เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 106

ตอนที่105 ช่วยชีวิตเธออีกครั้ง

สุดท้าย มือซ้ายเธอก็ขหยับไปมาได้ เธอเอียงไปข้างหลัง อยากจะแกะเชื่อมือขวาออก

"อา!"

เสียงกรีดร้อง มีดในมือพนักงานคนผอมได้แทงไปยังพนักงานคนอ้วน เลือดไหลเต็มบนพื้น จารวีตกใจมาก สั่นทั้งตัวไม่หยุด เธอคิดไม่ถึงว่าสองคนนี่จะฆ่ากันได้เพราะแค่เงิน แถมยังฆ่าได้ลงคอ

นี่เป็นคนเพื่อเงินจนไม่เอาชีวิต

จารวีทนกั้นความหวาดกลัวในใจไว้ แล้วพยายามแกะเชือกมือข้างขวา พอดีตรงที่พนักงานอ้วนนั้นล้มลงไป สามารถปิดมือจารวีได้

จารวีก้มตัวลง แกะเชือกบนขาออก ทันใดที่แกะเชือกออก พนักงานคนผอมก็ได้เอาศพพนักงานคนอ้วนหลบไป และเดินมาหาจารวี

"ดอกทอง ยังจะหนีอีก....."

"อ๊าา!" จารวีกรี๊ด แล้วจับเก้าอี้ขึ้นมา หันหลังโยนเก้าอี้ใส่พนักงานคนผอม

พนักงานคนผอมเดินถอยหลังหลายก้าว เพื่อหลบเก้าอี้ แล้วเอื้อมมือหยิบมีดที่แทงอยู่พนักงานอ้วนออกมา แล้วเดินหน้าชักถามจารวี

"อ๊า!" จารวีกรี๊ดไปทั่วเมื่อเสียสติ เธอวิ่งและตะโกนไปตามบันไดพร้อมกับจาที่สั่นของเธอ

เมื่อวิ่งลงไปถึงหน้าประตู เธอก็วิ่งตรงออกไปหน้าสวน

ตอนนี้ สมองเธอจางขาวไปหมด มีเพียงความเชื่อเดียวในใจ นั่นก็คือรีบวิ่งหนี

คืนที่มืดมน มองอะไรอะไม่เห็นแม้งกระทั่งนิ้วมือ เธอชนใส่เข้าไปในออ้มกอดของใครบางคนเต็มๆ แล้วตะโกนออกมาอย่างเสียงดัง

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย อย่าฆ่าฉันเลยน่ะ......"

"ฉันเอง!"

เสียงหึ่งต่ำได้ดังขึ้น เหมือนกับได้ฉีดยาควบคุมความดัน เป็นยศพล! เธอไม่เคยรู้สึกถึงออ้มกอดความอบอุ่นของเขาได้ขนาดมานี้

จารวีมุดหัวเข้าไป แล้วร้องไห้อย่างหนัก "ช่วยฉันหน่อย มีคนจะฆ่าฉัน!"

"อย่ากลัว ทุกอย่างมีฉัน......"

ยศพลปกป้องจารวีโดยให้เธออยู่ข้างหลังตัวเขา เขาเดินหน้า

พนักงานคนผอมได้ตามติดมา เมื่อเห็นก็ได้เอามีดแทงลงไป "ดอกทอง มึงบังอาจหลอกกู กูจะฆ่ามึงตอนนี้"

ยศพลยิ้ม "หาที่ตาย!" เขาขหยับตัวไปเล็กน้อย แล้วถีบลงไป

ท้องฟ้าที่มืดมนเหมือนกับหมึกดำ จารวีเห็นแต่สีดำสองก้อนกำลังต่อสู้กัน เธอยืนอยู่อย่างรีบร้อน ผ่านไปสักพักพอได้สติ เธอก็ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย!"

เสียงอันแหลมคมของจารวี เมื่อยู่ในข้ามคืนที่มืดทำให้ได้ยินชัดเจนมากขึ้น เธออยากเรียกคนมาเพิ่ม เพื่อจับคนขโมย

ทันใดนั้น หลังจากเสียงเรียกตะโกนของเธอ ก็มีเสียสุนักโผล่มา นั่นคือเจ้าขาว

จารวีเอามือสองข้างวางใกล้ปาก แล้วตะโกนขึ้นมา "เจ้าขาวๆมาเร็ว มีคนร้าย......"

