เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 101

ตอนที่100 ผู้หญิงที่คุ้นเคย

ใบหน้าของชยรพมีร้อยยิ้มโผล่ขึ้นมา"แน่นอนขอแค่เธอชอบ แต่ว่าหากพ่อเห็นมนต์ตรีมีความคิดไม่ดี พ่อไม่ปล่อยมนต์ตรีไว้แน่"

" พ่อ!"

ข้างในใจจารวีสบสนไปหมด ทันใดนั้นไม่รู้ควรจะพูดอะไรดี

"โอเค พ่อไปทำงานแล้ว อาหารเช้าอยู่ในห้องครัว ไปกินเองเลยน่ะ!"

ทันใดที่เห็นเงาชยรพเดินออกไป จารวีงุนงงอยู่พักใหม่ ว่าทำไมท่าทีพ่อเปลี่ยนไปได้รวดเร็วขนาดนี้

อาหารเช้าเปลี่ยนเป็นซุปเชื้อราขาวมันเทศสีม่วง แล้วยังมีซาราเปาไส้เนื้อสองลูก ทันใดที่เห็น จารวีอารมณ์ดีขึ้นมากๆ ในขณะที่กินอาหารเช้าอยู่ก็โทรไปหามนต์ตรี

"พี่มนต์ ฉันมีข่าวดีมาบอก พ่อตกลงเรื่องงานแต่งของเราทั้งสองแล้วน่ะ"

มนต์ตรีตอบ"นี่มันเรื่องจริงหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ดีมากเลย จารวี ผมนัดกับแม่ไว้แล้วน่ะ เย็นนี้ไปพบแม่พี่กัน แล้ววันนี้ก็ห้ามผิดคำอีกล่ะ" มนต์ตรีพูดอย่างตื่นเต้น

จารวีตอบ " อืม อืม เอาล่ะ!"

"ตอนเย็นผมไปรับน่ะ!"

วางสายมนต์ตรีเสร็จ จารวีกระโดดกับที่สามรอบ ดีใจอย่างมาก ต่อมาก็ได้โทรไปหาอังคณา

"อังคณา เราเอง จารวีไง!"

"จารวี ตอนนี้สบายดีไหม? เรื่องครั้งก่อนทำเอาฉันตกใจหมดเลย คิดไม่ถึงเลยว่ายศพลจะช่วยเธอ......"

อังคณานึกถึงเรื่องในโรงเรียน แล้วสีหน้าเธอดูไม่ดีเลย

ต่อมา จารวีคิดอยากจะไปซื้อของขวัญที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เธอคุยโทรศัพท์ไปด้วย แล้วก็เดินออกมา

ครั้งก่อนตอนไปเยี่ยมลุงพัชพงษ์ มนต์ตรีเป็นคนซื้อของขวัญ ครั้งนี้ไปพบคุณน้ารนารีย์

เธอไม่กล้าที่จะให้มนต์ตรีช่วยซื้อของอีก ถึงแม้เขาจะเป็นคนอ่อนโยนและมีน้ำใจ แต่ก็ไม่ควรที่จะให้เขาหนักใจทุกเรื่อง

"หื้ม อังคณา ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านไปแล้ว เรื่องนี้ถ้าไม่ใช่ยศพลไอ้บ้านั้นผัดปัญหาออกมา ฉันก็คงไม่โดนเพื่อนๆดูถูก เหยียดหยาม เพราะเขาคนเดียว ฉันไม่มีวันให้อภัย"

พูดถึงยศพลทีไร ก็เหมือนกับเป็นแผลใดแผลหนึ่งบนร่างกายเธอ พูดถึงทีไรก็ทำให้เจ็บปวดมาก

อังคณา "ใช่แล้ว ตะกรันมนุษย์แบบนี้ อย่าพูดถึงเลย จารวีแล้ววันนี้เธอจะมาเรียนไหม?"

