีมีพี่ ไม่งั้นวีคงไม่รู้ว่าต้องทำยังไง”

“วี วีใกล้จะได้เป็นภรรยาของพี่แล้วนะ นี่มันเป็นสิ่งที่พี่ต้องทำอยู่แล้ว”

มนต์ตรีจับไหลของจารวีทั้งสองดื่มด่ำกับความงดงามของพระอาทิตย์ตก

จารวีกดหัวเธอให้แนบลงกับอ้อมกอดของเขา ลักยิ้มน้อยๆเต็มไปด้วยความสุขสม

ถ้าหากว่าเธอได้อยู่กับมนต์ตรีไปจนแก่เฒ่า คงนับว่าเป็นโชคดีที่สุดของชีวิตเธอ

ดวงไฟของบ้านพักสุดโรแมนติกถูกเปิดขึ้น ท่ามกลางแสงไฟสลัว ราวกับห้องแห่งความสุกเมื่อตอนยังเป็นเด็ก

มีรถยนต์โรลส์รอยซ์สีดำคันหนึ่งหลบอยู่ภายใต้ความมืดมิด ในตัวรถไม่มีแสงไฟ มีเพียงแสงดาวระยิบระยับที่ส่องมาที่ใบหน้าคมคายของยศพล

“คุณชายครับ บุกเข้าไปเอาตัวคุณจารวีมาเลยดีไหมครับ”

พวกเขาแอบมองอยู่ที่นี่เป็นครึ่งค่อนวัน นิรันทนไม่ไหวที่ต้องเห็นสายตาหม่นหมองของยศพล แม้แต่เขาเองยังแทบทนมองอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว

คุณจารวีก็เหลือเกิน คุณชายจริงใจกับเธอขนาดนี้ แต่เธอไม่แม้แต่จะรู้สึกถึงมันเลย

ยศพลค่อนแคะนิรัน “ปากมาก！！”

นิรันสงบปากลงในทันที ยศพลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา สักพัก เสียงที่สุขุมก็ดังเล็ดลอดออกมาจากปลายสาย

“คุณชายมีอะไรหรือเปล่า”

“ฉันไม่อยากให้จารวีกับไอ้มนต์ตรีอยู่ด้วยกันในคืนนี้”

“คุณชายวางใจได้ พวกเขาจะอยู่ด้วยกันได้อีกไม่นานแล้ว”

“นายมั่นใจหรอ?”

“ผมรับประกันได้ ลูกสาวของผมทั้งคน ผมจะไม่เข้าใจเธอได้ยังไง”

ยศพลยิ้มอย่างเย็นชา “นายไม่ได้มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นพ่อของเธอตั้งแต่แรก แต่ว่า นั่นไม่ใช่เรื่องของฉัน สิ่งที่ฉันอยากเห็นก็คือผลลัพธ์ที่ฉันสั่งให้ไปทำ”

ยศพลกดตัดสาย เนิ่นนาน เขาหันไปเอ่ยกับนิรัน “กลับได้แล้ว！”

ในบ้านพักตากอากาศ มนต์ตรีพันผ้ากันเปื้อน เขากำลังยุ่งอยู่กับการหั่นผักและซี่โครงหมูอยู่ในครัว ผู้ชายที่มีเงินมีอำนาจ เพื่อคนรักของตนยอมลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง

จารวีไม่มีอะไรทำ เธอเดินไปมาอยู่ข้างเขา ด้วยหวังจะช่วยอะไรสักอย่าง แต่ก็โดนเขาบอกให้ไปรอข้างนอก

“ในห้องครัวมันควันกับน้ำมันเยอะ ไม่เหมาะกับผู้หญิง ถ้าอยู่นานจะทำให้ผิวเสีย พี่ไม่อยากให้เจ้าสาวของพี่มีรอยแม้แต่นิดเดียว ” สายตาที่อบอุ่น คำพูดที่รักใคร่ ทำให้จารวีรู้สึกซาบซึ้ง