เมื่อปาลพาเจ้าขาวมาถึง พนักงานคนผอมก็โดนยศพลเล่นงานแล้ว ไฟฉายในมือปาลส่องแสงให้เห็น

พนักงานคนผอมนั้นโดนยศพลต่อยตีจนจมูกช้ำหน้าบวม มือทั้งสองโดนยศพลหันจับไว้ข้างหลัง ไม่สามารถดิ้นได้

"ขอโทษ คุณจารวี วันนี้มีเพื่อนมา เลยกลับมาช้า ขอโทษที่ทำให้ตกใจ ปาลขอโทษแล้วขอโทษอีก

เจ้าขาวยืนอยู่หน้าคนขโมยแล้วเห่าไปมา

จารวีส่ายหัวด้วยความออ่นแอ "รีบแจ้งตำรวจ บนตึกมีคนตายอยู่......"

พอหลังครึ่งชั่วโมง ตำรวจก็ได้มานำผู้ร้ายไป

ยศพลพาจารวีขับเข้าไปยังในเมือง จารวีนั่งอยู่ข้างยศพล เหมือนว่าร่างกายทั้งหมดจะยุบ

เสื้อบนตัวถูกเหงื่อออกจนเปียกหมด

เธอหันข้างมามอง เห็นเสื้อสูทบนตัวยศพลมีรอยมีดกรีดไว้ มองเข้าไป ยังมีเลือดไหลออกมา

จารวีพุ่งตัวเข้าไป "คุณบาดเจ็บหรอ?"

ยศพลดึงเสื้อเขากลับมาปิดรอยแผลอย่างไม่รับยื่อใยดี พูดด้วยเสียงต่ำที่มีเสน่ห์ :"เปล่า"

พอขับมาถึงหน้าซอยก็ได้จอดรถ

ยศพล "จะให้ส่งขึ้นไปไหม?"

ใบหน้าที่หล่อล่ำของเขา คู่ดวงตาที่ลึกไม่เห็นที่สิ้นสุด จารวีกัดริมฝีปาก ส่ายหัว

ในเมื่อเขาให้ความเคารพกับเธอ อย่างนั้นเธอก็ไม่รังเกลียดเขาขนาดนั้น

ในห้องรับแขก ยศพลนั่งอยู่ในโซฟา แล้วมองดูรอบๆ นี้เป็นที่พักอยู่ของจารวี นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธออนุญาตให้เขาเข้ามา

จารวีเปลี่ยนชุดกระโปรงสีม่วงออกมา ในมือถือกล่องยาไว้

ภายใต้แสงไฟ แขนยศพลถูกมีดบาดมาสามแผล แขนเสื้อถูกบาดจนเป็นเส้น เลือดไหลออกมาจากตรงนี้

"ฉันมาช่วยคุณทำความสะอาดแผล!"

ยศพลไม่ได้ปฏิเสธ และเธอก็ไม่ทำอะไรจารวี จารวีก็คือจุดสนใจของเขา ถึงเธอจะไม่ทำอะไรเลย มองเธออยู่แบบนี้ เขาก็รู้สึกสุขใจ

จารวีคุกเขาอยู่บนโซฟาอย่างตั้งใจ เธอใช้กรรไกรตัดแขนเสื้อเขา พร้อมกับเสื้อเชิ๊ตเขา

ไหนๆเสือสองตัวนี้ก็เสียแล้ว คงใส่ไม่ได้อีก ก็เลยตัดให้มันเป็นแขนสั้น

บนแขนที่แข็งบึก มีสามรอยแผลที่ลึกโผล่ออกมา นี่คงจะเป็นที่พนักงานคนผอมนั้นบาดสิน่ะ

ในแผลเลือดกับเนื้อปะปนกันำปหมด จารวีกัดริมฝีปาก แล้วทายาให้เขาเบาๆ

ยศพลไม่พูดสักคำ สายตาเขามองขึ้นไปตามกระโปรงที่เห็นขาขาวของเธอ ชุดกระโปรงที่หวานห่อหุ้มไปด้วยร่างกายที่ตัวเล็กของเธอ