จารวีตอบ "ไม่มา เออ ฉันเกือบลืมไปเลย อังคณา ฉันกำลังจะแต่งงานแล้วน่ะ เดือนหน้าวันที่เจ็ด เธอต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวเราให้ได้น่ะ......"จารวีพูดถึงตรงนี้ก็หยุดเงียบหายไป โทรศัพท์ในมือของเธอเกือบตกลงไปที่พื้น

ด้านหน้าที่ห่างจากเธอไม่ไกล มีคนหลังเงาดำยืนอยู่

และแรงผลักดันที่เกิดขึ้นนั้นทำให้คนรู้สึกหดหู่ใจมาก สายตาที่มืดมนของเขาทำให้รู้สึกน่ากลัว

ตอนนั้น จารวียืนอยู่ตรงจุดที่ครั้งก่อนเธอโดนยศพลทำร้าย

ทันใดนั้น ฉากความอัปยศต่างๆก็ได้โผล่ขึ้นมาในใจของเธอ เลือดที่หมุนเวียนอยู่ในร่างกายเธอก็เริ่มเย็นลงเรื่อยๆ ทั้งตัวรู้สึกเหมือนไปห้องเก็บน้ำแข็งมา ปีศาจคนนี้ กำลังจะมาดูถูกเหยียดหยามเธออีก?

จารวีจับมือกับโทรศัพท์อย่างระมัดระวัง ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนเลย

จารวีจ้องมองยศพลเหมือนศัตรู

จารวี “คุณอยากจะทำอะไร?"

ยศพลตอบอย่างเยาะเย้ย :"จะแต่งงานแล้วหรอ? ทำไมไม่บอกผมสักคำ ยังไงเราก็เคยดีกันมาก่อนนิ บางทีผมอาจจะส่งของขวัญชิ้นใหญ่ให้เธอก็ได้"

จารวีรู้สึกหวาดกลัวเขามาก จารวีพูด"ยศพล คุณคิดจะยังไงกันแน่? คุณไม่เข้าใจอีกหรอ ฉันไม่ได้รักคุณ ฉันไม่ได้รักคุณ ถึงคุณจะข่มขืนฉัน คุณก็ได้แค่ร่างกายฉัน แต่คุณไม่มีได้ใจฉัน ทำแบบนี้มีประโยชน์อะไร?"

ถ้าเป็นเมื่อก่อน คำพูดเหล่านี้ของจารวีคงทำให้ยศพลโกรธ โมโหมากแน่นอน

จารวีถึงกับเตรียมพร้อมที่จะโจมตี

ยศพลวางมือทั้งสองไว้ในกระเป๋ากางเกง ยืนอยู่ด้านหน้าห่างจากเธอประมาณสามเมตร มีรอยยิ้มลึกลับโผล่ขึ้นในสายตาเขา

"จารวี เธอประเมินตัวเองสูงเกินไป ผมได้กับเธอมาหนึ่งเดือน ผมเบื่อหน่ายกับเรืองร่างเธอแล้ว ตอนแรกถ้าไม่ใช่เธอเป็นเด็กบริสุทธิ์ ผมไม่มาสนใจเธอนานขนาดนี้หรอก"

จารวีมองเขาด้วยตาสงสัย "แล้วคุณยังมาอีกทำไม?"

ก่อนยศพลจะไปเขาได้ทำท่ามือ และในขณะนั้นก็ได้มีผู้หญิงคนหนึ่ง เดินออกมาจากรถที่จอดไว้ข้างถนน

ผู้หญิงคนนี้อายุไม่ต่างกับจารวี หน้าเธอดูมีน้ำมีนวล ซื่อใสมาก และยังไว้ผมยาวอีกด้วย คู่ดวงตาโตๆที่สวยงาม แล้วยังมีลักยิ้มเล็ก ไม่ว่าจะมองจากทางไหนๆก็คล้ายกับจารวีมาก

หัวใจจารวีเหมือนมีของอะไรมาทับวางไว้ ทำให้เธอหายใจค่อนข้างจะยาก

เขา ถึงกับหาผู้หญิงที่คล้ายคลึงกันกับเธอมา

หญิงคนนั้นเธอใส่เสื้อเชิ้ตเจ้าหญิงเเขนยาวสีขาวไว้ พร้อมกับกางเกงยีนส์สีฟ้า และรองเท้ากีฬาสีรุ้ง

ดูรวมๆสดใสและอะสาดร่าเริง ใครๆเห็นก็ชอบ

เธอชอบยิ้มมาก เวลายิ้มหวานมาก เธอเดินไปตรงหน้ายศพลพร้อมกับเอกสารที่ถือไว้บนมือ

ยศพลกอดเธออย่างเอาแต่ใจ กดตัวเธอติดผนังและจูบอย่างลึกซึ้ง

เป็นจูบที่นานและฟิน จูบจนแก้มผู้หญิงคนนั้นแดงไปหมด เขินจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา